Kru Somsri's English School

หนูซิ่วหมออยู่คะอ่านหนังสืออยู่บ้านเครียดที่ไม่ติดหมอยังไม่พอข้างบ้านคะเขาเป็นคนชอบอวดว่าตัวเองดีกว่าคนอื่นเมื่อเขารู้ว่าหนูติดวิศวะจุฬาแต่ไม่เอาเขาก็อิจฉาหนู เขารู้ว่าหนูอยู่บ้านทั้งวันเขาเลยเปิดเพลงแบบโฮมเธียเตอร์ทั้งวันได้ยินทั้งด้านล่างและบน(ทุกส่วนของบ้าน)หนูบอกพ่อแม่แล้วเขาก็บอกว่าเขาเป็นแบบนี้ตั้งนานแล้วชอบเปิดเพลงดังๆหนูจึงบอกให้พ่อแม่ไปบอกเขาดีๆได้ไหมว่าหนูต้องการสมาธิอ่านหนังสือพ่อบอกว่าผู้ใหญ่นะไปบอกกันไม่ได้หรอกเดี๋ยวก็มีเรื่องกัน พ่อแม่บอกว่านี่ไม่ใช่ปัญหาแล้วก็ไม่ยอมรับฟังหนูว่าหนูมีสมาธิอ่านหนังสือได้ในที่เงียบๆ ซึ่งเท่าที่หนูจำได้หนูทนมาตั้งแต่ป.6ที่จะสอบเข้าม.1แล้วแต่ตอนนั้นก็ไม่ได้อะไรมากเพราะเด็กอยู่หนูลองถามเพื่อนว่ามีใครเจอปัญหานี้บ้างก็ไม่มีใครเจอเลย หนูอยากย้ายบ้านมากแต่ก็รู้ว่าบ้านไม่ได้รวยขนาดนั้นและตอนนี้ก็ใกล้สอบแล้วด้วยจึงไม่รู้จะทำยังไงดีเพราะรู้สึกเจอกับปัญหาที่ทุกใจมากๆอยู่คนเดียวไม่รู้จะปรึกษาใครเลยคิดถึงครูขึ้นมาขอบคุณครูมากๆนะคะสำหรับคำสอนดีๆ

หนูขอเพิ่มเติมข้อความคะคือหนูได้แก้ปห.ด้วยใส่ear plugแล้วก็ไม่ได้ผลเพราะเสียงมันสะเทือนถึงหัวใจเหมือนอยู่ในconcertเลยคะ ใส่แล้วบางทีปวดหูและปวดหัวเลย คือปกติหนูเปนไมเกรนอยู่แล้วด้วยคะคราวนี้ยิ่งปวดหัวเข้าไปใหญ่ หนูไม่อยากเชื่อว่าเรื่องแบบนี้ทําให้หนูหมดแรงอ่านนส.รู้สึกว่าคนๆเดียวคนนี้ช่างทําลายอนาคตหนูจริงๆ แต่หนูก็ไม่อยากให้เรื่องนี้เปนเรื่องที่ฝังใจหนูไปตลอดชีวิตจึงอยากแก้ปห.ให้ได้คะ

ถ้าเป็นคุณครู คุณครูจะไม่โกรธเขาเพราะยิ่งโกรธก็ยิ่งขอความร่วมมือไม่ได้
คุณครูคงขออนุญาตคุยกับเขาแล้วบอกว่า ช่วยกรุณาลดเสียงลงได้ไหมคะ
เพราะเราต้องใช้สมาธิในการอ่านหนังสือ แต่ต้องมาจากใจจริงๆนะคะ
อย่าโกรธหรือมองเขาแง่ลบเลยนะคะเพราะเขาอาจไม่ทราบแต่เรานั่นแหละจะหมดแรงอ่านหนังสือเพราะความโกรธแค้น

พลังแห่งความดี อภัยกันและพูดจากันดีๆ จะช่วยได้มากกว่านะคะ
แต่ทุกอย่างต้องเริ่มที่ใจก่อน
ความจริงเสียงที่ดังอาจมีผลต่อสมาธิ แต่ความโกรธของเราอาจทำให้การจดจำน้อยลง
เพราะพื้นที่ในสมองถูกใช้ไปกับการจองจำด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
ไม่มีประโยชน์ที่เราจะใช้ความรู้สึกติดลบแก้ปัญหานะคะ

ลองทำดูนะคะ เพราะเราคงย้ายบ้านไม่ได้
งั้นเราก็ผูกมิตรกันเลยดีกว่า อภัยกันไปนะลูก

ถ้าใจเราสงบ เราก็จะพบทางออก นะลูก

สู้ๆนะคะ