Kru Somsri's English School

ปกติเเล้วเมื่อก่อนนี้จ๋าเป็นเด็กนิสัยไม่ดี ชอบเถียงคุณเเม่ตลอด
ทะเลาะกับบ่อยมาก เคยคิดว่าจ๋าไม่ใช่ลูกคุณเเม่เเน่ ๆ คุณเเม่ถึงได้ชอบดุเราขนาดนี้ จ๋าเคยคิดว่าเเม่ที่ชอบจู้จี้กับเราเนี่ยน่าเบื่อ น่ารำคาญมากที่สุดในโลกเลย เคยคิดรักคนอื่นมากกว่าคุณเเม่ตัวเองซะอีก


เเต่เเล้วจ๋าก็รู้ว่าจ๋ารักคุณเเม่มากเเค่ไหน เดือนตุลาคม 2547 จ๋ากับเพื่อนได้รับเลือกให้เป็นตัวเเทนของโรงเรียนเข้าร่วมโครงการ พาน้องท่องถิ่นวัฒนธรรม เป็นการนำนักเรียนไปทัศนศึกษาเยี่ยมชมสถานที่สำคัญทางประวัติศาสตร์ จัดขึ้นในวันที่ 19-23 ตุลาคม 2547 เป็นเวลา 5 วัน โดยวันที่ 18 นักเรียนทุคนที่ได้รับเลือกต้องไปชมนิทรรศการวิทยษสาสตร์ที่เมืองทอง พร้อมกับพบนายก (คนที่กำลังลี้ภัยไปต่างประเทศ)


จ๋าคิดว่ามันเป็นโอกาศดีมากที่จะได้อยู่ห่าง ๆ คุณเเม่ตั้ง 5 วัน (ตอนนั้นยังไม่รู้ตัวว่าเราเกือบเอาชีวิตไปทิ้ง ยังอกตัญญูอยู่ค่ะ)

การไปทัศนศึกษาในวันที่ 19 เเละวันที่ 20 ดำเนินไปอย่างราบรื่น เเละพอถึงวันที่ 21 ตอนที่ขับรถลงเขาจ๋าจำไม่ได้ว่าที่นั่นเขาเรียกว่าอะไร เเต่จำได้ว่าเป็นจังหวัดเลย ตอนนั้นน่ากลัวมากเลยล่ะค่ะ ด้วยความที่จ๋าชอบทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ ตอนนั้นมีคนมานั่งที่นั่งจ๋า เค้าจะคืนที่นั่งให้เเต่จ๋าไม่เอา จ๋าก็เลยเดินไปยืนอยู๋ที่ด้านหน้าสุดของรถบัส มีอ. ท่านหนึ่งยืนอยู่ด้วยค่ะ ทางด้านขวามีของจ๋าเป็นอ. ไพฑูรย์ ท่านนั่งอยู่เบาะในติดหน้าต่าง ที่นั่งข้าง ๆ เป็นของอ. คนที่ยืนอยู่ ดังนั้นเบาะติดทางเดินตรงนั้นก็เลยว่าง เเต่จ๋าไม่ได้นั่งหรอกค่ะ มันเกิดเรื่องซะก่อน ตอนที่รถวิ่งลงเขา จ๋าได้กลิ่นอะไรสักอย่างเป็นกลิ่นไหม้ ตอนนั้นกลัวมากเลยค่ะ รถวิ่งลงจากเขาเร็วมาก จ๋าต้องตะโกนบอกคนขับว่า ขับช้า ๆ ได้มั๊ยคะ หรือไม่ก็จอดตรงนี้เเหละหนูจะลงตรงนี้ คนที่อยู่ในรถบางคนเริ่มกรี๊ด บางคนร้องไห้ บางคนก็บอกว่าเเม่จ๋าหนูรักเเม่ เเต่คำพูดที่ว่ารักเเม่ไม่ได้ทำให้จ๋าคิดถึงท่านเเม้เเต่น้อย ยังคงความอกตัญญูไว้อย่างเสมอต้นเสมอปลาย คิดถึงคนอื่นเฉยเลย ตอนนั้นจ๋าจำได้ว่าจ๋าไม่ได้โวยวายเหมือนคนอื่น เพียงเเค่พูดเเค่ให้คนขับรถจอดรถ เเต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับค่ะ ตอนนั้นได้ยินเพื่อน ๆ ท้ายรถตะโกนออกมาว่าเบรกเเตก ๆ เเต่มันก็ไม่ได้สะทกสะท้อนเลย จนกระทั้งตอนที่คนขับหักพวงมาลัยไปทางซ้ายทำให้รถพุ่งชนกันต้นไม้ ภาพต้นไม้ที่หักลงที่ละต้นสองต้นเเล้วก็เสียง ปั้ก ๆๆๆๆ ของต้นไม้ที่หักจ๋าก็ยังจำได้ดี เเต่ภาพที่จ๋าจะจำไปจนวันตายก็คือภาพของคุณเเม่ที่เเว๊บเข้ามาในหัวตอนที่คิดว่าตัวเองกำลังจะตายค่ะ ตอนนั้นนึกได้ถึงความอกตัญญูของตัวเอง เป็นช่วงเวลาที่อยากบอกคุณเเม่ว่ารักคุณเเม่มากขนาดไหน อยากจะขอโทษคุณเเม่ในทุกสิ่งที่ทำมา อยากจะโผเข้าไปกอดคุณเเม่อีกสักครั้งก่อนที่ชาตินี้จะไม่ได้พบท่านอีก อยากจะรู้สึกอบอุ่นเหมือนเมื่อตอนเยาวัย อยากจะทำ เเต่ ณ เวลานั้นมันทำไม่ได้


จ๋าตื่นขึ้นมาเพราะฝันว่าคุณเเม่เรียก (คุณเเม่คนนี้คือคนที่จ๋าบอกว่ารักมากกว่าเเม่ค่ะ เเต่ถึงท่านจะเป็นคนมาเรียกจ๋าเเต่จ๋าก็ไม่อาจคิดอกตัญญูต่อคุณเเม่เเท้ ๆ ได้อีก จ๋าก็รักทั้งสองคนเเหละค่ะ) จ๋ารู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากที่ตัวเองเเทบจะไม่เป็นอะไรเลย เเต่คนที่เจ็บคืออ. ไพฑูรย์ท่านสลบไปเลยค่ะ ตอนจ๋าตื่นมาอีกทีตอนนั้นจ๋านอนทับอ. อยู่ค่ะ นี่เเหละเกาะป้องกันของจ๋า จ๋าพยายามคลานออกมาจากตรงที่กระจกเเตก รู้สึกว่าจ๋าจะเป็นคนรองสุดท้ายที่ฟื้น ตอนนั้นคนอื่น ๆ ออกจากที่เกิดเหตุไปเกือบหมดเเล้ว ในรถไม่เหลือใครเลยอ. ไพฑูรย์ที่ยังไม่ได้สติ ตอนนั้นทั้งตบหน้าทั้งเขย่าทำยังไงก็ไม่ฟื้น จ๋าเลยวิ่งออกไปเพื่อหาคนช่วย เเต่เพื่อน ๆ ก็เอาเเต่ร้องไห้ สุดท้ายจ๋าวิ่งกลับไปที่รถอีกครั้งตอนที่ได้ยินเสียงคนตะโกนว่า ออกมาเร็วรถจะระเบิดเเล้ว จ๋าวิ่งเข้าไปที่รถ ตอนนั้นไม่มีใครทราบว่าอ. ไพฑูรย์ยังอยู่ที่รถนอกจากจ๋าคนเดียว ตอนเเรกจ๋าก็ไม่รู้ว่าจะลากอ.ออกมายังไงได้ เเตโชคดีที่อ. ท่านหนึ่งวิ่งตามจ๋าไป เราสองคนเลยช่วยกันลากองออกมา จริง ๆ เเล้วรถมันก็ไม่ได้ระเบิดหรอกค่ะ คนในเหตการณ์กลัวกันไปเอง


จ๋าอาจเขียนงง ๆ นะคะ เเต่มันเป็นเรื่องจริง จ๋าเเค่อยากบอกว่าเเม่กับลูกยังไงก็ตัดกันไม่ขาด เลือดก้อนเดียวกันจะตัดกันได้อย่างไร ต่อให้ถ่ายเลือดออกให้หมดตัวเเล้วเอาเลือดคนอื่นมาใส่ ร่างกายของเราก็ยังคงเป็นส่วนหนึ่งของเเม่อยู่ดี ตั้งเเต่เหตุการณ์นั่นพอจ๋ากลับมาถึงบ้านจ๋าก็เลิกเถียงเเม่เลยค่ะ (มีบ้างบางครั้ง พยายามลดความอกตัญญูให้น้อยลง) เเม้บางครั้งจะรำคาญเเต่ก็ทราบดีว่าคุณเเม่รักจ๋ามากเเค่ไหน ใจของจ๋าสามารถสื่อถึงคุณเเม่ได้ ในวันที่จ๋ารถคว่ำ คุณเเม่ก็ใจคอไม่ดีเหมือนกัน สิ่งที่จ๋าทำตอนนี้คือพร่ำบอกรักคุณเเม่อยู่บ่อย ๆ จ๋าอยากให้คุณเเม่บอกบ้างว่ารักจ๋าเเต่คุณเเม่ก็ใจเเข็งไม่ยอมพูด พอถามว่ารักมั๊ยก็ตอบเเต่ว่า อืม เเต่จ๋าก็อุ่นใจนะคะ


ใครที่เถียงเเม่อยู่ตอนนี้เเนะนำว่าเลิกได้เเล้วนะคะ เเล้วก็ไม่ต้งอายที่จะขอโทษหรือบอกรักเเม่ เเม่เรามีคนเดียวนะคะ ที่สำคัญเราไม่รู้ว่าในวินาทีข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น อย่ามัวเเต่รอว่าเดี๋ยวค่อยทำก็ได้ อย่าเลยคะเดี๋ยวมันจะไม่มีโอกาศเเม้เเต่เอ่ยคำว่ารัก เอ่ยอีกทีอาจจะเป็นตอนที่ท่านไม่รับรู้เเล้วหรือเราอาจจะไปก่อนท่านก็ได้ค่ะ
(สายลม)

ขอบคุณนะคะ

ค่ะ  รักแม่ดีแล้ววว

เราก็เคยรำคาญ เข้าใจใช่มั้ย รำคาญจริงๆ

แต่มีอยู่วันนึงเราทะเลาะกับเพื่อน ผลสอบก็ตก ร้องไห้ตลอดเลยค่ะ

พอกลับบ้านไป แม่ก็ว่าเรื่องผลสอบ เราเครียดมากเลยร้องไห้แล้วก็หลบอยู่คนเดียว ซักพักพอแม่หายอารมณ์เสียก็เข้ามาถามเรา

ให้คำปรึกษา มันดีเหลือชื่อค่ะ ไม่น่าเชื่อว่าคำพูดของผู้ใหญ่จะช่วยเด็กได้ขนาดนี้

ตอนเรามีความสุขก็นึกถึงนักร้องที่ชอบ เพื่อน คอม เกมส์ การ์ตูน

แต่พอเศร้ากลับนึกถึงแม่ คนเดียวที่เข้าใจเรา

อย่างที่เค้าว่ากันว่า "กอดแม่ ก่อนไม่มีแม่ให้กอด" ทุกวันนี้เราก็กอดแม่ไม่อายใครนะ ^^~

ทำไมเวลาคนกอดแม่ จะชอบอายนะ


เราเป็นคนหนึ่งเลยอ่ะ ที่ไม่อาย ตอนนั้นไปห้าง จะเดินเข้าห้องก็โอบเอวแม่อยู่ แล้วก็หอม

คนที่เดินผ่านเขายิ้มแล้วก็ยกนิ้วโป้งให้อ่ะ


555+

ลืมค่ะ ถ้าใครประสบอุบัติเหตุไม่ต้องวิ่งกลับไปที่รถนะคะ

ไม่ต้องหวงสมบัติ เพราะถ้ารถมันระเบิดจริง ๆ จะตายเปล่า

ตอนที่จ๋าฟื้นจ๋าไม่เห็นใครอยู่แถวนั่นเลย วิ่งออกมาแป๊บเดียวพวกวิ่งสวนไปที่รถตั้ง 3-4 คน

แต่ไม่มีใครเห็นอ. ไพฑูรย์เลย เฮ้อ... ห่วงแต่ข้าวของ ไม่ตายหาใหม่ได้

ปล. ห่วงคนได้นะ เเต่ก็ต้องดูด้วยว่าสมควรเสี่ยงเข้าไปช่วยมั๊ย

ชีวิต 1 ชีวิตสำคัญมาก เวลาหมอหรือพยาบาลจะช่วยชีวิตคน 2 คน

พวกเขาจะเลือกช่วยคนที่มีโอกาสรอดมากกว่าก่อน เพราะถ้าช่วยคนที่เเย่ก่อน

อาจทำให้คนที่มีโอกาศรอดมีเปอร์เซ็นการรอดชีวิตลดลงมา จนสุดท้ายก็อาจช่วยคนทั้ง 2 ไม่ได้

(สายลม)

ค่ะ

แต่จ๋าเจอน่ากลัวจัง รู้สึกตื่นเต้น หรือตรียมใจ อ่า ตอนนั้น

ปล.ออฟไลน์ละ เล่นตั้งแต่สายๆอ่า^^~

ไม่รูสึคะ คิดเเต่ว่าอยากกอดคุณเเม่ อยากจะขอโทษ อยากจะบอกท่านว่ารักท่านมากเเค่ไหน

ความรู้สึกตอนคิดว่าตัวเองใกล้ตายเนี่ย มันทำให้เด็กอกตัญญูอย่างจ๋ารักเเม่มากมายเลยค่ะ

รัก ๆๆๆๆๆๆ เเล้วจะรักตลอดไป

เคยกอด(มาอีกรอบ) พอเลิกกอดซักพัก เสียงแม่มาเลย--_

"ฝน เอาผ้าเข้าเครื่องรึยัง!!!!!!!!  งานมีไม่รับ....บลาๆๆๆๆๆ" ถึงเป็นงั้น แต่เราก็รักแม่นะ

555+

555 ก็เเม่นี่คะ ไมรักเเม่ตัวเอง เเล้วจะรักคนอื่นได้หรือคะ

1. รักตัวเอง

2. รักเเม่

3. รัก...

 ;D

ขอบใจจ๋ามากนะคะ ที่อุตส่าห์ใช้หัวใจ

ความพยายาม

ความอดทน

และความกตัญญู ในการกดแป้นพิมพ์

ทำให้เราชาวบอร์ดครูสวยได้มีโอกาสอ่านบทความที่มีคุณค่าค่ะ

ขอบคุณมากนะคะ ^______________^"

ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ มันไม่ลำบากเลยที่จะกดเเป้นพิมพ์

เพื่อส่งต่อเรื่องราวดี ๆ  (เรื่องไม่ดีกดยากนะ ไม่รู้ว่าจะเขียนไงดี เเต่เรื่องคุณเเม่กดได้ลื่นเชียว)

^__________________^" อิอิ

ดูแลคุณแม่ดีๆนะคะ  อย่าให้เหมือนไก่

ไก่ดูแลคุณแม่ไม่ดี จนถึงวันนี้ไก่ต้องพาคุณแม่ไปโรงพยาบาล

ต้องเปลี่ยนหน้าที่ตัวเอง จากพี่สาวคนโต กลายเป็นแม่ของพวกน้องๆแทนค่ะ อิอิ

ยังไงก็ขอให้คุณเเม่หายไว ๆ นะคะ (สายลม)

แม่ไม่ใช่ยาคูลท์โปรดกตัญญูก่อนหมดอายุ




กตัญญูกตเวทิตาคือเครื่องหมายของคนดี

^
คุณครู
คม ๆๆ

ตอนเด็กๆแม่ชอบซื้อยาคูลท์ให้หนูกิน
55 555

มันไม่เกี่ยว
ซึ้งงง

หนูก็รักแม่

จ๋าจะจำสิ่งที่ครูสอนค่ะ จะจำไปจนวันตาย เเล้วจะเป็นลูกที่ดีของคุณเเม่

รวมถึงเป็นคนดีของสังคมค่ะ (สายลม)

ขอบคุณค่ะ คุณแม่ไก่ไม่ได้ทานบะหมีกึ่งสำเร็จรูปหนิคะ ???

555 แอบบมุกแป๊กบ้างอะไรบ้างค่ะ

แม่จะเป็นยาคูลท์ได้ไง

แม่หนูเข้มๆ ไม่เปรี้ยวเลย^^~

แบบว่าไม่ได้อ่านอ่ะนะยากมาก

เราแม่เหมือกาน

ทุกคนรักแม่มากมายยยยย