Kru Somsri's English School

July 14, 2025, 06:34:21 PM

191147 46430 16674
: FabianJak

Kru Somsri's English School

ห้องสนทนาของโรงเรียนสอนภาษาอังกฤษคุณครูสมศรี

คุยกับคุณครูสมศรี

( หนูยังอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป )

:

:

:

:

: May 03, 2007, 11:17:11 PM : อันยองโอเซโย....ชอนึม " ปุ้ย " อิชิมมีดา...
เพราะฉะนั้น ต้องสู้น่ะค่ะ ดูแลตัวเองให้ดีที่สุด เราต้องดูแลตัวเองให้ดีที่สุดน่ะ อย่าเป็นอะไรไป ทุกคนให้กำลังใจอยู่น่ะค่ะ อย่าพึงคิดมากน่ะ เดียวจะเป็นโรคเพิ่มขึ้นไปอีก เราต้องดูแลตัวเองมากๆน่ะ ขอให้พระเจ้าคุ้มครองเธอน่ะ
: May 03, 2007, 02:17:13 PM : s.d
อื้อ ก็นะ ไม่ต้องคิดมากนะ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด สำคัญที่ว่าเราจะดูเเลมันได้แค่ไหน มันอาจจะไม่ร้ายเเรงขนาดนั้น นะ . . ชีวิตคนเรามันต้องมีทุกข์สุขไปตามๆกัน อย่าเอามันมาใส่ใจ ส้มอยากให้เทอดูเเลตัวเองให้ดีที่สุด คือว่าไงดี คือในเมื่อโรคนี้อยู่ในตัวเราแล้ว ก็ควรดูเเลมันให้ดีที่สุด เหมือนมันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต มีความสุขกับมัน อย่าให้มันมามีความสุขบนตัวเรา ส้มไม่อยากให้ตัวเองไปเครียดว่าจะเป็นไง อยากให้หันมาดูเเลตัวเอง จำเอาไว้นะ เมื่อร่างกายเราเเข็งเเรง ไม่มีสิ่งไหนมาทำอะไรเราได้หรอก เเล้วก็เรื่องที่สุดสวยจากฟ้าหม่นพูดจริงนะ ส้มเคยอ่านมาครั้งหนึ่ง ชีวิตพี่เค้าน่าสงสารมาก เเต่สุดท้ายพี่เค้าก็มีความสุขกับมัน ทั้งๆที่โลกนั้นเป็นที่ใครต่างก็รังเกียจ ตัวเทอเองก็เหมือนกัน ต้องเข็มเเข็งเข้าไว้นะ ส้มว่าการเป็นโรคต่างเนี่ยมีข้อดีนะ เพราะว่าส้มเองเคยเป็น ส้มเคยเป็นเบาหวานหนะ เเรกๆ ก็ท้อเเท้ เรียกง่ายๆว่า ช็อคไปเลย เเต่พอเป็นไปสักแปบเริ่มคิดว่ามันก็ดีเหมือนกัน มันทำให้ส้มรักษาสุขภาพมากขึ้น เหมือนกับว่ามันเป็นตัวกระตุ้นให้ส้มตรวจร่างกายเป็นประจำ อะไรอย่างเงี่ย เอาเป็นว่า ไม่ว่าอะไนจะเกิดขึ้นที่นี่เป็นกำลังใจให้เสมอนะ สู้สู้ รักษาสุขภาพด้วย
: May 01, 2007, 09:32:31 PM : คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!
อย่าฝากชีวิตของเราไว้ในมือผู้อื่น เราควรดูแลสุขภาพของเราด้วยตัวเราเอง ขนาดเห็นคุณครูอวบอั๋นอย่างนี้ คุณครูยังแอบแอโรบิคไม่ใช่น้อยนะจ๊ะ หนูคงจะต้องไปให้คุณหมอตรวจดูอาการหน่อยแล้วล่ะ วัยขนาดหนูไม่น่าจะเป็นอะไรนะ แต่ที่เป็นมักจะมีมาจากการใช้ชีวิตไม่ถูกเท่าที่ควร เช่นไม่เคยออกกำลังกายเลย นั่งอยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยม อ่านหนังสืออย่างเดียว เอ๊...หรือนั่อยู่หน้าคอมฯนานเกินไปเอ่ย หรือมัวกังวลแต่คะแนนจนจิตใจไม่ได้พัก เคยรู้สึกไหมลูกว่าไหล่หลังของหนูเกร็ง หรือกล้ามเนื้อเค้น คุณครูขอแนะนำวิธีมหัศจรรย์ ใครปฎิบัติคนนั้นต้องมีความสุข เหมือนลอยอยู่บนก้อนเมฆเลยล่ะ อ้า...อยากรทราบเเล้วใช่ไหมเอ่ย หายใจช้าๆ หายใจลึกๆสุดๆ อย่างผ่อนคลาย เนิบๆ อย่าฝืนเกร็ง รู้ตัวเมื่อไรก็ทำเมื่อนั้น สูดลมหายใจเข้าออก หายใจเข้านับหนึ่ง ออกนับหนึ่ง หรือเปลี่ยนเป็นชื่อคนที่เรารักก็ได้ เช่นหายใจเข้าก็"พ่อ" หายใจออกก็"แม่" แล้วยกนิ้วนับให้ได้สิบเที่ยว ถ้าไม่ครบต้องเริ่มต้นใหม่น้า อย่าขี้โกงนะ สำหรับคุณครูเป็นคนติดกลิ่นpeppermint คุณครูก็จะหยดใส่หัวนอน ยิ่งก่อนนอนนี่น่ะ สำคัญมากเลยนะเด็กๆ หนูต้องล้างหัวเทปสมองของเราทุกคืน เพราะเราใช้สมองมาทั้งวัน ถ้าหนูนอนโดยไม่เทขยะทางความคิดออก มันหลับแล้วไม่โล่ง ยิ่งหลับยิ่งง่วงน่ะ ดื่มน้ำเปล่ามากๆนะลูก มีคนชอบชมผิวคุณครูว่าเด้งเนียน อ่ะ..บอกก็ได้ นี่น่ะเป็นเพราะได้เป็นพี่เลี้ยงนางงามมาหลายปีนะเนี่ย ถึงได้รู้สูตรลับนี้ ดื่มน้ำเปล่ามากๆ เพราะมันมีออกซิเจนเยอะน้า ผิวจะสวย มีน้ำหล่อเลี้ง ไม่เหี่ยวเร็วนะ Oops! แหม ! ไม่น่าเผยสูตรเลย อย่างหนูนี่ต้องดื่มน้ำหวานด้วย น้ำแดงใส่น้ำแข็งเย็นเจี๊ยบนะ อย่าเครียดนะ ที่เราทำหน้าที่นี่น่ะ ก็เหมือนกับโลกที่ต้องหมุนน่ะ หน้าที่คือความปกติของมนุษย์ ดอกไม้มันยังต้องบานเลย ไม่มีดอกไม้ดอกไหนในโลกลุกขึ้นมาประท้วงว่า "ฉันจะตูม" ผึ้งยังต้องบินไปตอมดอกไม้เพื่อเก็บน้ำหวานเลย เกิดเป็นคนไม่ยอมทำหน้าที่ก็เห็นที่ต้องอายผึ้ง อายดอกไม้นะ โลกนี้น่าอยู่มั่กๆๆๆๆเลยอ่ะ ครูอยากตื่นขึ้นมาพบวันใหม่ทุกวันเลยอ่ะ พูดไปก็สูดลมหายใจแห่งพลังเข้าออกอีกแล้ว ดีจังเลยที่มีลมหายใจอ่ะ หนูล่ะ...คิดเหมือนคุณครูไหมเอ่ย??
: May 01, 2007, 07:26:28 PM : Milky Way
เราว่าน่ะคนทุกคนต้องเจอ กับอุปสรรคมามากมาย แม้มัน จะเป็นอุปสรรคที่หนักมากจนเรา แบกรับไม่ไหว ซึ่งในบางครั้งมัน อาจจะทำให้คนที่เรารักต้องเจ็บมากเหมือนกัน เรื่องของเธออาจเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้คนที่เธอรัก แล้วคนที่รักเธอเค้าอาจจะต้องเสียใจก็ได้ ความผิดปกติของร่างกายเราอ่ะ ไม่มีใครที่รู้ดีเท่าตังเรา และคุณหมอหรอกน่ะ ดังนั้นเธอต้องรักษาตั้งแต่เนิ่นๆ โรคของเธออาจจะไม่รุนแรงก็ได้ มันอาจจะเป็นแค่นิดๆหน่อยๆก็ได้ แต่ในขณะนี้เธอกลับกังวลมากกว่า ความกลัวว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไร เธอเชื่อเราน่ะ อย่ากังวลกับสิ่งที่ เผชิญอยู่แม้ว่ามันจะหนักมากเพียง ไหนก็ตาม แม้ว่าผลจะออกมาดีหรือไม่ เราต้องยอมรับกับสภาพที่เรากำลังเป็น อยู่ ณ ขณะนี้ จงเปิดใจให้กว้าง แล้วคิดว่าเราจะต้องไม่เป็นไร เมื่อ2สัปดาห์ก่อนที่เธอเป็นลมไป เธออาจจะเพรียก็ได้ อาจจะไม่ได้กินข้าว ก็ได้ มันคงไม่ใช่โรคที่เธอกำลังคิดอยู่ก็ได้ เธอเห็นมั๊ย"ครูสมศรี"ก็เป็นโรคเกี่ยวกับ พวกเลือดเหมือนเธอเนี่ยแหละ แต่ทำไมครูเค้ายังแข็งแรง ไม่เหมือน คนเป็นโรคเลยล่ะ อย่าปล่อยให้ความกลัวมาทำลาย ความฝันที่เราจะต้องทำน่ะ อย่าเพิ่งกลัวกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น ถ้าเรารู้สาเหตุแล้ว เราว่ามาคิด หาวิธีแก้ปัญหาดีกว่าน่ะ แม่เธอคงเป็นห่วงเธอมากๆ ที่ลูกจะต้องเป็นแบบนี้ ครูเคยบอกเราว่า เมื่อเราทุกข์ให้พ่อเห็น พ่อเรา ทั้งป่วยแล้ว เห็นเราทุกข์อีก เค้าจะเป็นยังไงล่ะ เค้าก็จะยิ่งทุกข์อีก สู้เอาความทุกข์เก็บไว้ไม่ให้เค้าเห็นดีกว่า เราว่าน่ะเธอไม่ต้องทำยังไงต่อไปหรอกแค่ อยู่เป็นลูกที่ดีของคุณพ่อกับคุณแม่เท่านั้น ก็ยิ่งใหญ่มากพอที่จะตอบแทนท่านทั้ง2ได้แล้วแหละ จำไว้น่ะถ้าผลออกมาเป็นยังไงเธอต้อง ทำใจและยอมรับมัน แม้ว่าสถานการณ์ จะไม่พาไปก็ตาม แล้วพอผลออกมาอย่าลืมบอกกันน่ะ เราเป็นกำลังใจให้คนเก่งอย่างเธอเสมอ อย่าลืมน่ะ ยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วยอมรับมันซ่ะ "คนเก่งที่ไม่เคยยอมแพ้ แม้ว่าจะพบเจออุปสรรคมากเพียงไหนก็ตาม"
: May 01, 2007, 06:56:45 PM : lem0nade-soda
เรียนคุณคนูที่แสนดี วันนี้หนูตอบคำถามในกระทู้ของเพื่อนๆไปหลายกระทู้แล้วเหมือนกัน ดีใจคะที่ยังสามารถทำชีวิตของตัวเองให้มีคุณค่า ครูขาชีวิตหนูในสายตาใครๆดูมีความสุขเหลือเกิน ทั้งที่ความจริงหนูมันก็แค่คนธรรมดาคนนึง หนูดีใจนะคะที่ได้มาพบคุณครู......... เรื่องของหนูมีอยู่ว่า เมื่อปลายปีที่แล้วหนูเริ่มมีอาการแปลกๆเกี่ยวกับร่างกาย แต่หนูก็ไม่ได้สนใจอะไรกับมัน ร่างกายของหนูเริ่มซีดทั้งที่ปกติหนูเป็นคนปากแดงแก้มแดง แต่หนูก็ซีดลงไปมากและชอบมีอาการปวดและมึนหัว หนูเป็นคนที่ผอมอยู่แล้วเลยทำให้ดูเหมือนคนเป็นโรคเข้าไปใหญ่ หนูซีดจนน่ากลัวหนูต้องทาแก้มทาปากเมื่อไม่ได้อยู่คนเดียว แน่คะทุกคนไม่สังเกตุมีแต่แม่ของหนูที่รู้ เมื่อ2สัปดาห์ที่แล้วระหว่างเดินข้ามถนน หนูเป็นลมฟุบลงไปไม่ได้สติ...ตอนที่ฟื้นมีแต่คนมามุงดู หนูรีบลุกออกไปทั้งที่มองภาพข้างหน้าแทบจะไม่เห็น ทำไมกันไม่มีใครช่วยหนูเลย....แต่ยังดีที่รถไม่ชน ตั้งแต่เกิดมาหนูไม่เคยเป็นลม เมื่อวานวันปิดคอสgmระหว่างเรียนหนูคลื่นไส้มากรีบลุกออกจากห้องไปอาเจียน เมื่อเช้านี้แม่ของหนูทนไม่ไหวกับอาการของหนูจึงให้คุณหมอไปตรวจ ข้อสันนิฐานแต่ล่ะอย่างทำคุณแม่หนูถึงกับเป็นลม ที่แน่นอนหนูเป็นโรคเกี่ยวกับเลือดเพียงแต่ต้องรอผลตรวจที่แน่ชัด ครูขาหนูกลัวเหลือเกิน หนูเคยทำร้ายตัวเอง เคยอยากตาย แต่ทำไมกันหนูถึงต้องมารู้คุณค่าของชีวิตในตอนนี้ หนูเป็นลูกคนเดียวคะ ถ้าไม่มีหนูแม่จะอยู่ยังไง ถึงพ่อแม่หนูจะไม่ได้เลิกกัน แต่ก็ใกล้เต็มที หนูสงสารแม่เหลือเกิน หนูควรทำยังไงต่อไป....หากผลที่ได้รับมันคือสิ่งที่เจ็บปวด

Sorry, the copyright must be in the template.
Please notify this forum's administrator that this site is missing the copyright message for SMF so they can rectify the situation. Display of copyright is a legal requirement. For more information on this please visit the Simple Machines website.