หลงผิดแบบไม่รู้ตัว อยู่กับพ่อแม่แค่ของนอกกาย

[อย่าเป็นเหมือนฉัน]

คุณครูสมศรีค่ะ หนูอยากฝากเรื่องนี้ให้ครูช่วยหนูทีค่ะหนูไม่รู้แล้วว่าหนูจะทำยังไง

คือหนูเป็นคนที่หลงวัตถุมากค่ะ พวกสิ่งของเสื้อผ้าโทรศัพท์มือถือกระเป๋า ฯลฯ หนูมักจะเปลี่ยนมันแบบไม่จำเป็นแม้แต่น้อย
ในบางทีกระเป๋าบางใบ ก้เพียงพอต่อการใช้งานของหนูแต่หนูก็ยังจะเปลี่ยนมันบ่อยๆอยู่ดี ด้วยเหตุผลเพียงแค่ว่า "สวยดี อยากทันสมัย อยากไฮโซดูดี" โทรศัพท์ก็เปลี่ยนใหม่ตามเทรนไปตลอด  
แล้วสิ่งที่หนูทำอยู่มันได้กลายเป็นคำว่า
"สันดา_" หนูต้องขอโทษด้วยนะค่ะที่หนูใช้คำหยาบคายแบบนี้แต่ว่าถ้าจะให้หนูใช้คำว่านิสัย มันก็ไม่พอเพราะว่ามันแก้ไม่ได้เลยแม้แต่น้อย  ทุกวันนี้หนูได้ใช้เงินหมดและสิ้งเปลืองไปกับสิ่งของไร้สาระไม่จำเป็น ในหลายๆอย่าง แล้วเวลาหนูขอเขาซื้อของใหม่เขาก็จะให้หนูซื้อ เขาตามใจหนู แต่มาเมื่อเร็วๆนี้ หนูขอเขาซื้อโทรศัพท์ Blackberry หนูเดินเข้าไปขอเขา เขาบอกกับหนูว่า "เครื่องเก่าหนูยังไม่พังเลย เพิ่งจะซื้อมาได้ 1 เดือนเอง จะเปลี่ยนใหม่ไปทำไม แล้วเครื่องที่ผ่านๆมา ที่เคยเปลี่ยนนะ ทิ้งไว้เฉยๆไม่มีคนใช้ รกบ้านไปหมดแล้ว เอาไว้มันพังก่อนเดี๋ยวแม่จะซื้อให้นะ" แค่หนูได้ยินแม่บอกว่ารอให้พังก่อนแล้วเดี๋ยวค่อยซื้อให้ หนูก็โมโหและโกรธแม่มากพูดจาเสียดใจแม่ว่าทำไมขอแค่นี้ไม่ได้ แล้วพ่อหนูเขาก็มาพูดกับหนูว่าอย่าไปโกรธแม่ แม่พูดมีเหตุผลแล้วเขาก็ห้ามไม่ให้หนูพูดจาไม่ดีกับแม่ แต่หนูไม่หยุดพูดหนูพูดต่อไปเรื่อยๆแล้วก็แรงขึ้นเรื่อยๆ ในตอนนั้นหนูคิดเพียงแค่ว่า ขอแค่ให้แม่รับปากก่อนว่าจะซื้อโทรศัพท์ให้แล้วจึงจะค่อยเลิกพูดแบบนี้ แม่ไม่ได้ด่าอะไรหนู แต่เขาก็พูดเหมือนเดิมว่า "มันยังไม่จำเป็นหรอกลูกถึงเวลาถ้ามันพังจริงๆเดี๋ยวแม่จะซื้อใหม่ให้หนูแน่นอน" หนูยิ่งไม่พอใจเข้าไปใหญ่ เพราะปกติ เวลาหนูขอเขาซื้อใหม่เขาจะให้หนูซื้อใหม่ตลอด แต่พอมาวันนี้เขากลับบอกปัดหนูไปว่ารอให้พังก่อนแล้วค่อยซื้อ หนูว่าแม่ พูดจาเสียดสีแม่ บอกพูดไปว่าหนูไม่เคยขโมยเงินพ่อ-แม่ ไปซื้อของเลยทำไมถึงไม่ซื้อให้หนู ต้องรอให้ขโมยก่อนใช่ไหมถึงจะยอมซื้อให้นะ สักพักแม่ก็พูดกับหนูว่า"เดี๋ยวปีใหม่ปีนี้แม่ซื้อให้ละกัน"
หนูเลยยอมเลิกพูดว่าแม่ แล้วเดินขึ้นห้องไป ตอนนั้นพี่สาวกับน้องสาวหนูเขาอยู่ในเหตุการ์ณพอดี เขาก็มาพูดกับหนูว่า
"รู้ไหมว่าปีนี้ร้านเราของขายไม่ค่อยดี เวลาจะขึ้นราคาก็ขึ้นไม่ได้เพราะลูกค้าประจำไม่ยอม บางวันพ่อกับแม่ต้องขายของราคาเท่าทุนหรือมากกว่าทุนแค่ 1บาทเท่านั้น คิดดูซิว่าต้องขายของกี่ชิ้นกว่าจะได้โทรศัพท์เครื่องใหม่ให้อ่ะ โตแล้วลองไปคิดดูนะ หวังว่า ยังคงสงสารพ่อกับแม่อยู่" แล้วพีสาวกับน้องสาวหนูก็เดินออกจากห้องไป
หนูอยู่ในห้องแล้วคิดทบทวนไปมาหลายรอบ ว่าช่วงปีนี้เศรษฐกิจไม่ดีก็จริง แต่คงไม่เป็นอะไรยังไงของร้านเราก็คงต้องขายได้บ้าง  สักพักน้องสาวหนูเดินขึ้นมาเปิดประตูบอกกับหนูว่า
"แม่ร้องไห้นะ" แล้วน้องก็ทำหน้าเหมือนไม่พอใจใส่หนูแล้วเดินออกจากห้องไป
ในตอนนั้นหนูรู้สึกผิดมากหนูทำอะไรไม่ถูกเพราะหนูไม่เคยเจอแบบนี้ หนูไม่เคยเห็นแม่เครียดหรือร้องไห้อะไรเลย
หนูคิดว่าหนูเป็นคนที่เลวมาก แค่โทรศัพท์หนูต้องทำให้คนที่หนูรักร้องไห้ เสียใจ เครียดแล้วก็กลุ้มใจกับหนูมาก หนูลองคิดตั้งคำถามในใจเล่นๆว่าถ้าวันหนึ่ง พ่อแม่หนูเกิดกิจการล้ม แล้วไม่มีเงินให้หนูใช้ หนูยังจะรักเขาอีกไหม หนูตอบกับตัวเองในใจว่า หนูรักเขา หนูอยู่ได้ หนูรับเขาได้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ถึงแม้ว่าจะต้องอดมื้อกินมื้อ หนูก็จะขออยู่กับเขา แล้วหนูมาลองคิดดูในสิ่งที่หนูทำ เวลาที่หนูขอให้เขาซื้อของให้ พอเขาซื้อหนูก็กอดเขาแล้วก็บอกกับเขาว่า "ขอบคุณค่ะ รักแม่ที่สุดเลย" แต่พอวันไหนเขาไม่ได้ให้เงินหนู หนูก็จะด่าจะว่าเขา ว่าทำไมไม่ให้ มันจึงทำให้หนูคิดได้ว่า หนูบอกรักเขาแค่ตอนที่เขาให้เงินเหนู มันเหมือนกับว่าหนูรักแม่หนูแค่ "เงิน" หนูรักเงินมากกว่าแม่แท้ๆของหนูเอง แต่ในขณะเดียวกัน แม่รักหนูตลอดเวลา หนูเป็นเด็กไม่มีเงินเดือนไม่มีเงินพอที่จะให้เขาได้ แต่เขาก็รักหนู ไม่เคยว่าหนูและไม่เคยขออะไรจากหนูเลยนอกจากแค่ "ความรักเท่านั้น" แม่ขอแค่หนูสิ่งนี้แต่หนูกลับขอจากแม่ตั้งหลายอย่าง เมื่อไหร่ได้เงินก็บอกว่ารักแม่ เมื่อไหร่ไม่ได้ก็ด่าแม่ อย่างนี้ไม่เรียกว่าเลวแล้วจะให้เรียกตัวเองว่าอะไร ในทุกวันนี้หนูรู้สึกผิดมากและหนูจะพยายาม ทำตัวใหม่ จะไม่เป็นคน รัก "เงิน" มากกว่าพ่อแม่เหมือนแต่ก่อน เงิน อยู่กับเราแล้วทำให้เรามีความสุขได้ก็จริง
แต่พ่อกับแม่ บังเกิดเกล้านั้น ทำให้เราสุขได้นาน สุขแท้จริง และอบอุ่นมากที่สุด  ฉะนั้นถ้าใครยังเป็นเหมือนหนู ขอให้ทำตัวเสียใหม่นะค่ะ ก่อนที่เราจะปล่อยให้ใจของเรา รักเงิน มากกว่ารักพ่อแม่ของเรา หวังว่าการที่มาพูดกล่าว ในครั้งนี้ คงจะทำให้เพื่อนๆ พี่ๆ ได้เห็นตัวอย่างและได้รู้แล้วก่อนที่อะไรๆ จะทำร้ายจิตใจของคนเป็นพ่อกับแม่ไปมากกว่านี้นะค่ะ  
ในตอนนี้และตลอดไป หนูคิดว่าหนูรัก พ่อกับแม่มากกว่าเงิน ไม่ว่าจะมาให้กี่บาท กี่ล้าน กี่ล้านล้านล้าน หนูก็รักพ่อกับแม่ของหนูมากกว่าอยู่ดีค่ะ...


แต่หนูจะทำยังไงที่พอจะล้างความผิดที่หนูเคยทำไว้กับพ่อแม่ของหนุได้บ้างค่ะ...?

[~เด็กดี๊ดี~]

โชคดีนะ ที่ยังคิดได้ทัน  คิดได้ตอนนี้ก็ยังทันอยู่

คนบางคนกว่าจะคิดได้ว่าทำอะไรไม่ดีกับพ่อแม่ไว้บ้าง ก็ตอนที่พ่อแม่ไม่ได้อยู่แล้ว

ตอนนี้พ่อแม่ยังอยู่กับเรา  เรายังมีโอกาสขออภัยท่าน

ขออภัยกับทุกเรื่องที่เราทำผิดไป  พ่อแม่ทุกคนพร้อมที่จะอภัยให้ลูกเสมอ

พ่อแม่หไาเงินมาลำบาก  เวลาจะใช้เงินเราก็ต้องคิดถึงหน้าพ่อแม่บ้าง 

แล้วก็ต้องตั้งใจเรียนเพื่อที่จะได้หาเงินมาให้พ่อแม่เหมือนกับที่พ่อแม่เคยให้เรา

ขอโทษพ่อแม่ตอนนี้ยังทันนะ 

[เรื่องใช้เงินตามใจฉันนี่เราก็เคยเป็นนะ  แต่ของเรานี่คือเป็น

ประมาณว่าเกี่ยวกับเรื่องกินอ่ะ ไอ้นู่นก็จะกินไอ้นี่ก็จะกินน่ะ

เงินหมดไปกับเรื่องกินนี่เยอะมากเลย 

ตอนนี้เลิกแล้วล่ะ(จริงๆนะ 5555+ )]

ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะที่มาช่วยเล่าเรื่องเตือนสติใครอีกหลายๆคนน่ะค่ะ 

 

 

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

คุณครูสมศรีค่ะ หนูอยากฝากเรื่องนี้ให้ครูช่วยหนูทีค่ะหนูไม่รู้แล้วว่าหนูจะทำยังไง

คือหนูเป็นคนที่หลงวัตถุมากค่ะ พวกสิ่งของเสื้อผ้าโทรศัพท์มือถือกระเป๋า ฯลฯ หนูมักจะเปลี่ยนมันแบบไม่จำเป็นแม้แต่น้อย
ในบางทีกระเป๋าบางใบ ก้เพียงพอต่อการใช้งานของหนูแต่หนูก็ยังจะเปลี่ยนมันบ่อยๆอยู่ดี ด้วยเหตุผลเพียงแค่ว่า "สวยดี อยากทันสมัย อยากไฮโซดูดี" โทรศัพท์ก็เปลี่ยนใหม่ตามเทรนไปตลอด  
แล้วสิ่งที่หนูทำอยู่มันได้กลายเป็นคำว่า
"สันดา_" หนูต้องขอโทษด้วยนะค่ะที่หนูใช้คำหยาบคายแบบนี้แต่ว่าถ้าจะให้หนูใช้คำว่านิสัย มันก็ไม่พอเพราะว่ามันแก้ไม่ได้เลยแม้แต่น้อย  ทุกวันนี้หนูได้ใช้เงินหมดและสิ้งเปลืองไปกับสิ่งของไร้สาระไม่จำเป็น ในหลายๆอย่าง แล้วเวลาหนูขอเขาซื้อของใหม่เขาก็จะให้หนูซื้อ เขาตามใจหนู แต่มาเมื่อเร็วๆนี้ หนูขอเขาซื้อโทรศัพท์ Blackberry หนูเดินเข้าไปขอเขา เขาบอกกับหนูว่า "เครื่องเก่าหนูยังไม่พังเลย เพิ่งจะซื้อมาได้ 1 เดือนเอง จะเปลี่ยนใหม่ไปทำไม แล้วเครื่องที่ผ่านๆมา ที่เคยเปลี่ยนนะ ทิ้งไว้เฉยๆไม่มีคนใช้ รกบ้านไปหมดแล้ว เอาไว้มันพังก่อนเดี๋ยวแม่จะซื้อให้นะ" แค่หนูได้ยินแม่บอกว่ารอให้พังก่อนแล้วเดี๋ยวค่อยซื้อให้ หนูก็โมโหและโกรธแม่มากพูดจาเสียดใจแม่ว่าทำไมขอแค่นี้ไม่ได้ แล้วพ่อหนูเขาก็มาพูดกับหนูว่าอย่าไปโกรธแม่ แม่พูดมีเหตุผลแล้วเขาก็ห้ามไม่ให้หนูพูดจาไม่ดีกับแม่ แต่หนูไม่หยุดพูดหนูพูดต่อไปเรื่อยๆแล้วก็แรงขึ้นเรื่อยๆ ในตอนนั้นหนูคิดเพียงแค่ว่า ขอแค่ให้แม่รับปากก่อนว่าจะซื้อโทรศัพท์ให้แล้วจึงจะค่อยเลิกพูดแบบนี้ แม่ไม่ได้ด่าอะไรหนู แต่เขาก็พูดเหมือนเดิมว่า "มันยังไม่จำเป็นหรอกลูกถึงเวลาถ้ามันพังจริงๆเดี๋ยวแม่จะซื้อใหม่ให้หนูแน่นอน" หนูยิ่งไม่พอใจเข้าไปใหญ่ เพราะปกติ เวลาหนูขอเขาซื้อใหม่เขาจะให้หนูซื้อใหม่ตลอด แต่พอมาวันนี้เขากลับบอกปัดหนูไปว่ารอให้พังก่อนแล้วค่อยซื้อ หนูว่าแม่ พูดจาเสียดสีแม่ บอกพูดไปว่าหนูไม่เคยขโมยเงินพ่อ-แม่ ไปซื้อของเลยทำไมถึงไม่ซื้อให้หนู ต้องรอให้ขโมยก่อนใช่ไหมถึงจะยอมซื้อให้นะ สักพักแม่ก็พูดกับหนูว่า"เดี๋ยวปีใหม่ปีนี้แม่ซื้อให้ละกัน"
หนูเลยยอมเลิกพูดว่าแม่ แล้วเดินขึ้นห้องไป ตอนนั้นพี่สาวกับน้องสาวหนูเขาอยู่ในเหตุการ์ณพอดี เขาก็มาพูดกับหนูว่า
"รู้ไหมว่าปีนี้ร้านเราของขายไม่ค่อยดี เวลาจะขึ้นราคาก็ขึ้นไม่ได้เพราะลูกค้าประจำไม่ยอม บางวันพ่อกับแม่ต้องขายของราคาเท่าทุนหรือมากกว่าทุนแค่ 1บาทเท่านั้น คิดดูซิว่าต้องขายของกี่ชิ้นกว่าจะได้โทรศัพท์เครื่องใหม่ให้อ่ะ โตแล้วลองไปคิดดูนะ หวังว่า ยังคงสงสารพ่อกับแม่อยู่" แล้วพีสาวกับน้องสาวหนูก็เดินออกจากห้องไป
หนูอยู่ในห้องแล้วคิดทบทวนไปมาหลายรอบ ว่าช่วงปีนี้เศรษฐกิจไม่ดีก็จริง แต่คงไม่เป็นอะไรยังไงของร้านเราก็คงต้องขายได้บ้าง  สักพักน้องสาวหนูเดินขึ้นมาเปิดประตูบอกกับหนูว่า
"แม่ร้องไห้นะ" แล้วน้องก็ทำหน้าเหมือนไม่พอใจใส่หนูแล้วเดินออกจากห้องไป
ในตอนนั้นหนูรู้สึกผิดมากหนูทำอะไรไม่ถูกเพราะหนูไม่เคยเจอแบบนี้ หนูไม่เคยเห็นแม่เครียดหรือร้องไห้อะไรเลย
หนูคิดว่าหนูเป็นคนที่เลวมาก แค่โทรศัพท์หนูต้องทำให้คนที่หนูรักร้องไห้ เสียใจ เครียดแล้วก็กลุ้มใจกับหนูมาก หนูลองคิดตั้งคำถามในใจเล่นๆว่าถ้าวันหนึ่ง พ่อแม่หนูเกิดกิจการล้ม แล้วไม่มีเงินให้หนูใช้ หนูยังจะรักเขาอีกไหม หนูตอบกับตัวเองในใจว่า หนูรักเขา หนูอยู่ได้ หนูรับเขาได้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ถึงแม้ว่าจะต้องอดมื้อกินมื้อ หนูก็จะขออยู่กับเขา แล้วหนูมาลองคิดดูในสิ่งที่หนูทำ เวลาที่หนูขอให้เขาซื้อของให้ พอเขาซื้อหนูก็กอดเขาแล้วก็บอกกับเขาว่า "ขอบคุณค่ะ รักแม่ที่สุดเลย" แต่พอวันไหนเขาไม่ได้ให้เงินหนู หนูก็จะด่าจะว่าเขา ว่าทำไมไม่ให้ มันจึงทำให้หนูคิดได้ว่า หนูบอกรักเขาแค่ตอนที่เขาให้เงินเหนู มันเหมือนกับว่าหนูรักแม่หนูแค่ "เงิน" หนูรักเงินมากกว่าแม่แท้ๆของหนูเอง แต่ในขณะเดียวกัน แม่รักหนูตลอดเวลา หนูเป็นเด็กไม่มีเงินเดือนไม่มีเงินพอที่จะให้เขาได้ แต่เขาก็รักหนู ไม่เคยว่าหนูและไม่เคยขออะไรจากหนูเลยนอกจากแค่ "ความรักเท่านั้น" แม่ขอแค่หนูสิ่งนี้แต่หนูกลับขอจากแม่ตั้งหลายอย่าง เมื่อไหร่ได้เงินก็บอกว่ารักแม่ เมื่อไหร่ไม่ได้ก็ด่าแม่ อย่างนี้ไม่เรียกว่าเลวแล้วจะให้เรียกตัวเองว่าอะไร ในทุกวันนี้หนูรู้สึกผิดมากและหนูจะพยายาม ทำตัวใหม่ จะไม่เป็นคน รัก "เงิน" มากกว่าพ่อแม่เหมือนแต่ก่อน เงิน อยู่กับเราแล้วทำให้เรามีความสุขได้ก็จริง
แต่พ่อกับแม่ บังเกิดเกล้านั้น ทำให้เราสุขได้นาน สุขแท้จริง และอบอุ่นมากที่สุด  ฉะนั้นถ้าใครยังเป็นเหมือนหนู ขอให้ทำตัวเสียใหม่นะค่ะ ก่อนที่เราจะปล่อยให้ใจของเรา รักเงิน มากกว่ารักพ่อแม่ของเรา หวังว่าการที่มาพูดกล่าว ในครั้งนี้ คงจะทำให้เพื่อนๆ พี่ๆ ได้เห็นตัวอย่างและได้รู้แล้วก่อนที่อะไรๆ จะทำร้ายจิตใจของคนเป็นพ่อกับแม่ไปมากกว่านี้นะค่ะ  
ในตอนนี้และตลอดไป หนูคิดว่าหนูรัก พ่อกับแม่มากกว่าเงิน ไม่ว่าจะมาให้กี่บาท กี่ล้าน กี่ล้านล้านล้าน หนูก็รักพ่อกับแม่ของหนูมากกว่าอยู่ดีค่ะ...


แต่หนูจะทำยังไงที่พอจะล้างความผิดที่หนูเคยทำไว้กับพ่อแม่ของหนุได้บ้างค่ะ...?

คุ  ณ  ค  รู  ภู   มิ  ใ    จ  ใ   น  ตั   ว   ห   นู   ม   า   ก   เ   ล     ย   ลู  ก