ต...ตกใจ+ล..ลายตาค่ะ @_@

เดี่ยวพรุ่งนี้จะขออนุญาตมาลองตอบนะคะ

สู้ ๆ นะคะ

สู้ๆนะ^^~

ใจเย็นๆนะ
เธอเป็นคนเก่งมากเลยรู้มั้ย เป็นคนดีด้วย ถ้าเราเป็นเธอ เราก็คงไม่พูดเหมือนเธอนั่นแหละ แต่เราก็แอบคิดในใจ ก็บาปนะ แต่เธอสิไม่คิดเลย พยายามบอกตัวเองแค่ว่าที่เค้าเป็นแบบนี้เพราะแบบนี้ ดีจัง บ้านเราเคยมีเรื่องเหมือนกัน แต่เราก็ไม่เคยเล่าให้ใครฟัง คิดดีแล้วล่ะที่มาระบายในบอร์ดนี้ ถ้ามีเรื่องอะไร มาระบายในบอร์ดนี้น่าจะทำให้โล่งใจขึ้นแหละเนอะ ดีกว่าเก็บกดเหมือนเรา เธอมีน้ำใจจัง ยังไงก็เลี้ยงน้องดีๆนะ โตมาจะได้ดีแบบเธอ..

สู้ๆนะ เป็นกำลังใจให้

สู้ต่อไปนะคะ

หนูเป็นคนที่เก่งมากเลยนะคะ หนูเป็นคนที่อดทนมาก
ต้องสู่ต่อไปนะคะ

***จริง ๆ เเล้วพอพี่อ่านจบก็ไม่ทราบว่าจะเเนะนำอย่างไรดี
เเต่สำหรับคนที่มีจุดมุ่งหมายจะเป็นพยาบาลอย่างพี่
พี่คิดว่าพี่อาจจะให้ข้อความดี ๆ ได้ ไม่อยากบอกว่าเป็นคำเเนะนำที่ดี
ถ้าอ่านเเล้วมันไม่มีประโยชน์ก็ลืมมันไปนะคะ พี่เเค่อยากบอกว่ามีคนให้กำลังใจหนูอยู่

*******สำหรับพี่การจะเป็นนางพยาบาลที่ดีได้
จะต้องอดทนกับคนไข้ เพราะเราต้องเจอคนไข้หลายเเบบ ทั้งขี้โมโห เอาเเต่ใจสารพัด
เเต่ความอดทนเเละความรู้มันไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุดของการเป็นพยาบาล

พยาบาล คืออาชีพที่จะต้องเสียสละ คนที่จะเป็นพยาบาลที่ดีได้ต้องมีความจริงใจ
เเม้ไม่ใช่คนในครอบครัว คนที่เป็นนางพยาบาลก็ดูเเลคนไข้ด้วยความรักเเละห่วงใยจากใจจริง
เเละจากใจจริงนี่เเหละค่ะที่จะทำให้คนไข้ขี้โมโห งอเเง หยุดอาละวาด
เพราะเค้าจะสัมผัสได้ถึงใจเรา ทุกอย่างนั่นเเหละค่ะ ไม่จำเป็นต้องเป็นนางพยาบาล
การจะทำอะไรก็ตามถ้าเราใส่ใจลงไปคนที่เราต้องการสื่อสารด้วยเค้าจะสัมผัสได้ถึงความรู้สึกนี้ค่ะ
พี่เชื่อนะคะ ดังนั้นหนูลองดูเเลยายของหนูด้วยความรู้สึกที่ดีต่อท่าน ความรูสึกรักทั้งหมดที่มี
ลองดูสิคะ ไม่ใช่คิดว่าดูเเลให้ผ่าน ๆ ไป เเต่เปลี่ยนเป็นดูเเลด้วยความรักที่บริสุทธิ์

มันอาจจะใช้เวลานะคะ เเต่พี่ว่าน่าจะทำได้ พี่เองก็เคยใช้ความอดทนเเละความจริงใจกับอ. ท่านนึงเหมือนกัน
มันอาจจะเป็นเรื่องที่เเตกต่าง เเต่ก็น่าจะใช้ได้นะคะ

ส่วนน้องของหนู ตอนนี้เค้าก็โตขึ้นทุกวัน ๆ หนูอาจรู้สึกเหนื่อย เเต่พี่อยากให้หนูเมตตาเค้าเหมือนที่ทำอยู่
ดูเเลเค้าให้ดี ปัญหานี่เป็นปัญหาที่เมื่อเค้าโตขึ้นเค้าก็อาจจะต้องเจอเหมือนหนู
เค้าอาจจะคิดว่าตัวเองมีปมด้อย ดังนั้นหนูต้องดูเเลเอาใจใส่เค้ามาก ๆ ทดเเทนสิ่งที่เค้าขาด
พี่รู้ว่ามันทำยาก เเต่หนูรู้ตัวเองมั๊ยว่าหนูเป็นเด็กที่อดทนมาก ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะหนีไปเเล้วล่ะค่ะ
ตอนนี้หนูเป็นเสาหลักของครอบครัวได้เลยนะคะ เพราะหนูคอยดูเเลคนในบ้าน พี่ว่าหนูเก่งนะคะ

ขอโทษนะคะถ้ามันใช้ไม่ได้ผล ยังไงก็สู้ ๆ นะคะ

เเล้วเดี๋ยวรอคุณครูตอบกระทู้ด้วยนะคะ ท่านมีคำเเนะนำดี ๆ ให้ทุกคนเสมอค่ะ (สายลม)

ครูสมศรีคะ หนูคิดแล้วคิดไม่ตกว่าจะเล่าเรื่องนี้ให้ครูฟังดีไหม
แต่ตอนนี้หนูไม่รู้จะปรึกษาใครแล้วค่ะ
ความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่จะพูดกับใครก็ไม่ได้
พอพูดออกไปแล้วก็โดนว่ากลับมาทุกที วันนี้หนูจึงตกสินใจมาปรึกษาครูค่ะ
ที่บ้านหนูอยู่บ้านกันแม่ น้า น้าสะใส้ น้องสาวสองขวบ และคุณยายค่ะ ซึ่งคุณยายของหนูเป็นโรคเบาหวาน แล้วเมื่อ 3 ปีก่อนคุณยายก็หกล้มหัวฟาดพื้นทำให้เป็นอัมพาตครึ่งซีก เมื่อก่อนเราก็พยายามจะดูแลท่าน หมดเงินไปเป็นแสนๆ ให้คุณยายฝึกกายภาพเพื่อที่จะให้กลับมาเดินได้อย่างคนปกติอีกครั้ง แต่คุณยายก็ไม่ยอมทำเลย จนทำให้ไม่สามารถเดินได้อีกแล้ว เอาแต่นอนอยู่บนเตียงตลอดเวลา อวัยวะข้างซ้ายที่ขยับไม่ได้เมื่อไปถูกไปโดนก็ร้องเจ็บทรมาน ทุกครั้งที่หนูได้ยินเสียงของคุณยายที่ร้อง หนูก็รูสึกแย่ไปด้วย ทุกคนในบ้านพยายามดูแลยาย แต่ว่าไปทำอะไรยายก็ร้องเจ็บร้องปวด ไม่มีความอดทนเลย เป็นเพราะยายไม่ตั้งใจ ไม่มีความอดทนเองจึงเป็นเช่นนี้ ช่วงหลังคนที่บ้านเริ่มหมดกำลัง น้าสะใภ้ของหนูก็กำลังจะมีลูก หนูที่เรียนหรังสือก็ช่วยอะไรไม่ได้มา ส่วนคุณน้าหนูอีกก็ไม่ช่วยอะไรเลยสักอย่าง วันๆเอาแต่นอนๆๆ ตกเย็นก็ออกไปกินเหล้ากลับมาดึกๆดื่นๆแล้วมาอะละวาดอีก มีคุณแม่หนูคนเดียวที่เป็นเหมือนเสาหลักของบ้าน คุณแม่ต้องออกไปทำงาน กลับมาก็ต้องดูแลบ้าน ดูแลยายอีกโดยไม่มีใครช่วยเลย คุณแม่หนูเหนื่อยมากจึงตัดสินแจ้งคนมาดูแลยาย ซึ่งแต่ละคนก็มาอยู่ได้ไม่นาน เหนื่อยบ้างอะไรบ้าง แล้วก็โดนคุณยายด่าจนล่าสุดถึงกับปีนรั้วบ้างออกไปโดนไม่ล่ำลา ยายเอาแต่ใจตัวเองมากๆๆๆ ไม่ว่าใครจะทำอะไรให้ก็ไม่พอใจ บางทีก็แหกปาดอะละวาด คุณแม่กับน้าหนูก็เป็นคนอารมณ์ร้องก็เถียงออกไป ตะโกนด่ายายกลับไปด้วยคำหยาบโลน คุณครูขา อย่างนี้น้ากับแม่ของด่าแม่ตัวเองสิคะ มันบาปมากเหลือเกิน สุดท้ายก็เลยเอายายไปอยู่ศุนย์ดูแลผู้ช่วย อะไรๆก็ดีขึ้นมาบ้าง น้าสะใภ้ก็คลอดน้องออกมาแล้ว คงจะดีกว่าถ้าสังคมในบ้านดีขึ้นสำหรับน้องที่เพิ่งเกิดมา แต่ถึงอย่างนั้นเพราะน้าหนูเป็นพวกอารมณ์ร้าย ขี้โวยวาย น้องหนูก็เริ่มเกเรนิสัยเสียมากๆ หนูมีวความรู้สึกว่าน้องหนูไม่ได้รับการดูแลที่ดีเลย ทั้งๆที่เราก็มีโอกาสที่ดีกว่า แต่น้องกลับถูกเลี้ยงแบบไม่ดีๆ เพราะคุณแม่ของน้องก็ไม่ทำงาน ส่วนคุณพ่อของน้อง(น้าของหนู)ก็ทำงานแข่งรถ ทั้ง 2 คนยังมาขูดรีดเงินจากคุณแม่หนูอีก แม่หนูหาเงินเพียงคนเดียวในบ้านเพื่อดูแลคนในครอบครัวอีก 4 คน แต่เมื่อน้องจะต้องเข้าโรงเรียนแล้ว ค่าเทอมโรงเรียนอนุบาลก็เป็นหมื่นๆ พ่อแม่ของน้องที่ไม่ทำงานเป็นหลักเป็นแหล่งจะเอาค่าเทอมที่ไหนไปจ่าย สุดท้ายก็คงไม่พ้นแม่ของหนู ตัวหนูเองก็ต้องเรียนเหมือนกัน ยังดีที่มีคุณพ่อแท้ๆของหนูคอยสนับสนุนเรื่องเรียนมาก เพราะเศรษฐกิจไม่ดี คุณแม่ไม่มีเงินจ่ายค่าศูนย์ดูแลผู้ป่วย จึงต้องเอาคุณยายกลับมาอยู่บ้าน ซึ่งคุณยายเองก็ร้องไห้อยากกลับบ้านทุกครั้งที่เราไปเยี่ยม
ปัญหามันเริ่ขึ้นที่ตรงนี้ เมื่อเอายายมาอยู่บ้าน เราคิดว่าทุกอย่างจะดีขึ้น แต่มันกลับแย่ลงมากๆ จริงอยู่ที่ช่วงแรกๆก็ดี แต่ครอบครัวของน้าหนู(น้า+น้าสะใภ้+น้องสาวของหนู)ไม่มีความอดทนเลย เพราะห้องนอนของทั้ง 3 คนอยู่ข้างล่าง และเตียงคุณยายก็อยู่ข้างล่าง แต่ห้องหนูกับแม่อยู่ข้างบน ตอนกลางคืนครอบครัวของน้าหนูเลยไม่ได้นอนทั้งคืนเลย วันนึงน้าหนูหอบลูกเมียออกไปกินเหล้าด้วย ส่วนแม่หนูก็ดื่มไวน์จนเมาหลับไป คืนนั้นคุณยายแหกปากเรียกทั้งคืน เสียงดังมาจนหนูที่นอนอยู่ข้างบนในห้องแอร์มิดชิดต้องลงมาดู ยายตะโกนเรียกเสียงดังมา เรียกมาเพื่อให้ช่วยเหลื่อเล็กๆน้อยๆเท่านั้น ตอนนั้นหนูคิดว่าแค่นี้จะทนหน่อยแล้วนอนหลับไปไม่ได้หรือ? บ้างก็หิวน้ำ บ้างก็พัดลมแรงไป เรื่องแบบนี้ใครจะมาคอยดูแลได้ทั้งวี่วัน คืนนั้นหนูรู้แล้วว่าครอบครัวของน้าหนูที่อยู่ข้างล่างรู้สึกยังไง ตี 1 แล้ว น้าหนูก็ยังไม่กลับ หิ้วลูกปุเลงๆออกไปกินเหล้า หนูสงสารน้องหนูจริงๆเลย เด็กยังไม่รู้เรื่องอะไรเลยเพิ่งจะ 2 ขวบกว่าๆเอง เสียสุขภาพน้องมากๆ คืนวันนั้นหนูดูแลยายทั้งคืน ซ้ำร้ายวันรุ่งขึ้นหนูจะต้องไปสอบเตรียมฯ คืนนั้นหนูนอนไม่หลับเลยทั้งที่ยายก็หลับไปแล้ว หนูเริ่มเครียดจนร้องไห้ จนเช้าแล้วเมื่อคืนหนูไม่ได้นอนทั้งคืน ตอนแรกกะอยู่เฝ้าจนกว่าน้าจะกลับมา ตี 4 แล้ว ไปนอนตอนนั้นก็คงจะไม่ทันได้ตื่นตอนเช้า จนตี 5 หนูเริ่มเครียดเพราะน้ายังไม่เอารถกลับมา แล้วหนูจะเอารถที่ไหนไปสอบเตรียม หนูรีบโทรไปตามน้า เสียงเหมือนคนเมาเพิ่งตื่น ทั้งน้าและครอบครัวกลับมาตอน 6 โมงเช้า น้าก็เมาแอ๋ น้าสะใภ้ก็โทรมสุดส่วนน้องหนูก็นอนปุ๋ย หนูอยากจะรู้นักว่าถ้าหนูไม่โทรไปน้าคิดจะกลับมาไหม ทั้งๆที่กำชับนักหนาแล้วว่าวันรุ่งหนูต้องไปสอบเตรียม หนูไปสอบเตรียมด้วยร่างกายเพลียสุดๆ ช่วงบ่ายหนูถึงกับหลับตอนทำข้อสอบวิทย์จนกรรมการคุมสอบต้องมาปลุก หนูเครียดมากๆๆๆเลยค่ะครู สุดท้ายหนูก็สอบไม่ติด หนูไม่คิดจะไม่โทษใครนอกจากตัวหนูเอง เพราะหนูติดสินใจผิดในคืนนั้น...
หลังจากวันนั้นน้าสะใภ้หนูเริ่มมีความคิดที่จะทำงาน?! เหอะ! หนูก็คิดว่าเพิ่งจะนึกได้รึไง น้าหนูลาออกจากงานมาคลอดลูก+เลี้ยงลูกมา 3 ปีแล้วค่ะ ปกติเขาให้ลากันไม่กี่เดือนเองไม่ใช่เหรอคะ?! น้าหนูก็เริ่มติดนิสัยที่จะอยู่กับบ้าน ก็เลยทำงานแบบทำที่บ้านได้ น้าสะใภ้ก็บ่นเหนื่อยๆๆๆๆๆๆดูแลยายไม่ไหวแล้ว โยนงานดูแลยายมาให้หนูทั้งหมด ตัวเองก็หนีเข้าห้องนอนตั้งแต่ยังไม่ 4 ทุ่ม ในขณะที่หนูกว่าจะได้นอนก็ตี 1 ตอนเช้าหนูก็ต้องตื่นไปเรียนพิเศษนะ!! ยายหนูชอบน้าสะใภ้ที่สุดเพราะเขาเป็นคนใจเย็น ส่วนที่เหลือในบ้านเป็นคนใจร้องหมด รวมทั้งหนูด้วย คุณยายจะโดนว่าบ่อยๆ หนูยอมรับหนูก็เคยเถียงท่านเหมือนกัน
จนกระทั่งวันที่หนูออกไปเรียนพิเศษ แม่ออกไปทำงาน น้าออกไปทำรถแข่ง เหลือน้าสะใภ้กับลูกเขา และยายของหนู หนูไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นวันนั้น แต่คืนวันนั้นน้าหนูกลับมาตอนตี 1 คงไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไปทำอะไรมา แล้วก็ปิดประตูห้องนอนเขาเสียงดังโครมๆๆ แล้วก็ยังมาบุกห้องหนูกับแม่อีก บอกว่าเมียเขาจะไม่อยู่ที่นี่แล้ว แล้วเอาชับรถเอาลูกเอาเมียออกไปคืนนั้นเลย เอาลูกเมียไปไว้บ้านแม่ยายเขา ตอนนั้นบ้านนู้นจะคิดยังไงหนูก็ไม่รู้ แต่สำหรับหนูไอ้บ้าพวกนี้มันไม่มีสมอง ทำอะไรไม่คิด เห็นแก่ตัว ไม่เคยนึกถึงคนอื่นเลย!! หลังจากวันนั้น น้าหนูกลับมาอยู่บ้าน แต่หนูก็ไม่ยอมพูดกับน้าอีกเลย เผอิญไม่อยากคุยกับคนโง่!! หนูโมโหมาก สงสารแม่หนู หนูก่นด่าอยู่ในใจ ออกไปเรียนก็ไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนฟัง จนกระทั่งน้าพาครอบครัวตัวเองกลับมาหนูก็ยังไม่ยอมพูดด้วย หนูเล่นกับน้องหนูคนเดียวเท่านั้น เพิ่งรู้ว่าอีพวกนี้มีจิตสำนึกด้วย แล้วเดี๋ยวนี้เวลาน้าหนูจะไปกินเหล้าที่ไหนก็เเลกเอาเมียไปด้วย แม่ก็กลับมาจากทำงาน แทนที่จะได้นอนพักบ้าง ไม่มีเลย แม่หนูเครียดมาก หนูพยายามช่วย พยายามทำให้แม่มีความสุข เอาใจแม่ไม่ให้แม่อารมณ์เสีย แม่อยากทำอะไรก็จะไม่พูดไม่เถียงไม่บ่น จนกระทั่งถึงวันแต่กหัก
...หนูเถียงแม่... เถียงแม่ว่า ที่แม่เอายายกลับมาบ้านก็เพื่อดูแล ไม่ใช่เอากลับมาให้เราทำบาปใส่ ถ้าเอายายเขากลับมาแล้วไม่ดูแลเขาไม่สนใจเขาแล้วเอายายกลับมาทำไม?! แต่แม่หนูก็ว่ากลับมาเสียงดังจนน้าต้องออกมาดู แม่บอกว่า เราเอาเขามาเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวให้อาหารสามมื้อก็พอแล้ว แล้วแม่ก็บอกให้หนูอย่ามาทำให้แม่เครียดไปมากกว่านี้ได้ไหม แค่ยายคนเดียวก็เครียดพอแล้ว หนูจุกจนพูดไม่ออก หนูไม่อยากจะขอโทษ ทำไมแม่ไม่ฟังความคิดเห็นของหนูบ้างล่ะ?
ชีวิตของหนูคงจะไม่ปกติอีกแล้ว ยายเริ่มเป็นบ้า พูดจาไม่รู้เรื่อง ก่นด่าแฟนใหม่แม่ที่เลิกกันไปแล้วว่าเล่นของกับแก แล้วก็เริ่มด่าแม่หนู โวยวาย ด่า แหกปาก จนได้ยินไปสามบ้านแปดบ้าน เวลาที่แม่ทะเลาะกับยายหนูนั่งจนตัวแข็ง หนูไม่รู้จะทำอะไร ยายร้องอยากกลับไปอยู่ศูนย์ พากลับมาอยู่บ้านอยู่กับครอบครัวไม่ชอบ เมื่อทุกคนกำลังร้อน หนูก็พยายามทำตัวเป็นน้ำเย็นเข้าช่วย หนูพยายามเข้าไปดูแลยายแทนแม่ ทำทุกๆอย่าง หาข้าวหาน้ำ ยายก็ไม่ยอมกิน หาว่าเราใส่ยาพิษลงไป ทุกครั้งที่ยายเรียกแม่ น้าสะใภ้ น้า ไม่มีใครเข้าไปหา หนูสงสารยายจับใจ หนูพยายามเข้าไปช่วย ถึงแม้ว่าจะโดนประชดประชันกลับมาบ้าง หนูก็เงียบ ถ้าเป็นปกติหนูก็คงเถียงไปแล้ว เพราะหนูเองก็อารมณ์ร้อนเหมือนกัน ยายพูดจาไม่รู้เรื่องอีกแล้ว แม่ก็บอกว่าอย่าไปยุ่ง ยายบ้าไปแล้ว แต่ยายก็ร้องโอดครวญอยู่ มันจะเป็นอะไรไปล่ะ แต่หนูไม่กล้าเถียงแม่อีกแล้ว ไม่กล้าออกความคิดเห็นใดๆ เพราะมันคงไม่มีประโยชน์
ยายหนูไม่เคยด่าไม่เคยว่าน้าสะใภ้หนูเลย ทั้งที่วันๆเขาไม่ทำอะไรเลย ไม่ได้ดูแลยายสักนิดสักอย่างเดียว ด่าแต่แม่หนู ทั้งๆที่แม่ดูแลยายทุกอย่าง แต่เขาไม่ยอมรับ สุดท้ายแม่หนูก็ไม่ยอมอยู่บ้านเลย ถึงอยู่ก็ไม่เขาไปหา ไม่พูดด้วย หนูไม่รู้ว่าแม่ตัดสินใจอะไรอยู่ ข้าวก็ไม่หาให้กิน เพราะหาไปเขาก็ไม่กิน ยายไม่ยอมกินอะไรเลย กินแต่น้ำกับยา หนูไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะครู
คุณยายเอาแต่น้าสะใภ้ที่ไม่ได้เรื่อง พอหนูจะเอาไปช่วยหนูก็โดนด่า โดนไล่ หนูยังจำใบหน้าเหยเกของยายตอนที่ด่าหนูได้แม่น ทั้งที่หนูไม่ได้ทำอะไรเลย ทำไมหนูถึงโดนด่า
ยายแหกปาก ด่าทุกคน หนูก็โดนตั้งเยอะแยะมากมาย แม้กระทั่งน้องหนูอายุ 2 ขวบก็โดน แม่หนูโดนมากสุด แต่แม่ก็ต้องดูแลยาย พอโดนด่ามากๆแม่ก็เริ่มเถียงกลับ ทำดีแม่ก็ไม่ได้ดี แม่กับยายแหกปากใส่กับบ่อยขึ้นเรื่อยๆ หนูสงสารแม่มาก ทุกครั้งที่ทะเลาะกันเสียงดัง หนูต้องอุ้มน้องไปแอบในห้องอื่น ส่วนน้าของหนู เพราะเขาเป็นผู้ชาย และอารมณ์ร้อน น้าต้าเถียงกับยายบ่อยมาก ปิดประตูเสียงดัง ขนาดตอนนี้ที่หนูมาพิมพ์เล่าให้คุณครูฟัง น้าหนูก็ยังด่ายายอยู่ คำหยาบๆหลุดออกมาวิ่งทั่วบ้าน หนูนึกสงสารน้องที่สุด
เมื่อวานหนูคุณกับแม่ออกไปทำธุระตั้งแต่เช้า เพราะแม่ขับรถหลงทำให้เรากลับมาบ้านช้า แม่ไม่สนใจอะไรแล้ว บอกน้าว่าจะพาลูกเมียออกไปไหนก็ออกไปเลย ทิ้งยายอยู่บ้านคนเดียวนั่นแหละ หนูรู้ว่าน้าหนูไม่ยอมแน่ๆ ถึงเขาจะไม่ทำอะไรเลย เพราะเขาแสดงออกไม่เก่ง บอกว่ากระดากมั่งแหละ แต่เขาก็ยังเป็นห่วง แต่พฤติกรรมแย่ๆของเขาก็คงลบล้างกันไม่หมด แม่หนูบอกน้าว่าจะเอายายกลับไปอยู่ศูนย์เมื่อไหร่ก็จัดการเองเลย แม่หนูจะไม่ไปเยี่ยม ไม่ไปดูแล ไม่ไปหา จะเพียงแต่โอนเงินไปให้เท่านั้น ขณะไปธุระ แม่บอกกับหนู แม่ไม่อยากกลับมาอยู่บ้านเลย พอกลับมาหนูทำทุกอย่าง แม่ไม่ยอมพูดกับยายแล้ว เหลือแต่หนู แม่ ยาย มันก็เป็นหน้าที่ของหนู หนูไม่ได้จำใจทำ ไม่ได้เหนื่อย บางครั้งหนูคิดว่าตัวเองทำได้ไม่ดีพอด้วยซ้ำ หนูเคยบอกให้แม่และน้าไปขอขมาคุณยายอย่างที่ครูสมศรีเคยบอก แต่ทั้งคู่ก็บอกว่ากระดาก ซ้ำร้ายทำไปก็จะโดนด่าทอกลับมาอีก
ตอนนี้หนูเครียด เสียใจ สงสาร ความรู้สึกมันเก็บกดไปหมด หนูไม่รู้จะเล่าให้ใครฟัง ไมทรู้จะระบายออกมายังไง ครูขา ช่วบอกหนูทีสิคะ หนูทนไม่ไหวแล้วค่ะหนู หนูเริ่มร้องไห้บ่อยขึ้นๆ ร้องอยู่คนเดียว ทำไมยายเขาต้องมาด่าหนูด้วย ทำไมต้องมาขึ้นกูมึง หนูทำให้ทุกอย่างแล้ว ยายยังเรียกหนูไปเพื่อ...ด่า คำหยาบๆเหล่านั้นถ้าพูดกับเพื่อนคงไม่รู้สึกอะไร หนูพยายามนิ่งบอกตัวเองว่าเป็นเพราะยายสติไม่ดี แต่จะหนูนิ่งเฉยทำเป็นไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวเหมือนแม่เหมือนน้าหนู หนูคงทำไม่ได้ นี่ก็จะเปิดเทอมแล้ว พอขึ้นม.ปลาย หนูอยากจะเอ็นติดอย่างที่หวังไว้ ไม่รู้ว่าใครจะประสบปัญหาเหมือนหนูบ้าง บางคนอาจจะโชคร้ายมากกว่าหนูด้วยซ้ำ ทั้งๆที่หนูก็มีโอกาสตั้งมากมาย แต่กลับคว้าไว้ไม่ได้ หนูอยากจะตั้งใจตอนนี้เพื่อจะได้เอ็นติด หนูยอมตายไปข้างนึงหนูก็ยอม หนูไม่ใช่คนเก่งอะไร แต่จะให้แบกรับยายไว้อีกคนก็คงจะไม่ไหว หนูกลัวจะเอ็นไม่ติด กลัวพ่อแม่จะลำบากไปมากกว่านี้ หนูรู้ว่าหนูเห็นแก่ตัว หนูไม่อยากเอาปัญหาครอบครัวมาเป็นข้ออ้างถ้าเอ็นไม่ติด ตอนนี้หนูสงสารแม่ สงสารตัวเอง สงสารยาย สงสารน้อง หนูไม่รู้จะเริ่มจัดการกับปัญหาต่างๆเหล่านี้ตรงไหนอย่างไร
หนูไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะครู