ขออนุโมทนาค่ะ อิอิ

ขอบคุณนะคะ

ส่วนจากประโยคสุดท้าย ไม่แปลกนะคะ ,,

ถ้าสิ่งที่เราทำ ถูกอยู่แล้ว อย่าไปใส่ใจภายนอกหรอกค่ะ,,

ดีแล้วนะคะ ที่เราได้ค้นพบทางอีกทางหนึ่ง ที่สุขสบายกว่าทางที่หลายๆคนเดินอยู่ =)

อนุโมทนาค่ะ

PS* ส่วนตัวก็เป็นคนชอบอ่านเหมือนกันค่ะ แต่แอบเลือกอะ =w=" ส่วนใหญ่จะอ่านแบบมีรูปประกอบ ซึ่งเดี๋ยวนี้มีเยอะมาก แหะๆๆ

ขอบคุณมากมายนะคะ

ขอบคุณค่ะ

เรื่องของความกตัญญูกตเวทีเป็นคุณธรรมอันประเสริฐลํ้าเลิศ เป็นคุณธรรมอย่างแรกที่สร้างความสุขและความเจริญ
ให้แก่ผู้ที่กตัญญูกตเวทีต่อบุพการีของตน ...

แต่บางคนเป็นลูกอกตัญญู คือ ไม่สนใจบุพการีของตน พ่อแม่ ปู่ย่า ตายาย
ตนเองเสวยยศครองยศ ..... แต่ปล่อยพ่อแม่ให้อัปยศ
ตนเองมั่งมี ..... แต่พ่อแม่ไม่มี
ตนเองเป็นนักรับประมูลและสัมปทาน ..... แต่ปล่อยพ่อแม่ให้ไปขอทาน
ตนเองนอนในโรงแรม นอนในที่โออ่าอัครฐาน ..... แต่ปล่อยพ่อแม่ให้ซมซานเกือบจะนอนกับโลงศพ

คนเหล่านี้จะได้ดีก็เพียงครั้งคราว ผลที่สุดจะได้รับกรรมอย่างแสนสาหัส
ที่อาตมภาพสรุปไว้ว่า ฉิบหาย และตายโหง

ในเรื่องราวที่ฟังตั้งแต่เด็กๆ ที่พร ภิรมย์ ได้นำเรื่องลูกอกตัญญูมาร้องให้ฟังว่า...

มีครอบครัวหนึ่งซึ่งยากจน       มีลูกสี่คนเป็นผู้ชาย
พ่อและแม่แกแก่เจียนตาย      แกรักลูกชายจึงส่งไปเรียน
อดเปรี้ยวอดหวานอดมันอดเผ็ด   กระแหม่กระเหม็ดด้วยความเพียร
รับจ้างถางไร่นาใครไม่เตียน      ถางส่งลุกเรียนซื้อตำรา
ลูกทั้งสี่กุศลเก่าส่ง      สมประสงค์สุขหรรษา
สอบสำเร็จสมเจตนา      แถมได้ภรรยาทั้งสี่คน
ไปได้ลูกสาวของเศรษฐี      สมศักดิ์ศรีเพราะมีกุศล
แต่ลืมพ่อแม่ทิ้งแกยากจน      ลูกทั้งสี่คนไม่คิดถึงคุณ
ลุกทั้งสี่มีความสุข      พ่อแม่มีทุกข์นอนตามใต้ถุน
ต้องไปขอทานที่บ้านใจบุญ      พ่อเป็นทุนเลี้ยงอาตมา (ชีวา)
มาวันหนึ่งมาถึงบ้านบุตร      ทั้งสองสุดเหนื่อยแรงล้า
เข้าขออาศัยที่ร่มชายคา      จึงพบหน้าบุตรของตน

เร่ร่อนจรจัดขอทานมา เห็นบ้านเศรษฐีก็รี่เข้าไปขอทาน ปรากฏว่าบ้านนั้นเป็นบ้านของลูกตัวเอง
ซึ่งลุกทั้งสี่คนไปได้ลุกสาวเสรษฐีทั้งสี่คนในครอบครัวเดียวกัน แต่เมื่อเจอแล้วทำอย่างไร ? พออ้าปากออกบอกลูก ...

แต่พวกลูกกลับปฏิเสธ      แถมไล่เฉดว่าไปให้พ้น
แสร้งไม่ใยดีทั้งสี่คน      กับด้วยเมียต้นไล่ขอทาน

อยากจะปกปิดบานะ จึงบอกกับเมียว่า "นี่คนจัณฑาลมา คนขอทานมา เป็นเสนียดจัญไร ฉันไม่รู้จัก
มาแอบอิงแอบอ้างอะไรก็ไม่รู้" ก็เลยช่วยกันไล่ขอทานไปด้วยอาการประหวั่นพรั่นพรึงกลัวสถานภาพของตนเองจะเปิดเผย
กับแรงกรรมที่ทิ้งพ่อแม่ ...

ความงันงกเลยตกบันได   ถึงคอหักตายราวปาฏิหาริย์

ลุกทั้งสี่คนนั้นตกบันไดคอหัก แล้วพ่อแม่ล่ะ ...

แกเห็นลูกชายที่ต้องวายปราณ   สองขอทานยย้อนหลับมา
กอดศพลุกแล้วร้องไห้      สุดเสียดายลุกหนักหนา
ลุกชั่วอย่างไรพ่อแม่ไม่โกรธา      บิดรมารดาตัดลูกไม่ลง ...

สุดท้ายแล้วลูกอกตัญญูตัดพ่อแม่ลง ประสบเคราะห์กรรม พ่อแม่ต้องมากอดศพ
เก็บศพ และเป้นผู้ฝังศพให้ลูก เพราะนี่คือ จิตวิญญาณอันแท้จริงของความเป็นพ่อเป็นแม่...

เจ้าลุกอกตัญญูทั้งสี่คนในเรื่องนี้ เรียนเก่ง ปกปิดฐานะพ่อแม่ของตัวเอง
โกหกพ่อตาแม่ยาย ครั้นพ่อแม่มาถึงบ้านก็ลนลาน ความที่กลัวพ่อตาแม่ยายและเมียจะรู้ความจริง
ความลุกลี้ลุกลนพอขึ้นบันไดบ้านวึ่งเป็นประสาท เจ้าคนแรกลื่นตกลงมาทับคนที่สอง สาม สี่ คอหักตาย
ส่วนพ่อตาแม่ยายและเมียพอรู้ความจริง จึงลากศพเจ้าลุกเนรคุณไปให้พ้นประตูบ้าน
พ่อแม่เห็นศพลุกที่เขาไม่ต้องการจึงย้อนกลับมาเก็บศพลูก คงมีเสียงรำพันของสองตายายปนเสียงสะอื้นว่า..
ถ้ารุ้ว่าการพบลุกในครั้งนี้ สุ้ไม่พบลุกตลอดชีวิตเลยดีกว่า....

พร ภิรมย์ (ปัจจุบันอยู่ในสมณเพศ) เป็นนักร้องเพลงแหล่ ส่วนใหญ่เป็นเรื่องในชาดก
เพลงแหล่ลุกอกตัญญูนี้ เล่าเรื่องจากชาดกในพระไตรปิฏก

จากหนังสือคนดีที่ต้องปิดทอง โดย พระราชวิจิตรปฏิภาณ
ไปร้านหนังสือตามปกติ บังเอิยไปเจอหนังสือนี้ในหมวดธรรมะ
หลายๆคนในร้านมองด้วยสายตาแปลกๆ ... หมวดนี้ต้องมีแต่คนแก่ถึงจะเดินดุได้เหรอคะ ?
อยากให้ได้อ่านกันค่ะ เลยนั่งพิมพ์มาให้อ่านกัน