นานมาแล้ว มีเด็กชายกำพร้าผู้หนึ่งอาศัยอยู่ในโรงครัวของพระราชา เด็กชายกำพร้าผู้นี้มีความขยันขันแข็งและมีน้ำใจช่วยเหลือผู้อื่นทำให้ทุกคนในโรงครัวรักใคร่เด็กกำพร้าผู้นี้มาก.. และก็ให้เงินเล็กๆ น้อยๆ แก่เด็กกำพร้าเป็นการตอบแทน เด็กกำพร้าก็เก็บหอมรอมริบเงินที่ได้ไว้
วันหนึ่ง พระราชาเสด็จผ่านมาที่โรงครัว เห็นเด็กกำพร้าทำงานดีจึงตรัสถามว่า "ที่เจ้ารับจ้างล้างถ้วยล้างจานมีเงินเก็บเท่าไร"
เด็กกำพร้าตอบว่า "ทุกวันนี้ข้าพเจ้ามีเงินเท่ากับพระองค์พระเจ้าข้า"
พระราชาแปลกพระทัยในคำตอบจึงถามว่า "จะเป็นไปได้อย่างไร ที่เจ้ามีเงินเท่ากับข้า"
เด็กกำพร้าทูลตอบว่า "ที่ข้าพเจ้าตอบพระองค์เช่นนั้น เพราะข้าพเจ้ารับประทานอาหารก็แค่อิ่ม นอนก็แค่อิ่มหลับสบายเหมือนพระองค์ พระองค์ก็เสวยพระกระยาหารแค่อิ่ม และบรรทมหลับสบายแค่อิ่มเหมือนกัน มิได้เสวยมากไปกว่านี้หรือบรรทมมากไปกว่านี้ ข้าพเจ้าจึงคิดว่าข้าพเจ้าก็มีทรัพย์สมบัติเท่าพระองค์พระเจ้าข้า"
พระราชาทรงฟังเช่นนั้น ก็เห็นจริงด้วยว่า ไม่ว่าคนจน คนรวย ทุกคนก็กินแค่อิ่ม พักผ่อนนอนหลับแค่อิ่มเหมือนกัน จึงโปรดคำพูดของเด็กกำพร้ามาก พระราชาทานรางวัลเงินทองเสื้อผ้าให้และให้อำมาตย์จารึกคำพูดของเด็กกำพร้าไว้เพราะมีความลึกซึ้งประดุจวาจาของปราชญ์
จาก
www.tamdee.org
Kru Somsri's English School
