เจี๊ยกๆ

น้องลิงจั๊กๆคิดว่าพี่ๆอย่าเครียดนะค่ะเจี๊ยก

เครียดแล้วเสียสุขภาพทั้งทางกายและจิตนะค่ะเจี๊ยก

น้องลิงจั๊กๆก็พยายามอ่านหนังสืออยู่เหมือนกันเจี๊ยกๆ

เจี๊ยก เจี๊ยก

น้องลิงจั๊กๆอยากเป็น สัตวแพทย์ค่ะเจี๊ยก

จะมารักษาพี่จี้ พี่มะขาม พี่จิ้งจก พี่งู พี่ยุงค่ะเจี๊ยก

สู้นะค่ะเจี๊ยก

แระจะทำยังไงดีคะถ้าเราขี้เกียจเป็นพักๆ(นานเหมือนกัน)เสียเวลามากกก

เป็นเด็กต่างจังหวัดคะ เข้าไปเรียนกับครูครั้งหนึ่ง หนูเคยท่องอะไรที่ครูสอนได้หมด

แต่มันก้แค่เคย!!พอจบคอร์ส

ก้จบกัน เพื่อนๆที่กรุงเทพขยันและเก่งกันจังเลยยย

ฮือ

เวลาครุพาทำโจทย์ในห้องเรียนก้ทำตามได้ แต่พอมาสอบเองทีไรมันเหมือนไม่มีสติ ไหนละไหนSไหนVโอย เยอะงง มึน กาๆๆ(มั่วๆๆๆ)

ทุกทีเลย

หนูควรจะเอาคำพูดของครูมาอ่านทุก ชม.เลยดีมั้นคะเนี่ย จะๆด้กระตุ้นตัวเองตลอด

แต่บางทีก้แบโกหกตัวเองให้รางวัลตัวเองที่อ่านสามชม นอนสี่ ชม โอยย

เชื่อแระคะ อุปสรรคในชีวิต คือความขี้เกีขจ

ครูขา
ตอนนี้หนูเรียนอยู่ม5 จะขึ้น ม.6

หนูรุ้สึกว่า
หนูขี้เกียจอ่านหนังสือจัง

จะทำไงดี
เพราะถ้าเรายังขี้เกียจอย่างนี้เราจะไปแข่งในสนามสอบใหญ่ๆได้อย่างไร

หนูมีโอกาสได้อ่านหนังสือของพี่ส้ม
ดีมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ตอนนี้ใกล้ปิดเทอมแล้วจะลองทำตามคำแนะนำของพี่ส้มว่า
ทำตารางอ่านหนังสือดู
แล้วก็อ่านๆๆๆๆๆว่าจะได้ไม๊

บางทีเหนื่อย ขี้เกียจ จนไม่อยากทำอะไรหนูจะทำไงดีข๊ะครู
บางทีก็ท้อ....แต่หนูก็จำคำของครุไว้เสมอว่าเราจะไม่เป็น

"ไอ้ขี้แพ้" อีกต่อไป

ขอบคุณค่ะครู

ขอบคุณครูมากจริงๆ

หลายครั้งที่หนูท้อ เหนื่อย และร้องไห้

ครูเป็นอีกหนึ่งคนที่ทำให้หนูลุกขึ้นสู้อีกครั้ง

ขอบพระคุณค่ะคุณแม่

รักคุณแม่ที่สู้ดดดดดด

อีกไม่กี่วันผมก็จะสอบ final กับ O+A net แล้วครับครู

ขอบคุณครูสมศรีอีกทีนะครับ

ที่ได้สร้างทั้งความรู้และกำลังใจให้แก่ผม

แต่ครูครับ

คือ เมื่อวาน อาจทีด้วยว่า โหมหนักไปนิด

เลยไป รพ มา

หมอบอกว่า

เป็นโรคเครียด!!~

หนูอึ้งเลยค่ะครู

คือ ตั้งแต่เรียนมา ไม่เคยเครียดเลยยยอ่ะ

แล้วทำไมมันเป็นได้อ่ะคะครู

แต่วันนี้หนักกว่า

อ่านหนังสือไม่ได้อ่ะค่ะ

คือ ถ้าก้มหน้า โลกจะหมุนไปทันที เลยมึนๆๆ ทั้งวันอ่ะค่ะ

เลยไปหาหมอรอบ 2

เค้าบอก ว่า หนูเป็นโรคเครียดจริงๆ

แล้วก็น้ำในหูไม่เท่ากันระยะเริ่มต้นนนนนนน

T^T

รู้สึกสะเทือนใจอย่างแรงค่ะครู

เฮ็อๆๆ

จะสอบอยู่แล้วๆๆ แต้ดันป่วยซะนี่

ตอนนี้ก็เริ่มดีขึ้นแล้วค่ะ

ครูดูแลสุขภาพด้วยนะคะ

เด๊ยวความสวยจะลดเลือนไปๆๆ

คิคิ

โชคดีนะคะครู

รักครูที่สุดค่ะ

ขออนุญาตนำข้อความที่หนูนิดทิ้งไว้ในข้อความส่วนตัวมาให้เพื่อนได้ร่วมแบ่งปันประสบการณ์และความรู้สึก

ก่อนอื่นหนูต้องตั้งสตินิ่งๆ

อย่าเพิ่งตื่นตกใจกับกลไกของร่างกายที่สะท้อนจิตออกมาเป็นความกังวล

สมองจะทำงานหนักขึ้นถ้าหนูใช้ความคิดหนักๆ หรือขาดออกซิเจน

เมื่อวานมีพี่หมอปีหนึ่ง ศิริราช โทรมาเล่าว่าอ่านไม่ไหวแล้ว เครียดมาก

ครูเลยให้สติดว่า

"อ๋อยจ๋า เวลาเราทำอะไรที่ถูกปัจจัยภายนอกกำหนด เราจะอึดอัดและเกิดอาการต้านและต่อรอง

แต่ถ้าเราทำเพราะเรารัก เท่าไหร่ เราก็ไม่เคยเหนื่อย

เวลาเรานั่งกลางแดดสองสามนาที เราบ่นอุบ และทุกข์ทรมาน

แต่ถ้าเราดูคนที่เรารักแข่งฟุตบอลกลางแดด เราไม่ร้อนเพราะเราลืมคิดและเพ่งจิตไปที่การให้กำลังใจเชียร์คนรัก

นี่ก็เช่นกัน หนูถูกกิเลสตัวเบ้อเริ่มหรอกหนูเข้าแล้ว

แค่หนูเปลี่ยนจุดหมายการอ่านใหม่ว่า

คนที่หนูรักที่สุด กำลังเจ็บหนัก และหนูต้องหาข้อมูลไปรักษาเขาให้รอดชีวิตเพื่ออยู่กับหนูให้นานที่สุด

หนูจะรู้สึกไม่เหนื่อย และนึกโกรธตัวเองด้วยซ้ำที่แอบฟุบหลับไปโดยไม่รู้ตัว

คุณครูเคยอยู่ในสภาพที่ต้องการช่วยคุณพ่อ ขอให้หมอเจาะเลือดตัวเองทั้งๆที่ทราบว่าเลือดนั้นคนละกรุ๊บกัน

แต่เราก็อยากทำทุกอย่างเท่าที่เราจะทำได้ไม่ใช่เพียงแค่ขอให้ผ่านไปที

ก็เช่นกัน เวลาอ่านหนังสือ ถ้าเรามองเป้าหมาย เราจะทราบว่า เราขอใช้ร่างกายเป็นยานพาหนะพาเราไปให้ถึง"ฝั่งฝัน"

ร่างกายอาจเหนื่อย เราหลับตาพักสักพักก็จะดีขึ้น แต่ห้ามปล่อยใจให้เหนื่อยนะคะ

เมื่อพูดเสร็จหมออ๋อยก็มีพลังกลีบไปอ่านหนังสือเตรียมสอบต่อ

ฟังนะลูก

ร่างกายเหนื่อยเพราะอ่านหนังสือ พักสักครู่ก็หายเหนื่อยแล้ว

แต่เรื่องจริงไม่ใช่เช่นนั้น

เพราะร่างกายไม่ได้เหนื่อยเพราะการอ่านหนังสือ

แต่เราเหนื่อยเพราะความเครียด ความกังวลต่างหาก

ณ เวลานี้กังวลไปก็ไปกินเนื้อที่ของสมองและเวลาไปเหมือนมะเร็งที่กำลังจะคร่าชีวิตของเรา

ความกัวลไม่มีผลดีเลย

หายใจเข้าออกลึกๆ ด้วยระดับความราบเรียบที่เสมอตั้งแต่ต้นลมจนท้ายลมหายใจ

หนูจะเห็นว่าที่เราคิดว่ากายที่จิตไม่สามารถคุมได้นั้นไม่จริง

เพราะเราไม่เคยนิ่งหรือสงบเลยต่างหาก

แต่ถ้าหนูตามลมที่ราบนิ่งเสมออย่างต่อเนื่อง

หัวใจจะค่อยๆเต้นช้าลงและนุ่มนวลละมุนละไมขึ้น

สารแห่งความสุขก็จะหลั่งออกมา เราจะมีพลัง จงนำพลังนั้นไปใช้ในทางสร้างสรรค์ หนูจะใช้ได้ยาวและนานมากทีเดียว

แต่ถ้านำไปใช้ในทางทำลาย พลังนั้นก็จะกระฉอกออกจากภาชนะจิตเปลี่ยนเป็นความเครียด ความทุรนทุราย กังวลหงุดหงิด รำคาญใจเบื่อหน่าย

เหมือนรถที่น้ำมันหมดแล้ว แต่ก็พยายามสตาร์ทใหม่ให้เครื่องติดอีก

รีบกลับมาตามดูความเนิบของลมใหม่จ ะหลับตาหรือลืมตาก็ได้ ตามความสบายของหนู

พอลมหายใจเข้าที่ก็รีบฉวยคว้านำพลังไปใช้ให้เกิดผลที่ดีต่อตัวเราต่อไป

อย่าเทียบเปรียบเปรยตนเองกับใคร

อย่าใช้ความรู้สึกลบขณะประกอบกิจที่ตนทำ

งานจะเสร็จได้อย่างนุ่มนวลโดยปราศจากความกังวลซึ่งทำให้เราเหน็ดเหนื่อยและตึงเครียด

มากสุดก็แค่เอนท์ไม่ติด กลัวอะไรล่ะ ถ้าเราพยายามเต็มที่แล้ว

เอนท์ไม่ติด ไม่ใช่เรื่องน่ากลัว

แต่การกลัวการเอนท์ไม่ติดนี่สิ น่ากลัวยิ่ง

เพราะมันฉุดรั้งจิตให้ฝืดเนือย และยากเกินกว่าจะลากจูงเพื่อนำกลับมาใช้งาน

วินาทีนี้แล้ว

ไม่ต้องคิดอะไรอีก นอกจากอ่านๆๆๆ พักๆๆๆ อ่านๆๆๆ พักๆๆๆ

เครียดนักก็พักเสีย หายเครียดก็อ่านต่อ

สู้ๆนะคะ คนที่เขาเอนท์ติด เขาก็ทำกันแบบนี้นะคะ

บางวันคุณครูนอนไม่ถึง 4 ชม ต่อเนื่องหลายคืน

ความสุขเพราะการรักษาความนุ่มนวลของลมหายใจและไม่ปล่อยให้จิตเครียด

ลองทำดูค่ะ

แต่อย่าฝืนอ่านถ้าร่างกายอ่อนล้า

ควรพักให้เต็มตา ดีกว่าลืมตาอย่างไร้คุณภาพ

ได้แต่ชั่วโมงลืมตาที่มากแต่ขาดคุณภาพ

อย่างนี้เท่ากับใช้ชีวิตไม่เป็นค่ะ

ขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนค่ะ

ไม่มีคำว่า "แพ้" ในหมู่ ผู้ไม่ยอมแพ้ค่ะ

สู้ๆนะคะ

http://www.kru-somsri.ac.th/board/index.php?topic=7697.0