วันนี้...รอยยิ้มเล็กๆ กลับค่อยเผยตัว...
แล้วประทับอยู่ในดวงใจ...
ขอบคุณค่ะ

เป็นกำลังใจให้น้องทะเลนะคะ
ตั้งใจเรียนน้า ไม่มีอุปสรรคอะไรมาขวางกั้นได้
ถ้าความตั้งใจของเรามั่นคง
สู้ๆๆน้าค้า

เหล็กต้องใช้ความร้อนหลอมละลายจึงกลายเป็นเหล็กเนื้อดีมีรูปทรง

อัญมณีคือก้อนหินธรรมดา แต่จะมีค่าได้ต้องผ่านการเจีย

ชีวิตคนที่เผชิญอุปสรรคอย่างมีสติจึงทำให้ชีวิตมีคุณค่า

ความยากลำบากซื้อขายไม่ได้เพราะฟ้าลิขิตมา

อย่ากลัวอุปสรรค

เพราะอุปสรรคทำให้เราพัฒนา

ขอเป็นกำลังใจให้หนูนะลูก

ที่นี่มีทุนให้แก่เด็กที่ใฝ่เรียนรู้แต่ขาดเม็ดเงิน

เป็นกำลังใจให้น้องทะเลนะคะ หนูเป็นเด็กดี พี่เชื่อว่าความมานะอดทนของหนูจะทำให้หนูมีอนาคตที่สดใสนะจ๊ะ

หลายๆคนคงรู้สึกว่าพ่อแม่ไม่รักใช่ไหมค่ะ
ค่ะ ก็เช่นเดียวกันกับหนูนะค่ะที่คิดแบบนั้น (เมื่อก่อนนะค่ะ)ตอนนี้อยากจะให้ทุกๆคนนะค่ะรู้ว่าพ่อแม่รักเรานะค่ะ ยอมเหน็ดเหนื่อยทามงานเพื่อลูกเชื่อหรือไม่ ลองอ่านจากประสบการณ์ของหนูดูนะค่ะ แล้วลองทบทวนดูว่าความรักของพ่อแม่เราแสดงออกมาในรูปแบบไหน

จำได้ว่าตอนอายุประมาร 7 ขวบ เพื่อนๆวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน ส่วนเรานั้นต้องช่วยพ่อแม่ทำงานถ้าถามว่าอยากทำไหม จะมีเด็กที่ไหนบ้างหละค่ะ อยากทำงานมากกว่าอยากวิ่งเล่นกับเพื่อนๆเราก้แอบอิจฉาเพื่อนๆลึกๆนะค่ะ เพื่อนได้วิ่งเล่นส่วนเรานั้นต้องมาเซาะอวน (เซาะอวน คือการนำอวนมาสาวให้ขยะออก และจัดให้เป็นระเบียบเพื่อง่ายต่อการไปปล่อยในครั้งต่อไป ) วันดีคืนดีก้ต้องไปทะเลกับพ่อแม่ อย่าคิดเป็นเรื่องสนุกว่าได้ไปเที่ยวทะเลนะค่ะ พ่อหนูไปทะเลกับแม่ประมาณช่วงตี3 ครั้งแรกที่หนูไปด้วยเมาคลื่นค่ะ (แอบอายนะค่ะลูกชาวประมงเมาคลื่น) และกว่าจะปล่อยอวนเก็บอวนเสร็จ ก็สายๆแล้ว ลองนึกดูนะค่ะ กลางทะเลม่ายมีร่มเงาให้ได้พักพิง มีเพียงแสงแดดเจิดจ้าวันใดมีลมพายุ คลื่นลมแรงจะอันตรายมากแค่ไหน แต่พ่อแม่หนูก็ไม่เคยบ่นค่ะ (ตอนเด็กไม่เคยรู้นะค่ะว่าพ่อแม่เหนื่อย มารู้ก็ตอนต้องช่วยพ่อแม่ทำงานค่ะ) มีแต่หนูหละที่แอบบ่นว่าทำไมพ่อ ต้องเรียกเรามาช่วยเซาะอวนด้วย การบ้านก้เยอะ งานบ้านก็ทำตั้งหลายอย่างแล้ว จะต้องมาเซาะอวนอีก แล้วยิ่งวันไหนพ่อเรียกลงมาช่วยเซาะอวนตอนหัวค่ำด้วยแล้ว ไม่อยากจะย่างก้าวลงจากบ้านเลย เพราะอะรัยหนะหรือ กลัวยุ่งกัดค่ะ(แถวบ้านเป็นป่าโกงกาง) ชนิดที่ว่า เกาะขาดำหละค่ะ แต่พอขึ้น ม.1 ก็เริ่มเข้าใจนะค่ะว่าพ่อแม่เหนื่อยจึงไม่ค่อยมีเวลาให้เท่าไหร่ เหมือนไม่ค่อยใส่ใจเรา วันแม่ แม่ก้ไม่เคยไปที่ร.ร.ให้ไหว้ แล้วอีกอย่างนะค่ะ คำพูดจะดูออกแนวๆไม่ไพเราะเสนาะหูสักเท่าไหร่ มันยิ่งทำให้เราเหมือนขาดอะรัยบางอย่างจากพ่อแม่ค่ะ เคยแอบร้องไห้เพราะไม่ชอบให้พ่อดื่มเหล้าเพราะตอนเมาจะไปมีเรื่องกับอื่นๆเป็นประจำ แถวด้วยการพนันอีกตะหาก แต่ก็นั่นหละค่ะพ่อเรานิ ถึงเราจะไม่พอใจยังไงก็พูดไม่ได้ ได้แต่เก็บไว้แล้วก้ดูไว้เป็นแบบอย่างเท่านั้นเองว่าควรหรือไม่ควรทำตาม ส่วนหน้าที่ของเราคือเรียนเราก็ต้องตั้งใจเรียนอยู่แล้ว (หนูไม่อยากออกทะเลเหมือนพ่อแม่มันเหนื่อยๆๆๆๆเลยแอบตั้งใจเรียน)หนูเรียน ร.ร.ประจำจังหวัด สายวิทย์-คณิต ห้องโครงการอีกตะหาก (สอบได้หนะค่ะ คงฟลุ๊กซะมากก่า) จากบ้านไป ร.ร. 25 กิโล วันไหนตกรถประจำ มีปัยหาทันที หนูกลับบ้านไม่ได้เพราะไม่มีรถเมล์(แถวบ้านกันดานหนะค่ะ)ถ้าถามว่าเรียนพิเศษบ้างไหม ตอบได้ทันทีเลยว่าไม่ แค่ตกรถประจำยังกลับบ้านไม่ได้ แล้วอีกอย่างที่ไม่เรียนนะค่ะสงสารพ่อแม่ค่ะ กว่าท่านจะหาเงินมาได้แต่ละบาทมันเหนื่อยมาก (พูดเหมือนรู้ ก็ตัวเองต้องทำงานด้วยจะไม่รู้ได้งัยเหนื่อยจะตาย)กลับจาก ร.ร. สิ่งที่ต้องทำคือเซาะอวน ทำงานบ้าน กว่าจะเสร็จก้เกืยบ 3 ทุ่ม กว่าจะได้เริ่มทำการบ้านก็ป่าวเข้าไป 4 ทุ่ม แล้วก้กว่าจะทำการบ้านเสร็จก็ป่าวเข้าไป ตี1 - 2 ทุกวันเป็นเช่นนี้จนอยู่ ม.6 แระ ซึ่งตอนนี้มีความรู้สึกว่ารักพ่อแม่มากๆๆ หยาดเหงื่อของพ่อแม่ท่านทำเพื่อลูกนะค่ะ นี่หนูยังคิดม่ายออกเลยว่าหนูจะใช้เงินพ่อแม่อีกมากขนาดไหนที่จะต้องส่งหนูเรียนมหาลัย แค่ขนาดสอบตรงหนูสมัครไปเป็นพันแล้ว (แอบเครียด)

เห็นไหมค่ะว่าพ่อแม่แต่ละคนแสดงออกแตกต่างกันนะค่ะ ถึงบางครั้งท่านจะทำผิดบ้างก้อย่าไปถือโทษโกรธท่านเลยนะค่ะ