Kru Somsri's English School

ครูค่ะ ตอนนี้หนูขึ้นกำลังจะขึ้นม.6ค่ะ

หนูมีปัญหาอย่างหนึ่ง คือ เมื่อไม่นานมานี้หนูได้คบกับรุ่นพี่คนหนึ่งค่ะ

คนเราพอมีความรักก็จะไม่ค่อยใส่ใจเรื่องเรียนใช่ไหมคะ

แต่หนูก็ไม่ได้เรียนแย่ลงนะคะ

แล้วยิ่งตอนนี้พี่เค้าก็ไปเรียนต่อเมืองนอกอ่าค่ะ

แล้วเราก็จะเล่นเอ็มกันตลอด ทั้งเช้าทั้งเย็น

คุณครูคิดว่ามันเยอะเกินไปไหมค่ะ

วันๆหนูไม่อยากจะทำอะไรเพราะจ้องแต่จะเล่นเอ็ม

ครูคะ หนูอยากตัดๆให้ได้สักที หนูคิดถึงแต่พี่เค้าอ่าค่ะ

เวลาทำอะไรก็ไม่ค่อยมีสมาธิเลย

คุณครูว่าหนูควรทำอย่างไรดีคะ

หนูไม่อยากเป็นแบบนี้เลย

ถ้าหนูเอ็นท์ไม่ติด พ่อกับแม่ต้องเสียใจมากเลย

หนูไม่อยากทำให้พ่อกับแม่ผิดหวังค่ะ

หนูควรจะทำยังไงดีคะ  ครูช่วยเตือนสติหนูทีได้ไหมคะ

อนาคตไงค่ะ
ขอให้นึกถึงเรื่องอนาคตของเราไว้ด้วย ถ้าเราเอ็นไม่ติดมันก็คืออนาคตเราไม่ใช่อนาคตใคร
อดเปรี้ยวไว้กินหวานจะดีกว่าไหมค่ะ ชีวิตยังอยู่อีกไกล ไม่ได้อยู่เพื่อการเล่นเอ็มไปวันๆ
เสียเวลาเปล่าค่ะ อนาคตอยู่ที่ตัวพี่ทำค่ะ กว่าพี่จะโตขึ้นมาขนาดนี้พ่อแม่เหนื่อยยากขนาดไหน
อย่าให้อารมชัวร์วูบเพียงไม่เท่าไหร ทำลายตัวเราทั้งชีวิตนะค่ะ
โชคดีค่ะ
^^

ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววววว

ให้มันจริงนะแพรวววว

555+


ป้าวิก พูดโดนใจมากอะ



อดเปรี้ยวไว้กินหวาน



ทำให้ได้ละกาน ป้าวิก

ก็เอาอย่างนี้สิครับ  ถ้าจะคุยก็ทำได้นะ  แต่ให้เวลามันน้อยลง  อย่าทุ่มเวลากับอะไรมากกว่า

แล้วตั้งใจว่า  ถ้าคุย MSN 2 ชั่วโมง  ก็จะอ่านหนังสือ 4 ชั่วโมง  อ่านหนังสือให้เป็นเท่าตัวของกิจกรรมอื่น

แล้วหนูก็จะไม่เสียการเรียน  ถ้าหนูตอบว่า  ทำไมได้หรอก  เพราะต้องคุยกับเพื่อน  ต้องไปเที่ยว  ต้องร้องเพลง  ต้องฟังเพลง

ก็ขอตอบว่า  แล้วเวลาคุยกับเพื่อน  ไปเที่ยว  ร้องเพลง  ฟังเพลง  หนูไม่คิดถึงพี่เขาหรือ  ถ้าคิดถึงเหมือนกัน  ทำไมไม่ทิ้งกิจกรรมเหล่านั้นไปล่ะครับ

หนูคิดถึงพี่เขาจนหนูลืมกินข้าวหรือไม่  หนูคิดถึงพี่เขาจนหนูไม่อาบน้ำหรือไม่  หนูคิดถึงพี่เขาจนหนูไม่หายใจหรือไม่

ถ้าไม่ก็ตอบกับตัวเองได้แล้ว  ว่าควรจะำทำอย่างไร

มีคนเคยบอกว่า  ฉันบูชาความรักยิ่ง  ฉันบูชาเงินตรายิ่ง  สิ่งเหล่านี้เป็นการยึดมั่นที่ไม่ถูก

ใช่ว่าเราต้องปฏิเสธเงินตราหรือความรัก  เรามีอยู่ได้ แต่ก็ไม่ยึดว่าต้องมีเช่นนั้น ต้องเป็นเช่นนั้น

ถ้าชีวิตคือคนรัก  เมื่อคนรักจากเราไป  เราก็ไม่มีค่าอะไรอีก  ก็จบชีวิตตัวเองด้วยการทำอัตวิบากกรรมหรือการฆ่าตัวตายกระนั้น

ถ้าชีวิตคือการเงิน  เมื่อการเงินไม่ีดี  ธุรกิจขาลง  เราก็ไม่มีค่าอะไรอีก  ก็จบชีวิตตัวเองด้วยการทำอัตวิบากกรรมหรือการฆ่าตัวตายกระนั้น

ถ้าชีวิตคือครอบครัว  เผอิญครอบครัวประสบอุบัติเหตุ  ต้องจากเราไป  เราก็ไม่มีค่าอะไรอีก  ก็จะจบชีวิตตัวเองด้วยการทำอัตวิบากกรรมหรือการฆ่าตัวตายกระนั้น

ถ้าชีวิตคือเพื่อน  เมื่อเพื่อนหักหลังเรา  ทรยศ  ทำให้ผิดใจกัน  เราก็ไม่มีค่าอะไรอีก  ก็จบชีวิตตัวเองด้วยการทำอัตวิบากกรรมหรือการฆ่าตัวตายกระนั้น

ถ้าชีวิตคือตัวเรา  เมื่อเราทำผิด  คนอื่นว่าเรา  เราก็ไม่มีค่าอะไรอีก  ก็จบชีวิตตัวเองด้วยการทำอัตวิบากกรรมหรือการฆ่าตัวตายกระนั้น

เช่นนั้น  ชีวิตคืออะไรเล่า 

ชีวิตก็คือตัวเรา+ครอบครัว+คนรัก+เพื่อน+การเงิน+การเรียน+การงาน+ฯลฯ

เมื่อเวลาเราเสียคนรักไป  เราก็ยังมีสิ่งอื่นพร้อม 

เมื่อเราเสียเพื่อนไป  ธุรกิจตกต่ำ  เราก็ยังมีอีกมาก

เช่นนี้  ความทุกข์ก็จะกล้ำกรายเข้ามาในชีวิตเราได้ยากขึ้น


จำไว้นะครับ  สมบัติที่มีค่าที่สุดของ "มนุษย์" คือลมหายใจ  แต่สมบัติที่มีค่าที่สุดของ "ความเป็นมนุษย์" คือสติ

ดังนั้น  หากเรามีลมหายใจโดยปราศจากสติ  เราจึงไม่ควรเรียกตนว่า "มนุษย์" ได้กระนั้น

ลองดูนะครับ  ไม่มีใครทำใจได้ตั้งแต่เกิด  ไม่มีใครชนะใจตัวเองได้เอง 

พระพุทธองค์ตรัสว่า  "ทางสู่นิพพาน  ตถาคตได้แต่บอกทางเธอทั้งหลาย  แต่หน้าที่คือความเพียรนั้น  เป็นของพวกเธอเอง"

ฉันใดก็ฉันนั้น  การที่คนอื่นมาพร่ำบอก  พร่ำสอน  มาคอยแนะนำสักพันคน หมื่นคน  ก็ไม่ช่วยอะไร  ถ้าเรามัวแต่บอกตัวเองว่า

"แต่ฉันยังทำใจไม่ได้" "ก็เธอไม่เป็นอย่างฉันนี่"

ใช่ครับ  ไม่มีใครรู้เกี่ยวกับตัวเรามากกว่าตัวเราเอง  ทุกคนย่อมมีปัญหาืทุกคน  แต่ก็อยู่ที่ว่า  เราจะให้ความสำคัญกับปัญหา

หรือเราจะให้ความสำคัญกับจิตวิญญาณของเรานะครับ

ขอให้โชคดีในการแก้ปัญหานะครับ  ^^

พี่ปอนด์มีสาระ!!!

มีสาระบ้างอะไรบ้าง

ตอนที่พี่เรียนอยู่ม.ปลายที่อังกฤษ ในห้องมีนักเรียนกลุ่มนึง ทุกคนในกลุ่มมีแฟนเสมอต้นเสมอปลายที่คบกันตั้งแต่ม.3 ยัน ม.6 ทุกคนในกลุ่มแต่งตัวเก่งมาก เที่ยวเก่งมาก ทั้งกลางวันกลางคืน ถ้าอยู่เมืองไทยพวกนี้ก็คงถูกเรียกว่าเด็กใจแตกไปแล้ว

แต่!

เด็กกลุ่มนี้กลับเรียนเก่งที่สุดในชั้นปี และได้เป็นนักดีเด่นของโรงเรียน

พี่เคยงงว่าทำไมเป็นแบบนี้ ตั้งแต่ตอนเด็กอยู่เมืองไทยเคยได้ยินแต่ว่า มีแฟนตอนวัยเรียน การให้ความสนใจกับเรื่องความสวยงามและการแต่งตัว การเที่ยว สิ่งเหล่านี้ทำให้การเรียนแย่ลง คำพูดนี้ได้ยินมาตั้งแต่เด็ก ทำให้เข้าใจว่ามันจะเป็นแบบนี้ทุกราย

แต่สิ่งที่เห็นในเพื่อนๆกลุ่มนี้ มันผิดหลักการทุกอย่างที่เคยได้ยินมา พี่ก็ติดตามดูว่าเด็กกลุ่มนี้เค้าทำยังงัยกัน

สรุปได้ว่า

ทุกอย่างมันอยู่ที่ใจ ถ้าเราสามารถทำใจแยกแยะเรื่องส่วนตัวออกจากการงานได้ มันก็ไม่มีปัญหา เราสามารถมีทั้งสองอย่างไปได้พร้อมๆกัน เราต้องแยกว่า การเรียนก็อยู่ส่วนการเรียน ถ้าเรามีปัญหากับแฟน ทะเลาะกับเพื่อน คิดถึงแฟน อยากไปเที่ยว เราต้องไม่เอาเรื่องพวกนี้มาอยู่ในหัวเวลาที่เราเรียนหรือดูหนังสือ แบ่งเวลาให้เป็น

เหมือนกับลิ้นชักนะคะ ถ้าเราเอาทุกอย่างมารวมกันอยู่ในลิ้นชักเดียวหมด จะหาอะไร จะทำอะไรก็ลำบาก แต่ถ้าเราจัดชีวิตให้เป็นหมวดหมู่ การเรียนอยู่ลิ้นชักนี้ แฟนอยู่อีกอันนึง เพื่อนอยู่อีกอันนึง สุขภาพอยู่อีกอัน มันก็จะเป็นระเบียบ เวลาจะใช้งานก็เปิดทีละอัน และรู้จักแบ่งเวลา ในแต่ละวันก็ต้องมาใช้เวลาเปิดลิ้นชักทุกอันและจัดของในนั้นวันละนิดวันละหน่อย

หลักการนี้ใช้ได้แม้แต่เวลาที่เราโตแล้วและออกไปทำงาน

ในตอนนี้สังคมไทยยังมีข้อด้อยในเรื่องนี้อยู่ เราเห็นได้บ่อยๆเช่น เจ้านายกับลูกน้องผิดใจกันด้วยเรื่องส่วนตัว พอต้องมาทำงานด้วยกันก็ทำไม่ได้ หรือผิดใจกันเรื่องงานก็พาลโกรธกันไปเลยทั้งๆที่เลิกงานแล้ว ไม่รู้จักแยกแยะเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงาน

ที่พี่ได้เห็นในสังคมเมืองนอกมา เค้าจะตรงข้ามกับเรา ถ้าเจ้านายกับลูกน้องเถียงกันเรื่องงาน เค้าก็เถียงกันอย่างเอาจริงเอาจัง แต่พอกระดิ่งเลิกงานดังปั๊บ เค้าก็จะหยุดเถียงกันทันที เผลอๆชวนกันออกไปกินข้าวเย็นด้วยซ้ำ

ถ้าเด็กไทยรุ่นใหม่สามารถแยกแยะตรงนี้ได้ มันจะทำให้เราใช้ชีวิตได้อย่างมีระเบียบและมีคุณภาพมากขึ้นค่ะ

ไอ้เรื่องติดmsnเนี่ยพี่ก็เป้นนะน้อง

พี่ไม่ได้เลิก(เพราะปัจจุบันก็ติดงอมแงม)

แต่ว่าพี่แบบแบ่งเวลาเอาอ่ะ

ถ้ากลางคืนเราติดmกลางวันเราต้องอ่านหนังสือเต็มที่

ถ้าเวลาอ่านก็นึกถึงmเวลาเล่นmก็ไม่สนใจอะไร

มันจะเสียไปซะหมด

อย่ามา ๆ

แบ่งเวลาให้ดีนะคะ

ตั้งใจเรียน