สู้ ๆ นะคะ ระยะทางอาจทำให้อะไร ๆ มันดีขึ้นบ้างก็ได้ค่ะ

เป็นกำลังใจให้นะคะ คุณพ่อจ๋าก็คล้าย ๆ เเบบนี้เเหละค่ะ ค่อนข้างจะหัวรัน

ไม่ฟังใคร บางครั้งยังเคยตบจ๋าทั้ง ๆ ที่ไม่ถามเลยว่าความจริงเป็นอย่างไร

เเต่จ๋าไมโกรธหรอกค่ะ ก็พ่อนี่คะ
(สงสารก็เเต่คุณเเม่ หน้าจ๋าไม่เจ็บหรอก เเต่ใจน่ะเจ็บที่เห็นคุณเเม่ร้อง เพราะคุณพ่อไม่มีเหตุผล)

ถึงอดีตจะเลวร้ายแต่มันก็ทำอะไรเราไม่ได้ถ้าเราไม่ไปจมอยู่กับมัน
ปล่อยอดีตให้เป็นเพียงบทเรียนเพื่อก้าวไปสู่อนาคต

แล้วอยู่กับปัจจุบันพร้อมกับทำมันให้ดีที่สุด

จะคอยเป็นกำลังใจให้นะ

เป็นกำลังใจให้อีกกำลังใจค่ะ

ทำวันนี้ให้ดีที่สุดค่ะ

เพราะหนูไม่เคยเล่าให้ใครฟัง

แต่วันนี้หนูจะพิมพ์มันลงในบอร์ด

วันนี้พ่อหนูออกจากบ้านไป แต่เอาของไปไม่หมด คงกลับมาเอาอีก

หนูไม่คิดว่า การที่อยู่แยกกัน จะทำให้กลายเป็นเด็กมีปัญหา

ก่อนออก พ่อบอกว่าจะไม่สนใจแล้ว ประมาณนี้ หนูก็ไม่พูดอะไร เพราะไม่อยากเถียงพ่อมากนัก

แล้วพ่อก็ออกไป

อาจจะเป็นความกังวล..แต่ก็โล่งใจน้อยๆ

หนูแอบคิดว่าบางที..ถ้าอยู่ห่างๆกัน แล้วคุยกันดีๆ

ก็ยังดีกว่าอยู่ด้วยกัน แล้วต้อทะเลาะกันทุกวันเหมือน10ปีที่หนูเจอมา

หนูว่าแม่คงโล่งใจ..เพราะว่าเวลาทะเลาะกัน

พ่อจะตามไปที่ทำงาน

ถ้ารู้เบอร์ที่นั่นและโมโหมากๆพ่อก็จะโทรไปและด่าแรงจนออกหูโทรศัพท์ จนแม่กับหนูอาย แต่จะถอดสายไม่ได้ เพราะนั่นเป็นโทรศัพท์สำนักงาน

เวลาหนูไปไหนกับแม่พ่อก็จะขับรถมาแวะจอดและตะโกนด่าก่อนขับหนีไป

หนูอายมาตลอด ไม่ว่าที่ไหน แม่แต่รีสอร์ทที่เราไปพัก เค้าก็ยังรู้ว่าครอบครัวนี้มีปัญหา

เพราะเสียงด่าที่ดังๆของพ่อ

หลายครั้งที่แม่ก็ว่าตอบ แต่ดูเหมือนเรื่องจะยิ่งบานปลาย

พักหลังเราเลยเงียบไว้ แต่พ่อก็ทำเสียงเคาะหรือทำเสียงปะหลาดจนแม่นอนไม่ได้ทั้งคืน

ถ้าวันไหนหนูเผลอเถียงพ่อ แม่จะตีหนูยิ่งกว่าที่พ่อทำซะอีก
แต่หนูเข้าใจว่าเป็นลูกและไม่ควรเถียงพ่อ

ถ้าวันไหนทะเลาะกันแล้วพ่อทำอะไรไม่ได้ก็จะโทรไปหาญาติพ่อ

ทำไมอยู่กับคนอื่นพ่อต้องกลายเป็นอีกคน อ่อนน้อม ดีสุดๆ

ตอนนี้พ่อออกไปแล้ว

ถึงพ่อจะออกไปแต่หนูก็คิดอยู่เสมอว่าพ่อให้เงินหนูเรียนมาจนถึงตอนนี้ เรียนพิเศษเรียนนู่นนี่ หนูจะไม่ลืม

หนูคิดว่าจสอบเข้าโรงเรียนที่หนูฝันไว้ให้ได้ ถึงตอนนั้นพ่ออาจจะไม่สนใจแล้ว

แต่หนูจะทำตามหน้าที่ของหนูให้ดีที่สุด และถ้าสำเร็จ

หนูจะโทรไปบอกพ่อ..มันคงเป็นสิ่งนึงที่หนูทำได้ ตามหน้าที่ลูกคนนึง

เฮ้อ~~~~~~~~