อืม... เข้าใจความรู้สึกนะคะ
ถ้ารู้เป้าหมายของตัวเองแล้ว จะมัวคิดมากอยุ่ทำไมคะ
ที่ขอนแก่นนะ ตามโรงเรียนดังๆที่มีชือ่เสียงของจังหวัด คนที่ได้ 4.00 เอ็นไม่ติดยังมีเลย
แต่คนทีไ่ด้ 1. ก่าๆ ติดหมอ ติดวิดวะ ติดทันตะ เภสัช ไรงี้ เยอะแยะไป
ขอแค่ฮึดสุ้ อึดใจเดียว อย่าให้ความกังวลมันมารบกวนหรือขัดขวางความตั้งใจความพยายามของเรา
แต่จงเอาความกังวลนั้นๆเปลี่ยนมาเป็นแรงผลักดันให้เราไปถึงจุดๆนั้นให้ได้
ไม่มีใครเก่งมาตั้งแต่เกิดหรอกนะ เอ็นติดหน่ะ เค้าไมไ่ด้คัดเอาคนเก่ง แต่คัดเอาคนที่พร้อม
ขอแค่ขยัน อดทน และสม่ำเสมอ เส้นชัยก้อไม่ไกลเกินเอื้อมจ้า
เป็นกำลังใจให้นะ สุ้ๆ

"ตัวเลขสามารถวัดผลการศึกษาได้ เเต่ไม่สามารถวัดค.เป็นคนได้"

หากแต่ว่า

ขึ้นอยู่กับ

ความรู้สึกเวลาที่เราเรียน

หรือในเวลาที่เราอ่านทบทวน

ว่าเรามีความรู้สึกสนุก

หรือ

ความชอบกับสิ่งที่เราอ่านไหม

ถ้าเรารู้สึกสนุกกับมัน

เราก็อ่านไปเรื่อยๆ

ทำแบบฝึกหัดทบทวน

เมื่อถึงเวลาสอบ

ก็ทำจิตใจให้สบาย

คิดว่าเราทำดีที่สุดแล้ว

นะคะ

จะเป็นกำลังใจให้นะคะ

สู้ๆค่ะ

หนูขอตอบก่อนคุณครูละกันนะคะ

บางครั้งเกรดเฉลี่ย

หรือการสอบติดโรงเรียนที่มีชื่อเสียง

ก็ไม่ใช่ทุกอย่างของชีวิตเสมอไป

ไม่ได้เป็นตัววัดผลความสำเร็จเสมอไปนะคะ

สวัสดีค่ะคุณครูสมศรี หนูมีปัญหาอยากระบายค่ะ
วันนี้หนูทำแบบทดสอบความเครียด พบว่าหนูกำลังอยู่ในภาวะเครียดค่ะ แต่เวลาเจอคนอื่นหนูก็ยังสามารถพูดคุยได้อยู่นะคะ
พอมีเรื่องการประกาศผลสอบแพทย์ของกสพท.ประกาศหนูเข้าไปดูแล้วดูคะแนนก็ดูสูงๆทั้งนั้นเลยค่ะแต่หนูสอบปี53นะคะแล้วอีกอย่างรุ่นพี่ที่โรงเรียนก็โทรมาบอกว่าไม่ติด หนูทราบว่าพี่เค้าเสียใจมากเพราะพี่เค้าตั้งใจมากค่ะครูเท่าที่หนูเห็นนั่นก็ยิ่งทำให้หนูมองย้อนดูตัวเองว่า"แล้วชั้นล่ะ" เรียนก็ไม่ได้เก่งมากมาย เกรดเฉลี่ยก็ไม่ถึง3.5เลย สอบก็ไม่ติดเตรียม แต่สิ่งหนึ่งที่ยึดเหนี่ยวหัวใจของหนูให้ยังก้าวเดินตามความฝันต่อไปคือคุณพ่อและคุณแม่ หนูทราบว่าท่านทั้งสองเหน็ดเหนื่อยแค่ไหนกับการทำงานและรับผิดชอบหน้าที่ที่ยิ่งใหญ่หน้าที่หนึ่งนั่นคือการเป็นพ่อและแม่ทุกครั้งที่หนูเหนื่อยหนูจะนึกถึงหน้าท่านทั้งสองและบอกกับตัวเองเสมอว่าซักวันหนูจะทดแทนคุณพ่อและแม่ให้ได้ เมื่อวานนี้หนูพูดกับแม่เรื่องที่หนูกังวล เกี่ยวกับการสอบแพทย์ คุณแม่บอกว่าไม่อยากให้หนูเป็นกังวลกับเรื่องนี้ หนูอาจกดดันและเก็บกับความรู้สึกนี้มานานมากจนทำให้หนูร้องไห้ออกมาคุณแม่ตกใจเล็กน้อยเพราะหนูไม่ได้ร้องไห้ต่อหน้าใครกระทั่งเรื่องสอบไม่ติดเตรียมแม่ก็ไม่เคยเห็นน้ำตาของหนู แม่บอกว่าได้หรือไม่ได้ไม่สำคัญ แต่แม่ไม่อยากเห็นลูกเครียด ลูกเจ็บแม่เจ็บกว่า
เห็นลูกเหนื่อยแม่ก็สงสารแม่บอกว่าแม่รู้ว่าหนูรักแม่ แต่แม่ไม่เคยคาดหวังว่าลูกจะต้องเป็นนั่นเป็นนี่หรือเป็นอะไร จะเป็นอะไรก็ยังเป็นลูกแม่เหมือนเดิมแต่ตอนนี้ วันนั้นยังมาไม่ถึง อย่าเอาอนาคตที่เราเองก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมาบั่นทอนกำลังใจเราเลยทำมันให้ดีที่สุดก็พอ แม่บอกแบบนี้ค่ะครู จนตอนนี้ทุกคนในบ้านพากันเครียดไปหมดหนูเลยคิดว่าหนูไม่น่าพูดเลย ตอนนี้หนูไม่อยากไปไหนเลย คุณแม่ชวนไปเที่ยวสงกรานต์ที่ต่างจังหวัดหนูก็คิดว่าจะไม่ไป คุณแม่เลยจะไม่ไป คือตอนนี้หนูคงอยากอยู่เงียบๆคนเดียวมากกว่า เพราะหนูรู้สึกหงุดหงิดไปหมด เซงตัวเอง ทั้งๆที่รู้ว่าที่เป็นอยู่มันไม่ดี แต่หนูไม่รู้จะทำยังไงเพราะมันรู้สึกล้ามากเหลือเกิน หนูจำได้ดีว่าตอนที่หนูไปฝึกงานตอนม.4ที่รพ.หนูรมีความสุขแค่ไหนที่ได้เห็นรอยยิ้มของคนป่วยและญาติคนป่วยเมื่อได้พ้นจากอาการทุกข์ทรมานจากการให้ความช่วยเหลือจากคุณหมอ จนบางขณะหนูคิดในใจว่า"ถ้าเราได้เป็นผู้มอบรอยยิ้มแบบนี้บ้าง เราคงจะมีความสุขไม่น้อยเลยสินะ" ตอนนี้คำถามหลายๆคำถามมันวนเวียนอยู่ในหัวใจของหนูจนนอนไม่หลับ หนูเลยไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป หนูแค่อยากระบายและได้พักพิงใจบ้าง ขอบคุณครูนะคะที่ให้หนูได้มาระบายปัญหาของหนูตรงนี้ หนูจะรอคุณครูมาตอบค่ะ