Kru Somsri's English School

July 14, 2025, 04:26:48 PM

191147 46430 16674
: FabianJak

Kru Somsri's English School

ห้องสนทนาของโรงเรียนสอนภาษาอังกฤษคุณครูสมศรี

คุยกับคุณครูสมศรี

( อาจารย์ค่ะ หนูเป็นอีกคน ที่คิดฆ่าตัวตาย... )

:

:

:

:

: April 29, 2007, 09:59:27 PM : .:!MikE!:.
ไม่ต้องเครียดน้า ยังไงทุกคนในบอร์ดทุกคนก็จะเปนเพื่อนกะเธอ และจะเป็นกำลังใจให้เธอนะ ขอแฮปปี้เบิร์ดเดย์ย้อนหลัง และเราจะกินบะหมี่เปนเพื่อนนะ สู้ๆจ๊ะ
: April 29, 2007, 10:47:52 AM : s.d
ลืมมันซะ เห็นมัยว่ายังมีคนยังเเคร์ความรู้สึกของเทอ ยังมีคนที่รักเทอนะ เทอรู้มัยว่า กว่าเราจะเกิดมาเป็นคนมันยากเเค่ไหน เเล้วเราจะโอกาสดีๆไปทิ้งหรอ ชีวิตคนเราต้องมันมีสุขเเละทุกข์ ถ้าเราผ่านไม่ได้ทุกข์เราก็จะเจอสุขที่เเท้จริงได้ไง เนอะๆๆ อย่าทำร้ายตัวเองนะ เรามาอยู่ในร่างนี้เค้าไม่ผิดนะ อย่าให้เค้ามารับความเจ็บปวดที่ตัวเค้าเองไม้ได่ก่อ ตัวเทอเองก็เหมือนกัน มันเป็นปัญหาที่ทุกคนต้องรับภาระ รวมทั้งน้องเทอด้วยจริงมัย เทอต้องเป็นหลักให้น้องยึดเเทนพ่อเเม่นะ เพราะงั้นอย่าอ่อนเเอนะ เทอยังมีอีกหนึ่งชีวิตที่ต้องอยู่กับเทอ ท้อ ส้มว่าเทอได้นะ เเต่ อย่า อ่อนเเอ หมดหวังนะ ส้มเป็นกำลังใจให้นะ เราเชื่อว่าที่นี่มีกำลังใจที่เข้มเเข็ง พร้อมมอบให้เทอนะ โชคดี บับบาย^^
: April 29, 2007, 10:23:37 AM : คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!
ลูกกวางน้อยที่รัก ลืมสิ่งที่เกิดขึ้นนะลูก มนุษย์เราดำเนินชีวิตอยู่ภายใต้ความเคร่งเครียดและกดดันโดยไม่รู้สึกตัว หนูเป็นเด็ก หนูอาจยังไม่เคยสัมผัสความเครียดเรื้อรัง ความเครียดที่ทำให้กล้ามเนื้อทุกมัดเกร็งเค้น เหมือนยกweightแล้วไม่ยอมปล่อยวาง ความเครียดที่ส่งผลแปรปรวนต่อสรีระและฮอร์โมนในร่างกาย ความเครียดที่ประดัง โถมถลาเข้ามาทั้งจากภายนอกที่รู้ตัว และจากภายในที่เราๆไม่เคยรู้สึกตัวมาก่อน ลูกกวางน้อยที่รักของคุณครูควรเป็นผู้ที่มี"สติ"ให้มากที่สุดนะลูก เพราะชีวิตหนูเพิ่งจะเริ่มต้น หนูจะต้องดำรงชีวิตต่อไปอย่างรู้เท่าทัน คอยยืนเคียงข้างเป็นกำลังใจให้คุณพ่อและคุณแม่ แทนที่ลูกกวางน้อยจะกลายเป็นน้ำในแก้วที่พร่องขาด แต่ลูกต้องเป็นน้ำที่ปริ่มล้นไปหาคุณพ่อและคุณแม่นะลูก คุณพ่อกับคุณแม่ที่ลงโทษหนูทั้งร่างกายและจิตใจ ทำให้หนูเจ็บใช่ไหมลูก แต่ท่านเองเจ็บกว่าหนูหลายร้อยเท่านัก ผู้ใหญ่มักกล่าวคำขอโทษเด็กไม่ค่อยเป็น แต่ลูกไม่ต้องรอรับคำๆนี้จากผู้มีพระคุณนะจ๊ะเด็กดี หนูอย่าปล่อยให้ตนเองหลุดเข้าไปในกระแสแห่งความวนเวียน สับสน และเคร่งเครียด เพราะจะทำให้จุดหมายของหนูเบี่ยงเขวออกไป หนูและน้องชายต้องเป็นเครื่องอกจิตใจให้คุณพ่อคุณแม่นะลูก จงใช้"มธุรสวาจา"เป็นแผ่นกรองละอองใจที่ไม่สะอาด ใช้กิริยาอ่อนโยนเป็นโอโซนฟอกความเครียดให้จางลง ใช้สติเป็นปลั๊กต่อเข้ากับแผงเต้าเสียบ และใช้ปัญญาเป็นกระแสไฟให้เครื่องฟอกนี้ทำงานอย่างมีคุณค่า หาน้ำเย็นๆให้คุณแม่ดื่ม ระหว่างยื่นน้ำให้ท่านบอกท่านว่า "แม่จ๋า.....น้ำเย็นๆ ดื่มให้ใจของแม่เย็นเหมือนน้ำนะคะแม่ อย่าเครียดนะแม่นะ" ทำเช่นเดียวกันนี้กับคุณพ่อ ความอ่อนโยนของลูกจะกระตุกให้ความรู้สึกให้คุณพ่อได้หยุดคิด เวลาคุณพ่ออารมณ์ดีๆก็บอกท่านว่า "พ่อขา เงินทอง ไม่ตายก็หาใหม่ได้ ถ้าไม่มี เราก็ประหยัดกินประหยัดใช้ได้ ข้าวมื้อละหมื่นหรือจานละยี่สิบ ทานเข้าไปก็อิ่มท้องเหมือนกัน ไม่กี่ชั่วโมงขับออกจากร่างกายก็แยกไม่ออกด้วยกันทั้งนั้น ไม่มีเงิน ไม่เป็นไรนะพ่อ แต่ถ้าหนูไม่มีพ่อคนเดิม บ้านของเราคงไร้"ความสุข" หนูกับน้องจะขยันเรียน โตขึ้นจะได้ช่วยดูแลคุณพ่อกับคุณแม่นะคะ" ใช้ความเป็นลูกผู้หญิง ความอดทน สัญชาตญาณแห่งความเป็นแม่ที่มีในพวกเราทุกคน ให้คุณพ่อ ผู้นำครอบครัวได้รู้สึกอุ่นใจ กว่าลูกจะได้เกิดมาเป็นมนุษย์ ศีลห้าต้องบริสุทธ์พอ จึงจะได้ดำรงร่างนี้ ร่างนี้มีไว้ให้เราใช้เป็นพาหะขับเคลื่อนพาเราสู่จุดหมายนะลูก อย่าคิดทำร้ายเขา อย่าโกรธ อย่าเศร้า อย่าทุกข์อยู่นานเลย มันจะส่งผลต่อสุขภาพกายและสุขจิต อย่าฝากชีวิตไว้ให้แพทย์ดูแลอย่างเดียว ลูกต้องเป็นผู้ดูแลและถนอมตนเองด้วยเช่นกัน หากถึงจุดที่คิดไม่ออก ถึงกับต้องทำร้ายตัวเอง สู้ยกชีวิตของเราให้เป็นทานต่อการสร้างประโยชน์ให้สังคมจะดีกว่า เช่นขันอาสาเป็นครูสอนหนังสือให้เด็กๆที่ด้อยโอกาส ถ้าคิดจะกรีดเอาเลือดออก สู้บริจาคโลหิตเป็นทานให้ผู้ป่วยอืนจะได้ประโยชน์กว่า การศึกษามีจุดหมายเพื่อดับทุกข์ได้ หากเรียนได้โล่เต็มชั้น เกียรติบัตรเต็มหิ้ง แต่กลับดับทุกข์ไม่ได้ ก็นับว่าเรายังศึกษาไม่ตรงจุด ถึงเวลาแล้วที่หนูต้องกลับมาศึกษาจิตใจให้นิ่งเนิบ เพื่อเจริญสติสู่การนำมาซึ่งปัญญา เจริญคือการทำให้มาก อย่าหลุดเข้าไปในความคิด เพราะความคิดทำให้เกิดความทุกข์ ดับความคิดได้ก็ดับความทุกข์ได้ พยายามสร้างความรู้ในกระแสแห่งการคิด พอคิดปุ๊บก็หายใจเข้าออกยาวๆ หรือขยับกายหรือเคลื่อนไหวเพื่อให้เกิดความรู้สึกจาการสัมผัสหรือเคลื่อนไหว เมื่อผันความคิดไปเป็นความรู้ตัวในอิริยาบท ทำเช่นนี้เรื่อยๆ เราจะรู้ทันความคิด อาจจะยากไปสักนิดสำหรับผู้เริ่มต้น แต่ทุกอย่างต้องหมั่นฝึกฝน ก่อนอ่านหนังสือ ล้างสมองด้วยการหายใจเข้าออกให้สุดลมหายใจสักสิบครั้ง ไม่ต้องคิดเรื่องอื่นใด ใช้สายตามองอักษรอย่างมีสติทีละคำทีละวรรคทีละตอน สติก็จะอยู่ที่สายตาและตัวอักษร ทำสิ่งใดก็ให้จิตอยู่กับสิ่งนั้น คนเราไสมารถหัวเราะได้ทั้งวัน และก็ไม่สามารถร้องไห้ได้ทั้งวันนะลูก ชีวิตมีแค่ทางแยกสองเส้นทาง ไม่ไปซ้ายก็เลี้ยวไปทางขวา หากรู้ว่าเลี้ยวซ้ายแล้วเจอขวากหนาม ก็ลองเลี้ยวไปทางขวา ก่อนเลี้ยวเดินไปก็หมั่นไต่ถามผู้ที่เคยเดินผ่านทางนี้แล้วเพื่อความมั่นใจว่า เส้นทางนี้คือเส้นทางสู่จุดหมายที่แน่นอน คุณครูเคยเดินทางซ้ายมาแล้วลูก มีแต่ทุกข์ น้ำตา และสิ้นความหวัง เราไปทางขวากนนะลูก ถ้าไม่กล้าเกาะแขนครูนะลูก ครูจะนำทางพาหนูสู่หลักชัยเอง หนูไม่ได้อยู่คนเดียวนะลูก ใจเย็นๆ พร้อมเดินไปกับคุณครูหรือยังเอ่ย เอาล่ะ...ก้าวไปพร้อมคุณครูนะลูกกวางน้อยที่เข้มแข็ง คุณครูสมศรีขอเป็นกำลังใจร่วมเดินทางพร้อมหนูตลอดเส้นทางนี้
: April 29, 2007, 08:15:52 AM : P_W
ถึงคุณครูสมศรี คุณครูค่ะ หนูเป็นเด็กที่เรียนดีคนหนึ่งเรียนค่ะ หนูเรียนได้เกรด 4.00 ทุกวิชา เรียนอยู่ร.ร.ดัง ในเขต 1 แต่อาจารย์ค่ะการที่หนูเป็นแบบนี้มันไม่ค่อยมีความสุขค่ะ เพราะคุณพ่อและคุณแม่ไม่ค่อยมีเวลาให้เลยค่ะ ตอนเด็กๆ 7 ขวบได้ค่ะ คุณพ่อโดนโกงลูกค้าไป 14 ล้าน คุณพ่อทำธุรกิจสิ่งพิมพ์ค่ะ คุณพ่อกับคุณแม่ทะเลาะกัน เถียงกันว่า ใครผิด ?? มันเป็นตอนกลางคืนค่ะ หนูกำลังหลับ ใช่ค่ะ คุณพ่อคุณแม่คิดว่าหนูหลับ แต่หนูนอนร้องไห้ค่ะ หนูนอนร้องไห้เงียบๆอยู่คนเดียว เช้ามา คุณพ่อก็ทำตัวเป็นปกติ นั่นเป็นแค่จุดเริ่มต้นค่ะ คุณครู เพราะหลังธุรกิจของคุณพ่อเป็นแบบนี้ คุณแม่ก็โมโหง่าย มีอยู่ครั้งนึง คุณแม่เอาไม้ต้นมะขาม ตีหนูจนขาลายไปหมด หนูรู้ค่ะว่าคุณแม่เครียด และหนูก็กลัวคุณแม่ตั้งแต่นั้นมา หนูเริ่มไม่พูดกับใคร หนูผันตัวเองเข้าหาหนังสือค่ะ หนูอ่านหนังสือจนในแต่ละวันพูดนับประโยคได้ หนูมีน้องชายคนนึงค่ะ เค้าน่ารักมากค่ะ วันนั้นเป็นวันเกิดของหนูค่ะ(ร.ร.หยุด) คุณพ่อ คุณแม่ไม่ได้ใส่ใจอะไร ตอนเช้าหนูออกไปใส่บาตรคนเดียว คุณพ่อไม่อยู่บ้านค่ะ ตามประเพณีคนจีนแล้ววันเกิดต้องทานบะหมี่ค่ะ แต่วันนั้นอ่านหนังสือจนลืมคะ คุณพ่อกลับมาจากทำงานแล้วถามว่า "ทานบะหมี่หรือยัง" หนูตอบไปว่ายัง" แค่นั้นแหละค่ะ คุณพ่อโมโหมาก แล้วก็ว่าหนู หนูงงมากค่ะ แล้วอยู่ดีๆคุณแม่ก็เอาขลุ่ยมาตี หนูวิ่งขึ้นไปที่ห้อง ขังตัวเองไว้ หนูหยิบมีดคัตเตอร์ค่ะ คิดว่า จะปาดคอตัวเอง แล้วก็คิดว่าถ้ายังไม่ตาย จะเอากรรไกรแทงท้องตัวเอง แต่วินาทีนั้น วินาทีที่ใบมีดคม จะตัดสินชีวิตหนู ก็มีเสียงดังขึ้นค่ะ ว่า "เจ๊ๆ น้องพีทมีของขวัญมาให้ครับ" ช่วงเวลานั้นหนูรู้สึกดีใจมากจนวางมีดลง รีบเปิดประตู น้องชายหนูไม่ได้ถืออะไรมานอกจากการ์ดคำอวยพรเล็กของเด็ก 6 ขวบที่พอจะทำได้ หนูบอกน้องว่า "ขอบคุณครับ" แล้วก็กอดน้องเอาไว้ น้องชายหนูบอกว่า "เจ๊ครับ ไปทานบะหมี่กันเถอะครับ" แล้วหนูก็ไปกับน้องค่ะ หลังจากตอนนั้นหนูก็เอาแต่เรียนๆๆๆ คุยแต่กับน้อง กับพ่อแม่เป็นบางครั้ง เพราะพ่อกับแม่ ก็แค่เอาเงินวางไว้ที่ห้องแล้วก็ออกไปทำงาน บ่อยครั้งที่เค้าจะให้หนูอยู่กับน้องที่บ้าน 2 คน แต่หนูก็มีความสุขค่ะ ตอนนี้จุดมุ่งหมายของชีวิตของหนูคือ เพื่อน้องชายของหนูคนเดียวค่ะ เพราะหนูรู้สึกว่า หนูมีพ่อแม่ แต่ก็เหมือนไม่มี....

Sorry, the copyright must be in the template.
Please notify this forum's administrator that this site is missing the copyright message for SMF so they can rectify the situation. Display of copyright is a legal requirement. For more information on this please visit the Simple Machines website.