มีนิทานเรื่องหนึ่งที่พี่ชายที่เป็นหมอสอนคุณครูไว้ว่า
เจ้ากวางน้อยเห็นเจ้าลูกหมา
กระโจนเข้าไปหาเจ้านายทุกครั้งที่เจ้านายกลับมา
มันหยอกล้อกับเจ้านายอย่างมีความสุข
เดินไปไหนเจ้านายก็จะตะโกนเรียกชื่อเจ้าลูกหมาอยู่ตลอด
เวลาเจ้านายกินอะไร เจ้าหมาน้อยก็จะคอยประจบจนได้กินทุกอย่างเหมือนเจ้านาย
สุดท้ายเจ้ากวางน้อยจึงคิดว่าที่เจ้านายไม่เรียกเราคงเป็นเพราะเราประจบหยอกล้อไม่เป็น
เห็นทีเราต้องทำเเบบเจ้าลูกหมาบ้าง
พอเจ้านายกลับมาบ้าน เจ้ากวางน้อยก็กระโจนเอาหังซุกไซ้เจ้านายแต่ว่า...
เขาของมันกลับทิ่มตำนายจนนายโกรธ
"จำไว้นะสมศรี ถ้าเธอเป็นกวางจงสง่างามอย่าเทือกเถาเหล่ากอของกวาง
อย่าทำอะไรที่เราไม่ได้เป็น
แต่จงใช้จุดเด่นของเรา คือสรีระที่งามสง่า
เป็นที่ต้องตาของผู้ผ่านมา"
หนูควรเป็นตัวของตัวเอง
แต่เติมกิ่งเขาคือน้ำใจประดับกาย
มีเมตตา ยิ้มแย้มพร้อมช่วยเพื่อนร่วมทาง
เราดีเกินไป เลยไม่มีใครคบ
ไม่ได้หมายความว่าหนูต้องทำตัวให้ตรงข้ามกับความดีเพื่อให้มีคนคบ
มิจฉาทิฏฐิที่เข้ามา จงใช้ปัญญากลั่นกรอง
ครูไม่มีเพื่อนมากเพราะต้องขยันเรียน
แต่คุณครูมีมิตรล้นหลาม
มิตรที่สามารถตายแทนกันได้
ที่แน่ๆคุณครูมียิ่งกว่ามิตรคือคุณพ่อในความทรงจำ และคุณแม่ในความเป็นจริง
ที่เป็นแรงผลักดันให้อยากทำสิ่งดีงามอยู่ร่ำไป
Kru Somsri's English School
|
|
 |
|
