|
Posted on: August 13, 2007, 08:26:00 PM
Posted by: คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!
|
|
บุ้งบิ้งเป็นคุณหมอที่อ่อนโยน แถมยังสวยอีกต่างหากจ้า
|
|
Posted on: August 13, 2007, 05:42:46 PM
Posted by: อุซางิจัง..CUD44
|
|
เพื่อนวิวอ่านแร้วร้องไห้เรยอ่าค่ะอิอิ
เพื่อนๆชอบมากขอบคุณนะคะ
|
|
Posted on: August 13, 2007, 05:15:19 PM
Posted by: rUkToR+
|
|
ขอบคุณมากๆๆๆค่า ที่เห็นคุณค่าในเรื่องสั้นของ ToR bUnG
แค่นี้คนที่อยากเป็นนักเขียนก้อมีความสุขมากแล้ว
แม้ว่าจะไม่ได้เรียนในสิ่งที่รัก แต่ได้ทำในสิ่งที่รัก แล้วมีคนเห็นคุณค่าแค่นี้ก้อชื่นใจมากแล้วค่ะ
หากนำเรื่องสั้นไปแบ่งกันอ่าน พี่ก็ยินดีอย่างยิ่งเรยค่ะ ดีใจมากๆเลยค่ะ ที่เรื่องสั้นเรื่องนี้มีประโยชน์กับคนอื่นๆอ่ะ ขอบคุณจริงๆนะคะ
|
|
Posted on: August 13, 2007, 03:42:37 PM
Posted by: อุซางิจัง..CUD44
|
|
ซึ้งมากมายค่ะพี่
วิวเข้ามาอ่านตั้งแต่วันเสาร์แระแต่ไม่มีโอกาสตอบซะที
วิวขออนุญาตเอาไปลงเว็บห้องให้เพื่อนๆอ่านนะคะ
เผื่อเค้าจะคิดอะไรกันได้บ้าง
|
|
Posted on: August 13, 2007, 09:58:36 AM
Posted by: X>->*~l-!-J-d-e~*<-<X
|
|
พี่สุดสวยค่ะ
ทำเอาซึ้งเลยอ่ะค่ะ
คิดถึงพี่สุดสวยนะค่ะ
เอาไว้นัดหน้ามาเจอให้ได้นะค่ะ
จุ๊บๆๆ
|
|
Posted on: August 12, 2007, 12:40:44 PM
Posted by: sania
|
อ่านบทความของพี่บุ้งแล้วซึ้งมากๆเลยค่ะ ขอบคุณนะคะสำหรับบทความดีๆ พี่บุ้งเป้ขออนุญาตเอาบทความของพี่บุ้งไปให้เพื่อนๆที่โรงเรียนอ่านบ้างนะคะ หวังว่าพี่บุ้งคงไม่ว่าอะไรนะคะ
ปล.คิดถึงพี่บุ้งจังอ่ะ ไม่ได้เจอกันนานแล้วเนอะ "น้องสาวพี่โต๋" หวังว่าคงได้พบกันอีกนะคะ อีกอย่างช่วงนี้งานที่โรงเรียนเยอะมากๆไหนจะต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบด้วยเลยไม่ค่อยมีเวลา ถ้าว่างๆจะโทรไปคุยกะพี่บุ้งนะคะ รักนะ จุ๊บๆ 
|
|
Posted on: August 12, 2007, 09:05:29 AM
Posted by: เหม่งจ๋าย : )
|
|
แจมรักแม่ๆทุกคนนะคะ
พี่บุ้งง เล่นทำแจมต่อมน้ำตาแตกเลยอะ T.T ซึ้งมากมาย
แจมจะไม่ทำให้แม่ๆร้องไห้ แจมรักแม่ๆ แจมจะเลี้ยงแม่ๆเองนะคะ!
|
|
Posted on: August 11, 2007, 11:54:03 PM
Posted by: luckyjung
|
 อ่านแล้วรุสึก เศร้ามั่กๆๆเลยอ่า แล้วก้อทำให้เรารักแม่มากขึ้นด้วย เปนบทความที่ดีน้า~
|
|
Posted on: August 11, 2007, 10:58:45 PM
Posted by: rUkToR+
|
เหลือเพียงสร้อยรูปดาว ที่วางอยู่บนหัวใจที่ไร้การเต้นของแม่นวล ดาวหันไปเห็นซองกระดาษบางๆวางอยู่ข้างลำตัวของแม่นวล เป็นจดหมายที่แม่นวลเขียนถึงดาวด้วยความตั้งใจ " ถึงดาวลูกรัก เมื่อดาวได้อ่านจดหมายฉบับนี้ แม่คงไม่ได้อยู่เคียงข้างดาวอีกแล้ว แม่ขอมอบของขวัญชิ้นสุดท้ายคือสร้อยรูปดาวเป็นตัวแทนของแม่ที่จะอยู่กับหนูนะลูก ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา แม้ว่าแม่จะไม่ค่อยได้คุยกับลูก ไม่ได้กอดลูกไม่ได้หอมแก้มลูก แต่แม่ก็ยังรักลูกของแม่เสมอ ลูกยังคงเป็นดาวที่ส่องสว่างกลางหัวใจของแม่ ดาวรู้ไหมว่าแม่อยากกอดลูก อยากหอมลูก แต่แม่กลัวว่าลูกจะรำคาญ แม่อยากขอโทษลูกที่ร่างกายของแม่ทำให้ลูกต้องอายคนอื่น ทำให้ลูกต้องลำบากใจเวลาแม่เดินกับลูก ดาวรู้ไหมว่าเวลาแม่เดินกับดาวแม่มีความสุขมากที่แม่ยังได้ปกป้องลูก ถึงแม้ว่าร่างกายแม่จะพิการก็ตาม ตอนนี้แม่ยังคงรอคอยให้ดาวกลับมา แม่อยากเห็นหน้าลูกอยู่ใกล้ๆแต่ก็คงจะไม่มีโอกาสแล้ว ต่อไปนึ้แม้ว่าร่างกายของแม่จะไม่ได้อยู่เคียงข้างดาว แต่หัวใจของแม่ยังอยู่กับลูกเสมอ หากมีสิ่งใดมาทำให้ลูกของแม่ท้อแท้หมดหวัง ขอให้นึกถึงแม่นะลูก แม่ยังเป็นกำลังใจให้ดาวเสมอ ต่อไปนี้ดาวตั้งใจเรียนนะลูก เงินทั้งหมดที่แม่หามาได้อยู่ในบัญชีของลูกแล้ว ขอให้ลูกเรียนจบได้รับปริญญา แม้ว่าแม่จะโชคร้ายเหลือเกินที่ไม่มีโอกาสได้เห็นลูกแม่รับปริญญาก็ตาม แต่หัวใจของแม่ยังคงรอวันนั้นตลอดไป ถ้าชาติหน้ามีจริง ขอให้แม่เกิดเป็นแม่ที่มีร่างกายสมบูรณ์ ขอให้แม่ได้กอดดาว ได้หอมแก้มดาว ขอให้แม่ได้ยินคำว่า "รักแม่" จากดาวสักครั้ง ดาวลูกรัก " แม่รักลูกมากที่สุด" แม่นวล เมื่อดาวอ่านจดหมายจบน้ำตาก็ไหลออกมาไม่ขาดสาย ด้วยความเสียใจที่ไม่มีโอกาสได้ดูแลแม่ในวาระสุดท้ายของชีวิต ยังไม่เคยได้บอกรักแม่สักครั้ง ดาวได้แต่ตะโกนว่า " แม่ ดาวรักแม่ ดาวรักแม่ แม่ได้ยินไหม " ร่างของแม่นวลยังคงนิ่งสงบ คำว่า " รักแม่" จากปากของดาวได้จางหายไปกับสายลม ไม่มีวันที่แม่นวลจะได้ยินอีกแล้ว หากคุณแม่ของท่านที่กำลังอ่านบทความนี้อยู่ใกล้ๆท่าน กรุณาไปบอก "รักแม่" ให้ท่านได้ยินนะคะ เพราะคำว่ารักจากปากของลูก แม้จะเป็นคำสั้นๆแต่มีความหมายยิ่งใหญ่สำหรับหัวใจผู้เป็นแม่ อย่าให้คำว่า "รักแม่" ต้องจางหายไปกับสายลมโดยที่ไม่มีใครได้ยินนะคะ เรื่องราวในบทความนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนาการของTor_Bung หากชื่อหรือข้อความในบทความนี้พาดพิงถึงบุคคลใด ก็ขออภัย ณ ที่นีด้วยค่ะ  |
|
Posted on: August 11, 2007, 10:43:26 PM
Posted by: rUkToR+
|
|
เมื่อดาวไปอยู่หอแล้ว กลับบ้านแค่เดือนละครั้งหรือสองเดือนครั้ง ความเหงา ความว้าเหว่ เริ่มเกิดขึ้นในใจของแม่นวลแม้เมื่อก่อนไม่ค่อยได้คุยกับดาวแต่ก็ยังเห็นหน้าทำให้สุขใจ แต่คราวนี้ไม่ได้เห็นหน้าและไม่ได้ยินเสียงของดาวเลย คงมีแต่ความเหงาและความเงียบของบ้านเป็นเพื่อนแม่นวล บ่อยครั้งที่แม่นวลมักจะหยิบกล่องเก่าๆใบหนึ่ง มาลูบด้วยความทะนุถนอม ค่อยๆเปิดฝากล่อง ข้างในมีของใช้ของดาวตั้งแต่ยังเป็นเด็กทารก แม่นวลหยิบถุงมือของดาวมาหอมด้วยความคิดถึง หยิบตุ๊กตาหมีที่ดาวเคยเล่นมากอดด้วยความห่วงหาอาทร หยิบกล่องดนตรีที่ดาวเคยฟังก่อนนอนมาหมุน เพลงได้บรรเลงไปเรื่อยๆน้ำตาแห่งความเหงาก็ไหลโดยที่แม่นวลไม่รู้ตัว ทุกๆคืนแม่นวลก็ได้แต่รอโทรศัพท์ของดาว วันแล้ววันเล่าก็ไม่เคยมี ต้องหลับตาลงท่ามกลางความเหงาที่จับขั้วหัวใจ และคราบน้ำตา ส่วนตัวดาวเองนั้นยังคงใช้เงินเที่ยวกับเืพื่อนที่อยู่หอ สนุกสนานโดยลืมแม่นวลคนที่หาเงินให้ดาวใช้อย่างมีความสุข ยิ่งดาวใช้เงินมากเท่าไหร่แม่นวลก็ต้องทำงานหนักมากขึ้นจนร่างกายทรุดโทรม วันหนึ่งแม่นวลเดินถือไม้ค้ำ เดินขายของไปตามบาทวิถี เริ่มรู้สึกว่าหายใจขัด ขาข้างซ้ายเริ่มอ่อนแรงทำให้แม่นวล ล้มลงของทุกอย่างกระจัดกระจาย แต่โชคยังดีที่ป้าไลและป่านเพื่อนบ้านเดินผ่านมาเห็นเหตุการณ์จึงรีบช่วงพาแม่นวลไปโรงพยาบาล เมื่อแม่นวลได้รับการตรวจจากหมอแล้วหมอบอกว่าแม่นวลเป็นมะเร็งปอด เพราะได้รับสารเคมีจากสีย้อมผ้าจากการทำงานที่โรงงานทอผ้า และได้รับสารพิษจากควันรถยนต์มากเกิน อีกทั้งกล้ามเนื้อขาซ้ายใช้งานหนักทำให้กล้ามเนื้อขาอ่อนแรง ถ้าไม่ได้รับการรักษาก็จะเป็นอัมพาต การรักษาครั้งนี้ใช้เงินจำนวนมาก แม่นวลเลือกที่จะกลับบ้านไม่รับการรักษา เพราะอยากเก็บเงินไว้ให้ดาวลูกที่แม่นวลทุ่มเทความรักให้หมดหัวใจ อยากเห็นลูกมีอนาคตที่ดีหากนำเงินมารักษาตัวเองแล้วดาวคงไม่มีเงินที่จะเรียนมหาวิทยาลัย และแม่นวลไม่อยากให้ดาวต้องเป็นภาระเพราะตนอีก
เมื่อแม่นวลกลับมานอนพักที่บ้านก็ได้แต่เสียใจที่ขาข้างซ้ายขยับไม่ได้ ไม่สามารถทำงานที่โรงงานและเดินขายของในตอนเย็นได้อีก ป้าไลเพื่อนบ้านจึงให้ป่านมาคอยพยาบาลให้แม่นวล สภาพร่างกายและจิดใจของแม่นวลทรุดหนัก ได้แต่นอนรอดาว สายตายังคงมองไปที่ประตูบ้านหวังจะใ้ห้เป็นดาวเปิดเข้ามา อีกหนึ่งอาทิตย์จะเป็นวันเกิดของดาว เสียงแม่นวลที่แหบแห้งบอกให้ป่านหยิบเงินในกล่องบนหัวเตียงไปซื้อของบางอย่างให้กับดาว แม่นวลรู้ตัวดีว่าไม่อาจฝืนเข็มนาฬิกาให้หยุดเดินได้ เวลาต้องผ่านไปร่างกายต้องเป็นไปตามวัฎจักรของธรรมชาติ ตอนนี้แม่นวลทรมานมาก ลมหายใจเริ่มแผ่วเบาลงทุกที แต่ยังรวบรวมสมาธิฝืนร่างกายให้อยู่ถึงวันเกิดของดาว และแล้ววันเกิดของดาวก็มาถึงแม่นวลยังคงนอนรอดาว ขณะที่ป่านออกไปทำงาน เข็มนาฬิกายังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ มือข้างซ้ายของแม่นวลกำของบางอย่างไว้บนหัวใจ แม่นวลเริ่มปวดตามร่างกายมากขึ้น ลมหายเริ่มแผวเบา เปลือกตาเริ่มปิด เสียงแหบแห้งลอดออกมาจากลำคอว่า
"สุขสันต์..วันเกิดนะดาว..แม่..รัก..ลูกมากที่สุด " เปลือกตาของแม่นวลปิดลงช้าๆจนปิดสนิท ท่ามกลางสายลมแห่งความเหงาที่หนาวเย็นไร้ไออุ่นของดาวลูกสาวที่แม่นวลรอคอยมาจนถึงวาระสุดท้ายของชีวิต ร่างของแม่นวลนิ่งสงบมือข้างซ้ายยังคงกำของบางอย่างไว้บนหัวใจ ทันใดนั้นเสียงเปิดประตูบ้านก็ดังขึ้น ดาวค่อยๆเดินเข้ามาในบ้านเห็นแม่นวลนอนอยู่บนพื้นจึงเข้าไปนั่งใกล้ๆมือของดาววางบนร่างที่เย็นเฉียบของแม่นวล
" แม่ดาวกลับแมาแล้ว ตื่นมาคุยกับดาวสิ แม่จำได้มั้ยว่าวันนี้วันเกิดดาวไง" ดาวยังคงรอการตอบรับของแม่นวลแต่ก็ไร้การตอบสนอง ดาวเรียกแม่นวลเท่าไหร่แม่นวลยังคงนอนนิ่ง
"แม่ทำไม แม่ไม่ตื่นมาคุยกับดาวล่ะแม่..แม่.." ดาวตะโกนเรียกพร้อมเขย่าตัวแม่นวลมือข้างซ้ายที่กำของบางอย่างล่วงลงพื้น
|
|
Posted on: August 11, 2007, 10:18:14 PM
Posted by: rUkToR+
|
|
แม้แต่ช่วงเทศกาลวันแม่ ที่ทำงานของแม่นวลเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆจะติดดอกมะลิที่ลูกซื้อให้ไว้บนเสื้อ บางคนก็เอาการ์ดที่ลูกทำให้มาอวด บางคนก็ใส่สร้อยใส่ต่างหูที่ลูกซื้อให้ ของเหล่านี้แม้อาจไม่ใช่ของที่หรูหราแต่เป็นของที่มีค่าที่สุดสำหรับแม่ทุกคน ผิดกับแม่นวลที่ไม่เคยได้ของขวัญจากลูก แม้แต่คำว่า "รักแม่" ก็ไม่เคยได้ยินสักครั้ง แต่ว่าแม่นวลไม่เคยโกรธดาวเลย ไม่เคยเรียกร้องสักครั้งกลับเห็นใจลูกคิดว่าลูกคงไม่มีเวลา แค่เห็นดาวตั้งใจเรียนอ่านหนังสือแม่นวลก็ภูมิใจมากแล้ว ปริญญาบัตรของดาวเป็นสิ่งที่แม่นวลรอคอยมาทั้งชีวิต แม้ว่าร่างกายแม่นวลจะพิการแต่ความตั้งใจที่อยากเห็นลูกจบปริญญาเป็นแรงผลักดันสูงสุดที่ทำให้แม่นวลทำงานเพื่อเก็บเงินเป็นทุนการศึกษาให้ดาว
ในตอนเย็นหลังจากเลิกงาน แม่นวลก็กลับบ้านมาหุงหาอาหารเตรียมไว้ให้ดาว เมื่อทำงานบ้านเสร็จแล้วแม่นวลก็จัดเตรียมเอาผ้าพันคอไหมพรม ตุ๊กตาไหมพรมที่แม่นวลถักไว้เมื่อตอนกลางคืน กระป๋องใส่เงินทอน ทุกอย่างถูกจัดอย่างเป็นระเบียบลงในตะกร้าที่มีสายคล้อง เมื่อแม่นวลเตรียมตัวเสร็จแล้วก็ค่อยๆถือไม้ค้ำเดินไปตามบาทวิถี ทุกย่างก้าวเปี่ยมไปด้วยความรักที่มีต่อดาว จึงทำให้แม่นวลไม่เคยเหน็ดเหนื่อย กับมีรอยยิ้ม แววตาเปี่ยมด้วยความสุข สุขใจที่ได้ทำเพื่อลูก ได้เห็นลูกมีการศึกษา มีอนาคตที่ดี คนทั่วไปที่ได้พบเห็นแม่นวลต่างสงสารช่วยอุดหนุนสินค้าแม่นวล จนขายหมดแทบทุกวัน เมื่อแม่นวลกลับมาบ้านก็เป็นเวลาค่ำแล้ว เห็นดาวกำลังนั่งอ่านหนังสือเพราะเป็นช่วงเตรียมตัวเข้ามหาวิทยาลัย ความเหนี่อยจากการทำงานเลือนหายไปจากกาย กลับเป็นความปลาบปลื้มที่เห็นลูกขยันเรียน
เมื่อถึงช่วงก่อนสอบแอดมิชชั่นเข้ามหาวิทยาลัย ดาวเครียดมากเก็บตัวอยู่แต่ในห้องจนแม่นวลเป็นห่วงจึงเข้าไปคุยด้วย
"เหลืออีกกี่วันจะสอบแอดมิดล่ะลูก" แม่นวล ถามด้วยส้ำเสียงแห่งความรักความเป็นห่วง
"เหลืออีกหนึ่งอาทิตย์ แอดมิชชั่น ไม่ใช่ แอดมิด เรียกให้มันถูกด้วย" ดาวตอบด้วยน้ำเสียงห้วนๆ
"ดาวว่าแม่ไปทำงานของแม่ต่อเถอะ อย่ามายุ่งกับดาวเลย ดาวจัดการตัวเองได้ " แล้วดาวก็ก้มหน้าอ่านหนังสือต่อโดยไม่ได้สังเกตเลยวว่ามีน้ำใสๆเ่อล้นดวงตาที่แฝงไปด้วยความเศร้าของแม่นวลกำลังมองอยู่ แม่นวลค่อยๆพยุงตัวเองถือไม้ค้ำเดินออกจากห้องของดาวไป
วันสอบแอดมิชชั่น แม่นวลลางานเืพื่อไปเฝ้าดาว แต่ดาวกลับบอกว่าให้แม่นวลอยู่บ้านเพราะถ้าไปก็จะเป็นภาระของตน แม่นวลก็ได้แต่นั่งรออยู่ที่บ้านคอยส่งกำลังใจให้ดาวตลอด พอดาวกลับมายังไม่ทันที่แม่นวลจะพยุงกายลุกขึ้นไปหาลูก ดาวก็เข้าห้องไม่พูดกับแม่นวลสักคำ แต่ละวันแทบจะนำคำที่ดาวพูดกับแม่นวลได้ความห่างเหินระหว่างดาวกับแม่นวลเริ่มมากขึ้นทุกที จนกระทั่งวันที่ดาวสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้แม่นวลดีใจมากจะเข้าไปกอดดาวแต่ดาวกลับเดินหนี ไปหยิบโทรศัพท์โทรคุยกับเพื่อนอย่างสนุกสนาน โดยไม่เคยคำนึงถึงความรู้สึกของแม่นวลเลยสักนิด เพื่อนดาวชวนไปอยู่หอพักที่มหาวิทยาลัย ดาวจึงของอนุญาตแม่นวลอยู่หอโดยอ้างว่ามหาลัยอยู่ไกลบ้านเดินทางลำบาก ซึ่งแม่นวลก็ต้องอนุญาตเพราะอยากเป็นดาวสุขสบาย แม้ว่าความสุขสบายของลูกต้องแลกมาด้วยหยาดเหงื่อแรงกายของแม่ ต้องแลกด้วยความเหงา ความคิดถึงที่แม่มีต่อลูก แม่ก็ยอม
|
|
Posted on: August 11, 2007, 10:00:56 PM
Posted by: !!!MemORieS!!!
|
|
เยี่ยนมากเลยคับบบบบ จาเป็นกำลังใจให้น้า....หุหุ
|
|
Posted on: August 11, 2007, 09:56:14 PM
Posted by: rUkToR+
|
|
ทุกๆเย็นแม่นวลจะถือไม้ค้ำค่อยๆเดินออกไปรับดาวที่หน้าโรงเรียน จนเพื่อนๆที่โรงเรียนของดาวต่างพากันมองด้วยสายตา ที่ทำให้ดาวรู้สึกอึดอัดมาก "ดาว หิวไหมลูก เย็นนี้แม่ทำราดหน้าของโปรดดาวไว้ให้ด้วยล่ะ เดี๋ยวกลับบ้านไปกินให้เต็มที่เลยนะลูก" แม่นวลพูดพลางลูบหัวลูกน้อยด้วยความรักใคร่ หารู้ไม่ว่าในใจของดาวนั้นแฝงไปด้วยความเจ็บปวดที่แม่นวลมารับเธอที่โรงเรียน ดาวปัดมือแม่นวลพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าว
"แม่ วันหลังไม่ต้องมารับดาวอีก แม่เห็นสายตาที่เพื่อนเค้ามองมากันไหมดาวอายเพื่อนนะแม่ที่มีแม่ขาพิการ" คำพูดของดาวบาดลึกลงกลางใจของแม่นวล แม่ผิดใช่ไหมลูกที่แม่ขาพิการแล้วทำให้ลูกต้องอายเพื่อน ความเป็นห่วงของแม่กลับทำให้ลูกต้องรำคาญใจแม้ว่าแม่นวลจะเสียใจมากแต่ก็ต้องทนฝืนยิ้มบอกดาวว่า
" ได้ลูก ต่อไปนี้แม่จะไม่ไปรับดาวที่โรงเรียนอีก ในเมื่อเป็นความต้องการของลูกแม่ก็ยอม เวลาดาวเดินกลับบ้านระวังตัวด้วยนะลูกแม่เป็นห่วง อย่ากลับบ้านเย็นนักนะลูก" หลังจากวันนั้นดาวก็กลับบ้านเองโดยที่ไม่มีแม่นวลไปรับ บางวันก็กลับตรงเวลา บางวันก็กลับค่ำ วันไหนที่ดาวกลับค่ำแม่นวลก็จะถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงแต่ดาวก็หงุดหงิดใส่อารมณ์ฉุนเฉียวกับแม่นวล บ่อยครั้งที่แม่นวลร้องไห้เสียใจ ว่าร่างกายตนเองพิการทำให้ลูกต้องอายคนอื่น เสียใจที่ความเป็นห่วงกลับกลายเป็นความน่ารำคาญของลูกทำให้ลูกต้องโมโห แม่นวลจึงไม่กล้าพูดกับดาวมากนักส่วนดาวเองก็ทำตัวห่างเหินกับแม่นวลเข้าไปทุกที เป็นเวลานานมากแล้วที่แม่นวลไม่เคยได้รับอ้อมกอด ไม่ได้ยินคำว่ารักจากปากของดาว ทั้งๆที่ใจแม่อยากจะอยู่ใกล้ๆลูก อยากกอด อยากหอมแก้มลูก แต่ไม่มีโอกาส แม้แต่วันเกิดของดาวที่แม่นวลเก็บเงินซื้อของขวัญที่ดาวอยากได้ ก็ได้รับแต่เพียงรอยยิ้มบางๆและคำขอบคุณสั้นๆจากปากของดาว พอแม่นวลจะพยุงกายเดินเข้าไปกอด ดาวก็เดินหนีไปที่อื่น แม่นวลก็ได้แต่โอบเอาอากาศที่ว่างเปล่า จินตนาการว่าได้กอดลูกแล้ว
|
|
Posted on: August 11, 2007, 09:37:42 PM
Posted by: rUkToR+
|
|
ท่ามกลางพายุฝนที่โหมกระหน่ำแม้อาจพัดพาให้ต้นไม้ตามบาทวิถีโค่นหักลง แต่ไม่อาจทำลายสายใยบางๆที่สร้างมาจากความรักความผูกพันของแม่ที่มีต่อลูก หญิงวัยกลางคนกำลังกางร่มเดินฝ่าพายุฝนเพื่อไปรับลูกของเธอที่อยู่อีกฟากของถนน " ดาวลูกแม่ รอแม่นะลูกเดี๋ยวแม่ข้ามถนนไปรับ" แม่นวลยิ้มด้วยความดีใจเมื่อได้เห็นหน้าดาวลูกสาวของเธอแต่โชคชะตาช่างโหดร้ายยิ่งนัก ขณะที่แม่นวลกำลังข้ามถนนมีรถเก่งคันหนึ่งขับมาด้วยความเร็วสูงพุ่งชนแม่นวลทรุดลงกับพื้นแล้วขับหนีไป อุบัติเหตุครั้งนี้ทำให้แม่นวลต้องสูญเสียขาข้างขวาไป แม้กายแม่นวลจะพิการแต่ใจของแม่นวลเข้มแข็งมาก แม่นวลยังคงไปทำงานที่โรงงานทอผ้าตามปกติ แม้การทำงานจะทุลักทุเลมากกว่าเมื่อครั้งที่ร่างกายยังสมบูรณ์ แต่แม่นวลก้อไม่เคยย่อท้อต่อโชคชะตา ยังคงอดทนทำงานเพื่อมีเงินเก็บเป็นทุนการศึกษาให้ดาว ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาแม่นวลเป็นทั้งพ่อและแม่ในเวลาเดียวกัน พ่อของดาวจากไปตั้งแต่ดาวยังเล็กๆจึงทำให้แม่นวลรักและดูแลดาวอย่างดีคอยปลูกฝังคำสอนที่ดีให้กับดาว หวังจะให้ดาวเป็นคนดี ด้วยความรักทำให้แม่นวลตามใจดาวทุกอย่างแม้บางครั้งดาวอยากได้สิ่งของที่มีราคาแพงเกินกำลังเิงินของแม่นวลที่จะซื้อมาได้ แต่เมื่อดาวพูดว่า
"ดาวเห็นคนอื่นเค้ามีกันทำไมดาวไม่มี ดาวอยากมีเหมือนคนอื่นเค้านี่แม่"
เมื่อได้ยินประโยคนี้ แม่นวลก็ต้องใจอ่อนทุกครา ด้วยความสงสารลูก พยายามทุกวิถีทางที่จะซื้อของให้ลูกตามต้องการ แม้ว่าแม่นวลจะเหน็ดเหนื่อยมากสักเพียงใดก็ตาม แต่เมื่อเห็นลูกมีความสุข แม่นวลก็พลอยปลื้มใจ
|
|
Posted on: August 11, 2007, 09:19:16 PM
Posted by: rUkToR+
|
|
|
Kru Somsri's English School
