|
: คุณครูค่ะหนู...หมดกำลังใจแร้วค่ะ : jeed.Z August 25, 2007, 08:00:06 PM คุณครูค่ะ หนูก้อเป้นเหมือนเด้กคนอื่นๆที่อยากเข้าเตรียม แต่หนูก้อขี้เกียจมาก บางที่หนูหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านแร้วก็อดไม่ได้ที่จะเปิดทีวีไปด้วย คุณพ่อเลยชอบว่า ว่า มัวแต่ดูทีวีแร้วยังงี้จะติดเตรียมมั่ย เพราะคุณพ่อคุณแม่คาดหวังในตัวหนูมาก
คุณครูรู้ไหมค่ะ บางทีเวลาหนูไปโรงเรียนหนูก็จะอ่านหนังสือบ้าง แต่ก้อไม่บ่อยค่ะ แต่คุณพ่อก้อชอบมาบอกว่าทามมัยม่ายเคยอ่านหนังสือเรย หนูก้อไม่รู้จะพูดว่าอะไร หนุพยายามที่จะให้กำลังใจตัวเอง หนูเป็นคนติดคุณแม่มาก แต่เด้วนี้คุณแม่ไม่ค่อยอยู่บ้านเพราะมีงานต่างจังหวัดบ่อยๆ บอกตรงๆน่ะค่ะ หนูอยากให้คุณแม่อยู่บ้านเพราะหนูอยากให้คุณแม่เป้นกำลังใจให้ แต่หนูก้อไม่กล้าบอกคุณแม่หรอกค่ะ มีอยู่วันนึงหนูบอกคุณแม่ว่าวันที่หนูไปสอบเตรียมคุณแม่ไปให้กำลังหนูน่ะ คุณแม่บอกว่า คุณแม่ติดธุระวันเสาร์อาทิตทุกสัปดาห์ แม่ไม่ไปหรอก หนูอยากร้องไห้อ่ะค่ะ หนูอยากให้คุณแม่ไปด้วยอ่ะค่ะ หนูไม่มีกำลังใจอ่านหนังสือ แต่พอหนูท้อหนูพยายามนึกถึงครูสมศรีครูสมศรีเป็นครูคนแรกที่ทำให้หนูกำลัง : Re: คุณครูค่ะหนู...หมดกำลังใจแร้วค่ะ : Milky Way August 25, 2007, 08:41:00 PM น้องค่ะ
รู้สึกว่ากระทู้นี้จะซ้ำน่ะค่ะ พี่เข้าไปตอบอีกกระทู้นึงแล้วน่ะ อย่าเครียดน่ะค่ะ : Re: คุณครูค่ะหนู...หมดกำลังใจแร้วค่ะ : X>->*~l-!-J-d-e~*<-<X August 25, 2007, 08:56:22 PM อย่าเสียใจเรยค่ะ
ไปอ่านข้อความให้กำลังใจ ที่พวกพี่ตอบให้ดีกว่านะค่ะ จะได้มีกำลังใจในการอ่านหนังสือนะ : Re: คุณครูค่ะหนู...หมดกำลังใจแร้วค่ะ : คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!! August 27, 2007, 12:42:30 PM ฟังคุณครูนะคนดี
หนูอย่าโกรธคุณพ่อนะคะ คุณพ่อพยายามกระเทาะกิเลสเรา หนูตอบคำถามคุณครูก่อนนะลูก หนูสามารถถอนต้นไม้เล็กๆอย่างถั่งอกขึ้นมาจากดินได้ไหมลูก หนูต้องตอบว่าสบายมาก เพราะต้นเล็ก รากก็เล็กตาม ที่นี้ถ้าถอนต้นสักเข่า ถอนได้ไหมลูก หนูต้องตอบว่าได้แน่เลย เอ้าที่นี้ต้นเท่าเอวล่ะลูก หนูต้องตอบว่าได้ แต่ลำบากหน่อย เอาทีนี้ถอนต้นสูงเท่าหนูได้ไหมลูก หนูต้องตอบว่าหนูถอนไม่ไหว หนูไม่มีแรง เพราะอะไรล่ะคะ ก็เพราะต้นไม้ต้นใหญ่ที่ใช้เวลาเติบโตนานรากก็จะแข็งเเรงและชอนไชหาอาหารลึกขึ้น ก็เหมือนนิสัยที่ตามใจกิเลสล่ะลูก ถ้าลูกฝึกตามใจตัวเองนานๆ วันหนึ่งนิสัยนี้ก็จะอ้วนพลี จนลูกเลิกไม่ได้ คุณพ่อก็มาช่วยลูกถอนนิสัยนี้ไง วันหนึ่งลูกจะกราบขอบพระคุณคุณพ่อ คุณแม่กับคุณพ่อทำหน้าที่หาเงินมาให้หนูเรียน นี่แหละคือกำลังใจที่หนูจะเกิดขึ้นถ้าหนูคิดได้ ความจริงหนูควรเป็นกำลังใจให้ท่านด้วย สิ่งที่พ่อแม่พร่ำสอนเป็นสูตรสำเร็จของความเจริญ ลูกไม่ต้องไปทดลองที่อื่นแล้ว หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านมากๆ แล้วลูกจะเห็นว่าลูกมีหนังสืออีกมากมายที่รอลูกอ่านอยู่ ลูกก็จะไม่ฟุ้งซ่านคิดมากมาย คนเราต้องหัดให้กำลังใจตัวเอง อย่างน้อยถ้าหนูหมดกำลังใจ คุณครูยังร่วมเดินทางไปพร้อมๆหนู คอยฉายแสงส่องทางให้หนูไปตลอดเส้นทางนะคะ อย่าขี้งอนขี้น้อยใจนะคะ ส่งข่าวคุณครูด้วยว่าหนูรู้สึกดีขึ้นไหมนะคะ สุ้สู้นะคะ |