ปัญหานี้เจอบ่อยมากนะคะ ไม่ใช้มีคนเดียวที่เป็น

หลายๆ บ้านต่างก็ประสบปัญหานี้

วิธีที่ดีที่สุดคือต้องเข้มแข็ง และคอยเป็นกำลังใจให้แม่ค่ะ

ถ้าเราล้มแล้วแม่จะอยู่ยังไง ถ้าเราเป็นไอ้ขี้แพ้ แล้วแม่ซึ่งเป็นคนที่รักเราและเรารักมากที่สุดล่ะ จะเป็นยังไง

ไม่เห็นใจแม่หรอ เรารู้ว่าเธอเสียใจ แต่ถ้าบางอย่างเราคิดซะว่าไม่รู้ ไม่เห็น ไม่เก็บมาคิด ลืมๆ มันไปซะบ้างมันก็ดีนะ

ท้ายที่สุดคนเราก็ต้องตายเหมือนกัน แล้วเราเอาชีวิตที่มีอยู่มาทำให้มีความสุข และทำให้คนที่เรารักมีความสุขไม่ดีกว่าหรอ

ความหลงกับความรักไม่ใช่สิ่งเดียวกัน ท้ายที่สุดแล้วความรักย่อมยั่งยืนกว่า

พ่ออ่ะรักแม่ เรามั่นใจ และก็รักลูกมากมายไม่ต่างจากแม่หรอก

ท้ายที่สุดแล้วความรักต้องชนะความหลง เพียงแต่ต้องใช้เวลาหน่อยเท่านั้นเอง

ยิ่งเราแรงมันก็ยิ่งทำให้ทุกคนมองเราในแง่ร้าย ดูไม่น่ารัก คนที่เสียมันจะเป็นเรานะ ไม่ใช่เขา

เราจะร้ายไปทำไม คิดมากไปทำไมล่ะ ทำไปเขาจะรู้สึกไหมก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ นะ คนทุกข์มันก็คือตัวเราเองแหละ

ปล่อยๆ ไปบ้าง สุดท้ายผลกรรมย่อมลิขิตการกระทำของแต่ละคนเอง

ถ้าเครียดก็มาที่บอร์ดนี้ก็ได้ ที่นี่มีทั้งความสนุกและกำลังใจจากครู พี่ๆ เพื่อนๆ ทุกคนมากมายเลย

ใจเย็นๆนะ เราเป็นกำลังใจให้จ่ะ เดี๋ยวทุกอย่างก็จะดีขึ้นเองแหละ สู้ๆ

เราอ่านจบๆ
ไม่ยาวๆ กำลังดีๆ

เอาเป็นว่าอย่าน้อยใจพ่อแล้วกันนะค่ะ
คิดในแง่ดีว่าท่านเป็นผู้ให้กำเนิดเรา
ถ้าไม่มีท่าน เราคงไม่ได้เกิดมาบนโลกใบนี้

และผู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเห็นที่ต้องเป็น'แม่'แน่นอนค่ะ
สตรีผู้ที่ไม่เคยรังเกียจลูกแม้ลูกจะดีจะเลวอย่างไร
สตรีผู้ที่ไม่เคยทำให้เราต้องเจ็บชําใจ
สตรีที่ลูกๆหลายคนมักมองข้าม และไม่สนใจ ไม่รักไม่แคร์

ในตอนนี้เราเข้าใจพี่ค่ะว่ารู้สึกยังไงๆ
แต่ในเมื่อพี่มีแม่ที่ประเสริฐแล้วนั้น
นับเป็นสิ่งมีค่าที่หาอะไรเปรียบเทียบได้แล้วค่ะ
อย่าทุกข์ เศร้าไปเลยค่ะ

เราเป็นนักเรียน เรายังเป็นความหวังของพ่อและแม่
อย่าเป็น'ขี้แพ้'เลยค่ะ
สลัดบทบาทขี้แพ้ทิ้งซะ ยิ้มให้กับโอกาสที่กำลังจะเข้ามาหาเรา
นั้นคือตั้งใจเรียนไปค่ะ
พี่อยากเห็นแม่ยิ้มทุกวันไหมค่ะ?
ถ้าพี่อยากเห็น ก็ตั้งใจเล้าเรียนไปค่ะ เมื่อพี่ประสบความสำเร็จแล้ว
แม่ของพี่ก็จะยิ้มทุกวันค่ะ
เราเชื่ออย่างนั้น....

=]

สวัดดีค่ะ คุณครูสมศรี เพื่อนๆ และพี่ๆนะคะ

เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้ อาจเป็น ปัญหาใหญ่ ที่น่าคิดแต่ไม่ใช่เรื่องของเด็กตัวเล็กๆอย่างหนูเลยด้วยซ้ำ ..

ย้อนอดีตไปเมื่อตอนม.ต้น ในขณะที่คุณพ่อขับรถอยู่ ท่านส่งโทรศัพ ให้ดูว่า เป็นข้อความอะไร
ดิฉันเปิดดู เป็นข้อความ ais ชิงเงินรางวัล แต่หนูซน ดันไปเปิดข้อความอื่นเข้า

เป็นข้อความของผู้หญิง ซึ่ง ... ส่งข้อความให้กำลังใจ พ่อในการทำงาน
วินาทีแรก .." ไม่ใช่มั้ง " อาจจะเป็น เพื่อนเขารึเปล่า เพราะคุณพ่อไปไหนมาไหน คนก็รู้จักทั่วอาค่ะ -*-
แต่ ตั้งแต่เด็กยังโต เคยมีคนโทรเข้ามาเครื่องพ่อ ตอนพ่อไม่อยู่ บ่อยครั้ง พอรับ เค้าจะเงียบ
สักประมาน 3-4 วิ เค้าก็จะวาง ก็หงุดหงิดหลายครั้งอาค่ะ แค่เรื่องวันนั้น หนูสงสัย
แว๊บแรกที่เห็นก็น้ำตาซึม แล้วหนูเป็นคน ใจร้อน ไม่ยอมให้ง่ายๆ โดยเฉพราะเรื่องครอบครัว
หนูใช้เบอร์ตู้ที่โรงเรียน โทรไปเบอร์นั้น สรุป เป็นผู้หญิงค่ะ เสียงนี่ สาวๆเลย
แล้วไม่ต้องห่วง พ่อ กลับบ้านดึกทุกคืน ไม่รู้เหมือนกัน
จะให้คิดยังไง

ซึ่งเรื่อง ข้อความหนูบอกพี่ชาย ตอนนั้นพี่ชายกำลังจะเอ็น เค้าก็ท่องศัพท์ของครูสมศรีอยู่แหละค่ะ
แล้วเค้าก็ตะคอกใส่บอก " ไร้สาระว่ะ "
หนูเสียกำลังใจมากค่ะ หรือหนูเข้าไปผิดเวลา

เวลาหนูดูทีวี ที่มักเจอบ่อยๆ คือ
ธรรมเนียมของคนฝรั่งรายการที่สอนเด็กให้รู้จักโตอาค่ะ แนนนี่ ทางทรูวิชั่น
เขาจะบังคับเด็ก นั่งทานเข้าพร้อมกัน แต่ .. ครอบครัวหนู ไม่มีหรอกค่ะ ที่ทานข้าวพร้อมกัน
นอกซะจากว่า .. จะออกไปทานข้างนอก ซึ่งนานๆก็ไปกันครั้งนึง

ณ

ปัจจุบัน . ในช่วง มัธยมตอนปลาย ตอนม.4
แม่โกดมากวิ่งขึ้นมาข้างบน ทำหน้าตา น่ากลัว หนูก็ตกใจ นึงว่าทำอะไรผิด
แต่พอแม่ยื่นโทรศัพให้ เท่านั้นล่ะค่ะ เสียงผู้หญิงนี่แบบ
ขอรถ ตัง หรืออะไรสักอย่าง หนูนี่ วางสายโทรไปหาพ่อ อีกครั้ง
เถียงกันไปเถียงกันมา พ่อบอก เด๋วคุยกันที่บ้าน

สรุปมาบ้าน พ่อกับแม่ ทะเลาะกัน หนูไม่ชอบเหตุกานนี้เลย
แล้วพ่อก็อธิบายว่า ไม่มีอะไรจริงๆเด็กเสริฟขอตัง
คือ .. หนูรู้มาก่อนหน้านี้แล้ว ควรฟังไหมอาคะ
หนูก็ไม่ฟัง แล้วขึ้นบนห้อง ปิดประตู จบ.พอ !!~

พอเหตุกราณวันนั้น หนูโทรไปบอกพี่หนูที่หอ ซึ่งเป็นเด็กเกรด a ของมหาลัยไปแล้ว
เขาก็รับฟังนะคะ แต่เค้าบอก อยากคุยกับพ่อกับแม่ให้รู้เรื่องมากกว่า
แล้วบอกกับหนูว่า " ไม่ต้องสนใจ "เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง
เรื่องของผู้ใหญ่เด็กไม่เกี่ยว ไปอ่านหนังสือไป !!

หลังนั้น พ่องดใช้มือถือได้สักเดือนกว่าๆ

พอช่วง สอง เดือน เค้าก็เป็นเหมือนเดิม กลับบ้านดึกๆ

ซึ่งปัจจุบัน พ่อก็ยังติดต่อกับผู้หญิงคนนั้นอยู่ คือความจริงแล้วมันก็ไม่ได้กระทบอะไรหรอกค่ะ

แม่ -

หลายๆอย่างกระทบ จิตใจแม่หนู
แม่หนูทำงาน เช้า - เย็น เย็นงาน
เย็น - มืด กลับมา เย็บหมวกเนตรนารี ที่บ้านต่อ
ตอนนี้หนูไม่รู้ว่า แม่รู้สึกไง คิดยังไง
กลับบ้านหนูก็ไม่มีเวลาให้ หนูทำการบ้าน แม่นั่งดูทีวีอยู่คนเดียว
หนูกินข้าว ไปทำงานไปเล่นคอมไป แม่ก็นั่งทำงาน
ดูทีวีอยู่ข้างล่างแหละค่ะ

รู้สึกผิด ยจังไงไม่รู้ -*-

ปัจจัย -

แม่เคยบอกว่า พ่อหมดเงินไป แสน upp !!
มันกระทบเศรษฐกิจครอบครัว
ทั้งๆที่ พ่อได้เงินเดือนเยอะกว่าแม่ แต่แม่ กลับเลี้ยงลูก
ภูมิใจมาก แน่แหละค่ะ แม่ ผู้ที่เป็นผู้ให้

ความรู้สึก -

ในใจลึกๆแล้ว เพื่อนหนู เค้าอยู่บ้านติดกับหนูเลยอาค่ะ
แม่เค้าเสีย พ่อเค้ามีแฟนใหม่ เค้ามีน้องที่เกิดจาก แม่ใหม่เค้าอาค่ะ
เวลาหนูนั่งอยู่บนห้องคนเดียว หนูได้ยินเสียงหัวเราะของพวกเค้า
หนูไม่รู้สึกอิจฉาค่ะ แต่หนูรู้สึกว่า ครอบครัวเรา น่าจะเป็นยังงี้เน้อะ แล้วก็ยิ้ม คนเดียวเหมือนคนบ้า 55+

* น้อยครั้งค่ะ ที่เห็นแม่ยิ้ม นอกจากวันแม่ ^^~

SO-

- ถูกที่ว่าเค้าทำให้หนูเสียใจ แต่หนูคิดว่า คนที่พังอนาคตของหนู ไม่ใช่พวกเค้า
- ไม่ว่าผู้หญิงคนนั้น เป็นใคร ถ้าหนูเจอ หนูทำอะไรเค้าไม่ได้
เกลียดเค้าไหม เกลียดที่สุด !!! แต่หนูทำอะไรเค้าไม่ได้
ในใจลึกๆ อยากตบ อยากไม่ให้เค้ากลายเป็น มนุษย์อีกต่อไป
แต่หนูทำอะไรได้ล่ะคะ หนูตัวกระจ่อยร่อยแค่อีเด็กม.5

เค้าเองก็รู้ ว่าพ่อมีลูกแล้ว แล้วทำไม ไม่คิดใจเค้าใจเราบ้าง เราก็คน เค้าก็คน เวลาพ่อคุย หนูเสียมรยาท ตะโกนประชดไป เค้า
ก็ถามว่าใคร พ่อก็บอกลูก เค้าก็ยัง... คุยกับพ่ออีก
เห้อ คนเรา

ตัวหนูเอง -

ยอมรับค่ะ หนูก้าวร้าว หนูเด็กมีปัญหา อะไรไม่ได้ดั่งใจ
ควบคุมอารมไม่อยู่ พยามไม่ให้เป็นอย่างนี้
พอทะเลาะกับพ่อ เรื่อง หนูอยากเรียนพิเศษ เพื่อนสอบ GAT PAT~
เค้าก็โมโหใส่ อะไรก็ไม่รู้ หนูบาปค่ะ บาปมาก ด่าพ่อ ไปหลายคำ
ไม่ต้องเกิดชาติหน้าแล้วบาปหรอกค่ะ ชาตินี้ ก็กรรมติดจรวดแล้วค่ะ
พยามแล้วค่ะ พยามควบคุมตัวเอง เพราะอนาคตเราต้องโตเป็นผู้ใหญ่
ตอนนี้ยอมรับค่ะหนูทำไม่ได้ สักวัน หนูจะลบนิสัยแย่ๆหนูออกไป

วันสำคัญ-

บอกตามตรงค่ะ

วันแม่ หนูเอาดอกมะลิไหว้แม่ กอดแม่
ทุกไวน หนูรักแม่

วันพ่อ หนูไม่เคยเอาดอกพุธรักษาให้พ่อเลย
เคยคิด ว่าจะเอาไปให้ เคยซื้อมา
แต่ก็ไม่กล้าให้อยู่ดี ไม่ใช่ว่าหนูไม่รักพ่อ
หนูรู้สึกได้ค่ะ ว่าพ่อรักหนูมากที่สุด ในชีวิตของเค้า
เวลาพ่อดุหนู พ่อร้องไห้ พ่อไม่เคยตีหนูค่ะ
แค่หยิบไม้เรียว พ่อก็ร้องไห้
หนูไปเรียนพิเศษ พ่อไปรับไปส่งตลอด
ถ้าพ่อว่าง

ปัจจุบัน
หนูที่เคยทะเลาะกับพ่อ แค่เรื่องกระดาษเอ4แผ่นเดียว
พ่อว่าหนูว่า หนูเนรคุณ ที่ไม่ทำของขวัญวันเกิดให้เพื่อนเค้า
แต่สุดท้าย หนูก็ทำให้เค้าอยู่ดี ..

หนูไม่เข้าใจผู้ใหญ่ ไม่รู้ว่าสักวัน จะเข้าใจความรู้สึกของพวกเค้าไหม .. ผู้ใหญ่ สร้างเด็กให้ออกมาเหมือน แม่พิพม์ของเค้า
แต่ทำไม เค้าไม่รักษาแม่พิมพ์ของเค้าให้รูปร่าง สวยงาม

สุดท้าย รู้ตัวค่ะ ว่ายังเด็กอยู่ กำลังจะเอ็นไม่คิดอะไรมาก
อยากขอความเห็นค่ะ ต่อไป หนูควรทำยังไง

กำลังตกอยู่ในอำนาจของไอ้คน "ขี้แพ้"

ยังไงขอโทษด้วยนะคะ ยาวมากๆ