อ่านหนังสือไม่สนุกเพราะหนูมองไม่เห็นคุณค่าของความรู้ที่ได้จากการอ่าน
ไม่มีใครสามารถเลี้ยงหนูไปจนแก่ตายได้
มีก็แต่"ความรู้"ที่ติดตัวไปกับเราทุกหนแห่ง
คนมากมายมองไม่เห็นจึงพลาดโอกาสอันงดงามที่จะบ่มเพาะความรู้ไว้ให้ตนเอง
แต่กลับฉวยคว้าความสนุกหรือเรียกว่า"วัชพืชทางอารมณ์"
ถ้าเจ้าตัวไม่หมั่นถอน อีกหน่อยวัชพืชนี้จะแพร่เข้าไปในหัวใจของ"ไอ้ขี้แพ้"จนเต็มพื้นที่
พอวันหนึ่งที่เห็นเพื่อนได้ดีประสบความสำเร็จ
ก็ยากที่จะเริ่มต้นใหม่
เพราะวัชพืชทางอารมณ์ครอบครองพื้นที่ในสมองจนหมดสิ้น
ลืมตนเผลอให้ความสนุกผสมความเกียจคร้านเกาะกินในหัวใจจนขาดความเป็น"นักสู้"
หนูจงมองให้เห็นเพชรในหัวคางคก
แม้จะตะปุ่มตะป่ำ แต่กลับซ่อนอาภรณ์อันหาค่ามิได้
โชคดีที่คุณครูรักการศึกษจึงสร้างคุณค่าให้ตนเองได้มากมาย
และยังได้อานิสงค์เผื่อแผ่ไปถึงคนที่เรารักได้อีกด้วย
ถ้าหนูไม่เปลี่ยนทัศนคติ
เส้นทางชีวิตคงตีบตันเมื่องปลายทาง
อ่านเถอะค่ะ
อย่ามัวปล่อยพื้นที่ของสมองและจิตใจไปกับ
"วัชพืชทางอารมณ์"เลยนะคะ
|