เห็นใจนายเหมือนกันนะเราก็กะลังขึ้นม.6เหมือนกับนาย บอกตามตรงเราก็เครียดแต่พยายามทำใจให้ไม่เครียด(ยังไงหว่า)

เราว่านายอย่าไปเครียดเลยนะ เราก็พบอาการเหมือนนายไม่มีเวลาเพียงพอ ตอนเปิดเทอมเราก็เรียน ทั้ง7วันเลิก สองทุ่มครึ่งเหมือนกัน แถมเรายังเริ่มวิ่งช้ากว่าชาวบ้านเขาอีก พอมาคิดมันก็เครียด พอเครียดที่เรียนๆมาก็ลืมๆเพราะมันแต่ห่วงหน้าพะวงหลัง
ทำให้ที่แย่อยู่แล้วกลับแย่กว่าเดิมซะอีก แต่หลังจากที่เราได้คำแนะนำจากครูสมศรีสุดสวย(ไปไหนหมด) แล้ว เราก็พบว่าอย่าไปเครียดกับมันทำใจให้สบายค่อยอ่านวันละนิด(แต่ไม่ใช่แค่หน้า2หน้านะ) ค่อยๆเก็บลายละเอียดจากการเรียนพิเศษแล้วทำพวกแบบฝึก ตะลุยโจทย์ต่างๆ

พอเครียดก็ผ่อนคลาย เราว่าคนเราทุกคนมี 2 มือ 2 เท้า 1 สมองเท่าเทียมกัน แต่ต่างกันที่ความอดทนและความเพียรเท่านั้น
เพียงแค่นายทำจนสุดความสามารถแล้ว ผลที่ออกมาจะเป็นยังไง นายก็จะได้ภาคภูมิใจและยอมรับมันได้ ว่าผลที่เกิดขึ้นนี้นายได้พยายามทำจนสุดตัวแล้ว
"คุณค่าของความเป็นคนนะเขาไม่ได้วันกันที่ ความฉลาดหรอกนะครับ เขาวัดกันที่ใจครับ"
"ชะตานะปล่อยให้ฟ้ามันลิขิต แต่ทางเดินของชีวิตนะเราต้องลิขิตเองครับ"
สุดท้ายก็อยากให้เพื่อนๆไม่เครียดอะครับ แหะๆแม้ว่าผมจะต้องเอ็นปี52นี้ก็ตามที ผมอยากฝากสุภาษิตจีนที่ว่า "ระยะทางพิสูจน์ม้า กาลเวลาพิสูจน์คน" ครับ
(เราอาจพูดมากไปเราก็ขออภัยไว้ที่นี้ด้วยนะครับ อย่าเครียดเลยยิ่งเครียดยิ่งแย่)