ขอบคุณน่ะค่ะ สำหรับคำบอก

อยากเป็นหมอเหมือนกันครับ

เราต้องทำให้ได้

เป้นกำลังใจให้ทุกคนด้วยนะครับ
^^

ขอบคุณค่ะ หนูก็เป็นหนึ่งคนที่อยากจะเป็นหมอ ขอบคุณค่ะ คุณครู
หนูจะต้องบินไปถึงฝั่งให้เหมือนนกบินข้ามทะเลค่ะ

อยากเป็นหมอเหมือนกันค่ะ
ตอนแรกคิดว่าเวลาของตัวเองเหลืออยู่เยอะ เพราะนี่ก็เพิ่งขึ้นม.3
แต่พอลองคิดดูดีๆแล้ว ยังไม่ได้สอบขึ้นม.4 เลย!!
แล้วแบบนี้จะไปคิดมหาลัยทำไมกันล่ะเนี่ย T[]T;;

ตอนนี้หนูคงต้องพยายามสอบเข้าม.4ให้ได้ซะก่อน
หลังจากนั้นหวังว่าจะได้ไปเป็นรุ่นน้องพี่นะคะ(ทันใช่มั้ยคะเนี่ย ?)

สุดท้าย..ครูสมศรีสวยที่สุดในโลกเลยค่ะ !!!

200 คนนี้ หมายถึง แพทย์จุฬาใช่มั๊ยครับ
พี่ก็เคยคิดอย่างน้อง คิดว่าทำไมเค้าเก่งกว่า ดีกว่า เราพยายามแล้วทำไมไม่เท่าเค้า แต่มันคือความิดที่ผิด ต้นทุนชีวิตของคนไม่เหมือนกัน พะวงไปทำไม เราคิดแบบนี้ มันช่วยให้น้องดีขึ้นหรือไม่ วิเคราะห์ดูแล้วกัน ว่ามันทำให้ดีขึ้นหรือบั่นทองตัวเอง
คงเข้าใจได้นะครับ
วิธีใหม่ที่พี่จะแนะแนวคือ
น้องทำสมองให้ว่าง ไม่คิดเรื่องะไร ไม่เอาเรื่องนี้มาคิด
อ่านหนังสือไปอย่างเดียว ทำโจทย์อย่างเดียว
แล้วมาดูผลกัน
รออยู่นะว่าที่แพทย์ จุฬา

อยากเป็นหมอเหมือนกันค่ะ
มันรู้สึกท้อมากเลยนะคะ เวลาเห็นคนอื่นที่เขาเก่งกว่า และใกล้ความสำเร็จมากกว่าเรา
แม้ว่าจะพยายามยังไงก็เหมือนช้ากว่าคนอื่นเขาอยู่ดี

แต่เราก็จะไม่ถอย
สู้เพื่อแม่ และตัวเอง

ปล.ครูสมศรีสวยที่สุดในโลก !!

Q: คุณครูสมศรีครับ ตอนนี้เรื่องความฝันผมค่อนข้างจะชัดเจนแล้วล่ะครับ
ผมอยากเป็นหมอมากเลยครับ ผมเคยเรียนกับครูคอร์สพรีไฮ 1/2/3 แล้วแกรมม่า นี้แหล่ะครับทำให้ผมตัดสินใจได้ว่าอยากเรียน อะไรชอบอะไร
ยากเหมือนกันนะครับ ตอนนี้กำลังจะขึ้นม.5ครับ การเรียนไปทางดีครูเคยมาที่รร.ผมแล้วล่ะ ตอนนั้นผมอยู่เพิ่งขึ้นม.ปลายเองมั้ง
ที่สงสัยอ่ะครับ เคยไหมครับที่แบบเวลาเราขยันแล้วจนถึงจุดหนึ่งนะครับ คิดเสียว่าเราทำจนที่สุด แล้ว แต่พอมองไปเห็นยังมีอีกหลายๆๆๆๆๆๆคนทั่วโรงเรียน ทั่วประเทศยังมีเก่งๆกันทั้งนั้น มันก็เหมือนกับเราเท่ากับพวกเค้าหรืออาจจะอ่อนกว่า นี่แหล่ะครับทำให้ผมคิดมากไปหน่อย ว่าแล้วเราจะสู้เค้าได้ไหมนี่ อย่างเช่นหมอมหาลัยหนึ่งรับ200แต่มีอีก เด็กกว่าหลายหมื่นคนที่ขยันเพื่อจะเค้าคณะนี้ ผมควรจะพัฒนาตนอย่างไรต่อไปครับ ควรฝึกด้านไหน เพิ่มอีกแล้วอะไรจะตัดสินเลือกคนที่ทำเต็มที่แล้วเหล่านี้ จากหมื่นคนเหลือแค่จำนวนที่รับช่วยตอบสงสัยหน่อยนะครับว่าผมควรทำอย่าง

A: อย่าคิดแบบนี้สิครับ

สองกำปั้นกับหนึ่งหัวใจเท่ากัน

ดีดลูกคิดรางแก้ว ฤๅจักสู้ฟ้าลิขิต

คุณครูได้เกรดแค่ 2.06 เพราะคิดไม่เป็น จึงกล้าเลือก กล้าขยัน

คะแนนเป็นเรื่องของสวรรค์ แต่ความขยันเป็นเรื่องของเรานะลูก

จิตที่กอปรแต่ความดี ย่อมได้ผลดีนะครับ

เชื่อคุณครูนะลูก แล้วอย่าคำนวณตัวเลขทางสถิติ จนทอนฝันของเรานะครับ

กับหนึ่งชีวิตที่พ่อแม่ให้มา ต้องลิขิตด้วยความเพียรที่สม่ำเสมอ

ไม่ใช่ทั่งทุกแท่งที่จะกลายเป็นเข็ม

แต่ทั่งที่เจ้าของมีความเพียรอย่างต่อเนื่อง และไม่ลดละความพยายามเท่านั้นที่จะทำให้ทั่งแท่งนั้นกลายเป็นเข็ม

อย่าบั่นทอนพลังสมองด้วยความท้อแท้นะครับ

คนฉลาดมักคำนวณเก่งจนเกิดความกลัวมากัดกร่อนหัวใจให้เหนื่อยล้าหมดแรงที่จะก้าวเดิน

แต่ความโง่ทำให้คุณครูได้ตระหนักในภายหลังว่า

แท้จริงความโง่กับความกล้าช่างใกล้เคียงกันเหลือเกิน

บางทีคนไม่รู้จึงกล้าทำ

คนรู้มากกลับขาดกลัว

ก็แค่กล้าที่จะฝัน และกล้าที่จะเพียรให้สูงกว่าสิ่งที่เราหวังนะครับ

นกไม่เคยหันหลังกลับมานับรอยเท้าบนผืนฟ้า

แต่นกกล้าที่จะบินเหนือท้องทะเลที่แสนกว้าง ไร้กิ่งไม้ให้เกาะยึด

เราเป็นมนุษย์ แค่ทอดสายตาได้ไม่ถึงจุดหมาย ก็กลัวเสียแล้ว

แล้วหนูจะเป็นหมอให้ผู้คนได้พึ่งพาได้อย่างไรล่ะครับ

ไม่เอานะ คิดแต่สิ่งที่ก่อเกิดพลังที่จะก้าวไปข้างหน้านะครับ

เชื่อคุณครูนะลูก

Q: ถึงตอนนี้ผมเพิ่งกำลังจะขึ้นม.5 แต่คิดว่าอยากจะเริ่มอ่านแล้วนะครับ
เวลาลองมานั่งคิดบวกลบเวลา มันน้อยมากเลยนะ
ทั้ง กีฬาสี กิจกรรมต่างๆ ความขี้เกียจบาง กลัวทำเวลาให้น้อยลงนะครับ เลยต้องรีบ ความฝันผมอาจต้องเทียมเกวียนหนักมากมายเหลือทน(สุดๆๆ )เพราะแพทย์ที่ผมหวังไว้ อาจเป็นต้นๆของประเทศทั้งนั้น เช่น จุฬา ศิริราช รามา เชียงใหม่ อะไรพวกนี้แหล่ะครับ ถึงเวลาที่จะต้องเลือกที่ใดสักแห่งช่วงเวลาตอนม.6 คงเป็นตัวตัดสิน ว่าช่วงนั้นผมขยันได้มาถึงไหน อดทนมาได้ถึงไหน คู่ควรว่าควรเลือกมหาลัยไหน คุณครูครับ
คิดว่าผมควรทำอย่างไรครับ มีคำแนะนำให้ผมเช่นไร

A: คนเราถ้าลิขิตผลไม่ได้ ก็สามารถกอปรเหตุให้เกื้อต่อผลได้นะครับ

อย่าคิดแต่อนาคตจนทำลายความสุขที่บั่นทอนการสานฝันของวันพรุ่งสิครับ

Q:เห็นครูเคยเล่าเรื่องพี่ครูอ่ะครับ ผมอยากฟังมากมาย เพราะตอนที่นั่งเรียนครูแค่บอกว่าเค้าเป็นหมอไม่ได้บอกว่ากว่าจะมาเป็นแพทย์ได้เค้าขยันแค่ไหน เป็นไปได้ช่วยเล่าหน่อยนะครับ อาจเป็นในคอร์สเรียน หรือในบอร์ดนี้ก็ได้นะครับ ผมจะตั้งหน้าตั้งตารอคอยครับ เรื่องเล่าของครูสมศรีทุกเรื่องสร้างกำลังใจให้ผมและเพื่อนๆหลายคนเสมอนะครับ ขอบคุณครับที่มีส่วนทำให้ผมได้เกรด4ภาษาอังกฤษมาโดยตลอดทุกเทอม สุดท้ายเรียกได้ว่า อ่านจนตาแฉะกันเลยทีเดียวยาวไปหน่อยนะครับ(คงไม่หน่อยแล้วล่ะตกใจที่พิมพ์มาได้ขนาดนี้ แต่มันอัดอั้นในใจจริงๆครับ)
ขอบคุณมากครับทั้งพ่อแม่ ที่ได้ให้โอกาสผมมาเป็นศิษย์ กับคนที่ขึ้นชื่อว่า ครูสมศรีขอบคุณมากครับ
ที่สำคัญขอบคุณครูมากคร้าบบบบ ผมต้องเรียนกับครูอีกยาววววววววว หวังว่าจะเก็บความสวยไม่ให้หลุดสักคอร์สนะครับ 5555+ ปล. ภูมิใจครูสวย!!!

A: พี่ชายคุณครูเป็น hero สำหรับคุณครูมาก ไม่ใช่เพราะเขาเป็นหมอ

แต่เขารักเพื่อนมนุษย์

เขารักษาคน แต่เขาไม่ได้รักษาเฉพาะไข้

เขาทำงานโรงพยาบาลในอำเภอ ตั้งแต่บริเวณพื้นที่สีชมพู (แถบชายแดนคอมมิวนิสต์) ทำโครงการสร้างอาชีพให้ชาวบ้านในชุมชน

เขาบอกกับคุณครูว่าช่วงนี้เขาเหนื่อยมากเพราะหมอในโรงพยาบาลพากันไปรับเงินเดือนโรงพยาบาลเอกชนหลักแสนจนทำให้แพทย์ที่โรงพยาบาลเหลือน้อยลงทุกที

หนูทราบไหมลูก ว่าการที่หนูจะต้องขยันเป็นเพราะอะไร

เพราะกรอบของอาชีพกำลังจะกอปรเหตุแห่งการเป็นผู้เสียสละ อดทนให้แก่หนู

ยามหนูอยากนอน แต่หนูต้องรักษาคนไข้ทางกาย และเยียวยาญาติคนไข้ทางใจ แสนหนักยิ่ง

หากหนูไม่ฝึกซ้อมไว้ยามนี้แล้วต่อไปหนูจะรับสถานการณ์ในภายภาคหน้าไหวหรือ

อดทนเถิดลูก เพราะหนึ่งความพากเพียรของหนู

จะกลายเป็นแสนการพึ่งพาของคนไข้ที่ได้รับจากหนู

หากหนุมีจิตอันอยากช่วยผู้คน

คุณครูก็ขอให้จุดหมายของหนูสัมฤทธิผล

ขอให้หนูได้เจริญรอยตามพระบาทของพระราชบิดา

และได้เป็นแพทย์แห่งแผ่นดินสืบไป

คุณครูขอเป็นกำลังใจให้กับอีกหนึ่งชีวิตที่จะเติบแกร่งเพื่อเป็นหลักให้ผู้คนไดด้พึ่งพิงนะครับ

สู้ๆนะลูก

http://www.kru-somsri.ac.th/board/index.php?topic=18254.0