|
อย่าน้อยใจนะคะ
ถ้าหนูเห็นคุณครูทำงานแล้วหนูจะเข้าใจนะคะ
ว่าทำงานจนหัวเป็นน้อต ตัวเป็นโปเต้เลยล่ะ
ก็เลยเข้ามาตอบในกระทู้ที่เร่งด่วนก่อน
คุณครูต้องการทอดเวลาเพื่อให้หนูเห็นคำตอบจากความใจร้อนของหนูเอง
ความอดทนถือเป็นธรรมะที่ทำให้จิตเป็นสุขได้
เอาล่ะ คุณครูขอตอบคำถามก่อนนะคะ
การที่หนูเรียนอินเตอร์ได้ก็จะได้ประโยชน์
ทั้งในการทำงานและการศึกษาต่อทั้งในและต่างประเทศ
ต่อไปถ้าเด็กอ่อนอังกฤษก็เหมือนคนที่ใช้คอมฯไม่เป็นในยุคนี้น่ะค่ะ
ส่วนการทำข้อสอบที่หนูบอกว่าหนูอ่านช้าเป็นเพราะการขาดการฝึกฝน
ลองจินตนาการดูตอนหนูเพิ่งหัดเดินเตาะแตะสิคะ
พอล้ม หนูก็ต้องลุกขึ้นมาเดินใหม่
ล้มๆลุกๆอยู่นานจนกล้ามเนื้อและประสาทในการทรงตัวพัฒนาขึ้น
จนวันหนึ่งหนูก็สามารถวิ่งได้ฉิว
แต่กำลังก็จะอยู่ตัว ณ จุดหนึ่ง
ถ้าอยากวิ่งเร็วมากเกินกำลังที่ตนมี ก็จำเป็นต้องหมั่นฝึกซ้อมเหมือนนักกีฬาอาชีพ
แม้สถิติที่บันทึกจะสูงเท่าใด ก็สามารถมีผู้ลบสถิติได้เสมอ
เพราะความหมั่นฝึกฝนที่มากขึ้นกว่าคนเก่าที่ทำสถิติไว้
แต่ถ้าให้คุณครูวิเคราะห์หนู ครูว่าหนูวิ่งไม่ได้ช้าหรอกลูก
เพียงแต่ใจหนูอยากอยู่เส้นชัยเร็วกว่าความเป็นจริงนั่นเอง
คนใจร้อนมักเสียเปรียบเสมอ โดยเฉพาะการแข่งขันความรอบคอบ
คงต้องเปลี่ยนมุมมองของคำว่า"ความสำเร็จ"
ที่เรามักยกให้กับคะแนนเป็นหลัก
คนที่ได้คะแนนสูง อาจไปถึงเส้นชัยก่อนแต่ก็อาจเปลี่ยวเหงาและว้าเหว่
เพราะชีวิตมีแต่ภาพเส้นชัยในความคิด จนมิอาจเห็นความสวยงามระหว่างทางที่ก้าวย่าง
การเรียนคือการบ่มเพาะนิสัยโดยเราไม่ทันระวังตัว
คุณครูไม่ฉลาดมาก่อน แต่โชคดีที่ไม่ท้อ
และไม่เคยรู้สึกว่าทำไมเราถึงทำไม่ได้เท่าเพื่อน
นกโบยบินบนท้องนภา
แต่นกไม่เคยหันหลังมานับรอยเท้าของตนบนผืนฟ้า
ขอเพียงการมั่นในศรัทธาว่า หากบินอย่างไม่ย่อท้อ ต้องถึงจุดหมายเข้าสักวัน
ยามเหนื่อยก็พักตามกิ่งไม้
ยามพายุพัดกระหน่ำ แม้เปียกปอนก็พร้อมจะบินเมื่อสภาพทุกอย่างเหมาะควร
บินเถิดบิน บินไปด้วยสองปีก
แม้ไม่เร็วดั่งนกเหล็ก แต่ก็ไม่สิ้นกำลังใจที่จะโผลบินต่อไปด้วยแรงลมกับสองปีกน้อยที่ปริ่มกำลังใจ
จิตที่เป็นอิสระ พร้อมที่จะเผชิญกับทุกปรากฎการณ์อย่างอิ่มเอิบใจ
หนูลองทำความเพียรโดยไม่ต้องยึดติดกับคะแนนสิลูก
เมื่อนั้น การเรียนจะกลายเป็นความสุขที่อิสระ
และพัฒนาเป็นความใฝ่รู้ที่จะนำไปใช้ดับทุกข์เมื่อเติบใหญ่
หากการเรียนคือการสะสมคะแนนและความเก่งกาจ
หนูคงต้องประสบทุกข์ยามเติบใหญ่แน่นอน
เพราะความรู้ที่หนูได้อาจทำให้หนูมีตำแหน่งหน้าที่การงานที่สูงส่ง
แต่อาจทุกข์ตรมเพราะไม่สามารถเข้าถึงความสงบของจิตใจได้
การตอบคำถามของคุณครู
จึงได้ทอดเวลาเพื่อให้หนูได้เห็นดวงจิตที่เร่งร้อนของหนูเอง
ฝึกนะคะ ฝึกค่อยๆทำอย่างต่อเนื่อง
ผลของการเรียนที่แท้คือการพัฒนาความเพียร
บางครั้งการไม่ได้คำตอบกลับเป็นคำตอบที่ล้ำค่า
เพราะนั่นคือความอดกลั้นอดทนเพื่อให้ความร้อนรนของจิตใจหมดกำลังลง
และความสงบนิ่ง อันนำไปสู่ศิลปะการรอคอยอย่างไม่ร้อนรน
พยายามฝึกดูนะคะ
หากไม่เข้าใจ ก็ลองอ่านดูใหม่อีกครั้ง
โชคดีนะคะ
|
Kru Somsri's English School
