|
Title: ขยันเท่าไรถึงจะพอ(อยากเป็นหมอครับ) Post by: nodoubtz on May 05, 2010, 08:18:39 PM คุณครูสมศรีครับ ตอนนี้เรื่องความฝันผมค่อนข้างจะชัดเจนแล้วล่ะครับ
ผมอยากเป็นหมอมากเลยครับ :D ผมเคยเรียนกับครูคอร์สพรีไฮ 1/2/3 แล้วแกรมม่า นี้แหล่ะครับทำให้ผมตัดสินใจได้ว่าอยากเรียน อะไรชอบอะไร ยากเหมือนกันนะครับ ตอนนี้กำลังจะขึ้นม.5ครับ การเรียนไปทางดีครูเคยมาที่รร.ผมแล้วล่ะ ตอนนั้นผมอยู่เพิ่งขึ้นม.ปลายเองมั้ง ที่สงสัยอ่ะครับ เคยไหมครับที่แบบเวลาเราขยันแล้วจนถึงจุดหนึ่งนะครับ คิดเสียว่าเราทำจนที่สุด แล้ว แต่พอมองไปเห็นยังมีอีกหลายๆๆๆๆๆๆคนทั่วโรงเรียน ทั่วประเทศยังมีเก่งๆกันทั้งนั้น มันก็เหมือนกับเราเท่ากับพวกเค้าหรืออาจจะอ่อนกว่า นี่แหล่ะครับทำให้ผมคิดมากไปหน่อย ว่าแล้วเราจะสู้เค้าได้ไหมนี่ อย่างเช่นหมอมหาลัยหนึ่งรับ200แต่มีอีก เด็กกว่าหลายหมื่นคนที่ขยันเพื่อจะเค้าคณะนี้ ผมควรจะพัฒนาตนอย่างไรต่อไปครับ ควรฝึกด้านไหน เพิ่มอีกแล้วอะไรจะตัดสินเลือกคนที่ทำเต็มที่แล้วเหล่านี้ จากหมื่นคนเหลือแค่จำนวนที่รับช่วยตอบสงสัยหน่อยนะครับว่าผมควรทำอย่างไรอีก ถึงตอนนี้ผมเพิ่งกำลังจะขึ้นม.5 แต่คิดว่าอยากจะเริ่มอ่านแล้วนะครับ เวลาลองมานั่งคิดบวกลบเวลา มันน้อยมากเลยนะ ทั้ง กีฬาสี กิจกรรมต่างๆ ความขี้เกียจบาง กลัวทำเวลาให้น้อยลงนะครับ เลยต้องรีบ ความฝันผมอาจต้องเทียมเกวียนหนักมากมายเหลือทน(สุดๆๆ :P)เพราะแพทย์ที่ผมหวังไว้ อาจเป็นต้นๆของประเทศทั้งนั้น เช่น จุฬา ศิริราช รามา เชียงใหม่ อะไรพวกนี้แหล่ะครับ ถึงเวลาที่จะต้องเลือกที่ใดสักแห่งช่วงเวลาตอนม.6 คงเป็นตัวตัดสิน ว่าช่วงนั้นผมขยันได้มาถึงไหน อดทนมาได้ถึงไหน คู่ควรว่าควรเลือกมหาลัยไหน คุณครูครับ คิดว่าผมควรทำอย่างไรครับ มีคำแนะนำให้ผมเช่นไร ??? เห็นครูเคยเล่าเรื่องพี่ครูอ่ะครับ ผมอยากฟังมากมาย เพราะตอนที่นั่งเรียนครูแค่บอกว่าเค้าเป็นหมอไม่ได้บอกว่ากว่าจะมาเป็นแพทย์ได้เค้าขยันแค่ไหน เป็นไปได้ช่วยเล่าหน่อยนะครับ อาจเป็นในคอร์สเรียน หรือในบอร์ดนี้ก็ได้นะครับ ผมจะตั้งหน้าตั้งตารอคอยครับ เรื่องเล่าของครูสมศรีทุกเรื่องสร้างกำลังใจให้ผมและเพื่อนๆหลายคนเสมอนะครับ ขอบคุณครับที่มีส่วนทำให้ผมได้เกรด4ภาษาอังกฤษมาโดยตลอดทุกเทอม สุดท้ายเรียกได้ว่า อ่านจนตาแฉะกันเลยทีเดียวยาวไปหน่อยนะครับ(คงไม่หน่อยแล้วล่ะตกใจที่พิมพ์มาได้ขนาดนี้ แต่มันอัดอั้นในใจจริงๆครับ) ขอบคุณมากครับทั้งพ่อแม่ ที่ได้ให้โอกาสผมมาเป็นศิษย์ กับคนที่ขึ้นชื่อว่า ครูสมศรีขอบคุณมากครับ ที่สำคัญขอบคุณครูมากคร้าบบบบ ผมต้องเรียนกับครูอีกยาววววววววว หวังว่าจะเก็บความสวยไม่ให้หลุดสักคอร์สนะครับ 5555+ ;) ;) ปล. ภูมิใจครูสวย!!! Title: Re: ขยันเท่าไรถึงจะพอ(อยากเป็นหมอครับ) Post by: nodoubtz on May 05, 2010, 08:23:51 PM ขออภัยน้าครับที่ไม่ค่อยเว้นวรรค ขึ้นบรรทัดใหม่พอดีพิมพ์เพลินเลยไปยาวเลยครับ
Title: Re: ขยันเท่าไรถึงจะพอ(อยากเป็นหมอครับ) Post by: CCPORPY on May 05, 2010, 09:03:27 PM อันนี้พี่เราบอกนะ คนติดหมอเดี๋ยวนี้ไม่เก่งเทพมากมาย เพราะคนเก่งอ่ะจะไปทางนิติฯ
เพื่อนพี่เราตอนอยู่เตรียมอุดมอ่านะ ได้คะแนน 8000+ เเน่ะ เเต่ก็เลือกนิติ จุฬาฯ เราว่า นายก็ต้องตั้งใจเรียนมากๆ ขยันทุกวิชาเลยนะ สู้ๆ เราก็ขึ้นม.๕ เหมือนกัน เเต่เราอยากเข้าเทคนิคการแพทย์ มหิดล ^^ ต่อไป เราอาจได้ทำงานด้วยกันก็ได้นะคุณหมอ สู้ๆครับ Title: Re: ขยันเท่าไรถึงจะพอ(อยากเป็นหมอครับ) Post by: คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!! on May 05, 2010, 09:18:56 PM Q: คุณครูสมศรีครับ ตอนนี้เรื่องความฝันผมค่อนข้างจะชัดเจนแล้วล่ะครับ
ผมอยากเป็นหมอมากเลยครับ ผมเคยเรียนกับครูคอร์สพรีไฮ 1/2/3 แล้วแกรมม่า นี้แหล่ะครับทำให้ผมตัดสินใจได้ว่าอยากเรียน อะไรชอบอะไร ยากเหมือนกันนะครับ ตอนนี้กำลังจะขึ้นม.5ครับ การเรียนไปทางดีครูเคยมาที่รร.ผมแล้วล่ะ ตอนนั้นผมอยู่เพิ่งขึ้นม.ปลายเองมั้ง ที่สงสัยอ่ะครับ เคยไหมครับที่แบบเวลาเราขยันแล้วจนถึงจุดหนึ่งนะครับ คิดเสียว่าเราทำจนที่สุด แล้ว แต่พอมองไปเห็นยังมีอีกหลายๆๆๆๆๆๆคนทั่วโรงเรียน ทั่วประเทศยังมีเก่งๆกันทั้งนั้น มันก็เหมือนกับเราเท่ากับพวกเค้าหรืออาจจะอ่อนกว่า นี่แหล่ะครับทำให้ผมคิดมากไปหน่อย ว่าแล้วเราจะสู้เค้าได้ไหมนี่ อย่างเช่นหมอมหาลัยหนึ่งรับ200แต่มีอีก เด็กกว่าหลายหมื่นคนที่ขยันเพื่อจะเค้าคณะนี้ ผมควรจะพัฒนาตนอย่างไรต่อไปครับ ควรฝึกด้านไหน เพิ่มอีกแล้วอะไรจะตัดสินเลือกคนที่ทำเต็มที่แล้วเหล่านี้ จากหมื่นคนเหลือแค่จำนวนที่รับช่วยตอบสงสัยหน่อยนะครับว่าผมควรทำอย่าง A: อย่าคิดแบบนี้สิครับ สองกำปั้นกับหนึ่งหัวใจเท่ากัน ดีดลูกคิดรางแก้ว ฤๅจักสู้ฟ้าลิขิต คุณครูได้เกรดแค่ 2.06 เพราะคิดไม่เป็น จึงกล้าเลือก กล้าขยัน คะแนนเป็นเรื่องของสวรรค์ แต่ความขยันเป็นเรื่องของเรานะลูก จิตที่กอปรแต่ความดี ย่อมได้ผลดีนะครับ เชื่อคุณครูนะลูก แล้วอย่าคำนวณตัวเลขทางสถิติ จนทอนฝันของเรานะครับ กับหนึ่งชีวิตที่พ่อแม่ให้มา ต้องลิขิตด้วยความเพียรที่สม่ำเสมอ ไม่ใช่ทั่งทุกแท่งที่จะกลายเป็นเข็ม แต่ทั่งที่เจ้าของมีความเพียรอย่างต่อเนื่อง และไม่ลดละความพยายามเท่านั้นที่จะทำให้ทั่งแท่งนั้นกลายเป็นเข็ม อย่าบั่นทอนพลังสมองด้วยความท้อแท้นะครับ คนฉลาดมักคำนวณเก่งจนเกิดความกลัวมากัดกร่อนหัวใจให้เหนื่อยล้าหมดแรงที่จะก้าวเดิน แต่ความโง่ทำให้คุณครูได้ตระหนักในภายหลังว่า แท้จริงความโง่กับความกล้าช่างใกล้เคียงกันเหลือเกิน บางทีคนไม่รู้จึงกล้าทำ คนรู้มากกลับขาดกลัว ก็แค่กล้าที่จะฝัน และกล้าที่จะเพียรให้สูงกว่าสิ่งที่เราหวังนะครับ นกไม่เคยหันหลังกลับมานับรอยเท้าบนผืนฟ้า แต่นกกล้าที่จะบินเหนือท้องทะเลที่แสนกว้าง ไร้กิ่งไม้ให้เกาะยึด เราเป็นมนุษย์ แค่ทอดสายตาได้ไม่ถึงจุดหมาย ก็กลัวเสียแล้ว แล้วหนูจะเป็นหมอให้ผู้คนได้พึ่งพาได้อย่างไรล่ะครับ ไม่เอานะ คิดแต่สิ่งที่ก่อเกิดพลังที่จะก้าวไปข้างหน้านะครับ เชื่อคุณครูนะลูก Q: ถึงตอนนี้ผมเพิ่งกำลังจะขึ้นม.5 แต่คิดว่าอยากจะเริ่มอ่านแล้วนะครับ เวลาลองมานั่งคิดบวกลบเวลา มันน้อยมากเลยนะ ทั้ง กีฬาสี กิจกรรมต่างๆ ความขี้เกียจบาง กลัวทำเวลาให้น้อยลงนะครับ เลยต้องรีบ ความฝันผมอาจต้องเทียมเกวียนหนักมากมายเหลือทน(สุดๆๆ )เพราะแพทย์ที่ผมหวังไว้ อาจเป็นต้นๆของประเทศทั้งนั้น เช่น จุฬา ศิริราช รามา เชียงใหม่ อะไรพวกนี้แหล่ะครับ ถึงเวลาที่จะต้องเลือกที่ใดสักแห่งช่วงเวลาตอนม.6 คงเป็นตัวตัดสิน ว่าช่วงนั้นผมขยันได้มาถึงไหน อดทนมาได้ถึงไหน คู่ควรว่าควรเลือกมหาลัยไหน คุณครูครับ คิดว่าผมควรทำอย่างไรครับ มีคำแนะนำให้ผมเช่นไร A: คนเราถ้าลิขิตผลไม่ได้ ก็สามารถกอปรเหตุให้เกื้อต่อผลได้นะครับ อย่าคิดแต่อนาคตจนทำลายความสุขที่บั่นทอนการสานฝันของวันพรุ่งสิครับ Q:เห็นครูเคยเล่าเรื่องพี่ครูอ่ะครับ ผมอยากฟังมากมาย เพราะตอนที่นั่งเรียนครูแค่บอกว่าเค้าเป็นหมอไม่ได้บอกว่ากว่าจะมาเป็นแพทย์ได้เค้าขยันแค่ไหน เป็นไปได้ช่วยเล่าหน่อยนะครับ อาจเป็นในคอร์สเรียน หรือในบอร์ดนี้ก็ได้นะครับ ผมจะตั้งหน้าตั้งตารอคอยครับ เรื่องเล่าของครูสมศรีทุกเรื่องสร้างกำลังใจให้ผมและเพื่อนๆหลายคนเสมอนะครับ ขอบคุณครับที่มีส่วนทำให้ผมได้เกรด4ภาษาอังกฤษมาโดยตลอดทุกเทอม สุดท้ายเรียกได้ว่า อ่านจนตาแฉะกันเลยทีเดียวยาวไปหน่อยนะครับ(คงไม่หน่อยแล้วล่ะตกใจที่พิมพ์มาได้ขนาดนี้ แต่มันอัดอั้นในใจจริงๆครับ) ขอบคุณมากครับทั้งพ่อแม่ ที่ได้ให้โอกาสผมมาเป็นศิษย์ กับคนที่ขึ้นชื่อว่า ครูสมศรีขอบคุณมากครับ ที่สำคัญขอบคุณครูมากคร้าบบบบ ผมต้องเรียนกับครูอีกยาววววววววว หวังว่าจะเก็บความสวยไม่ให้หลุดสักคอร์สนะครับ 5555+ ปล. ภูมิใจครูสวย!!! A: พี่ชายคุณครูเป็น hero สำหรับคุณครูมาก ไม่ใช่เพราะเขาเป็นหมอ แต่เขารักเพื่อนมนุษย์ เขารักษาคน แต่เขาไม่ได้รักษาเฉพาะไข้ เขาทำงานโรงพยาบาลในอำเภอ ตั้งแต่บริเวณพื้นที่สีชมพู (แถบชายแดนคอมมิวนิสต์) ทำโครงการสร้างอาชีพให้ชาวบ้านในชุมชน เขาบอกกับคุณครูว่าช่วงนี้เขาเหนื่อยมากเพราะหมอในโรงพยาบาลพากันไปรับเงินเดือนโรงพยาบาลเอกชนหลักแสนจนทำให้แพทย์ที่โรงพยาบาลเหลือน้อยลงทุกที หนูทราบไหมลูก ว่าการที่หนูจะต้องขยันเป็นเพราะอะไร เพราะกรอบของอาชีพกำลังจะกอปรเหตุแห่งการเป็นผู้เสียสละ อดทนให้แก่หนู ยามหนูอยากนอน แต่หนูต้องรักษาคนไข้ทางกาย และเยียวยาญาติคนไข้ทางใจ แสนหนักยิ่ง หากหนูไม่ฝึกซ้อมไว้ยามนี้แล้วต่อไปหนูจะรับสถานการณ์ในภายภาคหน้าไหวหรือ อดทนเถิดลูก เพราะหนึ่งความพากเพียรของหนู จะกลายเป็นแสนการพึ่งพาของคนไข้ที่ได้รับจากหนู หากหนุมีจิตอันอยากช่วยผู้คน คุณครูก็ขอให้จุดหมายของหนูสัมฤทธิผล ขอให้หนูได้เจริญรอยตามพระบาทของพระราชบิดา และได้เป็นแพทย์แห่งแผ่นดินสืบไป คุณครูขอเป็นกำลังใจให้กับอีกหนึ่งชีวิตที่จะเติบแกร่งเพื่อเป็นหลักให้ผู้คนไดด้พึ่งพิงนะครับ สู้ๆนะลูก Title: Re: ขยันเท่าไรถึงจะพอ(อยากเป็นหมอครับ) Post by: RaBBiT on May 05, 2010, 10:19:25 PM สู้ๆนะคะน้อง
;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D Title: Re: ขยันเท่าไรถึงจะพอ(อยากเป็นหมอครับ) Post by: nodoubtz on May 05, 2010, 10:30:19 PM ขอบคุณครูสวย ซึ้งครับ ผมจะขยันไปอย่างไม่มีหยุดพักครับ และไม่ท้อแท้ครับ ขอบคุณกำลังใจทุกคน คร้าบบ
แอบแปลกใจ ครูสมศรีตอบเร็วเกิ๊นนน เป็นห่วงเด็กมากมาย ;D ;D ;D Title: Re: ขยันเท่าไรถึงจะพอ(อยากเป็นหมอครับ) Post by: Doctor Doggy on May 05, 2010, 10:31:39 PM พี่หนอนเป็นกำลังใจให้น้องอีกคนค่ะ สู้สู้นะคะ
Title: Re: ขยันเท่าไรถึงจะพอ(อยากเป็นหมอครับ) Post by: ลูกครูสมศรี^^ on December 09, 2012, 07:55:13 PM หนูเคยเรียนกันคุณครูค่ะ คอร์ส GAT VOCAB ชอบมากๆเลย ตอนนั้นหนูจำได้ว่าหนูได้GAT 275 คะแนน(เมื่อ2ปีที่แล้ว^^) ตอนนี้หนูเป็นหมอแล้วค่ะ แต่หนูรู้สึกเหนื่อยกับการเรียน รู้สึกหมดแรงมากๆ บางทีคิดย้อนไปว่าหนูอยากเป็นหมอจริงๆหรือป่าว ทั้งๆที่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะลาออกตอนนี้ หนูจะทำยังไงดีคะคุณครูหนูควรจะหยุดก่อนรึเดินต่อไปคะ T T คิดถึงคุณครูเหลือเกินค่ะ
|