เราอาจลืมไป...
เราอาจลืมไปว่า...
เพราะดวงอาทิตย์ที่อยู่อีกฟากของท้องฟ้า
จึงฉายทาบให้แสงจันทร์ในคืนนี้สุกใส
เราอาจลืมนึกไป...
ว่าอดีตแห่งคืนวันของต้นไม้สูงใหญ่
ก็เป็นเพียงเมล็ดพันธุ์น้อยๆ กระจ้อยร่อยเท่านั้น
เราอาจลืมไปแล้วเช่นกัน...
สองมือของพ่อที่หยาบกร้าน
เคยประคอง จนสองขาเราก้าวเดินได้
และเราอาจหลงลืมไป...
แผลเป็นที่หัวเข่าข้างซ้าย
คือครูคนสุดท้าย...
ที่สอนให้เราขี่จักรยานปล่อยมือ...
บางคุณค่า...มีคุณค่าที่สายตามองเห็น...
บางความจริง...ซ่อนอีกความจริงในสิ่งที่เป็น...
ไม่ได้หลบเร้น...
เพียงแต่เราอาจลืมที่จะมองเห็น....เท่านั้น...
จาก
www.tamdee.org
Kru Somsri's English School
