อยากให้เพื่อนๆ(+ตัวเรา)ที่กำลังจาขึ้น ม.6 และเด็กที่จะเอ็นท์ทุกคนได้อ่านค่ะ

บทความนี้เป็นของพี่ "ซาซ่าจัง" จากเว็บเด็กดีที่เขียนเพื่อเตือนสติเด็กเอ็นท์ทุกคน อยากให้ทุกคนลองอ่านดูอะค่ะ

คำเตือนสำหรับเด็กเอ็นทุกคน จากประสบการณ์ตรงของเด็กเอ็นผู้พ่ายแพ้ใจตัวเองคนหนึ่ง

สวัสดีค่ะ เด็กเอ็นทุกคน

ชีวิตเด็กเอ็นที่แสนลำบาก

ต้องตรากตรำเรียนพิเศษ

แต่มีใครรู้บ้างว่า

เวลาที่คิดว่ามากในชีวิตเด็กม.ปลาย

โดยไม่สามารถควบคุมพฤติกรรมตัวเองได้โดยอ้างว่ายังมีเวลาอีกมาก

สุดท้าย

เวลาก็จะผ่านไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ

ก็อยากจะฝากเด็กเอ็นทุกคนว่า

มีหนทางให้เลือกสองทางเลือกคือ ตรงและแอดมิชชั่น

ก็อยากจะเตือนน้องๆในบทความนี้ค่ะ

โดยเล่าจากประสบการณ์จริงของซาซ่าจังค่ะ

ตอนม.4ไม่อยากเรียนกวดวิชาเพราะอ้างว่า คนเยอะ เรียนไปทำไมขี้เกียจ
อยากอ่านนิยาย จะเล่นเอ็ม เล่นเนต บ้าดารา

ขอบอกว่าถ้าอยู่ในช่วงใกล้เอ็นเบาลงบ้างเถอะนะคะ

เพราะมันเป็นตัวบ่อนทำลายอนาคตอันรุ่งโรจน์ และสดใสของเราค่ะ

หากเราเอาเวลาวันละนิดมาทบทวนบทเรียนทั้งที่โรงเรียนและเอ็นก็จะทำให้เรา

พร้อมกว่าคนอื่นและสามารถเข้าสู่สนามสอบอย่างมั่นใจ

การเข้าจุฬา ธรรมศาสตร์ ทุน king

ไปเรียนOxford Harvard

ก็เป็นสิ่งที่ไม่ยากอย่างที่น้องๆคิด

พออยู่ม5ก็ต้องหมั่นทบทวนบทเรียนสม่ำเสมอ ทำตารางเพื่อควบคุมตัวเรา

ตอนแรกอาจจะทำไม่ได้

แต่ตอนหลังๆก็จะสามารถควบคุมตัวเองได้

พยายามบอกตัวเองเสมอเมื่อท้อว่า

คนอื่นอ่านเท่านี้

เราต้องอ่านให้มากกว่าคนอื่น100เท่าพันเท่า

หากเราอยากจะชนะคนอื่นได้

เรียนพิเศษเท่าที่จำเป็นอย่าเรียนจนหนักไป

แต่ก็ต้องเรียน

ซาซ่าจังคิดเสมอว่า

การเรียนพิเศษเป็นสิ่งสำคัญ

วิชาที่เราอ่อนเราควรเรียนพิเศษ

หลังเรียนพิเศษก็ควรทบทวนไม่ใช่โยนหนังสือทิ้งขว้างไม่สนใจ

พอถึงเวลาก็หยิบมาแล้วไปเรียน

ขอบอกว่าไร้ประโยชน์

เปลืองตังโดยเปล่าประโยชน์

ถ้าเราไม่ทำแบบฝึกหัด และใช้สมองคิดตามอย่างเป็นระบบ

ก็ไม่มีประโยชน์หรอกนะคะกับหนังสือที่อ่านไป

สิ่งบันเทิงเช่นทีวี เอมหรืออื่นๆ

ทำได้ค่ะ

แต่ต้องอยู่ในขอบเขต

กำหนดเคอร์ฟิวของตัวเอง

เมื่อถึงเวลาสอบก็จะได้มีความรู้แน่นและทำข้อสอบได้คะแนนมากๆ

นำไปยื่นในคณะที่ต้องการ

แต่ถ้าไม่อ่านหนังสือ

ไม่มีความมุ่งมั่นที่แท้จริง

ทุกอย่างจะสูญสลายไปอย่างไร้ประโยชน์

ไม่สามารถเอ็นติดได้ในคณะที่ต้องการ

ได้แต่เฝ้ามองคนที่ประสบความสำเร็จอย่างเศร้าหมอง

รู้สึกเสียดายเวลาที่ผ่านไปอย่างไร้ประโยชน์
ว่าทำไมไม่พยายามให้มากกว่านี้

เพราะอีกนิดเดียวก็จะได้ตามที่หวังแล้วขาดไปเพียงไม่กี่คะแนน

ก็จะได้คณะ มหาลัยที่ต้องการ

เมื่อสอบเสร็จก็มานั่งร้องไห้เสียใจกับสิ่งล้มเหลวของตัวเอง

ต้องทนเรียนคณะ ที่ไม่ใช่ความฝันของตน

ต้องทนประกอบอาชีพที่ไม่ใช่ความต้องการของตน

สำหรับคนที่คิดได้เร็วก็ได้เปรียบคนอื่นมากเท่านั้น

มาคิดได้หลังเอ็นจะมีประโยชน์อันใด

สู้ลำบากในวันนี้เพียงสามปีเพื่อสบายในวันข้างหน้าซึ่งมากกว่า50ปีไม่ดีกว่าหรอ

ก็อยากให้เพื่อนๆ พี่ๆน้องๆ คิดดูนะคะ
ว่า
อยากจะเป็นคนขี้แพ้ ที่ทำอะไรไม่สำเร็จหรือ อยากเอาชนะตัวเอง
ทำในสิ่งที่ตัวเองฝัน
ที่สำคัญอย่าประมาทค่ะ

ก็คงจะฝากไว้เท่านี้นะคะ

แต่อยากจะบอกทุกๆคนว่า

มันเจ็บมากที่แพ้ใจตัวเอง

ไม่ได้เรียนจุฬา หรือธรรมศาสตร์ตามที่หวัง

เมื่อจบมาก็อาจจะไม่เป็นที่ยอมรับ

เพราะคนสมัยนี้ยึดติดกับสถาบันกันไปหมดแล้ว

หางานยาก เงินเดือนน้อย

แล้วน้องๆ จะไม่พยายามไต่ความฝัน จะเป็นขี้แพ้ก็ตามใจน้องๆนะคะ

แต่อยากให้น้องๆทุกคนมีความฝันและเอาชนะมันให้ได้ค่ะ

แล้วน้องๆทุกคนก็จะไม่เสียใจกับสิ่งที่ตัวเองได้กระทำไป

***ยาวไปนิด แต่เราว่าได้แง่คิดมากมายเลยอ่า ทำให้ได้คิดว่าเราต้องสู้ๆๆๆเพื่ออนาคตของเรา

***ปีนี้จะเป็นปีสุดท้ายที่เราจาได้ทำตามความฝันของเราเองและเลือกในสิ่งที่เราชอบ เป็นกำลังใจให้เพื่อนๆที่จาเอ็นท์ทุกคน สู้ๆๆๆ ไปด้วยกันน้า ^^ (+ตัวเราที่ยังมะเริ่มอ่านเรย T_T 55++)