คุณครูว่าหนูต้องนิ่งสักนิด

และเป็นมนุษย์ปัจจุบัน

เห็นคุณค่าและทำสิ่งที่เราเป็นให้ดีที่สุด

อย่ามัวสับสนระหว่างสิ่งที่เราเป็น กับสิ่งที่เรอยากจะเป็น

ลองเปิดตาดูว่าเห็นอะไรข้างหน้า นั่นแหละความจริง

หนุยังพยายามไม่เต็มที่ในสิ่งต่างๆ

ที่หนู่เหนื่อยไม่ใช่เพราะหนูเหนื่อย

แต่หนูคิดไปเองว่าเหนื่อย เพราะหนูไอยู่กับสิ่งที่หนูเป็น

ครูว่า คนเราจะทำอะไรต้องทำให้จบเป็นอย่างๆนะคะ

เริ่มต้นใหม่นะ

ทุ่มเท จริงจัง แต่ไม่เคร่งเครียด มีวินัยและพอใจกับสิ่งที่มี

และพัฒนาความสามารถจนปรับระดับความต้องการสูงขึ้นเป็นเงาตามตัว

คนเป็นแพทย์ไม่ใช่แค่เรียนเก่ง

แต่ต้องอดทน รอคอย มีความหวัง และไม่ท้อต่ออุปสรรค

เพราะแพทย์คือผู้ให้ค่ะ

ก่อนจะเป็นผู้ให้ที่ดี ต้องเป็นผู้พร้อมจะให้ที่ดีก่อนค่ะ

สู้ๆนะคะ

เป็นกำลังใจให้นะคะ,, เลือกทางที่ดีที่สุดสำหรับเราเถอะค่ะ

เมื่อเลือกทางนั้นแล้ว ก็จงยิ้มรับกับมัน แม้ว่าผลจะเป็นยังไงก็ตาม.

มีคนอีกหลายคนที่ประสบปัญหานี้เหมือนกันกับเธอนะ >.<

เนื่องจาก มีคนอยากเรียนแพทย์มากกกกก แต่เผอิญว่า ที่นั่งมีไม่เพียงพอ

ก็ต้องแข่งขันกันหน่อยล่ะะ !

สู้ๆนะคะ อย่ายอมแพ้ ^ ^

หนูอยากเรียนหมอมาตั้งแต่เด็กๆแล้วค่ะคุณครูสมศรี และหนูก็มีความตั้งใจจะสอบเข้าให้ได้ แต่ตอนม.ปลายหนูรู้สึกว่าการเรียนของหนูนั้นแผ่วลงไป แต่ถึงอย่างนั้นหนูก็ไม่ท้อค่ะ หนูไม่เคยเรียนโรงเรียนกวดวิชาที่ไหนเลย (บ้านหนูอยู่ต่างจังหวัดค่ะ) หนูอาศัยเรียนพิเศษกับอาจารย์ที่โรงเรียนบ้างหลังเลิกเรียน และพอตอนม.6 ตอนประมาณเดือนกันยายน มีสอบตรงแพทย์ขอนแก่นหนูก็ลองไปสอบดู ปรากฏว่าไม่ติด หนูคิดว่ามันเป็นเวทีแรกก็ไม่ได้เครียดอะไรมาก พอปลายปีมีสอบโควต้าแพทย์เชียงใหม่หนูก็สอบและมันก็เหมือนเดิมคือ ไม่ติด ถึงอย่างนั้นก็ยังมีหนทางให้หนูได้สอบเข้าแพทย์อีกทางคือ กสพท. และแล้วก็ไม่ติดอีกตามเคย หนูจึงตั้งใจอย่างมากที่จะซิ่วอีกปีเพื่อสอบเข้าให้ได้ โดยที่แอดมิชชั่นรอบมีนาคมปี 53 หนูไม่ได้สมัครสอบ คือหนูคิดว่าทุบหม้อข้าวหม้อแกงตัวเองแล้ว หนูจึงตัดสินใจยื่นเข้าเรียนในคณะที่เป็นสายวิทย์เพื่อรอซิ่ว และแล้วหนูก็แอดมิชชั่นติดมหาวิทยาลัยในฝันของเด็กหลายคนนั่นคือจุฬา โดยที่เทอมแรกนั้นหนูไม่ได้ลงเรียนพิเศษอะไรเลย เพราะตอนเปิดให้ลงมีปัญหาเรืองการเมืองน่ะค่ะ หนูเลยอ่านมันด้วยตัวเองแบบผ่านๆไปก่อน แต่การที่มาเรียนในสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบนั้น มันทำให้หนูอึดอัดมากค่ะ หนูเลยไม่ตั้งใจเรียน และอ่านหนังสือเพื่อเตรียมซิ่วอย่างเดียว ทำให้เกรดในเทอมแรกของหนูได้แค่ 1.78 เท่านั้นค่ะ ซึ่งพ่อแม่หนูก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่จริงๆแล้วพ่อแม่หนูเขาดีใจมากที่หนูสามารถเข้าจุฬาได้ หนูปรึกษากับพ่อแม่ว่าอยากจะดร็อปแต่เนื่องจากว่าถ้าดร็อปต้องมีเกรด 2.00 ขึ้นไป ซึ่งเกรดหนูทำให้ดร็อปไม่ได้ หนูจึงตัดสินใจลาออกเลยค่ะ แล้วหลังจากนั้นหนูจึงลงเรียนพิเศษที่พญาไท ตลอดเวลาที่หนูได้ลาออกบางทีหนูก็ท้อเพราะเกิดความกดดันเหมือนทุบหม้อข้าวหม้อแกงตัวเองอีกรอบหนูไม่มีอะไรเป็นที่เกาะเลยเหมือนว่ายน้ำอยู่กลางมหาสมุทร หลายคืนที่หนูนอนไม่หลับและมักจะร้องไห้คนเดียว หนูกลัวหนูสอบไม่ติดมากๆเลยค่ะ หนูลงเรียน Vocab ของคุณครูตอนเดือน พย แต่หนูก็เรียนไม่จบเพราะว่าสอบวิชาสามัญกสพทตอนเดือนมกราคม และหนูก็ไม่ได้เรียนต่อจนจบ เพราะหนูรีบกลับมาที่บ้าน หนูหวังกับการสอบครั้งนี้มากค่ะ และหนูก็คิดว่าหนูพอทำได้ แต่แล้วพอประกาศผลซึ่งคือเมื่อวาน ปรากฏว่าผลเหมือนเดิม คือ หนูไม่ติด
ความรู้สึกหนูตอนแรกหนูอึ้ง พูดไม่ออก อยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก มันเหมือนกับว่าหนูผิดหวังมาครั้งแล้วครั้งเล่า สิ่งที่หนูรอคอยมานานแต่แล้วหนูก็ทำไม่ได้ พ่อแม่หนูเค้าให้โอกาสซิ่วแค่ปีเดียวเท่านั้น ซึ่งตอนนี้เค้าก็บอกว่าจะเรียนอะไรก็เรียนเถอะ หนูรู้สึกผิดต่อพ่อแม่ เพราะทั้งๆที่เค้าเชื่อมั่นในตัวเรา และให้โอกาส แต่หนูก็ยังทำไม่ได้ ตอนนี้หนูก็อายุเริ่มจะแก่แล้ว เพื่อนของหนูหลายคนมีชีวิตที่สดใสในรั้วมหาวิทยาลัย แต่ชีวิตในมหาวิทยาลัยของหนูยังไม่เริ่มต้น บางทีหนูก็อยากจะเปลี่ยนแนวทางบ้าง แต่หนูก็ไม่รู้จะไปทางไหนดี เพราะมีความฝันเดียวมาตั้งแต่เด็ก หนูท้อมากที่จะอ่านหนังสือต่อ ตอนนี้ก็ยังเหลือแค่หนทางเดียวคือ แอดมิดชั่น ซึ่งคะแนนของหนูก็ไม่ดีเท่าไหร่ หนูไม่รู้จะทำยังไงดีค่ะคุณครู อีกใจหนึ่งก็อยากจะลองสอบอีกปีหนึ่ง แต่อีกใจหนึ่งก็เหนื่อยกับการอ่านหนังสือมาก แต่ไม่ว่ายังไงชีวิตของหนูก็ต้องดำเนินต่อไปในวันข้างหน้าค่ะ และหนูขอขอบคุณครูสมศรีมากค่ะ สำหรับคำสอนต่าง ๆ หนูจะพยายามไม่ท้อนะคะ และหนูหวังว่าเมื่อเวลาผ่านไปสักพักมันจะทำให้หนูคิดได้ ขอบคุณพี่เสื้อส้มทุกคนด้วยค่ะ