Kru Somsri's English School

สวัสดีครูสมศรีค่ะ  หนูเป็นเด็กคนหนึ่งที่เรียนกับคุณครูมานานแล้ว  หนูเองเป็นคนที่รักในภาษามากโดยเฉพาะภาษาอังกฤษแต่ตอนนี้หนูกำลังมีปัญหาคาใจบางอย่างที่อยากจะระบาย
มันเป็นปัญหาเกี่ยวกับการพูดภาษาอังกฤษของหนูคือเวลาหนูเรียนที่โรงเรียนอาจารย์ที่สอนท่านจะพูดเป็นภาษาอังฤษตลอด
แล้วท่านจะเน้นมากในเรื่องของการออกเสียงแล้วท่านจะเคร่งมากในเรื่องของการพูด จนมันดูเป็นเรื่องที่น่าเครียด จากวิชาภาษาอังกฤษที่หนูรักมันกลายเป็นเร่องที่น่าเครียดหนูไม่มีความสุขเลยเพระหนูจะรู้สึกกลัวมากเวลาที่ท่านชี้มาที่ตัวหนูแล้วยิงคำถามที่เป็นภาษาอังกฤษเข้าใส่ด้วยสำเนียงแบบฝรั่ง  หนูแทบจะเป็นลมล้มตายใจหนูมันเต้นมากๆๆๆๆๆๆ  แล้วก็รู้สึกอายเพื่อนมากๆด้วยที่ตัวเองกะอึกกะอักสภาวะนั้นเป็นเป็นสภาวะของการกลืนไม่เข้าคายไม่ออก  หนูเองเวลาเรียนแล้วเขาพูดเป็นภาษาอังกฤษหนูก็เข้าใจนะค่ะ  แต่พอมายิงคำถามตัวต่อตัวมันเหมือนมันต้องใช้เวลาแปลคำถามประมาณครึ่งนทีถึงจะเข้าใจว่าอาจารย์ท่านถามว่าอะไรแล้วถึงจะตอบได้แล้วด้วยความตื่นเต้นที่ยังติดอยู่ในใจเวลาจะพูดตอบมันก็เหมือนนำท่วมปากันพูไม่ออกทั้งๆทีศัพท์ต่างๆมันก็อยู่เต็มหัวหนูเหมือนเป็นเด็กที่มีความรู้ท่วมหัวแต่เอาตัวไม่รอด  แล้วที่หนูเครียดมากกว่านั่นคือการออกเสียง  อาจารย์ที่โรงเรียนพยายามที่จะให้ออกเสียงเหมือนเจ้าของภาษาเลย  เอาวิชาสัทศาสตร์ที่เขาต้องเรียนกันตอนอยู่มหาลัยมาให้เรียนแล้วก็ต้องมาสอบออกเสียงแล้วที่สำคัญก็ต้องออกให้เหมือนเจ้าของภาษา  ที่หนูเครียดเพราะหนูยังไม่เห็นความสำคัญของมันหนูไม่เข้าใจว่าทำไมอาจารย์ถึงจะต้องเน้นมันมากมายขนาดนี้  โอ๊ย! สำเนียงก็ต้องเหมือนฝรั่ง  ออกเสียงก็ต้องถูก พูดก็ต้องให้ได้  ถ้าพุดกะอึกกะอักก็ด่าว่า  "นั่นกำลังพูดภาษาอังกฤษอยู่หรอ" หนูกลัวมากหนูไม่อยากพูดเลยเพระหนูกลัวเขาด่า  ทุกวันนี้หนูเรียนวิชาที่หนูรักอย่างกดดัน ใจหนูมันเต้นทั้งชั่วโมง กลัวนั่นกลัวนี้ไปหมด  หนูจะทำยังไงดีให้ตัวเองกล้าจะพูดอังกฤษออกมาอย่างไม่แคร์คำด่าหรือคำดูถูกใคร  หนูอยากจะเริ่มอย่างมั่นใจ  และอยากกลับมาเรียนภาษาอังกฤษที่โรงเรียนอย่างมีความสุขอีกครั้ง

 
ประเด็นคงอยู่ที่ว่า.. ที่จะกล้าพูดอังกฤษใช่มะ ??

มันคงไม่ต่างจากการฝึกพูดพรีเซ้นท์งานหน้าชั้นเรียนนะ : )

ลองฝึกพูดกับกระจกดู

ไม่ก็ถ้าพ่อแม่พี่น้องพูดได้ ก็ลองฝึก ๆ กันได้นะ
ง่ายสุดใกล้ตัวคือลองพูดกับเพื่อนนี่แหละ : ))

ไม่เห็นต้องเครียดว่าออกเสียงไม่ถูก
ไม่เห็นต้องกลัวว่าครูเค้าจะตำหนิ (อาจจะแรงบ้าง แต่เชื่อเหอะ ว่าครูทุกท่านหวังดี : ) )
ไม่เห็นต้องกลัวว่าเพื่อนจะดูถูก (ถ้าเค้าดูถูกมาก็สวนกลับเล้ยย 555)

เพราะยังไง ถ้าเรากล้าทำ และเราก็เต็มที่กะมัน เราก็ทำดีที่สุดแล้ว : )
แม้จะผิดก็ไม่เห็นเป็นไรเลย
เพราะว่า..การที่เราผิดนี่แหละ จะทำให้เราเรียนรู้โดยอัตโนมัติ จริงมะ

ทุกคนก็เคยต้องมีผิดพลาดกันมาก่อนแหละ ๆ


สู้ ๆ น้าาา โฟ่วอังกฤษวันละคำ ช่วยได้เยอะจริง ๆ

อาจจะแบบ เริ่มฮา ๆ กับเพื่อนเช่น.. ฮาโหลล ฮาว อาร์ ยูววว !! แอม ฟายยย แต้งกิ้วว
(ถึงมันจะเป็นการพูดฮา ๆ แต่มันช่วยให้กล้าพูดอังกฤษจริง ๆ นะ = = เพื่อนเค้ายืนยันได้ ฮ่า ๆ)

โชคดีค่าาา : ))

ป.ล.
(นอกเรื่องนิด)
phonetics ใช่มะ ที่เรียน ดีออก เค้าอะอยากเรียนมาก ๆ แต่หาแบบจริงจังไม่ได้สักที
อ่านในดิกบางตัวก็พอออก แต่จะออกเสียงให้ถูกนี่ก็อีกเรื่อง T T" (เพราะแม่บอกว่า มันมีรูปปากด้วยบางคำ =3=")

ส่วนตัวนะ เค้ารู้สึกว่าเรื่อง phonetics มันไม่ใช่เรื่องที่ควรจะเครียด

รู้ไว้แหละดีด้วย จะได้ฟังฝรั่งพูดคุยได้.. จะได้สื่อสารกับเค้าได้รู้เรื่อง

และอีกอย่างจะได้อ่านออกเสียงได้ถูกต้องด้วยนะ : )
(เพราะคำหลายคำ ออกเสียงผิดนี่ ค.หมายคนละเรื่องเลยนะ เหมือนภาษาไทยนี่แหละ)

(เพราะส่วนตัวมองว่า..ร.ร.ในบ้านเราอะ.. เน้นแค่เรียน"เพื่อสอบ".. เพราะมีเพื่อนหลายคน แม่นแกรมม่าศัพท์แบบ talking-dict เคลื่อนที่.. แต่ถ้าถามว่า พูดคุยกับฝรั่ง ฟัง soundtrack/เพลง ออกไม่.. กล้าบอกเต็มคำว่า ไม่กล้า/ไม่รู้เรื่อง)

 

อย่างที่พี่แจมบอกน่ะค่ะ

มีปากไว้ขยับ  ขยับให้ถุกรูปร่าง ก็จะเปล่งเสียงได้ถูก

เรียนภาษาอังกฤษ อย่ากลัวนะคะ

สื่อความได้ก็นับว่าเก่งที่สุดแล้วค่ะ

สำเนียงก็จะค่อยๆตามมาค่ะ

ขอบคุณครูและพี่แจมมากนะค่ะ  ขอบคุณมากจริงๆที่สละเวลามาอ่านเรื่องของหนู  ขอบคุณจริงๆค่ะ :D

  ;)

เธอโชคดีจังได้เรียนแบบตลกขบขันไม่เครียด แต่ที่โรงเรียนเราเขาเครียดกันขณะเรียนก็เงียบทั้งห้อง  บรรยากาศมันอึมครึมมาก
เราไม่มีการเรียนแบบสนุกสนานแล้วไอ้เรื่องนี้นะอาจารย์ที่โรงเรียนก็ไม่ให้เพื่อนที่ทำได้ติวให้ด้วย  เขาบอกว่า "ก็สอนไปพร้อมๆกันก็ต้องทำได้ทุกคนแบบเหมือนๆกัน"  คือมันเครียดอ่ะมันเรียนแบบไม่ค่อยพึ่งพาอาศัยกันแบบตัวใครตัวมันไปเลย(ที่พูดเหนียะไม่ใช่เป็นคนชอบพึ่งคนอื่นนะแต่ดูแล้วมันไม่ใหมือนเป็นเพื่อนกันเลย)  แล้วเพื่อนในห้องเราบางคนนะก็เห็นแก่ตัวมากๆด้วย  คือบรรยากาศในห้องเหมือนมันไม่ใช่เพื่อนกันน่ะมันแบบปรึกษาอะไรกันไม่ค่อยได้เพราะบางคนเอาแต่ประโยชน์ส่วนตน เก่งแล้วก็คอยจะข่มคนอื่นเขา  มันแย่อ่ะ มันเซ็ง  มันไม่รู้จะพูดยังไง  ถึงได้มาระบายกับที่นี่ไง  คือเราคิดว่าในความเป็นเพื่อนอ่ะนะมันน่าจะมีไรก็ปรึกษาช่วยเหลือแนะนำกันได้แต่นี่มันไม่ใช่  บางคนชอบมาถามเก็บข้อมูลคนอืนเพื่อที่ตัวเองจะได้รู้ว่าใครที่เป็นคู่แข่ง  บางคนฟอร์มดีแต่ในใจหยาบมากๆ  บางคนทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองได้คะแนนดี  
คือทุกวันน้ถามตัวเองว่าทนมาได้ไงตั้งเทอมนึ่งบางคนยอมแพ้กลับโรงเรียนเก่ากันแล้ว  
ประเด็นที่เครียดเหนียะนะคือ
1.ขณะเรียนเราก็ไม่มีความสุขทั้งๆที่เรียนในสิ่งที่ชอบ
2.ไอ้อังกฤษเหนียะให้พูดมันก็พูดได้นะแต่บรรยากาศรอบข้างมันกดดัน มันบีบ  คำที่พูดมันเลยจุกอยู่ที่อกไม่ออกมาทั้งที่ในหัวมันก็คิดเเล้วว่าจะต้องพูดว่าไง
ประเด็นมันก็มีประมาณเหนียะอาจดูน้อยนะแต่เป็นสิ่งที่มีแล้วเป็นอุปสรรคขัดขวางความเจริญมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 อ่าา ใจเย็น ๆ นะ

อาจจะแบบ ต้องมีการปรับเปลี่ยนบรรยากาศการเรียนในห้องบ้างอะไรบ้าง

อย่างที่อ.ไม่ให้เพื่อนทำได้ติว (เหมือนให้ตัวใครตัวมันใช่มะ)

นอกเวลาเรียนก็น่าจะได้นะ

เพราะคนที่พูดได้ คงไม่เห็นแก่ตัวจนกั๊กไว้หมดทุกคนแหละ = =

ส่วนบรรยากาศในห้อง อันนี้ไม่ได้ไปสัมผัสเลยไม่ค่อยรู้แหะ แต่อย่างในห้องเค้า จะเป็นแบบว่า

จะมีพวกเพื่อน ๆ หลังห้องคอยยิงมุขมาเป็นระยะเวลาห้องเริ่มดูเครียด ก็ทำให้บรรยาาศในห้องน่าเรียนขึ้นเยอะ : )

แต่จากที่อ่าน

พอเครียดเก็บมาก ๆ มันเลยพลอยเป็นอคติกับคลาสนี้ด้วยรึเปล่า ?

ลองลืมมม ทุกอย่าง แล้วกลับมาเริ่มใหม่นะ : ))

เผื่ออะไร ๆ จะดีขึ้น >_<"

สู้ ๆ จ้าา : ))