|
: กลอนสำหรับคนหมดกำลังใจครับ : ตัน December 21, 2010, 11:16:41 AM เราจะรักตัวเราเท่าที่รัก
จะไม่หักหามใจไม่เหยียดหยาม ถึงแม้เราจะดีเลวไงก็ตาม แต่ว่าความเป็นจริงมันคือเรา หยุดเปรียบเทียบเทียมคนให้ทนทุกข์ จนความสุขมลายไปให้ใจเหงา แสงสว่างจางหายไปใกล้บางเบา แล้วให้เงาแห่งความมืดกลืนกินตน แม้ว่าเราจะทำผิดหรือคิดพลาด มันไม่อาจตามเราไปทุกแห่งหน จงอย่าหยิบมาคิดช้ำซ้ำเติมตน ความเป็นคนของเรายังคงดี ถึงปัญหามาเท่าใดไม่ย่อท้อ ขอเพียงก่อความกล้าหาญอย่าพาลหนี จงขวักไขว่ให้หัวใจพบความดี ชีวิตนี้จะดีใจไม่วังเวง ฟ้าวันก่อนอาจจะคล้ำจนดำมืด ชีวิตจืดชืดไปไร้แสงสี คิดเมื่อไหร่ใจแห่งทุกข์ปลุกทุกที เอาอย่างนี้เลิกคิดไปให้ไวเลย แม้จะล้าเพียงใดใจต้องสู้ อย่ามัวดูคนอื่นจนลืมเฉย จงร่าเริงเลิกเป็นไปอย่างที่เคย เหมือนดั่งเนยเกยปาดทับความยับเยิน อย่ามัวคิดว่าเรานั้นไม่ดี ว่าเรานี้ไร้สาวกยกสรรเสริญ จะไปไหนทำอะไรใครไม่เชิญ หลายคนเมินเดินไม่มองพร้อมนินทา อย่ามัวคิดว่าไม่มีใครให้รัก เหมือนมีดปักหัวใจในข้อหา ว่าเราไร้ความรู้คู่วิชา ที่จะมายกตนให้ดูงาม อย่ามัวคิดว่าชีวิตนั้นตันห้วน จงรีบด่วนมีอะไรต้องรีบถาม แขนจะหักเมื่อใดมีไม้ดาม จงทาบทามหัวใจให้ฟื้นฟู ชีวิตนี้มันจะดีถึงไหนนะ ยังไงซะมันคงไปได้สวยหรู ถ้าหัวใจเรานั้นเฝ้าคอยห่วงดู ให้ความดีอยู่คู่ตัวเราไป ชีวิตคนมีหลากหลายมากมายนัก ไม่มีใครให้รักเลยไฉน มันขึ้นอยู่ว่าเรารักเขาเท่าใด เขาก็ให้ใจรักเรากลับเท่าเดิม จากนี้ไปจงลุกยืนอย่างกล้าหาญ สิ่งรังควานปัดทิ้งไปให้ฮึกเหิม ความเลวใดที่เราทำอย่าซ้ำเติม มาประเดิมชีวิตใหม่ในความดี |