ก่อนอื่นเลย อย่าพึึ่งตกใจกับเกรดนะคับ
เกรดน้อย ไม่ได้แปลว่าเราเลวหรือเราไม่ดีนะ ถ้าเราตั้งใจทำเต็มที่แล้ว

อย่างที่รีบนบอก ตั้งสติดีๆก่อน ค่อยๆวิเคราะห์ดู
ว่าเรายังบกพร่องตรงจุดไหน หรือว่าตกหล่นตรงไหน
ทุกอย่างย่อมมีทางแก้นะ เชืื่่อเถอะ
ถือซะว่า เกรดเป็นอดีต เป็นบทเรียนชี้นำทาง
แต่เราต้องทำปัจจุบันให้ดีที่สุด แล้วพรุ่งนี้ก็จะดีตามมานะ

เราว่า เธอยังโชคดีนะ ที่ยังไม่ยอมเป็นไอ้ขี้แพ้หนะ
อย่างน้อยๆ เธอก็ยังมีกำลังใจ ดังนั้นใช้กำลังใจเป็นแรงผลักดันต่อไป
ค่อยๆวางเป้าหมายและทิศที่เราจะเดินต่อไปอย่างรอบคอบ
แล้วเธอก็จะสำเร็จเองถ้าทำอย่างเต็มที่

ลุกขึึ้นแล้วตั้งสตินะครับ

ชีวิตคนเรา คงไม่ได้มีความหมายอยู่แค่ จุฬาฯ หรือ ธรรมศาสตร์หรอกนะครับ

หากคำว่า "ควาย" คนแรกที่ใช้แปลว่า "ดี"

เราคงพอใจกับคำว่า "ควาย"กันทุกคนจริงหรือเปล่าครับ

เช่นนั้นเอง การยึดติดกับคำบางคำมันก็เหมือนกับการหลงไปกับมัน หลงไปกับกระแสโลก

เหมือนที่พี่ตอบหลายกระทู้แล้วนะครับ ชีวิตคนเรา มันไม่มีอะไรแน่นอน

ทั้งอดีตและอนาคตย่อมเปลี่ยนแปลงได้ หากตั้งมั่นปัจจุบันให้ดี

สิ่งที่ผ่านไปแล้ว ถ้าเรามองความเจ็บปวดเป็นบทเรียน ก็จะทำให้เรารู้จักระมัดระวัง

ป้องกันไม่ให้เกิดแผลในที่เดิมอีกครั้ง แต่หากเรามองความเจ็บปวดในอดีต แล้วยังเจ็บยิ่งกว่าเดิม

ไม่ต้องสงสัยครับ เพราะเรา "มัวแต่" เอามีดเล่มเดิม "กระซวก" และ "ทะลวง" แผลเดิมไม่รู้สิ้น

ไม่เพียงบาดแผลเก่าจะกว้างขึ้น แต่กลับทำให้ติดเชื้อ แล้วลุกลามขนาดต้องขัดแขนทิ้ง หรือต้องเป็นโรคติดเชื้อตายไปเลยก็ได้

อดีตมีไว้ให้เป็นค่าสะสมประสบการณ์ของวันนี้นะครับ เมื่อวานเราล้ม ทำไมวันนี้เราจะลุกไม่ได้หรือครับ

แม้คนที่ประสบความสำเร็จทุกคนบนโลกใบนี้ มิมีใครเลยที่ไม่ผ่านความเจ็บปวดมากก่อน

แม้พระพุทธองค์จะประเสริฐขนาดไหน ก่อนตรัสรู้ ยังต้องตัดใจทิ้งทุกสิ่งอันเป็นมายา มานั่งบำเพ็ญทุกรกิริยาเจียนตาย

แม้พระบุตรอันประเสริฐผู้เป็นบุตรมนุษย์ของพระบิดาสูงสุด ยังต้องถูกใส่ความและตรึงกางเขนจนสิ้นลม

แม้พระนบีมะฮะหมัดยังผ่านสงครามของความเจ็บปวด ต่อสู้กับความอยุติธรรม

แต่ท่านเหล่านี้ไม่เพียงไม่ท้อ แต่ยังมีกำลังใจเพิ่มเท่าทวีคูณเพื่อยังประโยชน์ให้แ่ก่โลกใบนี้

พี่ไม่ได้หมายความให้น้องลุกขึ้นมาต่อสู้เพื่อสังคม โดยไม่มองตนนะครับ

แต่หากเรารักพ่อแม่เราจริง เราต้องหยั่งรากแก้ว คือ "ปัญญา" ให้สถิตอยู่ในตนเองเสมอ

ต้องบำรุงด้วยปุ๋ย คือ "สติ" อันเป็นตัวบ่มเพาะปัญญา และต้องมีดินดี นั้นคือ "สมาธิ" อันเป็นสิ่งเริ่มของสติให้เกิด

อีกทั้งยังต้องฆ่าวัชพืช นั้นคือ "ความกลัว" "ความเกลียด" "ความสิ้นหวัง" "ความไม่รู้" ให้หมดไป

แต่สิ่งเหล่านี้จะเกิดลอย ๆ ไม่ได้เลย หากขาดซึ่งคนดูแล นั่นก็คือ "ความกล้าที่จะลุกขึ้นพยายามซ้ำแล้วซ้ำอีก"

เอดิสันประดิืษฐ์หลอดไฟดวงแรกสำเร็จ ภายใต้การดูถูกจากคนทั่วไป เพราะเขาทำผิดพลาดมาแล้วนับพันดวง

แต่เอดิสัน ก็ยังพยายามซ้ำ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

อย่างที่คุณครูบอกนะครับ "อ่านซ้ำ ๆ ทวนซ้ำ ๆ แต่ผลที่ได้ไม่เคยซ้ำ" หากไม่ผิดพลาดวันนี้ จะรู้ได้อย่างไรว่าอะไรคือสิ่งถูก

ล้มแล้วลุกนะครับ มองโลกในแง่ดีสิครับว่า ถ้าเกิดว่าเราไม่เคยผิดหวังตอนมัธยมเลย แล้วดันไปพลาดตอนมหาวิทยาลัย

เรามิต้องโดดตึกคิดสั้นกระทำกรรมหนักหรือครับ เราพลาดวันนี้มันเกิดแผลก็จริงนะครับ แต่มันก็ยังไม่ตกเหวซักหน่อย

คนที่ผลักเราตกเหวได้คนเดียวเลยนะครับ คือ "ความโง่" "ความสิ้นหวัง" "ความท้อแท้" ของตัวเราเอง

ความโง่ ไม่ใช่โง่เพราะทำเกรดร่วง แต่โง่เพราะไม่เรียนรู้ เราเริ่มใหม่นะครับ พี่ก็เป็นนักเรียนที่เรียนได้คะแนนดีมาตลอดนะครับ

แต่วันหนึ่ง พี่ก็ได้เกรดที่ต่ำมากจนน่าตกใจ แล้วทำไมพี่ไม่กระโดดตึกตายล่ะครับ ไม่คิดแม้แต่จะซิ่ว เพราะพี่คิดเสมอว่า

"ความรู้ไม่ได้แปรผันไปตามเกรด" พี่จึงเริ่มต้นใหม่

แล้วน้อง NAN Za ล่ะครับ น้องแค่เกรดดูเหมือนจะแย่ แต่อนาคตอีก 2 เทอมละครับ จะปล่อยให้มันไร้ค่าหรอครับ

ทำไมไม่คิดว่าจะเอาเวลาที่นั่งเสียใจไปเริ่มต้นใหม่ ถ้ากล่าวแรงไปต้องขออภัย แต่พี่ต้องการที่จะย้ำสติที่มีอยู่ในตัวเราออกมาให้มากที่สุด

ไม่มีใครทำให้หนูลุกขึ้นมาได้นะ แม้คุณครู เพื่อน ๆ พ่อแม่ จะพยุงอย่างไร ถ้าคนไม่อยากลุก ก็จะงอเท้าให้คนอื่นประคองฉะนั้น

แล้วไหนหนูจะยืนขึ้นมาเป็นร่มไทรแก่สังคมได้เล่า ในเมื่อ

เกียรติภูมิจุฬาฯ คือ เกียรติแห่งการรับใช้ประชาชน ชื่อมหาวิทยาลัยมาจากพระนามอันประเสริฐของมหาราชผู้แกล้วกล้า

สีประจำของธรรมศาสตร์ คือ เหลืองคือธรรมะประจำจิต แดงคือเลือดที่อุทิศไว้ให้แผ่นดินถิ่นเกิด

หนูทำตัวคู่ควรกับสถาบันอันทรงเกียรติทั้งสองนี้แล้วหรือยัง

คู่ควรไม่ได้หมายถึงเก่ง แต่หมายถึง พยายาม มานะ อุตสาหะ และเป็นคนดี่ ถ้าหนูเริ่มต้นวันนี้ พี่เชื่อว่าสักวันหนูจะถึงจุดที่คู่ควร

แต่หากหนูยังนั่งร้องไห้ ปล่อยตัวเองให้อยู่กับความสิ้นหวังเช่นนี้ ไม่มีใครช่วยหนูได้แล้ว

แล้วการที่หนูบอกว่าจะไม่เป็นไอ้ขี้แพ้กับคุณครู หนูทำได้หรือยังครับ ทำได้สมกับที่จะเข้าคณะที่เ็ป็นร่มโพธิ์ร่มไทรอันแข็งแกร่ง

ต้านแรงพายุภายนอกคืออุปสรรค ต้านนกที่ทำรังภายในคือกิเลส ได้หรือยังครับ

ถ้าได้แล้ว "วิมานเพลิงสีชมพู" ดินแดนแห่งผู้อุทิศตนก็จะเปิดให้หนูเข้ามาศึกษา

พี่อยู่คณะนี้ได้ ไม่ใช่เพราะเก่งเลยแม้แต่นิดเดียว แต่พี่กล้าที่จะเปิดใจ กล้าที่จะยิ้มเมื่ออุปสรรคมา

กล้าที่ยอมรับความจริง ถึงเวลาของหนูแล้วที่จะต้องตัดสินใจให้ได้

ว่าตอนนี้ "หนูกำลังทำอะไรอยู่" และ "จะทำอะไรต่อไป"

ถ้าทำเต็มที่แล้วผลเป็นยังไง ก็ปล่อยมันไปเถอะแนน

มาสู้ในสนามสอบดีกว่าเค้าว่า

สู้ๆๆๆ

สวัสดีค่ะคุณครู หนูเป็นนักเรียนที่จะขึ้นม.6ในปีนี้ ไม่คิดเหมือนกันว่าจะต้อง มาตั้งกระทู้ ขอคำปรึกษาคุณครู

หนูรู้จักคุณครูครั้งแรกตอนได้เรียนแกมม่า หนูรักคุณครูมากค่ะ

ตอนนี้หนูเรียนAD.1อยู่

วันนี้เป็นวันที่หนูรู้เกรดม.5เทอม2 อยู่สายวิทย์ค่ะ หนูอยู่โรงเรียนในต่างจังหวัด เกรดหนูเหลือแค่ 3.09 จาก3.39อะค่ะ ทั้งๆที่ม.ต้นหนูไม่เคยตกจาก3.5เลย มากสุด3.81ค่ะ
แต่มาตอนนี้รู้เกรดจากเพื่อนหลังจากที่เรียนแอด1ตอนเช้าจบ
หนูเรียนดาวองก์กับอาจารย์ปิงต่อไม่ได้เลย เครียดมากค่ะ
มันรู้สึกท้อแท้ สงสารแม่ แม่หนูไม่เคยหวังไม่เคยจำกัด
แต่แค่นี้หนูกลับทำเกรดในห้องแย่ลงเรื่อยๆ
ม.4 เทอม1 ได้3.62 เทอม2 ได้ 3.04
ม.5เทอม1 ได้3.39 พอเทอม2 เหลือแค่3.09

หนูอยากเข้าครุศาสตร์ จุฬา ไม่รู้คุณครูจำหนูได้รึเปล่า
วันที่คุณครูมาพญาไท หนูพอจะมีหวังไหมค่ะ หนูพยายามแล้วอะค่ะ แต่ผลมันกับแปรผัน เทอม2 ที่ผ่านมา หนูไม่ทำกิจกรรมอะไรมากเลย แต่เกรดกลับเน่ากว่าเทอม1 ที่ทำกิจกรรมต้องเยอะ

หนูเลวมากเลยใช่ปะค่ะ แค่ทำคะแนนดีๆมากฝากพ่อแม่ คนที่รักหนู ทุ่มเทกับหนู หนูยังทำได้แค่นี้ มาสอนหนังสือแทบตาย เอาตังค์มาส่งหนูเรียน เรียนพิเศษด้วย แต่เกรดหนูมันเน่ามากๆ

หนูอยากเป็นแรกของครอบครัวที่เข้าจุฬาไม่ก็ธรรมศาสตร์ได้
แต่หนูกับทำอะไรไม่สำเร็จสักอย่าง หนูไม่อยากเรียนๆเล่น3ปีแล้วไปลำบากพ่อแม่ให้ส่งเรียนเอกชน 4ปีอะค่ะ

ขอบคุณ คุณครูสมศรี ที่มีบอร์ดให้หนูได้ระบายนะค่ะ

รักคุณครูสมศรี ที่สวยแบบนี้ตลอดไปค่ะ
(ป.ล.แต่หนูจะไม่ยอมเป็นไอ้ขึ้แพ้หรอกนะค่ะ อายควายค่ะ)