Kru Somsri's English School

ห้องสนทนาของโรงเรียนสอนภาษาอังกฤษคุณครูสมศรี

คุยกับคุณครูสมศรี

( อยากได้อ้อมกอดที่อบอุ่นคืนมา )

: September 07, 2009, 05:40:35 PM : Dereana
อิอิ
: September 06, 2009, 04:27:22 PM : (-'w'-)ฮิรู๊~
เป็นคล้ายๆกันเลยค่ะ TTOTT หนูก็เคยถามแม่ว่ารักหนูมั้ย แม่ตอบมาว่า"ไร้สาระ" ปัญหาครอบครัวที่มีมาตั้งแต่ยังเล็ก มันหล่อหลอมหนูให้ลืมความใสซื่อ มองโลกในแง่ดี หรือความสุขดีดีไปเกือบจะหมด ถ้าตอนนี้ยายยังอยู่ คงไม่เป็นอย่างนี้ ที่พล่ามมาทั้งหมดแค่อยากบอกพี่ว่า ไม่ใช่คนๆเดียวที่จะเจอปัญหาแบบนี้ แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะก้าวข้ามมันไปอย่างมีความสุข เดินตามเกมส์ของเรา ที่แม้เกมส์สิ้นสุดแล้วชัยชนะจะสามารถทำให้ทุกคนที่พี่รักภูมิใจได้ หนูเองเวลาที่ไม่มีใครก็ไม่เหลือใครจริงๆ ครอบครัวก็กดดัน เพื่อนก็เมินเฉย ไม่มีใครเข้าใจเราได้ มีแต่เรา.ที่เข้าใจตัวเอง คนอื่นเข้าใจเรา ก็มาพัฒนาเราไม่ได้ แต่เราเข้าใจตัวเอง เราพัฒนาตัวเองได้ ฤดูกาลยังเปลี่ยนไป ก็ไม่มีใครที่จะจมอยู่กับความทุกข์ตลอดไปหรอกค่ะ สู้ๆนะคะ
: September 04, 2009, 08:51:39 PM : >>(P)>a<(O)<<
^^
: September 04, 2009, 01:57:41 PM : Ja-Ja (Sailom) ^^
: สารวัตรนักเรียน September 02, 2009, 10:31:54 AM อยากจะบอกน้องว่า ที่โรงเรียนสอนภาษาอังกฤษ "คุณครูสมศรี" แห่งนี้ มีอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นให้หนูเสมอมาค่ะ คุณครูสมศรีและพี่ๆ ทุกคนเป็นกำลังใจให้ค่ะ ขอบคุณค่ะพี่ หนูงี่เง่าเองเเหละค่ะ ^^ บางทีทั้งที่เรารู้อยู่ว่าควรทำอย่างไร เเต่ทฤษฏีกับการปฏิบัติจริงมันต่างกันมาก ตอนไม่เครียดอาจทำได้ในหลายเรื่อง พอเครียดบางทีมันก็ยากที่จะมองข้ามความเครียดได้ ยิ่งเราปล่อยวางช้าเพียงใด ทุกอย่างที่เคยทำได้ดูเหมือนเราไม่เคยเจอ คะเเนนที่เคยได้ดี ๆ ดูมันลดลงทุกที ปล. กว่าจะคิดได้ก็ตอนได้ 7/10 เนี่ยนะ...เซ็งกับตัวเอง ด้วยความจริงใจ (จริง ๆ) ขอบคุณพี่มากเลยนะคะ (จ๊ะจ๋า สายลม) ''
: September 04, 2009, 01:48:25 PM : Ja-Ja (Sailom) ^^
: Dereana September 03, 2009, 08:24:59 PM ขอโทษทีนะคะท่ามาตอบช้า.... พอดีมีปัญหาสุขภาพนิดหน่อยค่ะ แหะๆ v v v สู้ๆนะคะ อิอิ หายไว ๆ นะ คราวหลังไม่สบายพักกายให้หายก่อนนะคะ อย่าลำบากเลย จ๋าไม่เป็นไรมากหรอกค่ะ ปล. วันนี้อังกฤษ 7/10 ครั้งก่อน 9 ครึ่ง/10 ก่อนนั้น 10 เกือบทุกครั้ง มันลดลงทุกทีเพราะว่ามีเรื่องเครียดนิดหน่อย ไม่ได้ทบทวนเลย 555 เเต่ว่าไม่ต้องห่วงนะคะเดี๋ยวก็คงปรับตัวได้สักพักเเหละค่ะ ก็...จ๋ามีไก่อยู่ทั้งคนนี่คะ รักไก่นะคะ (จ๊ะจ๋า สายลม)
: September 03, 2009, 08:24:59 PM : Dereana
ขอโทษทีนะคะท่ามาตอบช้า.... พอดีมีปัญหาสุขภาพนิดหน่อยค่ะ แหะๆ ขอลองตอบดูนะคะ อิอิ Q : อ่านหนังสือไม่ทันทำอย่างไร "นางสาว'ก' " ตอบว่า...หยิบขึ้นมาอ่าน "นางสาว 'ข' " ตอบว่า...ทำใจให้สงบก่อน แล้วค่อยหยิบขึ้นมาอ่าน "นางสาว 'ค' " ตอบว่า...เครียด++ ไม่อ่านแล้วโว้ยยยยย!! ขอถามจ๋าค่ะ ..ว่า...ใครเอ็นติด?? คิดคำตอบในใจแล้วมาดูเฉลยกันนะคะ... v v v เฉลยนะคะ สามารถตอบได้ หลายกรณีค่ะ แต่ขอเอาแค่3กรณีนะคะ กรณีที่1 คือ ก ข และ ค เอนท์ติดค่ะ ซึ่งจะได้คำตอบเป็นแบบนี้เมื่อ.... ก. เป็นคนที่มีพื้นฐานนิสัยไม่เครียด ไม่ซีเรียส มีการวางแผน จัดระบบการอ่านหนังสือ "แบบไม่รน" เลยทำให้เขาอ่านหนังสือได้รู้เรื่องค่ะ ส่วน ข. ถ้า ข เลือกใช้วิธีนี้ แสดงว่าเขาเป็นคนใจเย็น...ไม่รน โอกาศติดก็มีสูงอยู่แล้วค่ะ ส่วน ค. ไม่อ่านหนังสือแต่เอนท์ติด อาจเป็นเพราะเขาตั้งใจเรียนในห้อง อย่างแรงงงงงง และหัวดีอย่างมากกกกค่ะ กรณีที่2 คือ ข และ ค เอนท์ติดค่ะ ซึ่งจะได้คำตอบเป็นแบบนี้เมื่อ.... ก. เป็นคนที่ซีเรียส(?) รน ยิ่งรู้ว่าอ่านไม่ทันก็ยิ่ง รน พยายามอ่านให้ได้มากๆ แต่ไม่มีคุณภาพเลยสอบไม่ติด อาจทำให้สุขภาพเสียด้วยค่ะ ข และค เหตุผลเดิมค่ะ กรณีที่3 คือ ข เอนท์ติดค่ะ ข. ก. เหตุผลเหมือนเดิมค่ะ ส่วน ค.ไม่ติด เพราะ ไม่รู้จักแก้ปัญหาให้ตัวเอง เอาแต่หนีปัญหา ฉันอ่านไม่ทันก็ไม่อ่าน จะอ่านไปทำไมเปล่าประโยชน์ ถ้าคิดแบบนี้แล้วเมื่อไหร่จะอ่านทันหละคะ เนอะ อิอิ สรุปก็คือ...ถ้าเราเจอปัญหาที่แก้ไม่ออก เช่น อ่านหนังสือไม่ทัน เราไม่สามารถย้นเวลาได้ ปัญหาของจ๋า... จ๋าก็คงจะย้อนเวลากลับไปให้เวลาอยู่กับเรามากๆได้เหมือนกัน จริงไหมคะ เพราะฉนั้น...สิ่งแรกที่เราต้องทำคือ...ทำใจยอมรับมันให้ได้ เพราะยังไงเราก็ไม่มีทางหนีมันพ้น ยังไงเราก็ต้องเผชิญอยู่ดี... ต่อไปก็...ทำจิตใจให้สงบ ควบคุมความคิดไม่ให้เตลิดไปไกล หรือเอาแต่คิดวนอยู่ในอ่าง ซ้ำไปซ้ำมา แล้วก็สุดท้าย...เราอาจจะไม่มีทางแก้ปัญหานั้นได้ทั้งหมดโดยลำพัง แต่สิ่งแรกที่เราทำได้คือ...ทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดก่อน ดีไหมคะ เป็นพี่สาวที่ดีของน้องชาย เป็นลูกที่ดีของพ่อแม่ ส่วนปัญหาของผู้หใญ่หรือปัญหาอื่นๆ ก็ค่อยๆแก้ หลังจากที่เราทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดแล้ว.. พยายามเติมกำลังใจของเราให้เต็ม... ลุกด้วยตัวเราเอง แล้วก็..อย่าพยายาม "คิด" ทำลายกำลังใจตัวเอง...ค่ะ สู้ๆนะคะ อิอิ
: September 02, 2009, 10:31:54 AM : สารวัตรนักเรียน
อยากจะบอกน้องว่า ที่โรงเรียนสอนภาษาอังกฤษ "คุณครูสมศรี" แห่งนี้ มีอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นให้หนูเสมอมาค่ะ คุณครูสมศรีและพี่ๆ ทุกคนเป็นกำลังใจให้ค่ะ
: September 01, 2009, 11:09:02 PM : Dereana
บอร์ดมันเน่ามากเลยค่ะ T_T" เดี๋ยวพรุ่งนี้ไก่มาตอบนะคะ TTTTTTT__________TTTTTTTT
: August 31, 2009, 09:40:05 PM : Ja-Ja (Sailom) ^^
โอ๊ย!! @_@ ทำอักษรตัวโต ๆ ไม่เป็น เดี๋ยวก็ทำได้ เดี๋ยวก็ทำไม่ได้ งง ๆ กับตัวเอง
: August 31, 2009, 09:38:25 PM : Ja-Ja (Sailom) ^^
ขอบคุณนะคะไก่ เเละต้องขอโทษอีกครั้งนะคะที่น้องชาย (ไม่เเท้) เสียมารยาทกับไก่ (กว่าจะเข้าบอร์ดได้ก็ต้องรอคุณนายกอล์ฟเล่นเกมก่อน...เซ็งค่ะ เดี๋ยวนี้ความเป็นส่วนตัวหายไปทุกขณะ) อย่างที่บอกนั่นเเหละค่ะ ไม่มีอะไรมากหลอกค่ะ เพียงเเต่ครอบครัวเสียเสาหลักต้นนึงไปเเล้ว เสาต้นต่อไปอย่างจ๋าเลยถูกกดดันเต็ม ๆ เวลาเเบบนี้บางทีมันเหนื่อยเเล้วก็รู้สึกท้อ คำพูดที่ญาตผู้ใหญ่ท่านพูดมามันทำให้จ๋าอึดอัดค่ะ อยากจะกอดใครสักคนเเต่ทำไม่ได้ ยิ่งนึกถึงคนใกล้ตัวซึ่งเดี๋ยวนี้ดูจะห่างไกลกันเหลือเกิน พอคิดทบทวนดูดี ๆ ก็เพิ่งนึกได้ว่าที่ผ่านมาไม่เคยได้รับอ้อมกอดจากคนในบ้านเลย ไก่คะ จ๋ารู้จักกับป้าคนหนึ่งท่านขายน้ำปั่นอยู่ตรงข้ามโรงเรียน เชื่อหรือเปล่าค่ะว่าจ๋าน่ะเหงามาก ๆ บางครั้งก็กอดป้าเค้าอยู่นานเลยล่ะ (อิอิ สนิทกันน่ะค่ะ) พอคิดเเบบนี้ก็รู้สึกเหมือนตัวเองขาดความอบอุ่นเลยค่ะ ทั้งที่มีพ่อเเม่อยู่ด้วย เเต่นับวันเรายิ่งห่างกัน ไม่มีการโต้เถียงใด ๆ ทั้งสิ้น ไม่มีอ้อมกอดที่จริงใจ เเค่กอดเเบบขอไปที่ยังไม่มีเลยค่ะ ส่วนเรื่องทางบ้าน *น้าที่จ๋ารักเเละเคารพหนีออกจากบ้านค่ะ มีเเม่คอยช่วยเหลือ เเต่พ่อไม่เห็นด้วย เลยดูทั้งคู่ไม่ลงรอยกัน เเล้วจ๋าก็รู้สึกเสียใจมาก คิดมาตลอดตั้งเเต่วันที่ 11 สิงหาว่า น้าของจ๋าตายไปเเล้ว คน ๆ นั้นไม่ใช่น้าของจ๋าอีกต่อไป จ๋าขอโทษนะคะที่นิสัยไม่ดีเลย เเต่จ๋าเสียใจมากจริง ๆ ค่ะ ตอนหลังเมื่ออาทิตย์ก่อนจ๋าเพิ่งทราบว่าน้าถูกทำของใส่ค่ะไก่ ก็เลยดีใจนิดนึง เพราะสิ่งที่น้าทำอาจทำโดยไม่รู้ตัว...ก็นั่นเเหละค่ะ มันไม่มีเเค่นี้เเน่ ตอนนี้ครอบครัวจ๋าถูกโกงเงินอีกเเล้วล่ะค่ะ ไม่เเน่ใจว่ากี่เเสน เเต่เเน่นอนว่าไม่ใช่เรื่องดี เมื่อวานน้าคนที่กล่าวถึงก็เคราะห์ซ้ำกรรมซัดถูกมิจฉาชีพปล้นกระเป๋าไปทั้งใบเลยค่ะ มีอีกเยอะเลยเเหละปัญหาน่ะค่ะ เเต่ว่าจ๋าขี้เกียจคิดเเล้วล่ะค่ะ คงเพราะได้ระบายความอึดอัดมั้งคะเลยรู้สึกดีขึ้นนิดนึง 555 เขียนมึน ๆ หน่อยนะคะไก่ เพราะปกติจ๋านอนเเล้วล่ะค่ะ เอาล่ะ...ไปนอนก่อนนะคะ ปล. ขอบพระคุณพระผู้เป็นเจ้าที่ดลบันดาลให้ไก่เข้าบอร์ด ขอบพระคุณคุณครูสมศรีที่เอื้อเฟื้อพื้นที่น้อย ๆ นี้ให้ลูกได้ระบายความรู้สึก (ที่จริงก็ไม่น้อยนะคะ) ขอบคุณไก่สำหรับความจริงใจที่เธอมีเพิ่มขึ้นตลอดเวลา ซึ่งเพื่อนคนนี้สัมผัสได้ ขอบคุณเพื่อน ๆ ที่ให้กำลังใจ (เเม้จะมีคนเดียวเเต่มันเป็นกำลังใจอันยิ่งใหญ่) ...เเละสุดท้าย ราตรีสวัสดิ์ค่ะ มึนเเล้ว ง่วงเด้วย ถ้าหาวอีกครั้งจะไม่สุภาพ (3 หาว) ^^ (Sailom)
: August 31, 2009, 04:54:07 PM : Dereana
เข้มแข็งเข้าไว้เพื่อน...ไม่มีใครช่วยเราได้ นอกจากเราช่วยตัวเอง ไม่มีใครทำให้เราเข้มแข็งได้ ถ้าเราไม่ทำจิตใจให้เข้มแข็งด้วยตัวเราเอง ปัญหาร้อยแปดที่เข้ามาในชีวิตไก่ ชีวิตจ๋า ชีวิตคุณครู ชีวิตคุณพ่อหรือชีวิตคุณแม่ของจ๋า คือบททดสอบจากฟ้า ที่เมตตาส่งมันมาฝึกจิตใตของเราให้เข้มแข็งมากขึ้น ทุกๆครั้งที่เราผ่านปัญหาไปได้ เราจะรู้สึกว่า... "แค่นี้เองหรอ? เรื่องจิ๊บๆ" "ปัญหาทีกำลังเจอในปัจจุบันใหญ่กว่าอีก" ปัญหาใหญ่ๆของเราในตอนนี้... มันก็คือปัญหาเล็กๆของเราในอนาคตนั่นเอง คนที่มั่วแต่รู้สึกทุกข์ที่เจอกับปัญหา ก็คือ คนที่ไม่ผ่านการทดสอบ..คือ คนที่ไม่เข้มแข็งพอ.. ไก่เชื่อว่า จ๋าเป็นคนเข้มแข็ง จ๋าทำได้อยู่แล้ว...จ๋า"ต้อง"ผ่านมันไปได้แน่นอน "ไก่เชื่อจ๊ะ" สู้ๆนะคะ ถ้ามีปัญหาอะไร "087-...^^" เบอร์นี้...คือเบอร์ของเธอ โทรมาได้ตลอดนะคะ (เลี่ยนจัง สงสัยเพิ่งจะแย่งแองจี้กินนมอัดเม็ด เลยแอบปล่อยมุกหวานเลี่ยนบ้างอะไรบ้างค่ะ อิอิ)
: August 30, 2009, 10:01:18 PM : ~~NTK_NicE~~
สู้ๆๆน่ะค่ะ เราก้เจอคล้ายกันแหละ อิอิ :'D แม่รักเราแต่ท่านไม่ค่อยแสดงออกเท่านั้นเอง คิดในแง่ดีเอาไว้น่ะค่ะ
: August 30, 2009, 06:21:27 PM : Ja-Ja (Sailom) ^^
ช่วงนี้มันเป็นเวลาที่หนูรู้สึกว้าเหว่มาก เหมือนเรือที่ลอยเคว้งกลางทะเล เจอมรสุมทุกทิศทาง ทั้งปัญหาทางบ้าน ปัญหาการเรียน ทุกอย่างมันดูไม่ดี จริง ๆ การเรียนอาจจะดีก็ได้ เเต่สำหรับหนูมันยังไม่พอ ในเวลาเเบบนี้หนูอยากกอดเเม่ อยากให้เเม่อยู่ข้าง ๆ อยากเห็นหน้าเเม่ชัด ๆ อยากทานข้าวด้วยกัน อยากให้เเม่กลับบ้านเร็ว ๆ อยากให้พ่อเลิกพูดจาเหยีดหยามลูกในไส้คนนี้ ไม่อยากให้พ่อดูถูกโรงเรียนหนู ถึงที่นี่จะมีเด็กไม่ดีอยู่บ้างเเต่จริง ๆ เเล้วไม่ใช่โรงเรียนนี้เเละอาจารย์ที่นี่หรือที่ทำให้หนูได้เรียนรู้สิ่งดี ๆ ที่สำคัญเหนือสิ่งอื่นใด ไม่ใช่ที่นี่หรือที่ทำให้หนูมีการศึกษา ถึงจะเก่งสู้เพื่อนไม่ได้ เเต่หนูก็เรียนรู้ที่จะอดทนเเละเป็นเด็กดี บางครังหนูอยากให้พ่อเข้าใจความรูสึกของหนูบ้าง ทุกครั้งที่ดูถูกหนู หนูรู้สึกว่าหนูต้องเอาชนะให้ได้ เเต่พอหนูชนะได้หนึ่งอย่างพ่อก็ตั้งสอง สาม สี่ตามมา จนบางครั้งหนูก็รูสึกเหนื่อยไม่อยากเล่นเกมนี้กับพ่อ พ่อไม่เคยพูดเลยว่าดีเเล้วนะ ทำต่อไปนะ หรือคำพูดที่เเสดงถึงความรักความห่วงใยที่หนูโหยหามาตลอดมันไม่เคยหลุดออกมาจากปากพ่อเลย เเต่หนูไม่โกรธพ่อหลอกนะคะ เพราะพ่อก็เป็นส่วนหนึ่งที่ผลักดันหนูให้กระตือรือร้น เเต่สิ่งที่หนูต้องการเหนืออื่นใดมันคือความใกล้ชิดเเละกำลังใจต่างหาก ที่จริงหนูก็อยู่เเบบนี้มานานเเล้วล่ะค่ะ ทั้งที่มีครอบครัวที่น่าจะสมบูรณ์ เเต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกเหมือนตัวเองขาดความอบอุ่นอยู่เสมอ ไม่อยากได้อะไรเเล้ว ให้กัดก้อนเกลือกินเเต่มีเเม่อยู่ข้าง ๆ ยังดีซะกว่าสภาพตอนนี้อีก คิดถึงเเม่ เหมือนเเม่อยู่ไกลเหลือเกิน คิดถึงสมัยเด็ก ๆ ที่ไปโรงเรียนก็มีเเม่นั่งเฝ้าอยู่หน้าห้อง คิดถึงตอนที่เเม่ไปรับไปส่งหนูที่โรงเรียน ช่วงเวลาที่หนูเป็นเด็กเงียบไม่พูดไม่จา ตอนนั้นมันเป็นตอนที่หนูมีความสุขมาก หนูน่าจะบอกเเม่ว่าหนูรักเเม่มากเเค่ไหน มาจนตอนนี้ ตอนที่หนูเป็นพิธีกรที่กล้าเเสดงออก หนูอยากบอกเเม่ว่ารักเเม่ เเต่หนูทำได้เพียงจินตนาการ เราไม่ค่อยมีเวลาให้กันเลย เเล้วพอหนูบอกรักเเม่ เเม่ก็ดูเหมือนไม่ค่อยปลื้ม พอถามว่ารักมั้ยก็ไม่ตอบ หนักเข้าเเม่ก็ต่อว่าหนู เเต่หนูไม่โกรธเเม่หลอกค่ะ เเค่น้อยใจเท่านั้นเองที่บางครั้งรู้สึกเหมือนเเม่ไม่รัก อยากกลับไปเป็นเด็กงอเเง อยากกอดเเม่ เเล้วยิ่งตอนนี้ทางบ้านมีปัญหายิ่งรู้สึกท้อขึ้นมาทุกที ๆ เสาหลักสำคัญต่อไปของครอบครัวก็คือหนู ทุก ๆ คนกดดันหนูอย่างไม่รู้ตัว รวมทั้งตัวหนูเองด้วย รู้สึกอึดอัด รู้สึกเหงา อยากกอดใครสักคนที่เข้าใจหนู อยากสัมผัสอ้อมเเขนเเห่งความอบอุ่นที่ห่างหายไปหายสิบปี มันหายไปนานจริง ๆ อ้อมเเขนที่ทำให้เรารูสึกได้ถึงความอบอุ่นอย่างแท้จริง ปล. วันเเรกที่เกิดปัญหาทางบ้าน คืนวันที่ 11 สิงหาที่ผ่านมาหนูโทรไปหาคุณครูตอน 5 ทุ่มกว่า ๆ ตอนนั้นหนูทราบดีว่ามันไม่สมควรเลย หนูเลยตัดสายทิ้งไป หนูก็ไม่ทราบว่าต่อสายติดคุณครูหรือเปล่า เพราะหนูขี้ขลาดมากเลยโทรไป ต้องขออภัยคุณครูไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ