Kru Somsri's English School

บทความนี้เป็นบทความที่ข้าพเจ้าแต่งขึ้นมาเองจากทัศนวิสัยของเด้กคนหนึ่งภายใต้สังคมอันวุ่นวายจากภาพลักษณ์ของผู้ที่ถูกมองว่า"ขยะสังคม"

ต่างคน ต่างจิตใจ ต่างความคิด สังคมนั้นมีคำนิยามและการแบ่งแยกมากมายตามทัศนวิสัยของแต่ละคน แล้วจริงๆแล้วท่านเคยสงสัยหรือไม่ว่า สังคม มันคืออะไรกันแน่...และั่ั่นั่นก็คงจะไม่มีใครตอบคำถามนี้ได้อย่างเต็มปากเต็มคำ ข้าพเจ้าก็เป็นคนหนึ่งที่อยากจะเสนอความคิดเห็นเกี่ยวกับคำว่า สังคม ในเชิงรูปธรรมอีกหนึ่งนิยาม สังคมสำหรับข้าพเจ้ามันก็เป็นเพียงคำๆหนึ่งที่ถูกสร้างขึ้นมาเป็นหลักยึดความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลหลายๆบุคคลไว้ด้วยกัน แน่นอนว่าย่อมมีคนโต้แย้ง สำหรับบางคนสังคมคือที่ๆคนที่มีค่าเท่านั้นที่อยู่ได้ แล้วค่าของคนล่ะ...สำหรับท่านคิดว่ามันคืออะไร ค่าจากรูป ทรัพย์ หรือ ความดี ข้าพเจ้าเชื่อว่าหลายท่านในบอร์ดแห่งนี้ย่ิอมตอบว่าความดี...แต่ใความเป็นจริงแล้วเล่า จะมีสักกี่ส่วนที่คิดเช่นเดียวกับพวกท่านในเมื่อ ทรัพย์สิน และความหลงใหลในวัตถุ ครอบงำความดีเหล่านั้นเสียหมดแล้ว ... "คนดีมันกินไม่ได้" ข้าพเจ้าได้ยินคำนี้บ่อยๆ จากผู้ใหญ่ใกล้ตัวมากมาย ข้าพเจ้าอยากจะโต้ไปเสียจริงว่า "คนเรานั้นเกิดมาเพื่อกินทรัพย์สิน หรือ วัตถุึนิยมเหล่านั้นหรือ?" คงจะหาคำตอบได้ยากว่าคนเราั้นั้นเกิดมาเพื่ออะไร เพราะสิ่งนี้มันก็แล้วแต่ความเชื่อของแต่ละบุคคลเช่นกัน ผู้คนที่เอาแต่้สนใจในรูปทรัพย์เหล่านั้นคงจะไม่รู้ตัวหรอกว่าเป็นต้นเหตุหนึ่งที่ก่อให้เกิดความวุ่นวายในสังคมมากมาย ตอนนี้ท่านอาจจะเกิดคำถามในใจว่า มันเกี่ยวข้องกันอย่างไร? หากลองตระหนักดูว่า ผู้คนที่ตัดสินใจที่จะกระทำชั่วเหตุใดถึงกระทำ กระทำเพราะอยากกระทำ หรือกระทำเพราะไม่มีทางอื่นให้มีชีวิตอยู่ในสังคมที่คนส่วนมากจำกัดความว่า "ที่อยู่ของผู้มีรูป ทรัพย์"...ข้าพเจ้าอยากฝากแนวคิดให้แก่ผู้ที่ำกำลังกระทำความผิดเหล่าั้นั้นและผู้ที่กำลังจะกระทำว่าจะอยู่บนสังคมได้อย่างไรให้มีค่าหากขาดซึ่งรูปและทรัพย์...ข้าพเจ้าอยากให้ลองตระหนักถึงเหตุผลที่พวกเรามีชีวิตอยู่
ใช่การกระทำความชั่วให้ถูกประณามหรือ?...ใช่การมีทรัพย์สินเชิดหน้าชูตาหรือ?...ทรัพย์ิสินเงินทอง รูปร่างหน้าต่าง ของแบรนเนมทั้งหลายเมื่อท่านหยิบมันเดินผ่านผู้คน
ผู้คนเหล่านั้นก็เพิ่งแต่ัหันมามองชื่นชมในสิ่งของเหล่านั้น...หาได้ชื่นชมในตัวท่านสักเล็กน้อยไม่ เมื่อท่านเดินผ่านไปสิ่งเหล่านั้นก็ไม่เป็นที่ชื่นชมของคนที่ท่านผ่านอีกต่อไป... แต่ทว่าเมื่อท่านทำความดีแล้วทุกอริยาบทนั้นจะถูกจดจำทั้งผู้ที่ได้รับการช่วยเหลือและผู้พบเห็นไม่มีวันจาง...ท่านที่ไม่เคยทำความดีคงไม่รู้ซึ้งถึงคุณค่าของคำ่ว่า "ขอบคุณ" หรอก ทุกครั้งที่ข้าพเจ้าทำความดีและได้รับคำนี้เป็นการตอบแทนมันช่างเติมเต็มหัวใจที่แห้งเหี่ยวให้ชุ่มชื่นให้รู้สึกว่าตนเองมีค่าขึ้นมาในสังคม หากไม่เชื่อก็ลองทำดู คำนั้นจำมีค่าเมื่อเราทำำให้มันมีค่า แค่ ขอไข่ อออ่าง บอใบไม้ คอควาย สระอุ นอเณร คงจะไม่ซาบซึ้งถึงมันถ้าเราไม่เคยได้รับมันจากใจผู้ให้
ถ้าหากท่านเป็นคนหนึ่งที่จะเริ่มต้นทำความดีข้าพเจ้ามีวิธีง่ายๆ อย่างที่ทุกท่านได้รับการปลูกฝังจิตสำนึกจากคุณครูสมศรีถึงความกตัญญูแล้ว ข้าพเจ้าบอกได้เลยว่ามันเป็นพื้นฐานของความดีจริงๆ ข้าพเจ้าใช้ตรงส่วนนี้มาประยุกต์ใช้ทำความดีในปัจจุบันได้มากมาย เมื่อท่านเห็นคนชราขอให้ท่านนึกถึงว่านั่นป็นแม่เราตอนแก่ตัว เมื่อเห็นเด็กน้อยขอให้ึนึกเสียว่านั่นเป็นเราตอนเด็กๆ เมื่อเห็นหญิงตั้งครรภ์ก็ขอให้นึกถึงตอนที่แม่จะคลอดเรา หากเห็นพระสงฆ์จนคิดเสียว่าท่านนั้นคือผู้มีบุญคุณยิ่งใหญ่ต่อเรา แล้วจงปฏิบัติต่อบุคคลเหล่าั้นั้นตามที่หัวใจกตัญญูขอท่านนำไปเถิด...ขอจงจำไว้ว่าแม้จะมีการแบ่งแยกสังคมมากมายแต่คนดีไม่เคยไม่มีค่าในสังคมของผู้ที่มีความเป็นมนุษย์

ปล. หนูอาจแต่งขาดตกบกพร่องหรือสะกดคำใดๆใช้คำใดผิดไปบ้างก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย