ขอบพระคุณค่ะ คุณครูสมศรี

แล้วก้อขอบคุณมากค่ะ พี่ Unidentified Girl
^_____________^"

มีความสุขมากๆนะคะน้องไก่

เป็นกำลังใจให้ค่า

How sweet you are!

นี่แหละค่ะของขวัญที่คลาสสิค

ของขวัญที่คิดได้และเกิดได้เพียงเพื่อคนที่เรารัก

ของขวัญที่มีค่าไม่ต้องแลกมาด้วยเงินแต่ต้องใช้ความรักและความรู้สึกกลั่นออกมา

ซาบซึ้งใจแทนคุณแม่น้องไก่ค่ะ

ฝากสุขสันต์วันเกิดให้คุณแม่ด้วยนะคะ

คุณแม่จะสามารถอยู่ร่วมกับเนื้อนี้อย่างเอื้ออาทรกัน

ความรักคือสิ่งที่สวยงาม

ขอให้ครอบครัวน้องไก่ได้พบแต่ความสุขเช่นนี้ตลอดไปค่ะ

อ้าว? ผมไทยแท้นะ ก้อเรียกป๊า เรียกม๊านะ แต่บทความที่เอามาเนี่ยซึ้งจริงๆเลยครับ

เอ่อ...ประสบการณ์จิงค่ะ แหะๆ = ="

อ้าว? ผมไทยแท้นะ ก้อเรียกป๊า เรียกม๊านะ แต่บทความที่เอามาเนี่ยซึ้งจริงๆเลยครับ

จีน 100 % เลยค่ะ

เป็นคนจีนหรอ

เรียกป๊า ม้าอ่ะ

หลายเดือนมานี้แม่ไม่ยิ้มเลย ทั้งๆที่แต่ก่อนแม่เป็นคนอารมณ์ดีมากๆ
พอลูกบอกแม่ว่า "ม่าม้ายิ้มหน่อยสิคะ" แม่ก้อยิ้มให้...
แต่เปนยิ้มเศร้าๆ

ยิ้มแต่ปาก แต่ตาแม่ไม่ยิ้มด้วย

แต่ก่อนลูกคนนี้ไม่เคยเห็นคุณค่าของรอยยิ้มแม่เลย
ชอบทำให้แม่โกรธ...แต่ตอนนี้รู้แล้ว ว่ามันมีค่าจริงๆ

คนเราชอบเห็นค่าของสิ่งที่อยู่ใกล้ตัว ตอนนี้สิ่งๆนั้นไม่อยู่แล้ว
เธอว่ามั้ย?

เมื่อวานเป็นวันเกิดแม่

เวลา 20.00น.ของเมื่อวาน
น้องชายคนเล็กไม่อยู่ ที่บ้านเหลือแต่ลูกสาว2คน ส่วนพ่อพาแม่ไปธุระ

ลูกสาวคนโตอยากจาเซอร์ไพร์วันเกิดแม่ เลยแอบซ้อมเปียโนเพลงHBD
เพราะอยากเห็นแม่ยิ้ม

เวลา 21.00น. ลูกสาวคนโตโทรไปหาพ่อ เพื่อนัดแนะเรื่องเซอร์ไพร์วันเกิดแม่

เวลา 21.15น.ลูกสาวคนกลางลงมานั่งคอยแม่ที่ชั้นล่างของบ้าน..ยุงรุมกัดเต็มไปหมด แต่เธอก้อยังคงนังต่อไป...รอให้แม่กลับมาเร็วๆ เพื่อเซอร์ไพร์วันเกิดแม่

เวลา 21.30 น.ลูกสาวกลางวิ่งขึ้นมาบอกพี่สาวที่ยังคงตั้งใจซ้อมเพลงHBDไม่หยุด ถึงจะเป็นเพลงที่เล่นง่ายๆแต่ก็อยากทำให้ดีที่สุด
"เจ๊ ม่าม้ามาแล้ว.." น้องสาวคนเล็กพูดพร้อมกับดับไฟห้อง

ในใจก้อแอบกลัว...กลัวว่า เซอร์ไพร์ครั้งนี้ จะได้เห็นเพียงแค่รอยยิ้มเศร้าๆของแม่

แต่ก้ออดตื่นเต้นไม่ได้...สองพี่น้องหัวเราะคิกๆในความมืด

เวลา 21.45 น.พ่อพาแม่เดินเข้ามาในห้องที่ปิดไฟมืดๆ
"อ้าว ป่าป้าปิดไฟผิดดวงหรอ?" แม่ถามเพราะเข้าใจผิดว่าพ่อปิดไฟในห้องแทนที่จะปิดไฟหัวบันได

เราสองคนพี่น้องกลั้นหายใจเงียบอยู่หน้าเปียโน

แม่เปิดไฟ! "เอะ?"แม่อุทานอย่างแปลกใจ

เสียงเปียโนของลูกสาวคนโตดังขึ้นพร้อมกับเสียงร้องคลอของลูกสาวคนกลางและพ่อ...

แม่ยิ้มแล้ว....ยิ้มกว้างมากๆด้วย...
ทุกคนยิ้มตามแม่...

มันเป็นความสุขที่เราพ่อแม่ลูก ไม่เคยได้รับ...หลังจากที่แม่ป่วยเป็นมะเร็ง

เสียงเพลงจบลง ทั้งๆที่ทุกคนไม่อยากให้มันจบเลย
อยากจะหยุดเวลาเอาไว้จัง...

แม่ตรงเข้ากอดน้องสาวคนกลางที่ยืนอยู่
ก่อนจะเดินมากอดลูกสาวคนโตที่เดินมาหาแม่...

อ้อมกอดแม่อุ่นเสมอ...ถึงหน้าของแม่จะซีด เพราะพิษยาคีโม
ที่ทำลายเม็ดเลือดของแม่ ถึงผมแม่จะขาวจนเกือบหมดหัว
และบางมากๆ
แต่อย่างน้อยรอยยิ้มของแม่ก้อทำให้ลูกรู้ว่า แม่กำลังมีความสุข

อยากกอดแม่แน่นๆแต่ไม่กล้า เพราะกลัวแม่เจ็บแผลที่ผ่าตัด
ทำได้แค่อยู่ในอ้อมกอดนั้นนานๆ ไม่ยอมปล่อยสักที~~~

^______________^"

ขอบพระคุณค่ะ คุณครูสมศรี สำหรับกำลังใจที่มอบให้ไก่
มันมีค่ามาก ไม่น้อยกว่ารอยยิ้มของแม่ไก่เลยค่ะ...