ความจริงของผมที่ยังทำใจรับมันไม่ได้...

เริ่มต้นเลย ตั้งแต่ป.6 ผมก็สอบเข้าโรงเรียนดีๆ ไม่ติด... ผมึงเรียนโรงเรียนเดิมของตัวเองตอน ชั้นม.1

แต่แล้ว ตอนม.2 พ่อกับแม่ของผมก้ต้องทำใจซื้อที่นั่งในโรงเรียนนั้น

ให้ผม ที่เค้า เรียกกันว่า ที่นั่งของคนขี้แพ้ ซึ่งผมก็นั่งที่นั่งนี้มาตลอด....

ผมพยายามแล้วพยายามเล่า ที่จะไม่ให้ตัวเองเป็นคนขี้แพ้ อยู่ตลอดเวลา

จนกระทั่ง ม.3 ผมก้ยังคงพยายามต่อไป ซึ่งตั้งเป้าหมายไว้ที่เตรียม แตทว่าพ่อแม่ ก้พูดตัดกำลังใจของผมอยู่เรื่ิ่อยเลยทำให้ผมน้อยใจอยู่บ่อยๆ (แต่เข้าใจที่ท่านเป็นคนพูดตรง)

จนถึงวันที่ 28 ที่ผ่านมาซึ่งเป็นวันสอบเข้าเตรียมอุดม

ขณะที่สอบ ผมตั้งสติ ตั้งมั่น และพยายามสุดความสามารถ จนข้อสอบเหล่านั้น ง่าย ราวกับปลอกกล้วยเข้าปาก แต่ขาดเพียงอย่างเดียวคือ "ผมไม่ได้เผื่อใจเอาไว้"

ในวันที่30 ไม่ว่าจะอินเทอร์เน็ต หรือ โทรศัพท์มือถือ ก็ดีผมตรวจดูแล้วตรวจดูเล่า ก้ไม่มีชื่อของตัวเอง ตลอดทั้งวันผมก็ส่งข้อความขอดูผมสอบ เปิดอินเทอร์เน็ตดู ไปพร้อมๆ กัน แต่มว่ามันก้ไม่มีชื่อของผมเองเลย และผมไม่ได้เผื่อใจไว้แต่เนิ่นๆ ทำให้ผมเสียใจมากๆ

แต่ว่าพ่อกับแม่ก็เข้ามาปลอบ ทุกคนในครอบครัวก้โทรมาหาผมให้กำลังใจ

วันที่31 นั่นคือวันที่ประกาศอย่างเป็นทางการ ผมยังไม่ตัดใจจากมัน
ผมก้เฝ้าภาวนาให้มันมี ให้มันเป็น และให้มัน เกิดขึ้น เพราะผมยังไม่ได้ยอมรับความเป็นจริงนัก และจะไม่เชื่ออะไรง่ายๆ

เมื่อผมไปที่สนามฟุตบอลของโรงเรียน มันยิ่งเจ็บ และทำให้ผมเสียใจเข้าไปอีก เพราะว่า อีกแค่เพียง 23 คนเท่านั้นเอง ผมก้ไม่ต้องนั่งเก้าอี้ที่พ่อแม่ซื้อให้เรียน และได้นั่งเก้าอี้ที่ตัวเองซื้อมาด้วย
กำลังกาย และกำลังใจของตัวเอง

ในตอนนั้น ทั้งๆที่ผมเป็นเด็กผู้ชายแท้ๆ แต่ผมถึงกับฟลุบตัวลงไปร้องไห้กับพื้น ตรงนั้นท่ามกลางผู้คนมากมาย และไม่อายใครด้วยเลย
หรือแม้แต่เพื่อนๆที่จากโรงเรียนของผม

แต่แล้วพ่อกับแม้ก้มารับผม แต่ทว่า พวกท่านผ่านห้อง ผอ.พอดี
แล้วพบนักเรียน ผู้ปกครอง ต่างเขียนใบคำร้องให้กับ ผอ.เพื่อรับตัวพวกเขาเอง ซึ่งพ่อแม่ท่านก้อยากซื้อความสุขให้กับผม*เป็นเงิน 6หลัก.....

พอผมได้ทราบว่าท่านเขียนใบคำร้องไปให้ ผอ. ผมก้เผลอดีใจอีกเช่นเคย และยังภาวนาให้ผอ. ท่านเห็นควรให้ผมได้เข้าเรียน

นับวันผมก้เฝ้าเพ้อฝันกลางวัน "แต่คราวนี้พ่อแม่ท่านก้เตือนให้เผื่อใจเอาไว้" แต่ผมก้ไม่ทำ

ผมก้กลายเป็นคุณหนูเจ้าอารมณ์ในที่สุด และ โกรธพวกท่านมากเลย
ที่พวกท่านตัดกำลงัใจผมอย่างสม่ำเสมอ
(อาจเป็นเพราะท่านหวังดีไม่อยากให้ผมเสียน้ำตา กับสิ่งที่ตนไม่พึงปรารถนา หรือ เสียใจในสิ่งที่ตนจะผิดหวังในอนาคต)

ผมไม่ได้ใช้เหตุผลเลยแต่นิดเดียว

-ทำไมผมถึงสอบไม่ติด?

?

-ทำไมผมต้องนั่งเรียนบนเก้าอี้พ่อแม่ซื้อให้?

?

-ทำไมผมต้องเจอแบบนี้?

?

-จะคุ้มไหมถ้าผม คิดสั้นเพื่ออยู่ในนรกซัก100ชาติ แล้วค่อยเกิดเป็นมนุษย์อีกชาติ เพื่อไม่ให้ชีวิตนี้พบกับความผิดหวังอีก?

??

-ถ้าไม่มี คนที่สอบติด กับอีก22 คนนั้นชีวิตผมคงไม่เป็นแบบนี้......

นี่ก็ 4วันเข้าแล้ว ผมรู้สึกแย่ไปหมด ผมทำใจรับในสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้
สิ่งที่ผมทำมาตลอดไม่ช่วยอะไรเลยเหรอ
ความพยายามจนวินาทีสุดท้าย กลับสร้างหยาดเหงื่อเพิ่มให้กับพ่อแม่มากมายขนาดนั้นเลยเหรอ

ผมต้องเรียนบน นั่งเก้าอี้ ที่พ่อแม่ซื้อให้ไปตลอดชีวิตเลยเหรอ???

ตลอดชีวิตนี้ผมจะไม่ให้อะไรดีๆแก่พวกท่านเลยเหรอ???