|
หนูเป็นคนที่เรื่อยๆเปื่อยๆมากเลย ไม่มีความฝันเป็นของตัวเองซักที พอหนูคิดว่าอยากเป็นนู่นเป็นนี่ พอเวลาผ่านไปก็พึ่งรู้ตัวว่าไม่ได้อยากเรียนทางด้านนี้ซักหน่อย มันเป็นแบบนี้มาตลอด4ปีที่หนูค้นหาตัวเอง อย่างที่ครูบอกละคะ ถึงจะเก่งก็ไม่ได้หมายความว่าหนูจะเรียนด้านนั้นๆได้ ในห้องเรียนเพราะความเรื่อยๆเปื่อยๆของหนู่นี่แหละ ถึงทำให้หนูได้ที่ 1ตลอดมาทั้งๆที่ไม่เคยอยากได้เลย เพราะอย่างนั้นแม่จึงอยากให้หนูเป็นในสิ่งที่แม่เคยอยากแต่เป็นไม่ได้ นั่นคือหมอคะ หนูเลยตัดสินใจตอนม.3ว่าจะเรียนห้องสายศิลป์คำนวน เพราะหนูไม่ชอบวิทย์มาก(ถึงแม้จะเรียนไหวก็ตาม)แม่ก็โกรธมากบอกว่าหนูทำฝันแม่สลาย ส่วนพ่อนะก็เหมือนแม่แหละ หลังจากที่หนูทำให้แม่เสียใจ หนูก็ตัดสินใจตั้งใจเรียน แต่แม่ก็ไม่ยอมหยุดซักที กระแนะกระแหน่ทุกวันเรื่องที่หนูเรียนสายศิลป์ แล้วก็หันไปสนใจน้องชายของหนูมากกว่า แล้วก็บอกกับน้องชายว่าถ้าเรียนสายวิทย์คณิตแล้วได้เกรด 4ในวิชาวิทยาศาสตร์ทั้งหมดจะซื้อรถให้ ส่วนหนูอีก เกรด 3แค่สองตัว(ที่เหลือ4หมด)คำชมสักคำยังไม่มี เท่านั้นยังไม่พอหนูยังโดนคุณลุง และญาตฝ่ายคุณพ่อทุกคนซึ่งมีเป็น10 ด่า(ต้องใช้คำว่าด่าเลยคะ) ตลอดปีที่ผ่านมาหนูจึงเก็บตัวหลบหน้าพ่อแม่ หนูก็โดนด่าอีก พอมาอยู่ด้วยก็โดนว่าอีก จนหนูจะบ้าตายแล้วคะ ส่วนน้องชายของหนูนะไม่รู้ว่าโรงเรียนเขาจะให้เรียน วิทย์ คณิต รึเปล่าด้วยซ้ำกลับโดนเอาใจจนตอนนี้ เรียนพิเศษก็โดด หนูพูดก็ไม่ฟัง หนูเองก็ไมกล้าบอกแม่ พอบอกเป็นแนวๆก็โดนแม่ด่าหาว่าใส่ร้ายน้อง แล้วก็ชอบขู่ว่าจะไม่ให้หนูไปเรียนพิเศษอีก ในที่สุดแม่ก็เริ่มสานฝันของท่านขึ้นมาใหม่ แม่บอกว่าอยากให้หนูเป็นสถาปนิก และกำลังจะให้หนูไปเรียนฟิสิก เพื่อสอบเข้าศิลปากร เรื่องนี้นะหนูยังไงก็ได้เพราะหนูก็ไม่ได้คิดว่าศิลป์คำนวน จะเรียนวิทย์ให้เก่งไม่ได้(ตามที่คนอื่นดูถูกหนูมาตลอด)แต่แม่บอกให้สอบเล่นๆ เพราะแม่จะส่งหนูไปเรียนต่อ ออสเตรเลียและให้อยู่ที่นั้นจนกว่าน้องคนสุดท้ายซึ่งอายุห่างจากหนู9ปีเรียนจบ หนูเองก็อยากไปแต่อยากไปแค่จนจบโทซึ่งใช้เวลาแค่6ปี แต่กลับต้องไปอยู่ถึง10กว่าปี โดยส่วนตัวหนูเป็นห่วงพ่อกับแม่ที่จะต้องอยู่กันตามลำพังมากกว่า แต่ก็กลัวว่าน้องชายที่ทำตัวไม่ค่อยดีอยู่แล้วไปที่นู่นจะเสียคน แค่นั้นยังไม่พอแม่บอกว่าพอจบโทที่ออสเตรเลียจะส่งหนูไปเรียนอิตาลีอีก2ปีอีก กว่าจะได้กลับบ้านเกิด แผ่นดินเกิดหนูต้องแก่ตายก่อนแน่เลยคะ เพื่อนหนูก็มี หนูจะพูดยังไงให้ท่านเข้าใจดีคะ แล้วหนูจะทำยังไงให้ท่านเลิกปั้นฝันของท่านซักที จนตอนนี้หนูไม่รู้แล้วว่าจะเป็นอะไรดีในอนาคต หนูกลัวจริงๆว่ามันจะสายเกินไป
|
Kru Somsri's English School
