คำพูดอันทรงพลัง

เขาว่าบิดามารดา เป็นพระของลูก วาจาใด ๆ ที่มาจากพระทั้งสอง มีความสำคัญต่อจิตใจ

และความเป็นไปในชีวิตของผู้ที่เป็น “บุตร” อย่างยิ่ง

ข้าพเจ้ามีความเชื่อเช่นนั้น ... แม่ของข้าพเจ้าก็คงคิดอย่างเดียวกัน

--------------------------------------------------------------------------------

เช้าวันอังคารที่ผ่านมา พี่สาวที่ข้าพเจ้านับถือ เดินเข้ามาในห้องทำงานด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

เธอไม่ร่าเริง ช่างคุย เหมือนวันก่อน ๆ ที่ผ่านมา ข้าพเจ้าสอบถามด้วยความห่วงใย

น้ำตาเธออาบแก้ม และเริ่มเล่าเรื่องที่เธอมีปัญหากับบุตรชายให้ข้าพเจ้าฟัง

... บุตรชายคนเดียวของเธอ

... บุตรชายที่ยากลำบากด้วยกันมา

... บุตรชายที่เธอยอมสละทุกสิ่งในชีวิต เพื่อให้เขามีความสุข

เขา ... กล่าวหาว่าเธอ ไม่เคยช่วยเหลืออะไรได้เลย

เขา ... กล่าวหาว่าเธอ ทำทุกอย่างเพื่อตนเองเท่านั้น

เธอและเขา ... แม่กับลูก ... ตอบโต้กันด้วยถ้อยคำรุนแรง เผ็ดร้อน (อย่างน้อยก็สำหรับข้าพเจ้า)

และจบลงด้วยการประชดประชันต่อกัน ... จากนั้น “เขา” ออกจากบ้านและไม่ไปทำงาน

เรื่องนี้ ทำให้ข้าพเจ้านึกถึงบทความเรี่องหนึ่ง ว่าด้วยเรื่อง “ปาก”

จึงได้ถึงบางอ้อว่า แท้ที่จริงแล้ว “ปาก” เป็นอวัยวะที่สำคัญมากเพียงใด

ปราชญ์หลายยุคหลายสมัยได้ให้ข้อคิดเรื่อง “ปาก” ไว้หลากหลาย

แม้จะต่างในช่วงเวลา แต่กลับมีเนื้อหาเป็นไปในทิศทางเดียวกัน

ความสำคัญของการใช้ “ปาก” ในการพูด จึงเพิ่มไปตามลำดับความใกล้ชิดของผู้ฟัง

เมื่อเป็นการข้าพเจ้ารำลึกได้ถึงเรื่องหนึ่ง ที่เคยได้อ่านผ่านตา...

ครั้งหนึ่ง มีชายผู้หนึ่ง ตกพุ่มม่ายมาหลายปี และอาศัยอยู่กับบุตรชายโทน อันเป็นแก้วตาดวงใจ

พ่อ-ลูก ผูกพันกันแน่นหนา พ่อเป็นร่มโพธ์ทองของลูกอย่างแท้จริง

อยู่มาวันหนึ่ง ลูกชายได้รับหมายเรียกให้ไปเกณฑ์ทหาร และโชคดีได้มีโอกาสรับใช้ชาติซะอีก

ฝ่ายผู้เป็นพ่อเองเล่า ก็รู้สึกภาคภูมิใจ ที่บุตรชายจะได้รับการเรียนรู้จากมหาวิทยาลัยชีวิตที่ยิ่งใหญ่

ปรากฎว่า ลูกชายไปเป็นทหารอยู่ได้เพียงเดือนเศษ ก็มีเหตุให้เข้าโรงพยาบาล

เนื่องเพราะปัญหาด้านสุขภาพ และเมื่อออกจากโรงพยาบาลแล้ว แทนที่จะกลับเข้ากรมกอง

เขากลับฉวยโอกาส แวะกลับไปเยี่ยมบ้าน โดยไม่ได้บอกให้ใครทราบ

หัวค่ำวันนั้น เขาเดินทางมาถึงบ้านที่ต่างจังหวัด ฝ่ายผู้บิดา ซึ่งไม่ได้ทราบล่วงหน้า

ทันทีที่ได้พบหน้าลูกชาย พ่อก็ดีใจเหลือจะกล่าว โอบกอดลูกชายด้วยความคิดถึง

ก่อนจะสอบถามด้วยความใคร่รู้ ว่าลูกชายกลับมาเยี่ยมบ้านได้อย่างไร

ลูกชายด้วยความซื่อ จึงตอบด้วยความเป็นจริง ว่าแอบหนีมาโดยไม่ได้ร่ำลาใคร

คำตอบซื่อ ๆ ของเจ้าลูกชาย ได้จุดไฟโทสะของผู้เป็นพ่อให้คุโชนอย่างไม่เป็นมาก่อน

จึงได้เริ่มสาธยายกัณฑ์เทศน์ยกใหญ่ เพื่อให้ลูกชายได้สำนึกว่าการแอบหนีค่ายทหารนั้น

น่าขายหน้าและเสียศีกดิ์ศรีของวงศ์สกุลมากมายเพียงใด

ก่อนจบ พ่อได้สำทับไปอีกว่า

“มึงทำอย่างนี้ ไม่รักษาหน้าพ่อมึงเลย มีอย่างที่ไหน ลูกผู้ชายแต่หนีทหาร ไปตายซะไป!!!”

อนิจจา ... ลูกโทนของพ่อ มีพ่อเป็นร่มโพธ์เพียงคนเดียว ได้ฟังพ่อดุด่าด้วยความเจ็บแสบนั้น

ก็ให้ผลุนผลันออกจากบ้านไป ขึ้นรถโดยสารเข้าไปในตัวเมือง

และไปถึงห้องพักของแฟนสาว โดยไม่ได้แจ้งล่วงหน้า ในหัวค่ำวันนั้นเอง

การมาเยือนอย่างกะทันหัน ทำให้แฟนสาวกระอักกระอ่วนอย่างยิ่ง

เพราะคนรักอีกคนของหล่อน แทบจะหาที่ซ่อนไม่ทันการณ์ เมื่อประตูดังขึ้นนั้น

เธอจึงได้ฟาดงวงฟาดงาเอากับผู้มาใหม่

ชายหนุ่ม หนีทหารกระเซอะกระเซิงมาด้วยความหวัง

มุ่งมั่นมาหาที่พักผ่อนกาย—ใจ แต่กลับพบกับความปวดร้าวซ้ำเติม

“หนีทหารมาเหรอ พ่อไม่ว่าอะไรหรือ”

“พ่อบอกให้ไปตายซะ”

“ก็ดีแล้วหนิ ทำไมไม่ไปตายซะล่ะ”

ความเจ็บปวดจากบิดา ยังไม่ทันได้จางหาย

ลิ่มความปวดร้าว กลับมาตอกย้ำให้เจ็บไปอีกเป็นหลายเท่า

ต่อให้เป็นชายหนุ่ม รูปกายกำยำเพียงใด

จิตใจกลับบอบบาง ... แตกร้าว ... สิ้นเชิง

เขาเดินออกมาจากห้องพัก เหมือนนกปีกหัก ปราศจากสติอย่างสิ้นเชิง

.....

หลังจากนั้น เพียงชั่วโมงกว่า หญิงสาวได้รับโทรศัพท์ ... ปลายสาย จากตำรวจ

ว่าได้พบศพชายผู้หนึ่ง เสียชีวิตจากการผูกคอตายที่ป้ายรถประจำทาง ห่างไป ๕๐๐ เมตร

เมื่อไปถึงที่นั่น เธอพบร่างของคู่รักของเธอ ปราศจากลมหายใจ

มีเพียงกระดาษใบหนึ่ง ระบุชื่อและหมายเลขโทรศัพท์ เพื่อให้มารับศพ

เธออ่านโน้ตแผ่นนั้น น้ำตาแห่งความสำนึกผิดโถมทั่งเข้ามาไม่หยุดยั้ง

ในนั้น เขียนว่า ...

“เมื่อพ่อและน้องบอกให้ไปตาย พี่ก็ขอไปตามทางของพี่”

ไม่กีชั่วโมงต่อมา ผู้เป็นพ่อ ได้มารับศพลูกชาย ด้วยน้ำตานองหน้า

มือหนึ่งกอดศพลูก อีกมือถือกระดาษโน้ตอีกแผ่น สิ่งเดียวที่ลูกชายเหลือไว้ให้

ตลอดทาง เขาอ่านข้อความในนั้น ครั้งแล้วครั้งเล่า

ประหนึ่ง ต้องการจะเข้าไปแก้ไขคำพูดของตัวเองที่ถูกระบุในกระดาษแผ่นนั้น

“... ไปตายซะ”

โอ้เอย ... พ่อดุด่าด้วยความรัก และหวังดีเปี่ยมล้นหัวใจ

แต่พ่อไม่เคยตระหนักสักนิดเดียว ว่าปากของพ่อ กับใจของลูก สื่อสารไปคนละทางเสียแล้ว

มธุรสวาจา ... จากพ่อ--แม่ ... ให้ความฉ่ำเย็นและเป็นมงคลต่อลูกฉันใด

ผรุสวาจา ... ย่อมก่อให้เกิดความเสื่อมต่อลูกได้ฉันนั้น

ด้วยเหตุนี้ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าเอง ก็ได้ออกพระโอษฐ์ เตือนเวไนยสัตว์ทั้งหลายว่า

“สุภาสิตา จ ยา วาจา เอตัมมังคลมุตมัง”

คำพูดดี เป็นสิริมงคลอันสูงสุด

ขอบคุณเรื่อง:

ธรรมะงอกงาม โดย ท่าน ว. วชิรเมธี

ขอบคุณภาพ:

[/

ไม่มีพ่อแม่คนใดอยากให้ลูกตกต่ำ ลูกเองก็ต้องเข้าใจพ่อแม่ด้วยนะครับ

อย่าน้อยใจในสิ่งที่พ่อแม่พูดนะครับ

แต่ก็ควรจดจำไว้ว่าเมื่อน้องๆเติบใหญ่

น้องๆควรกล่าวมธุรสวาจาให้ผู้ฟังได้ฉ่ำจิต เย็นใจนะครับ

อ่านบทความและฟังเพลงเพราะๆได้ใน
http://mblog.manager.co.th/nelumbo/th-20488/