Kru Somsri's English School

ห้องสนทนาของโรงเรียนสอนภาษาอังกฤษคุณครูสมศรี

คุยกับคุณครูสมศรี

( ความห่างไกลทำให้เราได้รู้จักคำว่า "รัก" )

: October 27, 2007, 09:14:02 PM : ~^Tukt!K^~
อย่าคิดมากนะ.... สู้ๆ สู้ต่อไป... เรารู้เทอทำได้อยู่แล้ว... จิงม่ะ..
: October 27, 2007, 02:35:07 PM : M-e myself
ขอบคุณ แม่ครูที่รักของหนูและทุกคนน่ะค่ะ ที่เข้ามาให้กำลังใจ หนูจะทำตามคำแนะนำน่ะค่ะ หนูจะมองโลกในแง่บวก มีความสุขกับชีวิต ทำทุกๆวันให้ดีที่สุดและมีควาสุขที่สุดสำหรับตัวหนูเองและคนรอบข้างค่ะ รักแม่ครูและทุกคนน่ะค่ะ หนูยิ้มได้เพราะมีแม่ครูและทุกๆคนที่ให้ความอบอุ่นน่ะ
: October 25, 2007, 06:47:26 PM : Takky
สู้ๆๆๆๆๆนะค่าพี่ๆๆๆๆๆๆๆๆ เปนกำลังใจให้ค่า จับมือๆๆๆ จับกันไปกี่คนแล้วเนี่ย 1....2.......3.........4...........5.....................9 คนแล้วนิ เลขนำโชคนะค่า สู้ๆค่า อ่านของครูแล้วซึ้งจิงๆ
: October 25, 2007, 06:29:24 PM : อันยองโอเซโย....ชอนึม " ปุ้ย " อิชิมมีดา...
"จับมือไว้ แล้วไปด้วยกัน" ปุ้ยเข้ามาอ่านกระทู้ช้าไปหรือป่าว --- ยังไงก็เป็นกำลังใจให้น่ะจ๊ะ ถึงจะไม่โชคดีเท่าไหร่นัก ที่เราอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เราไม่คุ้นเคย และอาจจะไม่ดีเท่าไหร่นัก แต่เราโชคดี๊โชคดี ที่เรามีแม่คนเดียวกัน นั้นคือ "ครูสมศรีนี่เองๆๆๆๆ"(ออกเสียงแบทีวีแชมเปี้ยน จะทำให้ท่านได้อัธรสในการอ่าน) ---- สู้ๆน่ะ
: October 25, 2007, 05:35:31 AM : rUkToR+
เป็นกำลังใจให้เช่นกันค่ะ จับมือไว้แล้วก้าวไปด้วยกัน มีเธอและอีกหลายคนทำฝันให้งดงาม
: October 24, 2007, 09:35:20 PM : PLANEZ
สู้ๆน้ะ เป็นกำลังใจให้ๆๆ อ่านที่คุณครูเขียนแล้วรู้สึกดีจังเลย จับมือไว้แล้วไปด้วยกัน นน. .. *
: October 24, 2007, 09:13:09 PM : Milky Way
สู้ๆน่ะ เอาใจช่วยจ้า คำพูดที่ว่า"อบอุ่นทุกที่ ที่มีคุณครูสมศรี" เป็นเรื่องจิงเนอะ จับมือแล้วเดินไปพร้อมกันน้า
: October 24, 2007, 08:58:31 PM : เหม่งจ๋าย : )
จับมือไว้ แล้วไปด้วยกัน..~* เป็นกำลังใจให้พี่นะคะ ถึงตัวจะห่าง แต่ยังไงความรักของท่านก็ยังอยู่ใกล้ตัวเราเสมอค่ะ
: October 24, 2007, 08:56:45 PM : Unidentified Girl
คุณครูตอบกระทู้ได้อบอุ่นเสมอเลย อ่านแล้วรู้สึกดีจัง
: October 24, 2007, 08:45:10 PM : คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!
คุณครูตั้งชื่อให้หนูแล้วกันนะ น้องปุยเมฆที่รัก จำไว้นะลูกว่าลูกอย่าเข้าไปในความคิดด้านลบบ่อยนัก เพราะลูกจะทุกข์และลอยอยู่ในวังวนของความเศร้า ถ้าเปรียบคนเราเป็นเครื่องจักร กล่าวกันว่าเราเป็นนเครื่องจักรที่มีศักยภาพสูงแต่นำไปใช้งานได้ต่ำ ปุยเมฆคงมีลักษณะเหมือนเด็กเก่งทั่วไปคือไม่ชอบเจ๊าะแจ๊ะ พูดคุย โฟ่อย่างเมามัน คนเราก็เหมือนกระจกนะลูก ลูกเป็นคนเช่นไร ลูกก็จะพบคนเช่นนั้น ถ้าลูกเครียด คนข้างๆก็จะเครียดไปตามลูก ถ้าลูกเป็นคนคิดมาก อีกหน่อยคนฮาแตกก็จะค่อยๆหนีลูกไป ลูกดูดาราตลกสิ แฟนสวย เป็นพิธีกรร่วมกับพระเอก นางเอกตลอดทุกรายการ คนดูชอบ ดารตลกเรตติ้งไม่เคยตกเพราะ คนที่มีความสุขเป็นคนที่เราอยู่ด้วยแล้วมีความสุข ลูกต้องฝึกมองโลกในทางบวก ตอนเช้า ลูกลองฟังเสียงนกซิ ว่านกที่ร้องเป็นนกตัวผู้ หรือตัวเมีย มันน่าจะเป็นเด็กหรือผู้ใหญ่ แล้วนกตัวนี้กำลังจะสื่อสารอะไร ลูกลองมองคนที่เดินไปเดินมา ดูทรงผมคน ดูการแต่งหน้าคน ผู้หญิงบางคนเขียนคิ้วโก่งดั่งคันศร บางคนเหมือนclown บางคนใช้ดินสอวาด บางคนใช้ภู่กัน พอบ่าย ลูกลองมองก้อนเมฆสิ คุณครูชอบถามพี่สาวว่า "เธอเห็นเมฆเป็นรูปอะไร" เขาบอกว่าเหมือนผลท้อ แต่คุณครูบอกว่า "เราเห็นเป็นตูดลิงแสมอ่ะ" แล้วเราทั้งคู่ก็ขำกัน ทุกเรื่องก็เป็นเรื่องน่าขำได้ บางทีเราก็แอบพูดสำเนียงจีนกัน สำเนียงแขกบ้าง พูดภาษาชาวเขาบ้าง ทำไมมันขำได้ตลอดเลยก็ไม่รู้ ลูกจ๋า ลูกมีหนึ่งหน่วยชีวิตเท่าคนอื่นนะลูก ลูกอย่าใช้พื้นที่สมองไปกับเรื่องที่ทำให้ลูกหมดกำลังใจ ที่คุณครูพูดมาทั้งหมดเพื่อที่จะบอกลูกว่า เรานั่นแหล่ะที่ลิขิตชีวิตเรา และเรานั่นแหละที่เป็นผู้เขียนบทให้ชีวิตของเราเอง แม้ผู้ร่วมแสดงจะไม่ยอมแสดงตาม จะส่งบทdialogueที่นำไปสู่การทะเลาะกันมาให้เรา แต่ลูกก็สามารถเขียนบทอื่นให้ตัวเองโดยไม่ยอมตกหลุมใคร คนที่สุขภาพจิตดีจะปรับตัวเก่ง คุณน้าของลูกอาจป้อนโปรแกรมตัวเองว่าการเลี้ยงลูกต้องมีวิธีเดียว ใครที่แตกต่างจากท่านอาจดูขวางหูขวางตาท่านก็ได้ แต่ถ้าคุณน้าพูดมีมูลอยู่บ้าง ลูกก็ต้องปรับตัวนะลูก คนเก่งส่วนใหญ่ใช้ชีวิตโดดเดี่ยว อยู่กับตนเองนานจนบางทีปรับตัวเข้ากับผู้อื่นลำบาก ลูกต้องฝึกเป็นคนมีน้ำใจ เข้าหาผู้ใหญ่ ช่างถามเรื่องที่ทำให้ท่านเล่าแล้วภูมิใจ คุณน้าจะว่าคุณพ่อคุณแม่ของลูกมากแค่ไหน คุณพ่อคุณแม่ก็ไม่สามรถเปลี่ยนไปตามที่คุณน้าพูด หูของผู้พูดอยู่ใกล้ปากของเขามากกว่าหูของเรา กว่าคำนั้นจะมาถึงเรา เขาก็ต้องได้ยินก่อน ลูกต้องกลั่นกรองเลือกเฉพาะสิ่งที่ฟังแล้วใจเป็นสุข ผู้ใหญ่ที่มีเมตตาจะไม่ว่าเด็กแบบนี้ เพราะคำพูดเหล่านี้กระทบกระเทือนจิตใจเด็ก แต่ลูกต้องรู้จัก "หักหอกให้เป็นดอกไม้" หอกที่เขาพุ่งมา เราหักกลับเป็นดอกไม้ปากลับไป เราอย่าโกรธคนที่โกรธเราเลยลูก เพราะยังไงก็ต้องมีแต่การปะทะกัน ฝึกจิตให้แกร่งดั่งภูผา ใครจะว่าอะไรแก้ไขได้ก็แก้นะลูก อย่าไปคิดมาก คนที่ลูกรัก กับคนที่รักลูกเท่านั้นที่จะทำให้ลูกหวั่นไหวได้ ยากสักหน่อยสำหรับเด็กวัยลูกที่เหมือนปุยเมฆที่ลอยไกลจากถิ่นฐาน แต่ลูกต้องรอนะลูก อดทนนะคะคนดีของแม่ครู อดและทนนะลูก เขาด่าว่าก็ดีกว่าเขาเฆี่ยนตี เจ็บแต่อย่าฝังใจจำนะลูกนะ อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย เราทำอะไรทดแทนเขาได้ เราก็ทำนะลูก ถ้าเครียด ไม่มีที่อ่านหนังสือ ก็มาบ้านแม่ครูนะลูก พี่ๆที่นี่ก็เหมือนลูกๆคุณครู เปลี่ยนบรรยากาศบ้างจะได้ไม่เครียด ตอนนี้ ความเคร่งในตำราอาจทำให้ลูกมองด้านที่สอใสลดน้อยลง ไม่เป็นไร เมฆที่ก่อตัวรวมกันมากๆรอความชุ่มชื้นสักหน่อยก็จะกลายเป็นเม็ดฝนที่ฉ่ำเย็น ใครจะมอบความรักให้ลูกไม่ได้ แต่แม่ครูคนนี้สามารถมอบให้ลูกได้ ไม่ใช่แม่จริงๆแต่ก็เป็นแสงเทียนอ่อนๆพร้อมที่จะส่องทางให้ลูกได้นะลูกนะ ลูกไม่ต้องกลัวโดดเดี่ยวนะลูก เพื่อนๆที่บอร์ดนี้มีมากมายที่จะให้กำลังใจลูก ถ้าน้ำตามันไหล ก็เช็ดเสียให้แห้ง เก็บเกี่ยวแต่สิ่งสวยงามไว้ในใจนะคะคนดี ทิ้งความทุกข์ไว้ที่นี่ shut down คอมฯเมื่อไหร่ ชีวิตใหม่ของลูกก็จะเริ่มต้นใหม่นคะ ไม่เช่นนั้นลูกจะไม่มีแรงก้าวต่อไป มา...เรามาจับมือเดินไปด้วยรอยยิ้มพร้อมกันนะลูก เดี๋ยวเพื่อนๆก็จะเกี่ยวก้อยไปกับเราอีกมากมายเลย อย่าคิดเรื่องนี้อีกนะลูก เพราะลูกมีแม่ครูและเพื่อนๆอยู่ใกล้ๆแล้วววว ไปกันเถอะ.........
: October 24, 2007, 07:49:20 PM : M-e myself
หัวข้อนี้ไม่ได้เกี่ยวกับความรักของหนุ่มสาวหรอกน่ะค่ะ เป็นความรัก ความผูกพันในครอบครัวค่ะ หนูเป็นนักเรียนต่างจังหวัดคนนึงค่ะ ที่มีโอกาสสอบเข้ามาเรียนที่เตรียมได้ ทุกคนคงเข้าใจน่ะ ความรู้สึกแรกที่ได้รู้ว่าตัวเองมีโอกาสได้เข้ามาเรียนที่โรงเรียนดีๆ ทุกคนก็ใฝ่ฝันกัน หนูก็เป็นอย่างนั้นค่ะ ตอนแรกก็รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูกเลยล่ะค่ะ ดีใจมากๆ ว่าครั้งนึงในชีวิตสามารถทำให้พ่อและแม่ภูมิใจได้ ทุกคนก็ดีใจมากๆเลยค่ะกับความสำเร็จของหนูในครั้งนี้หนูเองก็ทั้งดีใจและก็ตื่นเต้นมากเลยค่ะ แต่ พอหนูต้องมาใช้ชีวิตอยูในกรุงเทพ หนูไม่ได้อยู่หอหรอกน่ะค่ะ หนูอยู่กับญาติ ซึ่งเป็นน้าสาวของหนูเอง เมื่อหนูต้องมาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ หนูมีน้าสาวก็เหมือนไมม่ีใครหรอกค่ะ ไม่มีคนคอยให้คำปรึกษากับหนูเลย ไม่ไมีคนที่คอยให้ควารักกับหนูเหมือนตอนที่หนูอยูที่บ้านกับพ่อและแม่ของหนู หนูถึงได้เข้าใจถึงความรักที่ยิ่งใหญ่ที่หนูได้รับจากพ่อและแม่ของหนูได้เป็นอย่างดี หนูมีความรูสึกว่า หนูไม่มีใครเลยค่ะครู หนูไม่มีที่ปรึกษา ตักของแม่ที่หนูหนุนทุกๆตอนเย็น แก้มของแม่ที่หนูจะหอมทุกครั้ง หนูก็ไม่มีโอกาสที่จะทำได้ นานซักทีนึงที่หนูจะได้กลับบ้านไปเจอกับครอบครัว บ้านของหนูไม่ได้มีฐานะร่ำรวยอะไรมากมาย จึงไม่มีเงินมากมายพอที่จะ นำมาซื้อตั๋วเพื่อจะนั่งรถกลับไปบ่อยๆ อีกอย่างหนูก็ต้องทำหน้าที่ของหนูให้ดีที่สุดเรื่องการเรียนด้วย เวลาหนูอยู่ที่บ้านกับน้าสาว หนูก็รู้สึกอึดอัดเหมือนกันค่ะ หนูเองก็ไม่ได้งอมืองอเท้าน่ะค่ะ หนูทำงานทุกอน่างเท่าที่หนูจะทำได้ แต่เค้าก็ไม่ค่อยจะชอบหนูหรอกค่ หนูก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร หนูเงอก็อยากจะปรับความเข้าใจกับเค้าน่ะค่ะ แต่ก็ไม่เคยทำได้เลย เค้าจะว่าหนูอย่างนั้นอย่างนี้แม้ว่าหนูจะทำอะไรดีซักเท่าไหร่ก็ตามหนูพยายามทำทุกอย่างน่ะค่ะ แต่เค้าก็ไม่เคยฟังหนูไม่สนใจเท่าไหร่น่ะค่ะ ที่เค้าว่าหรือดุหนูแต่เวลาที่เค้าพูดถึงแม่กับพ่อของหนูเค้าไม้เคยพูดในแง่ดีเลย เค้าบอกว่าแม่ห่วงหนูมากเกินไป พ่อด้วย เค้าบอกว่ามันไร้ประโยชน์ที่หนูโทร ไปคุยกับพ่อแม่และดน้องของหนูทุกๆวัน แต่เค้าไม่เข้าใจหนูหรอก หนูไม่คยจากแม่มานานๆ เค้าก็ไม่เข้าใจแม่หนูด้วย หนูเป็นความหวังของแม่ แม่ทำทุกอย่างเพื่อหนูและหนูก็ทำทุกอย่างเพื่อแม่เช่นกันค่ะ ครูค่ะหนูควรจะทำยังไงดี ให้เค้าเข้าใจหนูบ้างไม่มาว่าหรือด่าหนู มากมายอย่างนี้ แล้วก็ไม่ว่าแม่และพ่อของหนูด้วยถ้อยคำที่ไม่ดีน่ะค่ะ หนูขอไม่พูดน่ะค่ะว่าเค้าว่ายังไงแต่บอกได้ว่าแย่ค่ะเป็นคำพูดที่แย่มากๆเลยค่ะ หนูรักครูเหมือนแม่ของหนูค่ะ ขอบคุณน่ะค่ะครูที่สอนหนูในทุกๆอย่าง