เราอยู่ไปเพื่ออะไร?

[it's me]

สวัสดีค่ะคุณครูสมศรี

ระยะหลังๆมานี้หนูชอบมีคำถามที่ว่า 'เราอยู่ไปเพื่ออะไร'
หนูอยากเป็นหมอ เพราะหนูอยากช่วยคน ไม่อยากให้ใครตายด้วยโรคภัยต่างๆ (ย่ากับพ่อหนูไม่สบายเข้าโรงบาลเป็นว่าเล่นเลยค่ะ)
หนูก็เลยตอบคำถามนั้นอย่างมั่นใจว่า 'อยู่เพื่อคนอื่น'
(หนูไม่เคยคิดอยู่เพื่อตัวเอง เพราะชีวิตคนเราทำอะไรไปมากมายก็จบลงที่ความตายทั้งนั้น หนูคิดอย่างนั้นค่ะ)

แต่มันก็มีเรื่องที่ทำให้บั่นทอนความมั่นใจในคำตอบนั้นอยู่เรื่อยเลย

หนูอาศัยอยู่กับป้า(ซึ่งเป็นพี่ของพ่อ) ป้าเป็นคนส่งเสียเลี้ยงดูหนูมาตลอด แต่เราก็มีเรื่องกระทบกระทั่งกันแทบทุกวัน จนเป็นความรู้สึกเหมือนกับว่า 'แค่คนที่อยู่ด้วยกัน และเค้าเป็นคนที่มีพระคุณ'
หนูรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนที่โหยหาความอบอุ่น หนูอยากให้ป้าพูดดีๆบ้าง ไม่ใช่เอะอะอะไรก็ขึ้นมึง-กู (ขอโทษที่หยาบคายค่ะ) มีทำร้ายร่างกายอยู่บ้าง เวลาป้าด่าหนูก็เงียบไม่พูดอะไร หนูคิดว่าไม่ควรคิดให้หนักสมองแถมคิดไปก็มีแต่จะเป็นบาปเปล่าๆ แต่พอหนูเงียบป้าก็หาว่ามีปัญหาอะไร แถมยังมีหยิกมีตบตีบ้าง วันนี้ป้าก็จะตีหนูอีกแต่หนูจับมือป้าไว้ แล้วป้าก็ถามว่าจะสู้หรอ? หนูบอกว่าไม่ได้สู้ แต่ใครจะไปยอมให้โดนทุบตีอยู่ไม่ใช่วัวใช่ควายนะ ป้าก็บอกว่าเลี้ยงวัวเลี้ยงควายยังมีประโยชน์มากกว่าหนูเลย ป้าบอกว่าให้หนูเรียนมันจะตายหรอ

หนูก็พยายามทำให้ดีที่สุดเท่าที่ทำได้
แต่เวลาคะแนนออก ป้าก็ชอบเอาไปเปรียบเทียบกับเพื่อนคนอื่น(เราควรมองคนอื่นที่เหนือกว่าแล้วเอาชนะเค้าให้ได้สินะคะ แต่หนูไม่คิดแบบนั้น ไม่คิดทั้งเอาชนะ และไม่คิดว่าตัวเองด้อยกว่า)
พอหนูได้คะแนนน้อยกว่าก็ด่า
ทำไมไม่เคยสนใจขั้นตอน
ทำไมมาสนใจแต่ผลลัพธ์
เอาแต่บอกว่าต้องได้เกรด4
ต้องเป็นหมอ
จนบางทีหนูก็เหนื่อย
เหนื่อยที่จะพยายาม
เหนื่อยที่จะอยู่ในโลกที่มีแต่คำด่า
จนหนูไม่คิดแล้วว่าอยากได้คำพูดดีๆ หนูคิดแค่ว่าแค่ไม่พูดคำหยาบเวลาด่าก็พอแล้ว

จนหนูคิดว่าอยากจะทำตัวให้เลวๆไปเลย ไม่ต้องสนใจคนอื่น สนใจตัวเองก็พอ อยู่เพื่อตัวเอง
แต่พอหนูไปเยียมย่าที่โรงพยาบาล เห็นคนไข้มากมาย หนูก็อยากจะทำเพื่อคนอื่น อยากอยู่เพื่อคนอื่นอีก

ตอนนี้เป้าหมายของหนูคืออยากเป็นหมอค่ะ เป้าหมายชัดเจนเลย
แต่หนูคิดว่ายังขาดกำลังใจ
อาจไม่เกี่ยวกับหัวข้อนะคะ แต่หนูอยากทราบว่า
หนูสามารถสร้างกำลังใจที่มาจากตัวเองได้มั้ยคะ?
กำลังใจที่ใครๆก็ไม่สามารถบั่นทอนหรือทำลายมันได้
เพราะถ้าหนูอยากอยุ่เพื่อคนอื่น หนูก็จะไม่มีวันสิ้นหวัง
เพราะถ้าหนุอยู่เพื่อตัวเอง หนูก็คิดว่าจะดันทุรังหรือไม่ ความตายก็รอเราอยู่ที่ปลายทางอยู่แล้ว(แต่หนูก็ไม่คิดจะฆ่าตัวตายนะคะ เพราะคุณครูสมศรีทำให้หนูคิดถึงพระคุณแม่มาตลอด)

ขอบคุณค่ะ

[Pener Nottion]

ความคิดของผู้อื่นไม่สามารถมาทำร้ายเราได้เท่ากับความคิดของตัวเราเองค่ะ ^^

[Fatal Frame]

ไม่ใช่คุณครูแต่ขออนุญาตนะครับ  

ขออนุญาตกล่าวถึงคุณป้าก่อนนะ

อันดับแรกเราต้องเข้าใจนิสัย ธรรมชาติและการกระทำของคุณป้าเสียก่อนนะครับ และยอมรับว่านิสัยของคุณป้าเป็นแบบนั้นเอง เหมือนกับเข้าใจธรรมชาติของบุคคลๆหนึ่ง

เมื่อเราเข้าใจธรรมชาติของสรรพสิ่งเราจะพบว่าตัวเรา ใจเราทุกข์น้อยลงนะครับ ยกตัวอย่าง ถ้าเราเข้าใจว่าทุกๆปีน้ำจะท่วมบ้าน มันก็จะท่วมบ้านตามที่เข้าใจ หรือลองสังเกตคนที่มีบ้านอยู่ริมคลองเหม็นๆนะครับ เขาอยู่กันได้อย่างไร เพียงเราเข้าไปอยู่เพียง 2-3 นาที กลิ่นคลองก็สร้างความปวดหัวให้เราแล้ว แต่ว่าคนที่เขาอยู่กันมาหลายปี ทนกันได้อย่างไร นั่นเป็นเพราะเขาคนนั้นเข้าใจธรรมชาติของแวดล้อมบ้านเขาและชินไปกับมันครับ

ถ้าเราเข้าใจคุณป้าเหมือนกับที่เราเข้าใจธรรมชาติ ก็จะให้ผลลักพธ์เดียวกันครับ เพียงแต่ปัญาหมันก็ยังไม่จบ เราก็ยังลำบากอยู่ แต่อย่างน้อยความทุกข์ในหัวใจก็น้อยลงแล้วล่ะ แต่ก็ไม่ใช่ว่าเราจะแก้ไขปัญาเลยไม่ได้นะ

อากาศร้อนเราก็ควรหัดจะหาวิธีบรรเทา อาทิ เปิดพัดลม เลือกเสื้อผ้าบางๆ เป็นต้น
คลองเหม็นๆส่งกลิ่นก็อาจจะใช้ตัวดับกลิ่นวางไว้ในห้องก็ทำได้

เราไม่ต้องไปแก้ไขที่ธรรมชาติครับและไม่พยายามต้านด้วย เราควรปรับตัวให้อยู่กับธรรมชาติให้ได้ครับ  



คำถามที่เราถามคือ "หนูสามารถสร้างกำลังใจที่มาจากตัวเองได้มั้ยคะ?"

ถ้าหากเราสามารถเข้าใจธรรมชาติของสรรพสิ่ง แวดล้อมต่างๆ รวมถึง ตัวเอง ด้วย เราจะพบว่าความทุกข์ที่เข้ามาหลอกหลอน หรืออุปสรรคที่เข้ามาบั่นทอนกำลังใจของเราเนี่ยมันล้วนเกิดขึ้นด้วยตัวเองทั้งนั้น

เราเป็นคนเลือกที่จะมีความสุขและเราก็เป็นคนเลือกที่จะมีความทุกข์เช่นกัน เพราะฉนั้นการที่เราเข้าใจตัวเองจะเป็นการทำให้เราไม่หวั่นไหวไปกับสถานการณ์
การที่เราคร่ำครวญไปกับสิ่งที่เกิดขึ้น นอกจากจะฉุดเราลงมาต่ำแล้วยังทำให้อย่างอื่นแย่เสียไปหมด มันก็เหมือนกับเรากำลังซ้ำเติมตัวเองอยู่แหละครับ

ตั้งสติ เรียนรู้และยอมรับ จะทำให้ทุกอย่างโอเคขึ้นเองครับ
เอาใจช่วยนะครับ ท้ังเรื่องชีวิตและเรื่องความฝัน  

[Ja-Ja (Sailom) ^^]

it's me

สู้ ๆ นะคะ ที่หนูถามว่า



หนูสามารถสร้างกำลังใจที่มาจากตัวเองได้มั้ยคะ?



พี่ขอยืนยันอีกคนว่าได้ค่ะ

หนูมีเป้าหมายที่สูงส่ง คือ การมีชีวิตอยู่เพื่อผู้อื่น

นั่นคือทัศนคติที่ดีมาก ๆ ค่ะ


เวลาที่หนูท้อ ขอให้หนูคิดถึงผู้คนอีกมากมายนะคะ

คนที่เขายากลำบากกว่าหนู  ยังมีอีกหลายคนที่รอการช่วยเหลือจากหนูนะคะ

หนูต้องอดทนนะ ไม่ว่าใครจะทำอะไรกับหนูขอให้อดทน


"อ่อนน้อม ถ่อมตน  รับใช้ รับใช้เยอะ ๆ"

ยิ่งเราสูง เรายิ่งต้องอ่อน อ่อนให้เหมือนรวงข้าวที่เวลามันแก่มันจะโน้มยอดลงดิน

รับใช้ ทุกอย่างที่เราทำได้ เพื่่อผู้อื่นและผู้มีพระคุณ

มันยากนะหนู ในเริ่มแรกน่ะ แต่หนูต้องอดทนนะ

ถ้าหนูรู้สึกท้อแท้ก็กลับมาที่นี่ได้ ที่นี่เป็นบ้านแห่งความรัก

เป็นปั๊มน้ำมันให้หยุดพักแล้วเติมเชื้อเพลิง

สู้ ๆ นะคะที่รัก ทุกคนที่นี่รักและเข้าใจหนูนะ

(จ๊ะจ๋า)  

[Ja-Ja (Sailom) ^^]

สำหรับหัวข้อ

"เราอยู่ไปเพื่ออะไร"

สำหรับพี่ พี่อยู่เพื่อ "ความรัก"

(สายลม)