|
: ถึง ... : ..... September 27, 2007, 04:11:13 PM ครูตอนแรกที่หนุอยู่ ม.1นะ หนูไม่อยากไปเรียน ส.ร. เลย แต่เป็น เพราะหนุสอบ ส.ว.ไม่ติด เส้นก็ไม่ได้ ก็เลยต้องจำใจไป เวลาหนูคิดถึงตอนที่หนูสอบไม่ติดนะ มักจะร้องไห้แล้วก็ คิดถึงเพื่อนร.ร.เก่า ทิวมี่ถึง มุ6 แต่แม่บอกว่าเอกชนมัธยมอะไม่ดี แล้วส.ร.นะปัจจุบันต้องต้องเดินเรียน โรงอาหารก็แคบ จะสร้างตึกใหม่แทนที่จะสร้างห้องเรียน กับสร้างโรงยิมทั้งๆๆที่มีอยู่แล้ว หนูเซ็งมาก แต่ตอนนี้อยู่ มใ2ก็มีเพื่อนที่ดี ชีวิตก็ดีขึ้น หนุจะทำไงดี
: Re: ถึง ... : คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!! September 27, 2007, 07:37:28 PM ชีวิตหนูดีขึ้นแล้วใช่ไหมลูก
ดีแล้ว ลองอยู่กับสิ่งที่เราคิดว่าไม่ดีอย่างกลมกลืน อย่าเกลียดสถานที่ให้การศึกษาเรานะลูก อย่างน้อย สร ก็ทำให้เราได้ฝากชีวิตช่วงหนึ่งไว้ที่นี่ คุณครูเรียนโรงเรียนเอกชนมาแต่เล็ก ต่มาสอบเข้าสามเสนไม่ติดเพราะอยู่นอกเขตแต่ก็เสร่อแป๊ะไปสอบ เขาเลยให้ไปอยู่โรงเรียนจันทร์หุ่นบำเพ็ญ สมัยที่คุณครูเรียน ที่นี่อยู่กลางทุ่ง ถนนก็ยังเป็นลูกรัง คุณครูว่าโชคดีจังที่เราได้มาเรียนที่นี่ ทำให้เราได้เรียนรู้ชีวิตอีกรูปแบบหนึ่ง ใครจะเชื่อว่าเด็กจันทร์หุ่นคนหนึ่งจะสอบเข้าโรงเรียนเตรียมอุดมได้ล่ะลูก คุณครูโชคดีได้คุณครูที่นี่และนักศึกษาฝึกสอนมาคอยพร่ำสอนดูแล เรียนครึ่งวันก็ต้องกลับบ้านเพราะที่เรียนสมัยนั้นไม่พอ โชคดีที่ไม่เคยเพ่งโทษโรงเรียน รู้แต่ว่าต้องขยันอ่านหนังสือ พี่สาวคุณครูก็มาเรียนด้วยกันยังสอบติด เศรษฐศาสตร์ ธรรมศาสตร์เลย เราทั้งคู่ภูมิใจที่ได้ทำชื่อเสียงให้แก่โรงเรียน ทุกอย่างในชีวิตคุณครูสามารถพิสูจน์ให้เด็กๆเดินตามมาได้ เส้นทางที่เราเดิน ไม่มีผลต่อการก้าวไปสู้จุดหมาย หินน้อยขวางหน้า เขยื้อนได้ จงเขยื้อนออกไปให้พ้นทาง หินก้อนกลางขวางกั้น ก้าวข้ามได้ จงก้าวข้ามไป ภูผาขวางทาง ถ้าจำต้องไป ก็จงเดินอ้อมไป มีอะไรในโลกที่ชนะความเพียรได้ล่ะลูก หนูเรียนที่นี่หนูควรกตัญญูรู้คุณ อย่างน้อย เขาก็รับเราให้เรามีที่เรียนนะลูก ขยันมากๆ หากอยากได้ที่ที่หนูต้องการและใฝ่ฝัน ก้าวไปข้างหน้าทีละก้าว ดีกว่าพร่ำบ่นให้ท้อใจ คนที่กตัญญูรู้คุณ ทำอะไรก็จะประสบความสำเร็จนะลูก |