Kru Somsri's English School

July 15, 2025, 11:18:58 AM

191147 46430 16679
: HermanFut

Kru Somsri's English School

ห้องสนทนาของโรงเรียนสอนภาษาอังกฤษคุณครูสมศรี

คุยกับคุณครูสมศรี

( ทางเดิน )

:

:

:

:

: September 24, 2007, 09:32:29 PM : อุซางิจัง..CUD44
แหมขอบคุณค่ะครูที่มาตอบ วิวเดินด้วยคนสิ แคบก็แคบไม่สน ดีกว่าเดินทางลำบากๆนั่น
: September 24, 2007, 09:22:03 PM : Unidentified Girl
ไม่จบค่ะแม่ แม่พิมพ์ขาดไป ต้องเป็น เพราะว่าฉันและลูกๆเดินอยู่นั่นเอง ค่ะ ทางเลยแคบ อิอิ
: September 24, 2007, 09:12:34 PM : คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!
ทางเดินที่แสนกว้าง แต่กลับรู้สึกแคบไปถนัดตา เพราะว่าฉันเดินอยู่นั่นเอง จบ
: September 24, 2007, 09:10:08 PM : คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!
โอ๊ะโอ ศาลาคนเศร้า นี่ถ้าคุณครูตอบบ้าง คงใช้เวลาพิมพ์สามวันสามคืน
: September 24, 2007, 08:55:03 PM : อุซางิจัง..CUD44
ค่าขอบคุณค่ะพี่บุ้งที่เข้ามาอ่าน
: September 19, 2007, 09:29:05 AM : rUkToR+
อ่านแล้วค่ะ ไม่เห็นจาไร้สาระเลยอ่ะ น้องวิวเขียนดีน้าคิ มีสาระมากมาย เด๋ววิวฟังพี่ระบายบ้างนะจ๊ะ ของพี่อ่ะไร้สาระจิงๆแหละ อยากเห็นคนที่เรารักแล้วเค้าก้อรักเรา คนที่เราไว้ใจเค้ามากที่สุด อยู่ข้างๆกาย แต่ทุกวันก้อได้แต่ไขว่คว้าได้เพียงแค่เงาลางๆ ที่ตัวเรา ได้จินตนาการไปในแต่ละวัน ได้แต่นึกภาพในอดีต ความทรงจำดีๆที่ผ่านมา ทางเดินของเรามันช่างเงียบเหงา เราเดินไปตามทางคนเดียว อาจมีผู้คนมากมายที่เดินสวนมา แต่มันก้อไม่ใช่ มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว คนเหล่านั้นไม่ใช่ส่วนที่จามาเติมเต็มอีกครึ่งของหัวใจ รู้ทั้งรู้ ว่าถ้าเราเลือกเดินทางนี้ เพื่อนที่เรารัก เป็นคนที่เราไว้ใจที่สุด ก้อจาไม่ได้เดินเคียงข้างเรา เหมือนวันวานที่ผ่านมา แต่มันเป็นทางที่เราเลือกเอง เพราะเป็นทางที่เราจะคว้าฝันของเราให้เป็นความจริง ทางนี้มันช่างลำบากนัก อุปสรรคก้อมากมาย แต่ก้อมีเพียงเราที่จาต้องฟันฝ่ามันคนเดียว ทั้งที่แต่ก่อน จามีคนอีกหลายสิบคนที่จะเดินเคียงข้างเรา และฟันฝ่าอุปสรรคนั้นไปด้วยกัน แม้ว่ามันจะลำบากแต่เราก้อมี รอยยิ้ม มีเสียงหัวเราะให้กันเสมอ ทุกๆเช้าเคยมี คนที่เราไว้ใจมากที่สุด รับฟังเราได้ทุกเรื่อง เป็นเสมือนครอบครัวอันอบอุ่น นั่งกินข้าวเช้ากับเราทุกวัน ตอนนั่งเรียน ก้อแอบฟังเอมพี 3 ด้วยกัน แอบกินขนม ทั้งที่มันเป็นแค่ถั่วธรรมดา แต่มันก้ออร่อยมาก เมื่อแอบกิน ไม่ให้อาจารย์ที่เขียนกระดานดำอยู่หน้าห้องได้เห็น พอเข้าห้องสมุดก้อไปอ่านหนังสือด้วยกัน แล้วก้อหลับตามกันไป ตอนกลางวัน ก้อมีแต่เสียงคุย เสียงหัวเราะ แม้เรื่องที่คุยมันจาไร้สาระ แต่ก้อสนุกมากมาย ทุกครั้งที่ได้คุยกัน แม้อาหารที่อยู่ตรงหน้า จะเป็นเพียงข้าวราดแกงธรรมดาก้อตาม แต่มันก้อทำให้สุขใจทุกครั้ง ที่ได้สัมผัสกับรสชาติ เพราะมีคนที่เรารักแล้วเค้าก้อรักเราด้วยความจริงใจนั่งกินไปกับเรา พอตกเย็น ก้อมานั่งทำงานกลุ่มด้วยกัน แปะบอร์ด พิมโครงงาน ที่อาจารย์ก้อสั่งให้พวกเราทำทุกอาทิตย์ เราก้อนั่งทำกันไป เล่นกันไปสนุกสนาน พอเลิกงาน ก้อเดินกลับบ้านด้วยกัน ที่ผ่านมา ชีวิตเรา ไม่เคยรู้ถึงความหมาย ของคำว่า เหงา เลยสักครั้ง เรามีแต่ความอบอุ่น ความสนุก เป็นส่วนที่มาเติมเต็มหัวใจของเราให้สมบูรณ์ ขอบคุณสวรรค์จริงๆ ที่ดลบันดาลให้เราได้มาพบกัน แต่ความสุขมักอยู่กับเราไม่ได้นาน วันเวลา ก้อต้องมาพรากเราจากกัน แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่อาจตัดขาดได้คือ มิตรภาพดีๆที่เรามีให้กันเสมอมา แม้ในปัจจุบัน คำว่าเหงา มันมาครอบงำจิตใจเราไปแล้ว ความสุขที่เคยมีในอดีต มันช่างหาอยากเหลือเกิน แต่เมื่อช่วงหนึ่งของชีวิต เราได้พบกับสิ่งที่เราต้องการมาแล้ว เราจะเก็บสิ่งดีๆเหล่านั้น ไว้ในความทรงจำของเราตลอดไป
: September 18, 2007, 10:47:45 PM : อุซางิจัง..CUD44
ฟังคนอื่นระบายมามากขอแอบระบายมั่งนะคะ ค่อนข้างไร้สาระใครไม่อยากเสียเวลาอย่าอ่านเลยค่ะ --------------------------------------------------- เคยรู้สึกไม๊ว่าชีวิตของเรามันเหมือนทางเดินที่มันยาวแสนยาว แต่ละคนก็มีทางเดินคนละหลายสาย สบายบ้าง ยากบ้าง เหนื่อยบ้าง อบอุ่นบ้าง เย็นชาบ้าง เคยคิดว่าเลือกทางเดินถูกมาตลอด เลือกทางที่เหนื่อย ยาก แต่ได้ประสบการณ์มาก นั่นคือสิ่งที่บอกกับทุกคน หลายครั้งที่หลายๆคนถามว่า ทำไมถึงเลือกทางนี้ ทางที่ลำบากทางที่เหนื่อย แต่คำตอบ ก็เหมือนเดิม ตอบให้สวยหรูไปแบบนัน ความจริงแล้วก็แค่ยึดติด ติดกับคนที่อยู่ด้านหน้า แค่ต้องการเดินตามเค้าไปก็เท่านั้น เคยคิดว่าแม้จะเหนื่อยจะลำบากแต่มันก็ทนได้ ยังไงก็สำเร็จเหมือนกัน เมื่อถึงอุปสรรคที่ต้องก้าวข้ามไป มันก็คงข้ามไปได้เหมือนกัน นับวันที่เดินไปสัมภาระที่แบกไว้บนบ่ามันก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ อำนาจที่จะเปลี่ยนแปลงทางเดินสายนี้ก็เริ่มเข้ามา แต่อำนาจมันมักจะมาพร้อมกับหน้าที่เสมอ สัมถาระที่หนัก หนักจนไม่อยากแบก แต่ก็ยากที่จะทิ้งให้คนือ่นแบกต่อ ก็ได้แต่ทนๆๆๆๆๆไปเรือยๆ แต่ตอนนี้ พอมาพบกับจุดที่เปลี่ยนไป พอได้ลองวางสัมภาระลง ก้าวเข้ามาเดินในทางที่คนส่วนมากเลือก ทางสบายๆแต่เหนื่อยบ้างพักบ้างแต่ไม่ใช่ทางที่ต้องก้าวข้ามอะไรตลอดเวลา มันทำให้รู้สึกสสบายมากๆ พึ่งจะมารู้สึกตัวว่าเหนื่อยมามาก เพื่อแลกกับประสบการณ์ ประสบการณ์ที่อาจจะหาที่อื่นไม่ได้ แต่มันคุ้มแล้วหรอเมื่อแลกกับอนาคต?? ความเสี่ยงที่มากกว่าเป้นเท่าตัว ในทางเดินสายเก่าที่มี่คนหลายๆคนที่เดินอยู่เบื้องหน้าช่วยแนะนำทางบ้างบอกบ้าง กับในทางสายใหม่ที่มีคนเดินมาพร้อมๆกัน ช้วยกันฉุดบ้างผลักบ้างจูงมือไปด้วยกันบ้าง มันกลับทำให้รู้สึกเหนื่อยน้อยกว่ากันเยอะ ตอนนี้เมื่อใกล้ถึงเวลาที่จะต้องกลับไปที่ทางเดินสายเก่าที่ทิ้งคาไว้มานาน หนีต่อไปไม่ได้อีกแล้ว มันกลับให้ความรู้สึกว่าอยากวาง วางสัมภาระทิ้งไว้แล้วหนีออกมาตลอดกาล แล้วไม่สนใจคนที่เดินตามมา ปล่อยให้เค้าเข้ามาแบกสัมภาระนั้นแทน ถ้าเป้นแบบนั้นมันจะดีหรือ??

Sorry, the copyright must be in the template.
Please notify this forum's administrator that this site is missing the copyright message for SMF so they can rectify the situation. Display of copyright is a legal requirement. For more information on this please visit the Simple Machines website.