สวัสดีครับคนครูสมศรีที่ผมเคารพรักมากที่สุด ..... ผมชอบวิชาภาษาอังกฤษ คุณครูชมว่าผมเก่งภาษาอังกฤษ เพื่อน ๆขอให้ผมติวภาษาอังกฤษที่จะสอบกลางภาคให้ ผมยินดีและเต็มใจเป็นอย่างมากที่จะได้แชร์ความรู้กับเพื่อน บางสิ่งบางอย่างผมไม่รู้ และกลับมาใช้เป็นบทเรียน พอถึงวันสอบ ผมเปิดคลิปวีดีโอของคุณครูก่อนสอบ ฟัง เป็น 10 ๆ รอบทำให้ผมมีกำลังใจในการสอบครั้งนี้ ผมสอบวิชาภาษาอังกฤษ ในความคิดของผม คือคำว่า พอได้ แต่พอออกมาข้างนอก เพื่อน ๆ ต่างถามกันว่า ข้อนี้ตอบอะไร แล้วผมคิดว่าผมตอบผิด เพื่อนบอกกับผมว่า ขอบคุณนายมากนะที่ติวให้เราออกเยอะมากที่ติวให้เรา ผมมีกำลังใจขึ้นมาก แต่พอผมไปเจอเพื่อนที่เก่งกว่า เทพกว่า เค้าคนนั้นถามผมว่า ทำได้ไหม ข้อนี้ตอบอะไร เราก็บอกไปว่ตอยข้อนี้และเค้าก็ท้วงผมและผมฟังเค้าพูด ในใจผมลังเลว่า เอ้ยเราตอบผิดอีกแล้ว ทำไมเราเป็นแบบนี้ และคนเก่งคนนั้นก็พูดกับเราว่า " เรานึกว่านายจะทำได้ " ติวให้แท้ ๆ ผมฟังแล้วผมเข้าไปร้องไห้ในห้องน้ำคนเดียว และ สื่งแรกที่ผมคิด คือ เปรียบเทียบกับคนที่เก่งกว่า คนที่เก่งกว่าเหมือนว่าเราว่า ไหนบอกว่าเก่งอย่างนู้นอย่างนี้ แล้วทำไมถึงตอบผิดแล้ว ผมพยายามที่จะอดและทนกับความผิดพลาดที่เกิดขึ้น และ ตัวเองก็เปรียบเทียบตัวเองกับเค้า ผมกลัวคะแนนออกมาแล้วคุณครูที่ชมผมว่าเก่ง จะบอกว่า ทำไมเธอทำได้แค่นี้ เธอตกม้าตาย และตอนประกาศคะแนน เพื่อน ๆ เอาผมกับคนที่เก่งมาเปรียบเทียบกัน ผมได้ยินเพื่อน ๆ พูดว่า ทำไม ... ได้น้อยอะ ติวให้แท้ ๆ นะเนี่ย ผมทำเป๋นไม่ได้ยิน แล้วโทรไปหาแม่ เล่าเรื่องให้แม่ฟังพร้อมร้องไห้ไป แม่บอกว่า ไม่เป็นไรลูก คราวหน้าเอาใหม่นะ ลูกแม่ทำได้อยู่แล้ว แต่ผมก็อดคิดที่จะเปรียบตัวเองกับคนอื่นไม่ได้ ผมอ่านข้อความครูสมศรีเกือบทุกกระทู้ ทำให้ผมมีกำลังใจ สุดท้ายผมก็ตกม้าตาย .