จากปมเล็กๆ

[บู๋]

ปมความทุกข์ที่ผมจะพูดถึงนี้มันเกิดมานานแล้วครู ประมานตั้งแต่ผมอยู่ป.6 นี่ก้อม.6แล้ว แต่พอผมมานึกย้อนดู ทำให้รู้ว่าคงเป็นเพราะต้นเหตุนี้เองมั้งที่ทำให้ผมเป็นคนเงียบๆ และเย็นชาในบางครั้ง มันเกิดขึ้นตอนที่ผมกับพี่ทะเลาะกัน ซึ่งเราก้อทะเลาะกันบ๋อยอยู่แล้วแหละคับ แต่ครั้งนั้นมันเป็นจุดเปลี่ยนในชีวิตผมเลย เรา2คนพี่น้องโกรธกันมาก มองหน้ากันทีไรก้อแยกเขี้ยวใส่กันทุกที ตั้งแต่นั้นมาเราก็ไม่พูดกันอีกเลย ความสนุกที่ได้เคยหยอกล้อกับพี่ผมได้ลืมไปหมด และไม่เคยรู้จักอีกเลย จนบางครั้งทำให้พ่อเสียใจมาก เราเลยเลิกโกรธกันแต่ก้อไม่สนืทกันอย่างเก่า ต่างคนต่างอยู่ ปัจจุบันนี้เราก็พูดกันบ้างแต่น้อยมากแถบจะนับคำได้ ถ้าถามผมว่าผมรักมานมั้ย ผมก้อรักนะครู สิ่งใหนที่ผมช่วยมานได้ผมก้อช่วย แต่จะให้ผมไปหยอกมาน หรือคุยสนุกๆกะมานผมทำไม่ได้เลย เพราะมานเป็นเรื่องชินชากับผมเสียแล้ว เราเงียบๆกานยังงี้มานานแล้ว ผมควรแก้ไขตัวเองตรงใหนรึปาวคับ ไม่งงนะครู

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

บู๋ศิษย์รัก

มีประโยชน์อะไรถ้าครอบครัวมีสมาชิกแต่หามีจิตใจผูกพันกันไม่

คุณณพ่อสอนคุณครูเสมอว่าแม้เราจะเป็นเช่นไรพี่น้องต้องรักกัน

พ่อจะชื่นใจเมื่อเห็นเราทุกคนเล่นและหัวเราะกัน

แต่ยามใดที่ลูกโกรธหรือทะเลาะกันตามภาษาเด็กป่ะป๊าก็จะพูดว่า

"พี่น้องยามโกรธกันแม้จะเหินห่างแต่ขอให้เหมือนไผ่สองฟาก"

แม้นไผ่จะอยู่แยกฝั่งกัน แต่ธรรมชาติที่เกิดร่วมกันเป็นกอ  คุณสมบัตินี้ย่อมทำให้ไผ่โน้มเข้าหากันในที่สุด

บู๋ห้ามคิดซ้ำๆว่าบู๋เย็นชานะครับ เพราะมันจะไปสะกดจิตใจของหนูให้เป็นดั่งนั้น

หนูควรคิดว่าเราคือไผ่ต่างฝั่งที่ถูกแยกจากกันด้วยความไม่เข้ใจของวัยเด็ก

แต่หนูกับพี่กำลังจะโน้มเข้าหากัน

เพียงเวลาผ่านไปร่มเงาที่เกิดจากการโน้มเข้าหากันของไผ่ย่อมส่งความร่มเย็น

ดุจดั่งร่มที่ก่อขึ้นจากความผูกพันทางสายโลหิต

หนูและพี่ต่างก็มีความเหมือนกันคือ

เนื้อแม่และเลือดพ่อ

คุณครูมั่นใจว่าพรุ่งนี้ที่จะมาถึงจะทำให้บู๋เรียนรู้ที่จะปลูกไผ่รักเพื่อความอบอุ่นของครอบครัวและความภูมิใจของบิดรมารดา

ครูมั่นใจครับว่าหนูทำได้

[rUkToR+]

เวลาเรารักใครสักคน ไม่ต้องจี๋จ๋ากันทุกวัน ไม่ต้องคุยกัน 3 เวลาหลังอาหาร เราก้อยังรักเค้าอยู่
ความรักที่แท้จริงจะแสดงออกมาเมื่อคนที่เรารักเค้ามีความทุกข์ แล้วเรา เต็มใจที่จะช่วยเหลือเค้าโดยไม่มีเงื่อนไข
ช่วยเค้าจากหัวใจที่บริสุทธิ์ มาจากความห่วงใย ซึ่งมีรากฐานมาจากความรัก
บางครั้งเราอาจจะดูเย็นชากับเค้า  จนเค้าอาจจะเข้าใจผิดว่าเราไม่ได้รักเค้าเลย เค้าก้อเลยไม่สนใจเรา
แต่ที่จริงมันไม่ใช่ เรารักเค้ามากแต่มันติดอยู่ที่ ทิฐฐิ  
ถ้าเราไปเล่นกับเค้า ก้อเหมือนเรายอมเค้า
เราอาจจะคิดว่า ทำไมเราต้องเป็นฝ่ายง้อด้วย เค้าต่างหากต้องเป็นฝ่ายมาง้อเรา
แต่ยังไงเค้าก้อเป็นพี่เรานะคะ  ถึงจะทะเลาะกันรุนแรงแค่ไหนความรักที่น้องมีต่อพี่
หรือที่พี่มีต่อน้อง มันไม่ได้สั่นคลอนไปตามแรงทะเลาะเลย
ความรักในสายเลือดมันยังคงอยู่ในหัวใจของพี่น้องเสมอ
น้องลองจินตนาการถึงต้นหญ้าสูงๆในท้องทุ่งที่กว้างใหญ่  
หากลมพัดมาแล้วต้นหญ้ายังคงแข็งตรงอยู่เช่นนั้นไม่ลู่ไปตามลม
เวลาเรามองก้อจะรู้สึกเป็นภาพที่ดูแข็งๆ
แต่หากต้นหญ้าสูงเหล่านั้น เอนลู่ไปตามลม ใบพริ้วไสว  
เวลาเรามองก้อเป็นภาพที่รู้สึกอ่อนไหว รู้สึกสบายใจที่ได้มอง
น้องลองตัดทิฐฐิในใจออก  ตัดความรู้สึกเย็นชา  ลืมเรื่องที่เคยทะเลาะกัน
นึกถึงภาพที่พี่เค้าเคยช่วยเหลือเรา ตอนเด็กๆที่พี่เป็นคนดูแลเรา ปกป้องเราเวลาพ่อแม่ไม่อยู่
มีพี่ที่คอยเป็นเสมือนเพื่อนแท้ที่หาไม่ได้อีกแล้วมีเพียงคนเดียวเท่านั้น

อดีตผ่านมาแล้วนึกถึงไม่มีอะไรดีขึ้นก็ปล่อยมันไป
อดีตก้อเปรียบเสมือนรอยเท้าเก่าที่เราเคยเดิน
 ปัจจุบันคือการก้าวเดินไปข้างหน้า
หากวันเวลาผ่านไป พัดพารอยเท้าเก่าให้ลบไป หากเราหันหลังกลับมามอง
ก็จะไม่เห็นรอยเท้าที่เราเคยเดิน

น้องลืมอดีตที่เคยเฉยชา เคยทะเลาะ ไม่เคยหยอกล้อกัน
วันนี้หันหน้าไปพูดกับพี่ เล่นกับพี่เหมือนอย่างที่เราอยากทำ
สายใยแห่งความรักความผูกพันมันตัดกันไม่ขาดหรอกค่ะ
พอน้องพูดเล่นกับพี่ เดี๋ยวพี่น้องก้อเล่นกับน้องเอง
แล้วน้องกับพี่ก้อจาเป็นพี่น้องที่มีความสุข
พ่อแม่ก้อจาได้สบายใจ
อนาคตที่สดใสรออยู่ข้างหน้านะคะ ขึ้นอยู่กับน้องว่าอยากให้ความสุขเกิดชึ้นในครอบครัวอีกหรือเปล่า
สู้ๆๆนะคะ พี่เป็นกำลังใจให้นะคะ