ทุกสิ่งย่อมมีจุดสูงสุดและต่ำสุดใช่ไหมคับ ผมรู้สึกว่าชีวิตผมมาถึงจุดตกต่ำที่สุดแล้วคับ
เมื่อตอนกลางเทอม 1 (ผมอยู่ ม.4) เปอร์เซนต์เฉลี่ย 51.35%
นั่นทำให้มันไม่เป็นที่พอใจของทุกๆคนรวมทั้งผมด้วย จากการที่ม.3เคยได้ 70 กว่าๆ มันทำให้ผมรู้สึกแย่ รู้สึกอาย และรู้สึกท้อถอย ทำให้ผมไม่รู้ว่าผมควรจะดำเนินชีวิตต่อไปได้อย่างไร
ปีนี้นอกจากผลการเรียนจะลดลงแล้วยังมีอีกหลายๆเรื่องที่ทำให้ผมรู้สึกแย่ เรื่องแรกผมสอบไม่ติดรด.ทำให้ผมรู้สึกด้อยค่าในตัวเองทั้งๆที่ผู้ชายคนอื่นในห้องได้หมด(ห้องผมมี ผู้ชาย 9 คน ผู้หญิง 24 คน)มันยิ่งตอกย้ำความท้อได้เป็นอย่างดี เรื่องต่อมาคือ ผมไปสอบชิงทุนAFS ผมทุ่มทั้งความมานะ ความรู้ทั้งหมดที่มีในหัว พอถึงรอบสอบสัมภาษณ์ ผมวางมาดไว้อย่างดี จนผ่านเข้าไปถึงรอบตัวสำรอง ผมหวังมาตลอดว่าจะได้รับเลือกให้เป็นตัวจริง เพราะผมพลาดเรื่องรด.มาแล้ว ผมก้อไม่ควรจะพลาดอีก แต่สุดท้ายผมก้อพลาดจนได้
ผมไม่รู้ว่าจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้อีกต่อไปหรือไม่ เพราะสิ่งที่ผมเจอมีแต่ความผิดหวัง
อีกเรื่องหนึ่งก้อคือ ผมแอบชอบเพื่อนคนหนึ่ง การที่เพื่อนแอบชอบเพื่อนอาจไม่แปลกเท่าไร แต่เพื่อนคนนั้น เขาเป็นผู้ชายเหมือนผม!!!!!
ผมเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่ผมขึ้น ม.1แล้ว แต่พ่อแม่ไม่รู้ เพราะตอนเด็กๆผมชอบใช้ของที่เป็นสีชมพูกับสีม่วง เลยทำให้ถูกเพื่อนๆล้อ ผมกลั้นกับความรู้สึกนั้นมาตลอด จนพอผมอยู่ม.1 ผมทนไม่ไหวแล้ว ก้อเลยปลดปล่อยตัวเอง โดยที่ผมไม่แสดงท่าทีเวลาอยู่บ้าน แต่เวลาอยู่โรงเรียนผมเวลาผมนั่งใกล้เพื่อนผู้ชาย ผมจะรู้สึกแปลกๆ !!!!!!!!!!!!!!
ผมไม่ได้อยากให้ตัวเองเป็นแบบนี้ แต่ทำไงได้ล่ะ
ผมไม่อยากให้มีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นอีก วันที่ 10 ตุลานี้ ผลสอบปลายภาคก้อจะออกแล้ว ผมอยากให้มันดีกว่าคราวที่แล้ว แต่มันก้อคงเป็นไปไม่ได้ เพราะผมมัวแต่เศร้ากับเรื่องในอดีต จนถึงกับบอกตัวเองว่า"ชีวิตนี้ กรูคงดีกว่านี้ไม่ได้แล้ว แล้วอ่านหนังสือไปเพื่ออะไรวะ" แต่แล้วผมก้อคงต้องรับผลแห่งความท้อ ที่ไม่ยอมอ่านหนังสือก่อนสอบ
ผมอยากให้ทุกๆคนและคุณครูมาช่วยเป็นกำลังใจให้หน่อย และอยากให้ลองหาคำตอบสำหรับทุกปัญหา เพราะบางทีมันอาจเป็นคำตอบแห่งชีวิตของผมก้อได้
Kru Somsri's English School
