อ่านแล้วร้องโฮเลย บอกได้คำเดียวว่าคุณนี้ เลวที่สุด

พึ่งอ่านกระทู้นี้ก็ร้องไห้กลางห้องเรียนขึ้นมาเลยอ่าครับ ซึ้งมากๆ

อึ้งพร้อมน้ำตาเลยทีเดียว

:'(อยากจะร้องให้คับ

พูดได้คำเดียว"ซึ้งมากๆ"

อ่านแล้วซึ้งจัง

ได้ข้อคิดหลายอย่างนะ อะไรก็เกิดขึ้นได้เสมอ เราเจอพ่อกับแม่วันนี้ แต่พุ่งนี้พ่อแม่อาจจากเราไปแล้วก้ได้

เพราะฉะนั้นจงทำวันนี้ที่มีอยู่ให้มีค่ามากที่สุดนะคะ

ดูแลท่านให้เหมือนที่ท่านดูแลเรานะ

รักพ่อกับแม่ให้มากๆ นะคะ

แด่คนที่เห็นแฟนดีกว่าพ่อแม่

หลังวันวาเลนไทน์

วันที่ 14 กุมภา ผมเป็นอีกคนหนึ่งที่เหมือนคนทั่วไป กุหลาบ ช็อกโกแลต คำบอกรัก สามสิ่งนี้ต้องวนเวียนเข้ามาหาชีวิตผมเพื่อให้คนๆหนึ่งทุกๆปีในวันนี้

ก่อนวันที่ 14 กุมภา ผมเดินออกจากบ้าน ในมือมีผ้าเช็ดหน้าสีชมพูที่ต้องการเอาไปให้แฟนของผม เธอเป็นหญิงที่สวยมาก เป็นดาวคณะของมหาวิทยาลัยของเรา ก่อนพบจะออกไปพบเธอ เธอโทรมาหาผม ผมจึงวางผ้าเช็ดหน้าที่ผมบรรจงพับไว้บนโต๊ะ หลังจากการพร่ำบอกรักกันด้วยถ้อยคำหวานหูเป็นเวลานาน ทีเดียว ผมปรี่ออกจากบ้านไปหาเธอโดยไม่ลืมผ้าเช็ดหน้าผืนนั้น ผมเห็นพ่อของผมถือมันออกมา ในผ้าผืนนั้นมีลอยเลือด “พ่อทำอะไรน่ะ”

ผมโพล่งถามด้วยความโมโห พ่อหน้าซีดทันที “ไอ้เหมียวมันโดนกัด พ่อเลยเอาผ้าเช็ดหน้าไปเช็ดเลือด” “พ่อรู้ไหมผมกำลังจะเอาผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นไปให้แฟน” พ่อเงียบ ผมเกลียดจริงๆเวลาพ่อเงียบเมื่อจนกับปัญหา ความโมโหสั่งผมให้ทำได้แม้กระทั่งจะตบหน้าพ่อ พ่อเบือนหน้า “พ่อขอโทษมานี่..” พ่อยื่นมือมารับผ้าเช็ดหน้า “พ่อจะเอาไปซักให้เอง”

ผมงอนพ่อถึงกับไม่ยอมคุยกับพ่อเป็นเวลานานพอสมควร ไม่ยอมลงจากบ้าน เป็นเวลาเกือบสองวันที่ผมไม่เจอหน้าใคร ได้แต่หมกตัวอยู่กับห้อง มีเพียงแม่เท่านั้นที่คอยส่งข้าวให้ผม ยามเมื่อผมมองตาแม่ครั้งใดทุกครั้งดวงตาแม่จะแดงปรี่ด้วยน้ำตา ผมรู้สึกว่าบางทีผมอาจจะทำเกินไป

ตั้งแต่ครั้งที่ผมเห็นแม่เสียใจผมก็รู้สึกว่าผมทำอะไรผิดไปหรือเปล่า ผมยอมออกมาจากห้อง ผมไม่เห็นพ่อ ผมเดินออกมาที่บริเวณลานซักผ้า กะละมังยังมีผ้าที่ยังไม่ซักหลายผืน ข้างๆมีกองเลือดอยู่และราวตากผ้ามีผ้าเช็ดหน้าของผม ถึงจะล้างรอยเลือดก็ไม่หมด แต่ยังดีที่พ่อยังห่วงใยผม ยังแคร์ผมอยู่ “พ่อผมอยากขอโทษครับ” ผมหันหน้าจะกลับเข้าบ้านก็พบแม่ แม่ร้องไห้มาแต่ไกล วิ่งมากอดผม “พ่อเสียแล้วนะ” ผมอึ้ง แม่ลำดับเหตุการณ์ให้ผมฟังว่าพ่อป่วยเป็นโรคทางเดินหายใจติดเชื้อ รอยเลือดที่เห็นนั้นคือเลือดที่พ่อจามออกมา พ่อมองไม่เห็น “พ่อกำชับแม่ตอนที่ลูกโกรธว่าอย่าบอกลูกเด็ดขาดว่าพ่อป่วย” “ทำไมล่ะครับ” “พ่อกลัวเราจะเสียใจแล้วไม่ได้ออกไปเที่ยวกับแฟน” ผมอึ้งเป็นครั้งที่สอง

พ่อบอกแม่ด้วยว่า ถ้าพ่อเสียวันนี้อย่าเพิ่งบอกลูก ให้ลูกไปเที่ยวกับแฟนก่อน พ่อไม่อยากให้ลูกเป็นทุกข์ พลาดโอกาสอย่างนี้เพราะพ่อคนเดียว พ่อบอกด้วยว่าพ่อซักผ้าเช็ดหน้าให้แล้ว มันไม่สะอาดหรอก แต่พ่อบอกว่า “พ่อของลูกทำดีที่สุดแล้ว”

ผมกอดแม่ร้องไห้ วันนี้จะเป็นวันวาเลนไทน์ที่อยู่ในความทรงจำตลอดไป “พ่อครับ ผมขอโทษ..........”

***อ่านแล้วเป็นอย่างไรกันบ้างครับ บอกผ่านความรู้สึกได้ที่comment ครับ”