|
Title: ครูขา หนูท้อค่ะ Post by: sirada on July 24, 2007, 04:26:40 PM คือเวลาหนุพูดอะไรไปไม่มีไครฟังหนูเลยหรือบ้างครั้งก็ดุหรือไม่ก็ให้หยุดพูดมันก็เลยทำให้หนูโมโหแล้วก็ทำของเสียหายแล้วยิ่งตอนนี้พ่อกับแม่ทะเลาะกันหนูเลยไม่มีที่ปรึกษาหนูท้อมากบางคืนตื่นมาร้องไห้ก็มีพยายามจะไม่คิดมาแต่มันทำไม่ได้เหมือนไม่มีใครรักหนูเลยไม่ว่าจะทำอะไรก็เหมือนผิดทุกอย่างหนูก็เลยคิดว่าจะกรีดแขนประชดคนอื่นมันทำให้หนูไม่อยากไปไหนกับใครทั้งนั้นมีแต่คนบอกว่าเป็นห่วงแต่ทำไม่มีใครฟังหนูเลย
Title: Re: ครูขา หนูท้อค่ะ Post by: Milky Way on July 25, 2007, 09:34:45 AM เราว่าน่ะเธออย่าเพิ่งคิดมากเลย
การที่เราพูดไปแล้วไม่มีคนฟังอ่ะ เค้าอาจจะ ทำอย่างอื่นอยู่ก็ได้ หรือไม่เค้ารับฟังที่เราพูด แต่เค้าขอไปคิดคำตอบก่อนก็อาจจะเป็นไปได้ อย่าโมโหหรือว่าโกณะเคืองใครเลย มันไม่ดีน่ะ เราว่าเธอลองตั้งสติใหม่ก่อนที่จะทำไรดีกว่า ถ้าเรามีสติเราอาจจะใจเย็นลงก็ได้น่ะ ปัญหาทุกปัญหา มีไว้ให้แก้ไข ถ้าไม่มีปัญหาชีวิตเรามันก็ไม่สนุกสิ ตอนที่เรามีปัญหาครูมักจะพูดแบบนี้เสมอแล้วสอนเราว่า อย่าคิดมาก อย่าคิดทำร้ายตัวเอง เราเชื่อน่ะว่าเธอไม่ผิดหรอก แล้วอย่าคิดทำร้ายตัวเองเด็ดขาดเพราะมันไม่ได้อะไรเลย มีแต่เสียกับเสีย แล้วคนที่เสียใจที่สุดคือ พ่อกับแม่ของเธอน่ะ จำไว้ถ้ามีปัญหาอะไรอยากระบายๆออกมา ทุกคนยินดีรับฟัง แล้วพร้อมที่จะช่วยกันแก้ปัญหาน่ะ สู้ๆเป็นกำลังใจให้อยู่น่ะ Title: Re: ครูขา หนูท้อค่ะ Post by: แรม on July 25, 2007, 09:05:28 PM หนูจ๋า ถ้าหนูกรีดตัวเอง หนูกรีดผิดคน กรีดผิดที่
เพราะหนูต้องกรีดความโกรธ ฆ่าความโกรธ สูดลมหายใจลึกๆ ลองหลับตา หายใจเข้าออกลึกๆ หายใจเข้าให้สุดลมหายใจ หายใจออกให้สุดลมหายใจ หายใจให้ดังฟึ้ดๆเลย อ่ะลองทำนะ นับด้วยนะ หายใจเข้านับหนึ่ง ออกนับหนึ่ง ทำสิบครั้ง แล้วค่อยมาอ่านต่อนะ อย่าโกงนะ............... เอาล่ะระหว่างหายใจเข้าออก หนูคิดอะไรไหม ถ้าหนูทำตามที่คุณครูว่าหนูจะตอบว่า "ไม่ค่ะ" คนเราทุกข์เพราะคิด หนูต้องเปลี่ยนตัวคิดให้เป็นตัวรู้ ตัวรู้ก็จะไปไล่ตัวทุกข์ ตอนนี้หนูจะเริ่มมีสติ คิดแล้วทุกข์ ก็อย่าไปคิด อย่าเป็นเด็กขี้น้อยใจ เสียดายพื้นที่ในสมอง เวลาหนูเครียดสารแห่งความทุกข์ก็จะหลั่ง ทำอะไรก็ไม่ได้เพราะหงุดหงิด ถ้าไม่เลิกนิสัยนี้ก็จะติดเป็นนิสัย สุดท้ายก็เรียนหนังสือไม่เก่ง เป็นเด็กอดีตย่ำเท้าอยู่กับเรื่องที่ผ่านไปแล้ว ก่อเหตุเชิงลบให้กับชีวิตในปัจจุบัน เครียดมากๆชีวิตก็ไม่มีกำลังจะเดินไปข้างหน้า มัวเเต่รอคนมารับฟังคิดเห็นของตน แทนที่จะหาความรู้ที่น่าเรียนน่าอ่าน น่ารับมาพัฒนาชีวิตตน แต่ละนาทีผ่านไปอย่างไร้ความสุข เพราะอยากให้คนเข้าใจตน แทนที่จะเข้าใจว่า เราเองยังไม่น่าเชื่อถือพอที่จะทำให้คนอื่นจะเชื่อ แล้วก้มหน้าก้มตาพัมนาตนเอง ความทุกข์มักเกิดกับความต้องการเป็นในสิ่งที่เราไม่ได้เป็น และไม่ต้องการเป็นในสิ่งที่เราเป็น ก็แค่ยอมรับได้ ทุกข์ก็ไม่เกิด ก็แค่รับว่าเขาไม่ฟังเรา เพราะเราอาจพูดไม่รู้เรื่องก็ได้ เขาไม่ฟัง ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่รัก การฝึกไม่พูดทำยากกว่าการฝึกพูด จงหยุดพูดเมื่อถึงคราที่อยากพูดมากที่สุด นกการ้องกา กา กา หนวกหูไร้ความหมาย แต่นกเขา นกโพระดก เสียงเพราะเสนาะหู ไม่ร้องพร่ำเพื่อ จนคนต้องคอยเงี่ยหูรอฟังเสียงที่ไพเราะนี้ เลือกเอานะลูกว่าอยากเป็นนกกา หรือนกเขาชวาเสียงใส แล้วก็อย่าคิดมากแต่จงเร่งความเพียรมากๆ นี่ต่างหากที่หนูต้องใช้เวลาไปกับสิ่งนี้ โชคดีนะจ๊ะ คุณครูสมศรี Title: Re: ครูขา หนูท้อค่ะ Post by: อันยองโอเซโย....ชอนึม " ปุ้ย " อิชิมมีดา... on July 26, 2007, 07:16:44 PM หวัดดีจ้า
ไม่ต้องท้อน่ะ ไม่มีใครฟัง ก็ฟังตัวเองก่อนน่ะ ฟังยังไงอ่ะหรอ ก็คือ ฟัง ว่าตัวเองเกิดอาการใจร้อน ดมโห เกิดโทสะ หรือป่าว เกิดใช่มั้ย ระงับอารมณ์ตัวเองก่อนน่ะ ก่อนที่มันจะปล่อยแสงออร่า ทำให้คนอื่นเค้าไม่กล้าคุยกับเธอ ถ้าเราใจเย็นๆ แล้วเข้าใจคนอื่นที่เค้าไม่ฟังเรา บางที่ เค้าอาจจะกำลังเป็นเหมือนเรา กำลังปล่อยแสงออร่าออกมา ( แสงแห่งความอัมหิต ) คือ เราเข้าใจใช่มั้ย เวลาเราจะปล่อยแสงออร่า ถ้ามีคนเดินมาเล่าๆๆๆอะไรให้เธอฟัง เธอจะฟังมั้ย ? ก็ไม่เหมือนกันถูกป่าว สรุปแล้ว ง่ายๆเลย เธอต้องใจเย็นๆน่ะ ถ้าเธอใจร้อน ทุกข์อย่างถูกเผาไหม้จากไฟในตัวเธอนี่เองแหละ เราต้องใจเย็นๆ แล้วเรื่องพ่อแม่ทะเลาะกันอ่ะ มันเป็นเรื่องที่ ใครๆเห็นก็คิดนึดนึ่งอ่ะ ช่ะม่ะ เราเข้าใจ แต่เราก็คิดไปว่า เป็นเรื่องของผู้ใหญ่น่ะ อย่าคิดมาก ยังไง เราก็ทำตัวดีๆ ให้ทั้งพ่อและแม่ภูมิใจในตัวเราเนอะ *---* เป็นกำลังใจให้จ้า มีไรก็แอดมาหาเราได้น่ะ เป็นกำลังใจให้หม่ำเหมอ Title: Re: ครูขา หนูท้อค่ะ Post by: อุซางิจัง..CUD44 on July 29, 2007, 10:38:03 PM ใจเย็นๆลองคิดดีๆดิว่าถ้าเราทำอะไรลงไปแล้วหลังจากเราหายโกรธไอ้สิ่งที่เราทำไปมันไม่หายนะ
เราเคยคิดจะโดดตึก ปีนขึ้นไปแล้วด้วยไปนั่งอยู่บนระเบียง คอนโดชั้น20 แต่พอขึ้นไปแล้วเราก็นึกว่าเราอยากเห็นหน้าน้องอ่ะ (คือตอนนั้นแม่ท้องน้องอยู่เรากะน้องห่างกันมากๆ) แล้วถ้าเราโดดไปตอนนี้น้องเกิดมา น้องจะรู้จักเราหรอ ไรอย่างเงี๊ย แล้วแม่ตอนนั้นจะเสียใจมากไม๊ แล้วเพื่อนๆเราถ้ารู้จะทำยังไง จะรู้สึกอะไรไม๊ ก็เลยไม่ได้โดดอ่ะ พอหายโกรธแล้วก็มาคิดได้ ถ้าตอนนั้นเราโดดลงไปจะเกิดไรขึ้นเนี่ย เราคงไม่ได้ทำไรหลายๆอย่างที่ได้ทำตอนนี้ |