หนูมาถูกทางแล้วลูก
ก็แค่หวังผลไปหน่อย คุณครูก็เหมือนหนูนะลูก
เข้าเตรียมได้แต่ก็ยังได้เกรด สองจุดต๋อย
เผอิญโชคดีที่เป็น"ควายชุบแป้งทอด"คือโง่กว่ามาตรฐาน
จำได้ว่ามีเพื่อนถามแบบเยาะๆว่า"สมศรีอ่านหนังสือเหรอ" (ประมาณว่าหัวไม่ดีเหรอ)"
คุณครูก็ตอบแบบไม่อายว่า"ใช่ เราไม่ฉลาดอ่ะ เราอยากติดอักษรฯอ่ะ เราอยากเลี้ยงพ่อแม่นะ"
ตั้งแต่นั้นเขาก็ไม่ถามอีกเลย
เพราะคนเราชอบว่าคนที่ไม่ยอมรับ เพื่อทำให้อีกคนรู้สึกไม่ดี
แต่นี่เราว่าตัวเองเสียเลยให้เขาพอใจ เขาจะได้ไม่ต้องมาว่าเราอีก
หลังจากนั้นก็อ่านอย่างสบายใจโดยไม่ต้องนึกถึงคำพูดของใครๆ
ปล่อยเขาเถิดลูก เขามีสิทธิจะพูด ปากของเขาน่ะ
แต่เราเรียนรู้ไว้ว่านิสัยแบบนี้ทำให้เราทุกข์
เราควรรังเกียจและไม่นำนิสัยนี้มาใช้กับคนอื่น
อ่านต่อไปนะลูกนะ
สิ่งที่ได้ไม่ใช่คะแนน แต่คือความอดทน อดกลั้น
ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น
แต่ต้องเป็นความพยายามที่ประกอบด้วยปัญญานะลูก
คือต้องรู้จักการบริหารเวลา และการดูแลสุขภาพกายและใจ
อย่าทำลายตัวเองด้วยการมองโลกอย่างอับเฉานะลูก
ลูกต้องขยันๆเรียน เพราะมีคนที่ด้อยโอกาสซึ่งรอเราผู้ที่เข้มแข็งกว่ามาช่วยพวกเขาเหล่านั้น
คุณครูขอเป็นหัวหน้าสมาคมคนเคย"โง่"เอง
ลูกๆจะได้มีกำลังใจ เดินตามคุณครูมานะ
จับมือกันไว้ แล้วก้าวไปด้วยกันนะลูก
ใครจะมองหนูยังไง ก็ยังมีแม่ครูคนนี้ที่จะคอยให้กำลังใจเพื่อทำให้ลูกเข้มแข็งขึ้น
และเป็นคนดีของสังคมต่อไป
ไม่กี่ปีคนดีก็จะมีมากมายนะลูกนะ
เราแต่ละคนเปรียบเหมือนจิ๊กซอว์ของสังคมนะลูก
แม้จะเป็นชิ้นน้อยๆ แต่เราก็สามารถทำให้รูปสมบูรณ์ได้นะลูก
ไม่แน่นะอีกสามสี่สิบปีข้างหน้า
ลูกอาจมาแทนที่แม่ครูคนนี้ก็ได้
สู้สู เย้
|