เตรียมไม่ใช่ทุกสิ่ง

> O <

[แต่หนูก็ยังอยากจะเข้า 55+]

พอได้อ่านข้อความพี่ รู้ซึ้งเลย ว่าเราต้องขยันมากกว่านี้

ขอบคุณนะคะ!*

แม่เราเคยพูดว่า

ได้ที่ 800 คนสอบ 8000 แปลว่า 1ใน10

มหาลัยแค่ 1 ใน 7 เองนี่ อัตราแข่งขันน้อยกว่าอีก

ยังงี้ขยันอีกหน่อยก้อเอนท์ติดสบายๆแล้วสิลูก

แค่นี้ก้อเพียงพอสำหรับกำลังใจแล้วค่ะ

ฝากข้อความนี้ให้ น้อง Rooney543 เช่นกันนะจ๊ะ

หวังว่าจะทำใจได้ในเร็ววัน และตั้งใจอ่านหนังสือเพื่ออนาคตนะคะ

ไม่ติดเตรียมไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่

ไม่ได้แปลว่าเราแย่ขนาดนั้นซักหน่อย

ได้อันดับตั้ง800

เราได้เกรดเฉลี่ย4.00

แต่สอบได้อันดับ2300กว่าๆมาเนี่ยเราก็ภูมิใจจะตายอยู่แล้ว

(สมควรอ่ะไม่อ่านเรย)

ได้ที่800ปีนึงๆมีคนสอบเข้าเตรียมกี่คน

อย่างตอนรุ่นเราเนี่ยก็9000

อย่าคิดว่าทำไมเราห่วยกว่าคนตั้ง700คนสิ

ลองคิดว่าดูสิมีคนตั้ง8200คนที่ห่วยกว่าเรา

บางครั้งการที่เราสอบไม่ติดไม่ได้แปลว่าเราห่วยเราโง่เราแย่

แต่มันหมายความว่า"เราไม่พร้อม"ต่างหากหล่ะ

เห็นด้วยกับที่คุณแม่พูดมากๆเลย

สู้ๆนะเป็นกำลังใจให้

ps.ร.ร.ใกล้ๆเตรียมนี่มันร.ร.ไรหว่า(รึว่าจะเป็นร.ร.เรา)

ผมได้มีโอกาสลงเรียนกับคุณครูสมศรีคอร์สแรกก็ตอนเปิดเทอมนี่แหละครับ รุสึกว่าอ.มีแง่คิดดีๆหลายอย่าง ทำให้ผมประทับใจอาจารย์มากครับ ผมเลยอยากขอระบายความรู้สึกในใจหน่อยครับ ยาวหน่อยนะครับ

คือมันผ่านมาถึงตอนนี้ก็เกือบครึ่งปีแล้วนะครับหลังจากที่สอบเตรียมอุดมมา ผมอยู่ร.ร.ไม่ใกล้ไม่ไกลเตรียมอุดมเท่าไรหรอกครับ ผลการเรียนเฉลี่ยของผมก็ถือว่าใช้ได้ประมาณ 3.9 มันจึงทำให้ผมคิดว่าผมรู้สึก fail มากหลังจากที่สอบไม่ติด เพื่อนของผมมากมายสอบติด และบางคนที่(ไม่ได้ดูถูกเพื่อนนะครับ แต่ว่าผมขอเปรียบเทียบสักนิดหนึ่ง)มีผลการเรียนที่อ่อนกว่าผมก็สอบผ่านกันมากมาย ยิ่งวันที่ไปรับสมุดพกของร.ร.ผมยิ่งรู้สึกอายไม่กล้ามองหน้าใคร
เพราะเพื่อนๆต่างถามผมว่า "เฮ้ย แกสอบได้ที่เท่าไรวะ" ผมก็ได้แต่ตอบไปแบบช้ำใจว่า "เห้ย ไม่ติดว่ะ 800 กว่าๆ" เพื่อนบางคนยังหาว่าผมอำเล่นซะอีก เพื่อนสนิทของผมบางคนพอผมบอกไปว่าสอบไม่ติด เขาก็ยังไม่เชื่อผม จนผมต้องพาเขาไปดูเอง เขาถึงเชื่อ และยิ่งกว่านั้นคือหลังจากประกาศผลสอบเสร็จประมาณ 3-5 วันผมแอบร้องไห้คนเดียวทุกวันในห้องน้ำเพราะไม่อยากให้แม่เห็นน้ำตาของผมเพราะผมอยากให้แม่รู้ว่าลูกคนนี้ของแม่เข้มแข็งพอแต่ความจริงแล้วผมก็ทำไม่ได้ มีหลายครั้งที่ผมรู้สึกหมดอะไรตายอยาก เหมือนกับว่าไม่อยากทำอะไรอีกแล้ว ไม่อยากอยู่บนโลกนี้อีกแล้ว แต่ว่ามันเป็นแค่ความคิดชั่ววูบเท่านั้นครับ พอผมตั้งสติได้ผมก็เลยคิดว่า"เอาน่าไม่เปนไร อย่างน้อยก็ยังมีที่เรียนล่ะนะ เราไม่ควรไปคิดบ้าๆแบบนั้นเลย" ผมรู้ตัวดีว่าผมต้องทำให้แม่เหนื่อยมามากเพราะก่อนสอบเตรียมนั้นแม่ไปรับ-ส่งผมที่เรียนพิเศษทุกวันเป็นเวลาเกือบหนึ่งเดือน สิ่งที่แม่ให้ผมไว้นั้น ผมรู้ดีว่าผมทำให้ท่านผิดหวังมากเหลือเกิน โดยแม่ได้บอกกับผมว่า"ไม่เปนไรลูก เราอยู่ที่เดิมก็ได้ ร.ร.เดิมของเรามันก็ไม่ได้แย่หรอกลูก ร.ร.เตรียมอุดมไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเรา ชีวิตเราต้องเดินไปข้างหน้า อย่าปล่อยให้เรื่องบางเรื่องมาทำลายอนาคตเรานะลูก" ซึ่งมันก็ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นบ้าง

ในคืนที่ประกาศผลสอบ ผมได้แต่นั่งไม่เป็นอันทำอะไรไปเป็น ช.ม. ผมเอาแต่นั่งร้องไห้อยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ซึ่งแม่และพ่อผมก็เข้ามาปลอบผม ผมรู้สึกอยากทำให้ท่านมีความสุขบ้างแต่ผมก็ทำไม่ได้

แต่เมื่อผมลองมาคิดอีกมุมนึงว่า "ก้อนายขี้เกียจ ไม่อ่านหนังสือมากๆเองนี่ สมแล้วล่ะที่มีคนที่พร้อมกว่านายอีก 700 กว่าคนเข้าไปอยู่ที่นั่น สมควรแล้วล่ะที่นายควรได้รับผลตอบแทนอย่างนี้ " ซึ่งมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆครับ ผมตอนนั้นเรียกได้ว่าเหมือนคนที่เชื่ออยู่เสมอว่าถึงเราไม่ต้องอ่านหนังสือมากก็สอบได้ เรียกว่าหลงตัวเองก็ได้ครับ แต่ตอนนี้ผมรู้ตัวแล้วครับว่ามันเป็นความคิดที่โง่มาก เราควรจะเตรียมพร้อมอยู่ตลอดเวลา เอาใจใส่การเรียนตลอดเวลา และผมก็จะไม่ทำให้พ่อ-แม่ของผมเสียใจอีกเป็นครั้งที่ 2 ครับคุณครู ผมจะตั้งใจเรียนยิ่งกว่าเดิม และเข้ามหาวิทยาลัยให้ได้คณะดีๆครับ