|
Title: ถึงครูสมศรี Post by: Alone on July 05, 2007, 05:33:48 PM ครูคาบผมจาทำไงดี คือว่า ในสายการเรียนของเรา เพื่อนของผมเค้าก็รู้จักกันเกือบหมดแล้ว เวลาเดินไปก็เป็นกลุ่มใหย่เลย เฮฮาๆ แต่ผมรู้จักแต่กับเพื่อนเก่าๆ แล้วก็เข้ากับเพื่อนใหม่ยากมากก เพราะไม่มีเรื่องไรจะคุย อยากจะเป็นที่ยอมรับของเพื่อนๆ อยากรู้จักทุกคน แต่ก็ยากเหลือเกิน เราไม่รู้เค้าเปนคนยังไง รู้สึกอย่างไร บางครั้งก็รู้สึกเหงามากก ขณะที่เพื่อนเก่าคนอื่นๆเค้ามีความสุขเฮฮากับเพื่อนใหม่ จะทำไงดีอ่ะครู เพื่อนบางคนก็บอกว่าเราเปนคนดีเกินไปเลยไม่มีอะไรน่าสนใจ....คงจะจิง...
Title: Re: ถึงครูสมศรี Post by: คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!! on July 05, 2007, 10:18:52 PM มีนิทานเรื่องหนึ่งที่พี่ชายที่เป็นหมอสอนคุณครูไว้ว่า
เจ้ากวางน้อยเห็นเจ้าลูกหมา กระโจนเข้าไปหาเจ้านายทุกครั้งที่เจ้านายกลับมา มันหยอกล้อกับเจ้านายอย่างมีความสุข เดินไปไหนเจ้านายก็จะตะโกนเรียกชื่อเจ้าลูกหมาอยู่ตลอด เวลาเจ้านายกินอะไร เจ้าหมาน้อยก็จะคอยประจบจนได้กินทุกอย่างเหมือนเจ้านาย สุดท้ายเจ้ากวางน้อยจึงคิดว่าที่เจ้านายไม่เรียกเราคงเป็นเพราะเราประจบหยอกล้อไม่เป็น เห็นทีเราต้องทำเเบบเจ้าลูกหมาบ้าง พอเจ้านายกลับมาบ้าน เจ้ากวางน้อยก็กระโจนเอาหังซุกไซ้เจ้านายแต่ว่า... เขาของมันกลับทิ่มตำนายจนนายโกรธ "จำไว้นะสมศรี ถ้าเธอเป็นกวางจงสง่างามอย่าเทือกเถาเหล่ากอของกวาง อย่าทำอะไรที่เราไม่ได้เป็น แต่จงใช้จุดเด่นของเรา คือสรีระที่งามสง่า เป็นที่ต้องตาของผู้ผ่านมา" หนูควรเป็นตัวของตัวเอง แต่เติมกิ่งเขาคือน้ำใจประดับกาย มีเมตตา ยิ้มแย้มพร้อมช่วยเพื่อนร่วมทาง เราดีเกินไป เลยไม่มีใครคบ ไม่ได้หมายความว่าหนูต้องทำตัวให้ตรงข้ามกับความดีเพื่อให้มีคนคบ มิจฉาทิฏฐิที่เข้ามา จงใช้ปัญญากลั่นกรอง ครูไม่มีเพื่อนมากเพราะต้องขยันเรียน แต่คุณครูมีมิตรล้นหลาม มิตรที่สามารถตายแทนกันได้ ที่แน่ๆคุณครูมียิ่งกว่ามิตรคือคุณพ่อในความทรงจำ และคุณแม่ในความเป็นจริง ที่เป็นแรงผลักดันให้อยากทำสิ่งดีงามอยู่ร่ำไป |