คุณครูขา หนูจะเอายังไงกับชีวิตดีคะ หนูไม่ค่อยเข้าใจแม่เลย

สวัสดีค่ะ คุณครูสมศรี

หนูกลุ้มใจมาเป็นเดือนๆ แล้วค่ะ หนูเรียนอยู่ชั้น ม.6 ช่วงนี้ก็เริ่มที่จะมีโควต้ามหาวิทยาลัยต่างๆ เข้ามา เริ่มมีการรับตรง หนูอยากเข้าเรียนคณะอักษรศาสตร์ เอกภาษาอังกฤษค่ะ ก่อนหน้านี้เคยคุยกันกับแม่ แม่ก็บอกแค่ว่า "เรียนอะไรก็ได้ที่ชอบเลยนะ อยากเรียนอะไรก็ตามใจหนูเลย" หนูก็นึกดีใจว่า ดีจังเลยที่พ่อแม่เราไม่กีดกันเราจากคณะนี้ ดีใจที่แม่ยังเข้าใจหนู ไม่เหมือนพ่อแม่ของเพื่อนคนอื่น แต่พอเริ่มมีการรับแพทย์ ODOD หรือรับตรงอะไรก็ตามที่เกี่ยวกับแพทย์ แม่ก็จะถามว่า "ไม่ลองสมัครดูหน่อยหรอ" ที่หนูไม่สมัครก็เพราะหนูไม่อยากเป็นและคิดว่ามันเปลืองเงินพ่อแม่เปล่าๆ เพราะสอบยังไงก็คงสอบไม่ได้ (มันยากมากๆเลยค่ะ เท่าที่ดูแล้ว) และมีคนบอกเคยบอกไว้อีกว่า ถ้าไม่คิดจะเป็นแพทย์จริงๆล่ะก็ ให้โอกาสคนที่เค้ามีใจรักเข้ามาเรียนจะดีกว่า เราย่อมรู้ตัวเองดีว่าเราเรียนเป็นยังไง ถนัดอะไรไม่ถนัดอะไร หรือชอบอะไร แต่แม่และคนทางบ้าน (หนูไม่ได้อยู่กับแม่ค่ะตอนนี้ เ้ข้ามาเรียนในเมือง) มักจะคิดว่าหนูเป็นคนที่เก่งมาก เพราะหนูสอบเข้าเรียนโรงเรียนประจำจังหวัดได้ และได้อยู่ในห้องที่เรียกว่าเป็นหน้าเป็นตาของโรงเรียน อยู่ห้อง gifted แต่ที่จริงแล้วเด็กๆ ในห้องนี้ไม่ได้เก่งทุกคนอย่างที่ใครๆ เขาเข้าใจ หนูค้นหาตัวเองมาพอแล้ว ขนาดเรียนวิทย์ - คณิต ใช้เวลากับมันมาถึง 3 ปี มันยังทำให้หนูชอบไม่ได้ หนูเรียนเพื่อแม่มาตลอด เพราะหนูอยากเข้าสายภาษามากกว่าตั้งแต่ต้น พอเข้ามหาวิทยาลัย หนูก็แค่อยากจะเข้าเรียนในสาขาที่หนูชอบ แต่พอหนูชี้แจงให้แม่ฟังถึงเหตุผลของหนู หนูกลับทะเลาะกับแม่อย่างแรง แม่อยากให้หนูเป็นครู, แพทย์ หรือ ทันตแพทย์ก็ได้ หนูเลยถามแม่ว่า "งั้นแม่อยากให้หนูเป็นยังไง ที่จริงหนูอยากเรียนคณะการโรงแรมหรือไม่ก็อักษร เห็นว่าแม่ไม่ค่อยชอบ ทำใจไม่ค่อยได้ หนูก็เลือกอักษรศาสตร์ ที่เป็นสาขาที่กว้างๆ แล้ว แม่ก็ไม่อยากให้หนูเป็นอีก แล้วตกลงแม่อยากให้หนูเป็นอะไร" แม่ก็บอกหนูว่า "เป็นอะไรก็ได้ที่มีเกียรติ..."
คุณครูขา หนูไม่เข้าใจจริงๆ ว่าคำว่า "มีเกียรติ" ของแม่มันคืออะไร มันคือครูกับหมอหรอ? แต่สำหรับหนู มันคือ อะไรก็ได้ที่เราทำและหาเงินได้อย่างบริสุทธิ์ใจ ไม่ได้ไปขโมยใครเขามา ช่วงนี้หนูเลยแอบร้องไห้ทุกวัน ไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าแม่ น้อง หรือใครก็ตาม กลัวจะมีคนเป็นห่วงเรามากไปกว่าเดิม หนูไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตของหนูดีค่ะ ไม่รู้จะก้าวไปทางไหน ถ้าจะไปทางที่แม่และครอบครัวชอบ ก็ยังลังเล ถ้าไปทางที่ตัวเรารักและถนัด ก็ก้าวไปได้แบบไม่เต็มที่ เพราะมีคำพูดของพ่อแม่รั้งเราเอาไว้ หนู....บอกไม่ถูกจริงๆ Y_Y