^W^พูดดีจังเลยคร่า
สู้ๆๆน่ะนกน้อย

ยินดีด้วยนะคะ กำลังใจเพียบเลย เด็กดีก็ต้องได้รับสิ่งดีๆเป็นกำลังใจตอบแทนใช่มั้ยคะ

เป็นกำลังใจให้พี่ทราย...ไล่ตามความฝันนั้นจนสำเร็จ สู้ๆๆๆๆๆๆอย่าท้อนะคะ รู้ว่าพี่ทำได้ อิอิ ^^

ซึ้ง T_T

โอ้วพระเจ้าจอร์จ นกแร้งไม่แสดงความเห็นก้อจะน้อยหน้าเพื่อนๆ
แต่เดิมผมก้อไอ้แค่นกกินศพ แต่เด๋วนี้ไม่มีใครรังเกียจผมแล้วเพราะครูสายลม
ทำให้ผมเลิกกินศพ มากินดิกชันนารี่แทน ถึงจะเป็นอีแร้ง ก็เป็นอีแร้งไฮโซ
แม้จะเก่งซักวิชาแต่ก็ภูมิใจในภาษาอังกฤษ ขอบคุณครูสายลมนะคร้าบ

อ่านแล้วรู้สึกดีจังเลย

เข้ามาแอบยิ้มด้วยอีกคน

ขอให้พี่โชคดีนะคะ

จะคอยเป็นสายลมพยุงปีกนกน้อยให้กลายเป็นนกที่แข็งแรงพร้อมที่จะท้าสายลม

ด้วยสองแรงแห่งปีกที่มุ่งมั่น

ฝ่าไปเถอะลูกทั้งพยับแดด และพายุลม มันก็แค่ทำให้เราเปียกปอน

แต่มันไม่สามารถทำลายความฝันที่จะบินไปสู่จุดหมายของเราได้

บินไปให้ไกลเลยนะนกน้อย

คุณครูสายลมจะพยุงปีกหนูตลอดเส้นทางการบินนี้จ้ะ

ยินดีกะพี่ด้วยนะคะ

ก็ยังไงขอให้พี่ได้ตามที่หวังค่ะ แหะๆ

เข้ามายิ้มด้วยคนค่ะ อ่านแล้วรู้สึกดีจังเลย

ขอให้ประสบความสำเร็จนะคะ

สวัสดีค่ะ... คุณครูสมศรี - - สายลมที่แสนดี,

ใกล้ถึงวันปิดคอร์สแล้ว หนูคงเป็นเพียงศิษย์เก่าของโรงเรียนสอนภาษาอังกฤษแห่งนี้... บ้านหลังที่ 3 รองจาก บ้านและโรงเรียน
แม้ว่ามันค่อนข้างช้าไปสักนิดแต่ก็ดีกว่าที่ไม่มีโอกาสได้เรียนกับคุณครู หนูซาบซึ้งในพระคุณของคุณครูมากๆเลยนะคะ

ตอนนี้หนูอยู่ม.6 สายวิทย์ที่กำลังใกล้สอบแอดมิชชัน - - หนูเพิ่งค้นพบตนเองว่า "หนูรักภาษาอังกฤษ" เมื่อตอนม.5
และวิทยาศาสตร์ไม่ใช่ตัวตนของหนูเลย หนูเรียนอย่างไม่มีความสุขมาตลอด 3 ปี... เนื่องจากย้ายสายไม่ได้
เมื่อใดที่ถึงคาบวิชาภาษาอังกฤษ หนูจะกระตือรือร้นมากๆ มีความสุขและสามารถทำคะแนนวิชานี้ได้ดี
หนูอิจฉาเพื่อนๆห้องศิลป์-ภาษา และรู้สึกโกรธตัวเองที่ตอนม.3 ไม่รู้ว่าชอบอะไร...เลือกไปโดยที่ไม่รู้จุดมุ่งหมายในอนาคต

ในขณะที่เพื่อนๆในห้องใส่ใจกับวิทยาศาสตร์ แต่หนูเริ่มเตรียมตัวกับภาษา มีความสุขกับการได้อ่านตำราไวยากรณ์ ทำข้อสอบ
ร้องเพลงคำศัพท์ ฯลฯ คะแนนเกรดเฉลี่ยของหนูประมาณ 3 ต้นๆ คงเพราะมีภาษาอังกฤษช่วยชีวิตหนูไว้ เฮ้ออออ!! ฟิสิกส์ ??

จนวันหนึ่งในเทอมต้นของม.6 ที่หนูเปิดสมุดคำศัพท์ของเพื่อนทีเรียนกับคุณครู ... ความคิดแรกที่หนูนึกขึ้นได้ก็คือ....
"ที่นี่แหละ...คือความสุขของเรา ภาษาอังกฤษ" - - ฐานะทางเศรษฐกิจในครอบครัวของหนูไม่ค่อยดีนัก แต่แม่เห็นถึงความตั้งใจของหนู
ท่านจึงนำเงินเก็บส่วนตัวที่ใช้ในยามฉุกเฉินและจากทำงานมาให้เป็นค่าเรียน 2 คอร์ส หนูรู้สึกซาบซึ้งอย่างหาที่สุดไม่ได้
แม่ทำงานกลับบ้านดึก....เหงื่อแม่ไหล แต่แม่ไม่เคยบ่นสักคำ แม่บอกหนูเสมอว่า "ตั้งใจเรียนนะทราย...แม่ทำทุกอย่างเพื่อลูกนะ "

หลังจากปิดคอร์สในเดือนตุลาคมที่ผ่านมา... หนูคงไม่กล่าวอะไรมากไปกว่า "หนูดีใจจริงๆ...ที่ได้เรียนกับคุณครูสมศรี"
หนูอยากพัฒนาภาษามากกว่านี้จึงไปเบิกเงินกู้ยืมเพื่อการศึกษา ซึ่งจริงๆแล้วทุนนี้มีไว้เพื่อค่าเล่าเรียนในโรงเรียนและอุปกรณ์เท่านั้น
แต่หนูคิดว่านี่เป็นโอกาสเดียวที่จะช่วยให้หนูเดินไปตามความฝันได้เร็วมากขึ้น เลยตัดสินใจนำเงินที่เบิกและเงินที่แม่เก็บให้ใหม่สำหรับเทอม 2
มาลงเรียนกับคุณครู วันที่หนูไปรับเอกสาร พี่ๆทีมงานถามหนูว่า ..." 4 คอร์ส จะเรียนไหวเหรอ"...
หนูมั่นใจว่าหนูเรียนได้ แม้มันค่อนข้างหนักสำหรับเด็กม.6ที่ลงเรียนตอนเทอม2ก็ตาม เหนื่อย(มาก)...แต่หนูก็ทำได้จริงๆ ^0^

หนูไม่เคยเรียนห้องสด... อยู่กับวีดีโอในสาขาบางกะปิมาทั้งหมด 6 คอร์ส เหมือนไกล...แต่ก็ใกล้ >_<
สิ่งที่หนูได้รับคือ ความรู้ที่เพิ่มขึ้นมากๆๆๆในวิชาภาษาอังกฤษ เมื่อก่อนหนูเคยทำข้อสอบเก่าได้ 50 ต้นๆ แต่วันนี้หนูสามารถทำได้ 80>
(อยากให้เป็นคะแนนจริงในการสอบจัง อิอิ) โดยเฉพาะคำศัพท์ที่คุณครูสอน... ทำให้โลกทัศน์ในการอ่านของหนูเพิ่มขึ้นมากค่ะ

คุณครูคะ... ขอบคุณคุณครูที่มอบความรู้และปรัชญาในการดำรงชีวิตให้กับหนูและเพื่อนๆเสมอๆ อย่างเรื่องท่องศัพท์...
ไม่เพียงแต่เราจะได้คำศัพท์เข้าสมองแต่ยังได้ฝึกวินัยในตัวเองด้วย ...ไม่ง่วงๆๆ อดทนๆๆ... ^^ เวลาที่รู้สึกท้อแท้ หมดหวัง ขี้เกียจ
ก็มีคุณครูสมศรีที่คอยเตือนสติหนูเสมอ สร้างคุณธรรมเรื่องความขยันและความกตัญญู... ทำให้หนูซึมซับข้อคิดดีๆไว้ในหัวใจ
..คุณครู เปลี่ยนทัศนคติในชีวิตของหนู.. - - ตอนนี้หนูมีแต่คำเดียวในหัวใจคือคำว่า --สู้-- ค่ะ

เมื่อไม่นานมานี้หนูผิดหวังในเรื่องความรัก... ตอนนั้นหนูแย่มาก ทำร้ายตัวเอง ไม่มีสติ ไม่อ่านหนังสือเลย เหมือนทุกอย่างคือฝันร้าย
จนหนูลืมสิ่งที่สำคัญที่สุดไป .... แต่ทว่า...สิ่งที่สำคัญที่สุดนั้นไม่เคยทิ้งหนู แม่...อยู่ข้างๆ รับฟังปัญหาของของลูกสาวคนนี้
เวลา...รักษาทุกอย่าง จนวันนี้หนูเข้มแข็งขึ้น เมื่อมองย้อนกลับไป...หนูควรขอบคุณคนนั้นที่ทำให้หนูรู้จักกับคำว่า -ผิดหวัง-
เพราะจริงๆแล้วหนูไม่เคยอยู่คนเดียว ครอบครัว..เพื่อนๆ ยังรักและใส่ใจในความเป็นไปของหนูเสมอ
เพียงแต่ตอนนั้นหนูให้ความสำคัญกับอากาศที่ผ่านพ้นไปมากกว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดเท่านั้นเอง

แต่วันนี้... หนูจะทุ่มความรักสุดใจ...ให้กับสิ่งที่สำคัญที่สุดเท่านั้นค่ะ หนูค้นพบแล้วและจะไม่ทิ้งมันไปอีก ^^

คุณครูสายลมของหนู... หนูเป็นเพียงนกน้อยที่เริ่มหัดบินและอยากบินไปบนท้องฟ้าสูงๆ มีความฝันว่า....
สักวันจะไปถึงจุดหมายที่หวังไว้ แต่ถ้านกน้อยไม่มีสายลมแห่งความรักความอบอุ่นที่ช่วยพยุงให้นกน้อยได้เริ่มเรียนรู้
นกน้อยคงไปถึงความฝันได้ยากแน่ๆ คุณครูสมศรี... วันนั้นที่ครูเขียนคำอวยพรและบอกว่า "อย่ายอมเป็น ไอ้ขี้แพ้"
หนูยังระลึกถึงเสมอนะคะ หนูพยายามจนได้เสื้อคุณครู 4 ตัวแล้วน้า ^^ และหนูจะพยายามต่อไปนะคะ
หนูมีความมุ่งมั่นมากขึ้น..ส่วนหนึ่งก็เพราะคุณครูที่แสนดีคนนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณครูให้กับลูกศิษย์คนนี้...
จะอยู่ติดตัวกับลูกศิษย์ตลอดชีวิตนะคะ แม้ว่าอนาคตหนูจะสามารถทำความฝันให้เป็นจริงได้หรือไม่...
หนูไม่กังวลอีกต่อไปแล้ว... เพราะหนูชนะใจตัวเองแล้วค่ะ หนูเข้าใจแล้วว่าต้องการอะไร และจะทำเพื่อใคร
ครูเป็นครูสุดสวยที่เป็นฮีโร่ในใจของหนูนะ ... ขอบคุณครูสมศรีมากๆด้วยใจจริงนะคะ หนูรักคุณครูเสมอ...

ปล. บรรยายจนลืมดูเวลาเลย... อิอิ หนูรู้ว่าคุณครูกำลังยิ้ม หนูก็กำลังยิ้มด้วยความสุขนะคะ

0 Medsine Reola 0