หนูไม่กล้าบอกแม่...กลัวแม่จะเกลียด

[ความผิดติดตัว]

ความจริงแล้วหนูเครียดเรื่องนี้มาหลายวันแล้วค่ะแต่ไม่กล้าแม้แต่ปรึกษาใครเพราะกลัวเค้าจะคิดว่าเราเป็นพวกโรคจิตไม่เหมือนคนอื่นเลยตัดสินใจมาปรึกษาคุณครูสมศรีที่เข้าใจเด็กทุกคน
เรื่องมีอยู่ว่าหนูจำได้ว่าตอนเด็กๆหนูไปเล่นที่บ้านน้องคนนึงแล้วด้วยความที่หนูเป็นเด็กทะลึ่งชอบเล่นอะไรแก่แดดแล้วไปเล่นกับน้องที่เป็นผู้หญิงค่ะแล้วจับน้องเค้าถอดเสื้อเล่นพ่อแม่ลูกกันแล้วเหมือนน้องเค้าไปเล่าให้แม่ของเค้าฟัง แม่เค้าเลยมาถามแม่หูว่าหนูทำจริงหรอหนูจึงโกหกเค้าบอกว่าหนูไม่ได้ทำเพราะอาย พอมาคิดได้ตอนโตครูคะหนูรู้สึกผิดมากกกกๆๆหนูเครียดมากและคิดว่ามันคงจะเป็นบาปติดตัวเราตลอดชีวิต มันเป็นความผิดที่ไม่น่าอภัยเลยใช่ใหมคะครู?  หนูกลัวและไม่กล้าแม้แต่จะสารภาพและเล่าให้แม่ฟังกลัวว่าแม่จะผิดหวังกับลูกคนนี้ หนูไม่มีสมาธิอ่านหนังสือเลยค่ะ  หนูควรจะทำยังไงดีคะคุณครู

[NUC *]

อย่าคิดมากเลยค่ะ

มันเป็นเรื่องตอนเด็ก ๆ นะค่ะ

บางทีผู้ใหญ่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกค่ะ

^ ^

[Ja-Ja (Sailom) ^^]

ไม่เป็นไรนะคะ อย่าคิดมาก

ถ้ามองดี ๆ มันไม่ใช่ตราบาปที่ทำให้เราทุกข์นะคะ

เเต่มันเป็นครูที่จะคอยสอนตัวเราเองต่างหากค่ะ

ถ้าเรารู้ตัวว่าเราทำผิด สิ่งนั้นมันไม่อาจย้อนไปเเก้ไขได้

สิ่งที่เราจะทำต่อไปคือกล้าหาญที่จะรับผิดหรือสารภาพกับใครสักคนอย่างที่คุณทำ

เเละที่สำคัญกว่าสิ่งอื่นใดคือ ต่อไปเราจะไม่ทำผิดซ้ำ 2 

เพราะเรามีครูที่ดียอดเยี่อมคอยส่องเเสงอยู่ในใจของเรา

ให้เราเดินไปได้อย่างถูกต้องเเล้ว


อย่าเครียดนะคะ หนทางยังอีกยาวไกลเเละเราต้องก้าวไปข้างหน้า

ถ้ามัวเเต่เหลียวมองข้างหลังหินก้อนเล็ก ๆ อาจก่อให้เกิดบาดเเผลที่ใหญ่เกินความคาดหมายได้นะคะ (สายลม)