ผมรัก"พ่อ"นะครับ...แต่ผมจะไม่เป็นเหมือน "พ่อ"

ไก่ได้มีโอกาสสัมผัสชีวิตของรุ่นน้องคนนึงค่ะ
ก็เลยอยากจะเอามาเล่าให้เพื่อนๆในบอร์ดฟังค่ะ
เผื่อจะทำให้คนที่ท้อหรือหมดจำลังใจฮึดสู้ขึ้นมาบ้าง
- -* หรือว่ามันจะทำให้หดหู่ใจอ่าค่ะ - -*

ผมเป็นคนที่เกิดมาไม่มีแม่ครับ ผมอาศัยอยู่กับพ่อสองคน
ผมมีโอกาสได้เรียนในโรงเรียนชื่อดังประจำจังหวัด ได้อยู่ห้องคิง

ในปีแรกที่ผมเรียน ม.1 ผมได้เกรดเฉลี่ย4.00ครับ
(เกรด4.00 ม.1 โรงเรียนของผมได้มากยากมากครับ
และผมก็เป็นหนึ่งในไม่กี่10คนจากนักเรียน700กว่าคนที่ได้เกรด4

ถ้าเป็นพ่อแม่คนอื่นเขาคงภูมืใจในตัวลูก แต่สำหรับครอบครัวผมแล้ว
...เปล่าเลย...ผมจำหน้าแม่ของผมไม่ได้ด้วยซ้ำไปครับ
ส่วนพ่อของผมก็ไม่ได้สนใจกับการเรียนของผมเท่าใดนัก

เมื่อผมอยู่ม.2เทอมปลาย พ่อของผมก็จากผมไปอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง
ผมอยู่บ้านกับอาที่เพิ่งย้ายมาจากกรุงเทพฯ
และแน่นอนครับ อาของผมที่เพิ่งย้ายมาใหม่ยังไม่มีงานทำ

ผมไม่ค่อยได้ไปโรงเรียน เพราะต้องทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเอง
1สัปดาห์ ผมจะเข้าเรียนประมาณ2-3วัน
ถ้าผมทำงานหาเงินได้เยอะในวันหยุด
ผมก็จะไปโรงเรียนหลายๆวัน

เพื่อนๆในห้องไม่เข้าใจผม ทุกๆคนมองผมว่าเป็นเด็กเกเรที่โดดเรียน
และแน่นอนว่า...ผมอายที่จะเล่าปัญหาของผมให้เพื่อนๆฟัง

เกรดเฉลี่ยม.2ของผมก็ถือว่าไม่ได้เลวร้ายอะไรนัก
ผมได้เกรดเฉลี่ย 3.7กว่า
นั่นเป็นเพราะตอนทอมแรกผมยังทำคะแนนเก็บได้ดีอยู่

แต่เมื่อขึ้นม.3 ฐานะทางการเงินของผมก็ยิ่งแย่ไปกว่าเดิมอีก
ผมใส่เสื้อนักเรียนตัวเก่าๆที่พ่อเคยซื้อให้
รองเท้าของผมเน่าซะจนแทบไม่เหลือสภาพรองเท้าพละ
แต่ผมก็ไม่มีปัญญาไปซื้อใหม่
เพราะถ้าผมไปซื้อชุดนักเรียน หรือรองเท้าพละใหม่
ผมคงไม่มีเงินกินข้าวครบ3มื้อแน่ๆ

ผมแทบไม่ได้ไปโรงเรียนเลย
จนป่านนี้อาของผมก็ยังหางานทำไม่ได้
ผมยังคงต้องช่วยตัวเองต่อไป

ในเทอม2ของการอยู่ม.3 ผมตัดสินใจเล่าความจริงให้เพื่อนๆบางคนฟัง
เพราะมีเพื่อนนักเรียนหญิงคนหนึ่งเห็นประโยคสั้นๆ
ที่ผมนั่งเขียนใส่ปกหลังของหนังสือภาษาอังกฤษ

ผมเขียนไว้ว่า ... "ผมรักพ่อนะครับ...แต่ผมจะไม่เป็นเหมือนพ่อ"..

มีผู้ปกครองของเพื่อนคนหนึ่งพยายามจะส่งผมเรียน
แต่ผมก็ปฏิเสธ...เพราะผมเกรงใจท่าน...
ผมได้แต่คิดว่า เพื่อนของผมคนนั้นโชคดีจังเลย
ที่ได้พ่อที่แสนวิเศษเช่นนั้น...

...ซึ่งต่างจากผมราวฟ้ากับเหวลึก

ผมจะพยามไปโรงเรียนในวันที่มีสอบประจำบท
ซึ่งผมก็ทำคะแนนได้ดี..ดีกว่าเพื่อนบางคนที่นั่งเรียนในห้องเสียอีก
ทั้งๆที่ผมแทบไม่ได้เข้าเรียนเลย

ผมหวังว่าการทำคะแนนสอบดีๆ
มันจะช่วยชดเชยคะแนนการส่งงานได้บ้าง

ผมจบม.3ด้วยเกรดเฉลี่ย 2.7 มันดูน้อยเหลือเกิน
และผมก็คิดว่า ผมไม่สมควรเรียนต่อ ม.4

เพราะผมมองไม่เห็นอนาคตที่สดใสเลยหากผมเรียนต่อ

แต่เพื่อนๆในห้องกลับไม่ยอมให้ผมหยุดเรียนเพียงแค่วุฒิ ม.3
พวกเขาพยายามพูด จนสุดท้ายผมก็ยอมรับปากเรียนต่อ

ทั้งๆที่ผมรู้ดีว่า "ผมมันคนไม่มีอนาคต" แต่ผมไม่อยากเป็นแบบพ่อ
ไม่แน่ถ้าผมได้เรียนสูงๆ มันอาจจะทำให้อะไรดีขึ้นก็ได้

โชคดีที่เกรดม.1และม.2ของผมอยู่ในเกณท์ที่ดีมากๆ
ผมเลยมีโอกาสได้เรียนโรงเรียนเดิมต่อ แต่คงไม่ใช่ห้องคิงแน่ๆ
เพราะเกรดม.3ของผมมันฉุดให้ GPAรวมของผมต่ำเกินไป

ในข่วงปิดเทอม เพื่อนๆของผมเรียนพิเศษล่วงหน้า
เพื่อเตรียมพร้อมกับชีวิตม.ปลายที่กำลังจะเริ่ม

แต่ผมกลับตั้งหน้าตั้งตาหาเงินซื้อชุดนักเรียน
พยายามเก็บเงินให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
เพื่อที่ตอนเปิดเทอมผมจะได้มีโอกาสไปโรงเรียนได้มากขึ้น

นี่คือชีวิตจริงของผม

พวกคุณยังโชคดีกว่าผมมากมายเหลือเกิน
ที่ได้มีโอกาสเรียนโดยไม่ต้องสนใจเรื่องเงิน

คุณกับผม คงเป็นเหมือนกับ ท้องฟ้ากับเหวลึกจริงๆ

ตั้งใจเรียนนะครับ อย่าทำให้ความโชคดีของคุณ

กลายเป็นโชคร้ายของพ่อแม่ที่มีลูกอย่างคุณนะครับ

[wma=300,50]http://www.tswriter.com/music/savena/Joe%20Hisaishi%20-%20Innocent.wma[/wma]